บทที่ 800 เขาน่ากลัวอย่างนี้ เธอจะหนีไปได้หรือ (6)

เส้นผมสีดำเข็ม ไม่ยาวแต่ก็ไม่สั่นมาก น่าจะเป็นของหลินเบี้ย แหละ ดูจากลักษณะตอนนี้แล้วเหมือนเส้นผมที่อยู่ในห้องของเขา ตอนเกิดเหตุมาก

ถังหลินหรี่ตาขึ้นเล็กน้อย เขามั่นใจมากว่าคืนนั้นเขาแตะต้อง ผู้หญิง เป็นผู้หญิงแท้ๆคนหนึ่ง!!

ทว่าเส้นผมนี้มันคล้ายคลึงกันมาก อีกทั้งฉิงฉิงก็บอกว่าเจ้า ชายทั้งสองคนมีความสงสัยมากที่สุด

ถังหลินเห็นการกระทำและการตอบสนองของเจ้าชายน้อย หางคิ้วของเขาก็ยกขึ้น จากนั้นก็หยิบเส้นผมบนหมอนขึ้นมา

ประตูห้องอาบน้ำปิดอยู่ ซึ่งมีเสียงน้ำไหลส่งออกมาจากห้อง

อาบน้ำ หลินเปี้ยน่าจะกำลังล้างหน้าแปรงฟันอยู่

ถังหลินดึงกระดาษเช็ดปากมาห่อเส้นผมไว้ จากนั้นก็เก็บเข้า กระเป๋าเสื้อ

หลังทำเรื่องนี้เสร็จ ถังหลินก็เดินไปยังโต๊ะ จากนั้นก็นั่งลง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักอย่าง

ไม่นาน ประตูห้องอาบน้ำก็เปิดออก หลินเบี้ยเดินออกมา เขา รวดเร็วมาก เพราะแค่ล้างหน้า แปรงฟันง่ายๆเท่านั้น

ซึ่งยังไม่ได้เช็ดหน้าของเขาให้แห้งสนิทเลย ยังมีหยดน้ำเหลืออยู่เล็กน้อย จุดนี้เหมือนผู้ชายทั่วไป ไม่ได้เหมือนผู้หญิงที่ ละเอียดอ่อน

เขายังคงสวมใส่ชุดนอน เมื่อชุดนอนหลวมใหญ่ประดับกาย ของเขา ทำให้ดูสรีระไม่ออก

ถังหลินแค่มองหลินเปียแวบหนึ่ง จากนั้นก็ละสายตาไปที่อื่น ครั้งนี้หลินเป้ยไม่รอให้ถังหลินพูด เขาก็เดินไปนั่งหน้าโต๊ะ จากนั้นก็เริ่มกินข้าวเช้า

เช้านี้เขายังไม่ได้กินอะไรลงท้องเลย รู้สึกหิวบ้างแล้วจริงๆ

ถึงแม้เขาจะมีหุ่นผอมเล็ก แต่ก็กินเก่งไม่เบา ข้าวเช้าที่ถังหลิน สั่งมา ไม่ทันไรก็กินเกือบหมดแล้ว

เขากินเร็วมาก ดูการกินก็ไม่ได้ถึงขั้นน่าเกลียดมาก แต่ก็ไม่ได้

น่าดูเลย

ตอนที่เขากินข้าวเช้า ถึงหลินนั่งอยู่ตรงข้ามเขาตลอด ถังหลิน จะมองเขาเป็นครั้งคราว แต่ถังหลินไม่ได้พูดอะไร

“ฉันกินหมดแล้ว”หลินเป้ยกินจนกินไม่ลงแล้วก็หยุด พลางเงย หน้ามองถึงหลิน

“กินยา”สายตาถังหลินหยุดอยู่ที่ยาแก้หวัดบนโต๊ะ น้ำเสียงฟัง ดูแล้วไม่เหมือนให้เจรจาต่อรองได้เลย

“ฉันกินได้ตั้งเยอะ แสดงว่าฉันไม่ได้ช่วยอะไรมากเลย งั้นก็ไม่ ต้องกินยาแล้ว”หลินเปียซะงัก คนนี้ไม่มีตาหรือไง? ไม่เห็นพลังการต่อสู้ของเขาเมื่อสักครู่นี้หรือไง?

สภาพเขาตอนนี้ยังจําเป็นต้องกินยาอีกหรือ?

เขา เกลียดการกินยาสุดๆ

“กินยาซะ”ถังหลินเน้นย้ำอีกครั้ง น้ำเสียงครั้งนี้ไม่มีที่ให้เจรจา เลยสักนิด

หยวนจุนหลิน ให้เขาดูแลเจ้าชายน้อยเป็นอย่างดี หากเขาไม่ ให้เจ้าชายน้อยกินยาก็คงบกพร่องต่อหน้าที่แล้วล่ะ

หลินเฟี้ยมองเขา ไม่ พูดให้ถูกคือจ้องตาถลึงใส่เขา แต่ไม่ว่า หลินเป้ยจะจ้องตาถลึงเช่นไร ถึงหลินก็ยังคงทำท่าไม่ให้เจรจาต่อ รองเช่นเดิม

หลินเบี้ยแอบถอนหายใจ จากนั้นก็เอายาแก้หวัดบนโต๊ะขึ้น มา ก่อนจะเอาออกมาโยนใส่ปากสองเม็ด โดยที่ไม่อ่านฉลาก เลย และไม่ได้ดื่มน้ำด้วย เขากลืนเข้าไปอย่างนั้นเลย

ดูแล้วรู้สึกเหมือนกำลังงอนอยู่

ถังหลินเห็นท่าทางของเขาก็ชะงัก จากนั้นมุมปากก็ยกขึ้น คล้ายรูปเรเดียน ซึ่งมีเพียงน้อยนิด แต่ก็มีอยู่จริงอย่างเด่นชัด

“ข้าวเช้าฉันก็กินแล้ว ยาก็กินแล้ว คุณออกไปได้หรือยัง? ” หลินเปียกินยาเสร็จก็มองไปยังถังหลิน จากนั้นก็เริ่มไล่คนขึ้นมา

ถังหลินมองเขาแวบหนึ่ง ครั้งนี้ไม่ได้พูดอะไร แต่เป็นการลุก ขึ้นยืนแล้วเดินออกไปด้านนอก
หลินเป้ยเห็นเขาจากไปพลันแอบโล่งอก ในที่สุดก็ส่งเทพเจ้า แห่งโรคระบาดออกไปได้เสียที ถังหลินคนนี้รังเกตนเกินไปแล้ว

เกินไปมากๆ!!

หลินเป้ยเห็นถึงหลินไปได้ระยะหนึ่งแล้ว จึงยื่นมือออกไป ต่อ ด้วยกําหมัดแล้วทําท่าชกมวย ซึ่งหลินเบี้ยไม่กล้าลงมือกับถัง หลินจริงๆหรอก เพราะเขารู้ว่าเขาสู้ถังหลินไม่ได้

ดังนั้นเขาแค่แกล้งทำท่าชกเพื่อระบายความอารมณ์ของตัว เองเท่านั้น

ทว่าในเวลานี้เอง จู่ๆถึงหลินก็หันกลับมา ซึ่งมือของหลินเป้ ยกำลังทำท่าชกอยู่กลางอากาศ อีกทั้งยังเป็นทิศทางของถังหลิน อย่างชัดเจน

หลินเปียคาดไม่ถึงว่าถังหลินจะหันกลับมากะทันหัน จึงรู้สึก ตกใจ มือเลยแข็งค้างอยู่กลางอากาศ ลืมปล่อยลง และลืมเก็บ กลับไป

“ทำไม? อยากตีผม? “ถังหลินเห็นมือเขาลอยอยู่กลาง อากาศ พลางยกหางคิ้วขึ้น “จะลองดวลกันหน่อยไหม? ”

ตอนที่ถังหลินพูดก็ได้เดินกลับมายังตรงหน้าหลินเป้ย

เรียบร้อยแล้ว

หลินเบี้ยยังคงยกมือขึ้น ไม่ได้ปล่อยลง ส่วนถังหลินนั้นยื่นมือ ออกไปจับข้อมือเขาไว้

วินาทีที่จับข้อมือของเขา ดวงตาถึงหลินก็เปล่งประกายระยิบระยับ มือของเขาเล็กมาก ยิ่งไปกว่านั้นผิวยังเนียนละเอียดนุ่มลื่น จับแล้วรู้สึกสบายยิ่งนัก

เมื่ออยู่ใกล้กันด้วยระยะกระชั้นชิดเช่นนี้ จับมือของเขาเช่นนี้ ถังหลินก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนผู้ชาย แต่กลับเหมือนผู้หญิง มากกว่า

สายตาของถังหลินจับอยู่ที่ลำคอของเขา พบว่าคอเสื้อนอน ของเขายกขึ้นสูงเป็นพิเศษ เขาติดกระดุมตั้งแต่เม็ดบนสุด ยังตั้งคอเสื้อขึ้น ดังนั้นจึงมองไม่เห็นคอ!