บทที่ 814 ความลับเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน (2)

พ่อบ้านพบว่าช่วงนี้อาการของหัวหน้าหนักขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึก ว่าหัวหน้าเฉยเมยต่อเรื่องราวบนโลกมากขึ้น ไม่เป็นห่วงอะไร เลยสักนิดกว่าเก่า

มันไม่เป็นผลดีต่อหัวหน้าอย่างแน่นอน

พ่อบ้านมองผู้หญิงในภาพวาดเหมือน พลางถอนหายใจแรงๆ จากนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า “หัวหน้า หรือคุณลองไปหาเธอดูอีก ครั้งไหมครับ”

พ่อบ้านรู้ว่าคำนี้กลายเป็นคำต้องห้ามในใจหัวหน้าแล้ว พ่อ บ้านยังรู้อีกว่า ตอนนี้เขาพูดเช่นนี้จะกระทบกระเทือนหัวหน้า ทำให้หัวหน้าเจ็บปวดใจยิ่งขึ้น

หลายปีก่อน หัวหน้าจะไปตามหาทุกปี แม้นจะไม่มีข้อมูลของ เธอเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ไม่รู้ว่าหน้าตาเธอเป็นเช่นไร ไม่รู้ประวัติความเป็นมาของเธอ แต่หัวหน้าก็ยังคงออกตามหา เธอเสมอมา ตามหามาโดยตลอด…

แต่ผ่านไปหลายปี หัวหน้าก็ไม่เจอวี่แววใดๆ เดิมทีก็เป็น บุคคลที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยอยู่แล้ว บวกกับความกว้างใหญ่ของ โลก ผู้หญิงคนนี้จึงสามารถซ่อนอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของโลก แล้วจะหาเจอง่ายๆได้อย่างไร

พ่อบ้านถึงขั้นสงสัยว่าผู้หญิงในอดีตคนนี้ได้ถูกคนทรยศในองค์กรโกสต์ซิตี้ฆ่าทิ้งเสียแล้ว

แต่พ่อบ้านไม่กล้าพูดคำเหล่านี้

อันที่จริงพ่อบ้านรู้ว่าในเมื่อเขาคิดถึงจุดนี้ได้ หัวหน้าก็คงคาด เตาได้เช่นกัน เพียงแต่หัวหน้าไม่ยอมไปเผชิญหน้ากับความจริง หลบหนีความเป็นไปได้เสมอมา

จากนั้นหัวหน้าก็ตามหามาโดยตลอด

พ่อบ้านเห็นหัวหน้าออกตามหาเช่นนี้กับตา จากที่เต็มไปด้วย ความหวัง แต่ทุกครั้งก็ต้องผิดหวังกลับมาทุกคราว จนสุดท้าย กลายเป็นความสิ้นหวังในที่สุด

ดังนั้น หลายปีมานี้หัวหน้าล้มเลิกความตั้งใจแล้ว เห็นได้ชัด ว่าเขาก็รู้ว่าหามานานหลายปีก็ไม่พบเบาะแสเลยสักนิด เมื่อเวลา ผ่านพ้นไปนาน ความหวังก็จะน้อยลงไปเรื่อยๆ

อีกทั้ง เวลาล่วงเลยไปกว่ายี่สิบปีแล้ว ถึงแม้จะหาเจอ แต่เธอ คงต้องแต่งงานแล้วเป็นแน่ เขาหาเจอแล้วจะมีประโยชน์อะไร?

แย่งเธอกลับมางั้นหรือ? เขาทำแบบนี้ได้หรือ?

เขามีความสามารถเช่นนั้น ทว่าเธอจะยินดีไหม?

ภายหลังจากภายหลัง เขากลัวแม้กระทั่งการออกตามหา กลัว ว่าหาไม่เจอแล้วจะทำให้ผิดหวัง จะยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น…….

ทว่าพ่อบ้านคิดว่าถึงแม้จะทำให้หัวหน้าเจ็บปวดใจ แต่ก็ดีกว่า ปล่อยให้หัวหน้าอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยากเฉกเช่นปัจจุบัน

ร่างกายผู้ชายแข็งทื่อ จับดินสอแน่นขึ้น ชั่วขณะนั้นเขาฉีกภาพ

วาดนั้นขาด

ไปหาเธออีก?

ไปหาเธออีก?

เขายังไปหาเธอได้อีกหรือ?

ยี่สิบห้าปีแล้ว เขาล้มเลิกความตั้งใจเมื่อห้าปีก่อนแล้ว ตอนนี้ จะไปตามหาอีก?

เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด หัวใจก็เริ่มมีการ รอคอยอย่างมีความหวังขึ้นมา

พูดให้ถึงที่สุดก็คือเขายังไม่ได้ละทิ้ง หัวใจของเขายังคงมี

ความหวังเสมอมา

“อะจ้ง พวกเราไม่ได้ออกไปนานแค่ไหนแล้ว? “ช่างกวนหง มองผู้หญิงในภาพวาดเหมือนพร้อมกับรำพึงเสียงต่ำ

เขากำลังถามพ่อบ้าน แต่ในใจเขารู้ดีกว่าพ่อบ้านเป็นไหนๆ

“หัวหน้า พวกเราไม่ได้ออกไปห้าปีแล้ว หัวหน้าจะไปไหน ครับ? “พ่อบ้านได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าก็เผยความชื่นบาน หลายส่วน ในที่สุดหัวหน้าก็ยอมออกไปเสียที

“นายพูดถูก ผมอยากไปตามหาเธออีกครั้ง ทันใดนั้นดวงตา ช่างกวนหงมีความสว่างไสวหลายส่วน ไม่ได้มัวหมองเหมือนเมื่อสักครู่อีกต่อไป

“ครับผม พ่อบ้านโล่งอก ความชื่นบานในใบหน้ายิ่งแพร่ กระจายมากขึ้น ดีจังเลย ดีจังเลยจริงๆ หัวหน้าจะออกไปดูโลก ภายนอกแล้ว

“อะจัง ถ้าครั้งนี้ยังตามหาไม่เจอ ผมจะไม่ตั้งความหวังอีกต่อ ไป ไม่อาลัยอาวรณ์อีก ไม่อาลัยอาวรณ์อีก……..ไม่อาลัยอาวรณ์ อีกต่อไป…..สายตาช่างกวนหงยังคงต้องอยู่ที่ภาพวาดเช่นเดิม แววตาเขาเผยอารมณ์อย่างอื่นร่วมด้วย คล้ายกับตัดสินใจอะไร บางอย่างได้แล้ว

ฟังคล้ายกับการรําพึงรำพันกับตัวเอง แต่กลับมีความหนัก แน่นที่ชวนให้ซึ่งแฝงอยู่

ได้ยินคําพูดของหัวหน้า ความชื่นบานบนใบหน้าก็มลายหาย

ไปทันที คำพูดของหัวหน้าหมายความว่าอย่างไร?

อะไรที่เรียกว่าไม่อาลัยอาวรณ์อีก ไม่อาลัยอารณ์แล้ว จากนั้นล่ะ?

“หัวหน้าคุณ…….ริมฝีปากพ่อบ้านสั่นเล็กน้อย คิดอยากเอ่ย ปากพูด

“คุณไปเตรียมตัวเลย พวกเราออกเดินทางพรุ่งนี้ ทว่าช่าง กวนหงตัดบทพูดของเขาทิ้ง

ยี่สิบห้าปีแล้ว ผ่านไปยี่สิบห้าปีแล้ว ในใจเขารู้ดีว่าเวลายี่สิบ ห้าปี อะไรๆมากมายก็ต้องเปลี่ยนไป ดังนั้น ครั้งนี้เขาก็ไม่ได้ตั้งความหวังมากนัก หรือเขาเพียงแค่อยากให้ตัวเองไปหวนระลึก ความหลังเป็นครั้งสุดท้าย

จากนั้น…….

“หัวหน้า คุณจะไปดูแลควบคุมองค์กรโกสต์ซิตี้หน่อยไหมครับ ช่วงนี้องค์กรโกสต์ซิตี้วุ่นวายมากเลยครับ พ่อบ้านรู้สึกเป็นกังวล ยิ่งนัก ดังนั้นเขาหวังว่าหัวหน้าจะสนใจเรื่องอื่นบ้าง

“อะจัง ผมไม่สนใจเรื่องในองค์กร โกสต์ซิตี้มาหลายปีแล้ว” ช่างกวนหงยกมุมปากขึ้น เขากล่าวประโยคนี้ได้อย่างราบเรียบ ราบเรียบจนฟังอารมณ์ไม่ออก

พ่อบ้าน: “”

ในที่สุดหัวหน้าก็รับรู้ได้แล้วว่าเขาไม่ได้ดูแลเรื่องในองค์กร โกสต์ซิตี้มานานแล้ว

ในเมื่อรับรู้แล้วก็ควรตั้งใจดูแลไม่ใช่หรือ?

“โลกกว้างใหญ่ไพศาล มีใครเพิ่มขึ้นหรือมีใครน้อยลงก็ไม่ได้ มีผลกระทบมากนัก”พ่อบ้านกำลังใคร่ครวญก็ได้ยินเสียงของ ช่างกวนหงส่งผ่านมา

คำพูดนี้เป็นปรัชญาชีวิต พ่อบ้านชะงัก ตั้งตัวไม่ทัน

หัวหน้าอยากจะสื่อถึงอะไร? คนอื่นอาจไม่มีผลกระทบ แต่ หัวหน้าไม่เหมือนกัน

หัวหน้านั้นเป็นดั่งทวยเทพ!

ในอดีตเมื่อหัวหน้าปรากฏกายก็ได้ฉายรัศมีความเกรียงไกรไปทั่วหล้า

ทั้งชีวิตผมไม่อาจได้สิ่งที่ตัวเองปรารถนาเลย……ช่างกวนหง แอบถอนหายใจ สายตาจดจ่ออยู่กับภาพวาดเหมือน : “แล้ว อย่างอื่นจะมีความหมายอะไรกับผม? ”

ในสายตาเขา สรรพสิ่งบนโลกยังสู้ภาพวาดของเขาไม่ได้เลย

พ่อบ้านได้ยินคำพูดของเขาที่ว่า ทั้งชีวิตผมก็ไม่อาจได้สิ่งที่ตัว เองปรารถนาเลย พ่อบ้านก็รู้สึกขุ่นหมอง เกือบมีน้ำตาไหลออก มา

หัวหน้าเป็นดั่งทวยเทพ เรียกลมเรียกฝนได้ ไม่มีอะไรทำไม่ได้ ทว่ากลับไม่สามารถได้ผู้หญิงคนหนึ่งมาครอบครอง

นั่นคือสิ่งที่หัวหน้าปรารถนาที่สุด แต่ทั้งชีวิตก็ไม่ได้สมหวัง

“เมื่อก่อนพ่อเคยบอกผมว่า สวรรค์ยุติธรรมมาก สวรรค์มอบ ของสิ่งหนึ่งให้คุณ สวรรค์ก็จะเอาของอีกอย่างไปจากคุณ ถ้าหาก เลือกได้ ผมจะไม่เอาทุกอย่างในอดีต ผมเอาแค่เธออย่าง เดียว…….มุมปากช่างกวนหงเผยความขมฝาดหลายส่วน ถ้าเกิด เลือกได้?

ทว่าสวรรค์ไม่ให้เขามีโอกาสเลือกเลย!!

พ่อบ้านแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ผู้ชายบนโลกที่ยึดความรัก เป็นอันดับหนึ่งคงต้องเป็นหัวหน้าบ้านเขาแล้วล่ะ!!

ด้วยคุณสมบัติของหัวหน้า อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่หัวหน้าดันไม่เอา ชั่วชีวิตนี้ทุกลมหายใจคิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว

“แต่สวรรค์ก็ยังเอ็นดูผมเป็นพิเศษ อย่างนั้นก็ให้ผมมีวาสนา ได้เจอเธอ ถึงแม้จะเป็นแค่ครั้งเดียวก็ตาม……..มุมปากช่างกวน หงมีรอยยิ้มเบาๆเพิ่มขึ้นหลายส่วน ดังนั้นถึงแม้สวรรค์จะให้ ผมอ้างว้างไปชั่วชีวิต ผมก็ไม่เสียใจ ไม่เสียใจเลยสักนิด”

พ่อบ้าน: .………….