บทที่ 817 เขาทำตัวอันธพาลอย่างเปิดเผยเหมือนเป็นสิ่ง เที่ยงตรง (2)

เธอไม่อาจทำเสร็จได้ในเวลาเพียงห้าวินาที

แต่ถังหลินยืนอยู่นอกประตู กำลังรออยู่ กำลังเร่งอยู่ หากเธอ ยืดเวลานานเกินไป คาดว่าคงทำให้ถังหลินเกิดความสงสัยได้

เพราะตอนนี้เธอมีสถานะเป็นผู้ชาย ระหว่างผู้ชายสองคนไม่มี

อะไรไม่สะดวก เวลาห้าวินาทีเพียงพอต่อการเปิดประตูแล้ว

หากรู้แต่แรก เมื่อกี้เธอไม่ส่งเสียง แกล้งหลับแล้วยังดีกว่าเลย แต่ตอนนี้สายเกินไปแล้ว

หลินเบี้ยลังเลอยู่อย่างนี้ เวลาห้าวินาทีผ่านไปเป็นที่เรียบร้อย

“หลินเป้ย คุณมัวชักช้าอยู่อย่างนี้ ผมสงสัยในตัวคุณมาก….. ถังหลินเห็นประตูห้องไม่เปิดเสียที ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ใบหน้า ยังเผยรอยยิ้มออกมา หากหลินเบี้ยไม่มีอะไรจริงๆ คงไม่ยืดเวลา เปิดประตูหรอก

ถังหลินจงใจหยุดพูด ปล่อยให้หลินเบี้ยไปเดาความหมาย ด้านหลังเอาเอง

“คุณถัง คุณมีอะไรพวกเราค่อยคุยกันตอนบ่ายนะ ตอนนี้ฉันจะ พักผ่อน” หลินเบี้ยได้ยินคำพูดของถังหลิน มุมปากของเธอก็ยก ขึ้นเล็กน้อย เมื่อกี้เธอไม่เปิดประตู ทำให้ถังหลินสงสัยแล้ว ดังนั้นตอนนี้ยิ่งเปิดไม่ได้แล้ว

ให้ถังหลินสงสัยยังดีกว่าให้เขาเข้ามาในห้อง แล้วเจอความ ผิดปกติของเธอจริงๆ

หลินเปียก้มหน้ามองส่วนหน้าที่ปุ่มปุ๋ยของตน ลักษณะที่เด่น ชัดเช่นนี้ ขอเพียงมีตาก็ดูออกกันทั้งนั้น

“หลินเป้ย คุณเชื่อไหมว่าผมจะให้พนักงานโรงแรมมาช่วย เปิดประตู? “ถังหลินได้ยินคำพูดของหลินเป้ย มุมปากที่เผยรูป เรเดียนยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นหลายส่วน เมื่อเป็นเช่นนี้ ยิ่งยืนยันได้ ว่าหลินเป้ยมีเงื่อนงำจริงๆ

เขารู้อยู่แล้วว่าเขาทายไม่ผิด

เช่นนั้นเส้นผมเส้นนั้น หลินเบี้ยก็จงใจทำอย่างแน่นอน

ไม่น่าจะใช่เส้นผมของหลินเบี้ย หลินเบี้ยไม่รู้เอามาจากไหน จากนั้นก็เอามาวางไว้บนหมอนตัวเอง

ดังนั้น หลินเบี้ยประเมินไว้แล้วว่าเขาต้องไปที่ห้องนอนของ หลินเป้ย! ประเมินได้อย่างแม่นยำว่าเขาต้องเอาเส้นผมไปตรวจ ดีเอ็นเอ

ดวงตาถังหลินหรี่ขึ้นทีละนิด เจ้าชายน้อยวางแผนร้ายได้ เก่งกาจมาก

เพียงแต่มาวางแผนใส่เขา ผลแห่งการกระทำนี้ หวังว่าหลินเป้ ยจะแบกรับไหว
“คุณถัง ฉันคือเจ้าชายแห่งประเทศDนะ”หลินเป้ยได้ยินคำพูด ของถังหลิน พลางแอบถอนหายใจ ถังหลินพูดจาเย่อหยิ่งเกินไป แล้วเขาเป็นถึงเจ้าชายแห่งประเทศ ส่วนถังหลินเป็นข้าราชการ ที่ต้อนรับแขกอย่างพวกเขา

ตามหลักแล้ว ถังหลินไม่กล้าทำเช่นนี้

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หลินเบี้ยรู้สึกอดวิตกกังวลไม่ได้ เธอรู้สึก ว่าถังหลินอาจจะกล้าทำอย่างนั้นจริงๆ

“ใช่ คุณคือเจ้าชายประเทศ ดังนั้นตอนนี้ผมเป็นห่วงว่าเจ้า ชายน้อยจะเป็นลมอยู่ในห้อง ผมเลยให้คนเอาคีย์การ์ดประตู ห้องขึ้นมาเปิด… เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ถังหลินไม่ได้พูดพร่ำเพรื่อ เขาวางแผนไว้อย่างดิบดีแล้วต่างหาก

หลินเปีย:

ภายในห้อง ณ ตอนนี้ หลินเบี้ยหงุดหงิดจนอยากตีคน ถัง หลิน เช้า ไร้ยางอายสิ้นดี

คนอย่างนี้ทำไมถึงปล่อยให้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้?! “ผมนับถึงสาม……..”ถังหลินไม่ได้ล้อเล่น เขาจริงจังมาก! อีกทั้งไม่ปล่อยให้หลินเป้ยมีโอกาสปฏิเสธได้เลย “หนึ่ง….”ถังหลินเริ่มนับเลขขึ้นมาอย่างช้าๆ “สอง…… ภายในห้อง หลินเป้ยแอบขบกราม แววตาของเธอเปล่งประกาย จากนั้นก็เอามือถือออกมารีบโทรหาเจ้าชายใหญ่: “พี่ ใหญ่ ช่วยฉันด้วย”

“ทำไมเหรอ? “ทางโน้น เจ้าชายใหญ่ได้ยินเสียงของหลินเป็ ยก็มึนงง “เกิดอะไรขึ้น? ”

“ไอ้บ้าถังหลินจะเข้ามาในห้องฉันให้ได้เลย ฉันไม่อยากให้ เขาเข้ามา เขาบอกว่าถ้าฉันไม่เปิดประตู เขาจะเรียกคนใน โรงแรมมาเปิด

พี่ชาย พี่หาวิธีไล่เขาไปเขาไปหน่อย”หลินเบี้ยรู้ดีว่า สถานการณ์อย่างนี้เธอปล่อยให้ถังหลินเข้ามาไม่ได้เด็ดขาด

“ทำไมถึงหลินต้องเข้าห้องของน้องด้วย? “เจ้าชายใหญ่ ขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงมีความสงสัยไม่เข้าใจหลายส่วน

“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเขาเป็นบ้าอะไร เขาเป็นบ้า ไม่อาจเข้าใจได้ ไร้ยารักษา พี่ใหญ่ พี่พาตัวเขาไป ฉันไม่อยากเห็นเขา” หลินเป้ย ตอนนี้เกลียดถังหลินเข้ากระดูกแล้วล่ะ

เธอไม่อยากเห็นหน้าถังหลิน ไม่อยากเห็น!!

“หลินเป้ย น้องเป็นอะไร? พี่พึ่งเห็นน้องอารมณ์ขึ้นแบบนี้ครั้ง แรก”อีกฝั่งหนึ่งของสาย ดวงตาเจ้าชายใหญ่กะพริบปริบๆ เขา รู้จักนิสัยน้องชายคนนี้ของเขาดี ปกติเป็นคนใจเย็นสุขุม อีกทั้ง ยังเรียกได้ว่าเป็นผู้เปี่ยมไปด้วยความฉลาด สามารถวางกลยุทธ ได้อย่างดีเยี่ยม แล้ววันนี้เป็นอะไรไป?

หลินเป้ยชะงัก กะพริบตาเบาๆ ใช่แล้ว เธอเป็นอะไรไป?!
ทำไมเธอถึงโมโหง่ายอย่างนี้?

“พี่ชาย หาวิธีเอาตัวถังหลินไปก่อน”หลินเปียแอบถอนหายใจ เพื่อให้ตัวเองสงบนิ่งลง ในเมื่อโทรไปแล้ว บัดนี้ก็เปลี่ยนคำพูด ไม่สะดวก

“ได้ พี่จะไปดูให้เจ้าชายองค์ใหญ่ได้ยินเสียงหลินเบี้ยสงบลง มุมปากก็ยกขึ้น ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าน้องชายคนนี้เหมือนมีความ ลับอะไรบางอย่าง

ถังหลินทำให้น้องชายของเขาโกรธได้ถึงขนาดนี้?

เจ้าชายใหญ่รู้สึกว่าเรื่องนี้ผิดแปลก

เจ้าชายใหญ่วางสาย จากนั้นก็ออกจากห้องนอน ก่อนจะเห็ ถังหลินยืนอยู่ด้านหน้าห้องของ เจ้าชายใหญ่หลินเปียยกคิ้วขึ้น ยิ่งรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

“คุณถัง”เจ้าชายใหญ่มองถึงหลินพร้อมกับเอ่ยชื่อหนึ่งคำ ใบหน้าเผยรอยยิ้มอันเกรงอกเกรงใจ “คุณถังจะมาหาหลอินเป้ ยหรือ? ”

เจ้าชายใหญ่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

มีรอยยิ้มแวบผ่านแววตาของถังหลิน หลินเบี้ยไม่กล้าเปิด ประตู ดังนั้นเลยขอให้เจ้าชายใหญ่ช่วยเหลือ!!

บัดนี้ในใจถึงหลินยิ่งมั่นใจว่าหลินเป้ยมีปัญหาจริงๆ อันที่จริงถังหลินไม่ใช่จะต้องเข้าไปในห้องหลินเป้ยให้ได้อยู่แล้ว เขาแค่หยั่งเชิงหลินเบี้ยเท่านั้นเอง

ผลจากการหยั่งเชิงในครั้งนี้ ถังหลินรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่าง ยิ่ง!!

ถังหลินคือนักโหดตัวยง เป็นจิ๊กจองที่ไม่เผยพิรุธ หลินเบี้ยจะ ฉลาดแค่ไหนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

“ผมก็แค่เป็นห่วงอาการป่วยของเจ้าชายน้อย อยากมาตรวจดู อาการหน่อย ในเมื่อเจ้าชายใหญ่มาแล้ว ผมก็ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วล่ะ”ถังหลินเงยหน้ามองเจ้าชายใหญ่ ตอบอย่างเป็น ธรรมชาติ สมเหตุสมผลมาก คล้ายกับมีเรื่องอย่างนั้นจริงๆ!!

ภายในห้อง เมื่อหลินเป้ยได้ยินคำพูดของถังหลินก็โกรธจน อัดอั้นตันใจ เกือบสําลักเลือกออกมา

หน้าไม่อาย หน้าไม่อายจริงๆ ทำไมถึงหลินหน้าไม่อายอย่าง

ถังหลินพูดจบก็ก้าวเท้าจากไป กลับเข้าห้องนอนของตัวเอง

เจ้าชายใหญ่

เจ้าชายใหญ่ตะลึงงัน ดึงสติกลับมาไม่ทัน

เกิดอะไรขึ้น?

ถังหลินไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรือ?

ไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรือ? เขายังไม่ได้พูดอะไรเลย?
ถังหลินก็กลับไปอย่างง่ายดายอย่างนี้

แล้วทำไมเมื่อกี้หลินเบี้ยต้องขอให้เขาช่วยด้วย แถมยังร้อน ใจขนาดนั้นอีก?

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมเขารู้สึกว่าสองคนนี้เหมือนมีปัญหาอะไรบางอย่าง!! ทว่าถังหลินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองแล้ว ไม่ได้อยากถามอีก