บทที่ 813 ความลับเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน (1)

ตอนที่เยอเฉินถาม การกระทําของเขาไม่ได้หยุดเลย ยังคง ลูบไล้ผิวกายของเธอ โดยเคลื่อนย้ายอย่างช้าๆ

“ผลก็คือ อาจเป็นอย่างที่ฉันสันนิษฐาน องค์กรโกสต์ซิตี้อาจ จะคิดโจมตีพวกเราจริงๆ เป็นลั่วจึงพูดถึงเรื่องนี้ด้วยสีหน้า เคร่งเครียด

แววตามีความหนักอึ้งหลายส่วน

“อืม”เยซือเฉินตอบเสียงต่ำ แสดงให้เห็นว่าเขาได้ยินแล้ว ทว่านอกเสียจากการตอบสนองอันนี้ เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นๆอีก เขาไม่ได้หยุดจูบเธอ ไม่ได้หยุดสัมผัสเธอ

การกระทำของเขาไม่มีทีท่าจะหยุดแต่อย่างใด

“เย่ซื้อเฉิน คุณได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเมื่อไหม? “เป็นถั่วงชะงัก เรื่องที่เธอพูดเมื่อครู่มันรุนแรงมาก ทำไมเขาไม่มีปฏิกิริยาเลยสัก นิดยังทําต่อได้อีก………

“เยซื้อเฉิน คุณจริงจังหน่อยได้ไหม? “เป็นลั่วจึงรู้ดีว่าเรื่อง องค์กรโกสต์ซิตี้ เย่ชื่อเฉินต้องรู้ไม่น้อยกว่ามู่หรงตัวหยาง แน่นอน ดังนั้นเชื่อเงินก็น่าจะรู้ถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ด้วย

ในที่สุดเชื่อเงินก็หยุดการกระทำ เงยหน้ามองเงินถั่วนิ่ง จาก นั้นก็พูดทีละค่าช้าๆ : “ผมจริงจังมาก แต่คุณตั้งใจไม่พอ
คุณชายสามเพูดประโยคนี้ น้ำเสียงมีความร้องเรียกหลาย

ส่วน

เงินถั่วงอึ้ง เข้าใจความหมายของเขากะทันหัน จึงรู้สึก หงุดหงิดแบบพูดไม่ออกกะทันหัน

“ไป พวกเราไปต่อกันที่ข้างใน…”วินาทีต่อมา ทันใดนั้นคุณ

ชายสามเยก็อุ้มเธอเข้าไปยังห้องพักผ่อนด้านใน

เงินลั่วจึงยังไม่ได้ตอบสนองก็ถูกเขากดทับร่างกายไว้ จาก

ศูนย์รวมองค์กรโกสต์ซิตี้

ภายในวิลล่าสไตล์โบราณ มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าขา ตั้งวาดรูป กำลังตั้งใจวาดภาพเหมือนอยู่

ผู้ชายวาดแบบตั้งใจมาก จดจ่อมาก จดจ่อจนราวกับสรรพสิ่ง ทั้งหลายบนโลกนั้นไม่ได้สะทกสะท้านต่อเขาเลยสักนิดเดียว

ในสายตาเขามีเพียงภาพวาดของเขาเท่านั้น

ข้างกายผู้ชายมีพ่อบ้านยืนอย่างนอบน้อมอยู่ด้านข้าง มองดู ภาพวาดปลายดินสอที่ใกล้จะเป็นชิ้นเป็นอันแล้ว

พ่อบ้านมองภาพวาดที่เป็นรูปเป็นร่างก็แอบถอนหายใจหนึ่ง

เชือก

แบบนี้อีกแล้ว! !

ยี่สิบห้าปีแล้ว ตลอดยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา หัวหน้าวาดภาพเหมือนแต่อย่างนี้ไม่หยุด ซึ่งเป็นการวาดภาพเหมือนผู้หญิงคน หนึ่ง

ภาพวาดไม่ต่างกัน ผู้หญิงมีอิริยาบถไม่เหมือนกัน วาดในมุม ที่ไม่เหมือนกัน ซึ่งผู้หญิงในภาพวาดทุกภาพล้วนสวยงามน่ารัก

สวยและนิ่มนวล มีความสง่าแบบไม่ธรรมดา

เหมือนจริงกันทุกภาพเลย

ทว่าในแต่ละภาพก็ดูหน้าตาของผู้หญิงไม่ออก…….

ยี่สิบห้าปีมานี้ ผู้ชายวาดภาพเหมือนนับไม่ถ้วน ซึ่งแต่ละภาพ ก็จะเป็นภาพที่ดูใบหน้าไม่ชัดเจน

พ่อบ้านมองภาพวาดเหมือนที่เป็นรูปเป็นร่าง แววตาก็เผย

ความโศกเศร้าออกมา ผลงานวาดภาพในครั้งนี้ยังคงเป็นหน้าผู้

หญิงหน้าที่มองไม่ชัดเจน

ตลอดระยะเวลายี่สิบห้าปีมานี้ หัวหน้าไม่ใส่ต่อจอเรื่องของ เวลาทั้งหมดของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ล้วนอยู่กับความคิดของ ตัวเอง ซึ่งวาดแต่รูปของผู้หญิงคนนั้นเสมอมา

ทว่าภาพเหมือนที่หัวหน้าวาดทุกภาพล้วนไม่มีใบหน้าที่ไม่

ชัดเจนของผู้หญิงเลย

พ่อบ้านรู้เรื่องราวในอดีตเพียงผู้เดียว เพราะตอนนั้นพ่อบ้าน ชีวิตเขาไว้ ทว่าตอนนั้นพ่อบ้านไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นเลย

“หัวหน้า คุณไม่ได้ดูแลงานนานแล้วนะครับ ได้ยินว่าเบื้องล่างวุ่นวายกันมากครับ พ่อบ้านเห็นใกล้จะวาดภาพสำเร็จก็แอบ ถอนหายใจ กล่าวถึงเรื่องราวในโรงเรียนให้เขาฟัง

เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหัวหน้าจะทำตัวมีชีวิตชีวาขึ้น กลับ เข้าไปดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้ใหม่ ซึ่งเขาไม่ได้ทำเพียงเพื่อองค์กร โกสต์ซิตี้ ยิ่งทำเพื่อหัวหน้า

หลายปีมานี้ หัวหน้าไม่ใส่ใจเรื่องงานนอก หัวหน้าไม่เคยได้ ออกนอกเมืองมาหลายปีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้ออกจากวิลล่า แห่งนี้ด้วยซ้ำ

หัวหน้าขังตัวเองอยู่ในวิลล่า สิ่งที่ทำทุกวันทุกคืนก็คือวาด ภาพเหมือน

พ่อบ้านเป็นห่วงว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปหัวหน้าง……..

ผู้ชายคล้ายกับไม่ได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน ยังคงจดจ่ออยู่กับ การวาดภาพ ราวกับคน หัวใจ และจิตวิญญาณล้วนจมอยู่ภาพ วาด

พ่อบ้านเห็นท่าทีของเขาสีหน้าพลันเปลี่ยนไป แววตาเผย ความกังวลหลายส่วน สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือเห็นหัวหน้าเป็น อย่างนี้

หัวหน้าไม่มีอะไรวางไม่ลง คล้ายกับสามารถจากไปได้ทุก

“หัวหน้า ช่วงนี้งานส่วนใหญ่ในองค์กรโกสต์ซิตี้เกิดปัญหาขึ้น ครับ แถมยังรุนแรงมากด้วยครับ พ่อบ้านไม่อยากให้เขาจมปลักต่อไปเช่นนี้

พ่อบ้านพยายามหาเรื่องให้เขาทำ

“ให้อะเฉิงไปจัดการเถอะ” ในที่สุดผู้ชายก็ตอบหนึ่งประโยค แต่ใบหน้าของผู้ชายยังคงไม่มีอารมณ์แปรเปลี่ยน ดวงตาทั้งคู่ ของเขายังคงต้องอยู่กับภาพวาดของเขา พูดให้ละเอียดก็คือจ้อง คน ในภาพวาด

ในภาพวาดเหมือน นอกจากไม่เห็นหน้าของผู้หญิงแล้ว อย่าง อื่นก็วาดได้สดใสมาก ทุกท่วงท่า ทุกอิริยาบถ ผมยาวที่สยายลง มาและความสุนทรีย์ของเสื้อผ้านั้น ล้วนสวยงามทั้งสิ้น

หน้าอกที่อวบอิ่ม เอวที่บางเบา ขาที่เรียวยาว เพอร์เฟคจนไร้ที่ ติ ทุกๆภาพนั้นวาดแม่นยำอย่างไม่ผิดเพี้ยน

เขามองดูรูปวาด มองไปมองมาก็เริ่มเหม่อลอย ความคิดของ เขาค่อยๆล่องลอยไปอย่างช้าๆ จากนั้นก็จมดิ่งในความทรงจํา ของตัวเอง

แววตาของเขาเลื่อนลอยไปเรื่อยๆ มัวสลัวยิ่งขึ้น……..

สภาพของเขามีความเหินห่างต่อโลกทั้งปวง คล้ายกับสรรพ สิ่งบนโลกเข้าไปอยู่ในโลกของเขาไม่ได้!

และเขามองไม่เห็นสรรพสิ่งในโลกนี้เลยสักอย่าง

“หัวหน้า ปัญหาครั้งนี้อะเฉิงรับมือไม่ไหวครับ”พ่อบ้านเห็น ท่าทางของเขาก็ใจสั่น พลางถอนหายใจ ก่อนจะยกเสียงสูงขึ้น กะทันหัน
เขารู้ว่าตอนที่หัวหน้าวาดรูปไม่ชอบให้ใครมารบกวน แต่ตอน นี้เขาไม่รบกวนก็ไม่ได้เสียแล้ว………

ทว่าถึงแม้พ่อบ้านจะยกเสียงสูงขึ้น ผู้ชายก็ยังคงไม่ตอบสนอง ใดๆ คล้ายกับตกอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองจนออกมาไม่ได้ เสียแล้ว

“หัวหน้า หัวหน้า…..พ่อบ้านเรียกเสียงดังติดต่อกันหลายครั้ง

ในที่สุดผู้ชายก็มีท่าทีตอบสนองจนได้ ผู้ชายขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้ามองพ่อบ้านแวบหนึ่ง ซึ่งแวบนี้ช่างเรียบเฉย แบบไม่มีอารมณ์ใดๆ เป็นการเรียบเฉยแบบละทิ้งโลกได้แล้ว

“หัวหน้า ครั้งนี้เกิดเรื่องใหญ่ที่ร้ายแรงมาก อะเฉิงจัดการไม่ อยู่ครับ” พ่อบ้านเห็นเขาตอบสนอง จึงรีบเน้นคำพูดเมื่อสักครู่ อีกครั้ง

ตอนนี้พ่อบ้านคิดอยู่แต่สิ่งเดียว ซึ่งก็คือหาเรื่องดึงดูดความ สนใจจากหัวหน้า ไม่ให้หัวหน้าจมปลักอยู่แต่รูปวาดเหมือน

ดังนั้น พ่อบ้านจึงเล่าเรื่องให้ร้ายแรงขึ้นมาก

“จัดการไม่ได้ก็ไม่ต้องจัดการ”ดวงตาผู้ชายกะพริบช้าๆ ริม ฝีปากอันเซ็กซี่ขยับเล็กน้อย เปล่งถ้วยคำออกมาอย่างเป็น ธรรมชาติ

พ่อบ้าน”..….”

จัดการไม่ได้ก็ไม่ต้องจัดการ
หัวหน้า คุณไม่รู้สึกว่าคำพูดอย่างนี้มันดื้อรั้นเกินไป? อีกทั้งไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาอยากได้!!