บทที่ 754 ถังจื่อซีประกาศอย่างมาดเข้มว่า คนนี้คือพ่อ ของฉัน (2)

“คุณอาค่ะ”ถังจื่อ จับชายเสื้อเขา พลางเงยหน้าเล็กมองหน้าเขา

ตอนที่เชื่อเงินประสานตากับดวงตาสว่างเจิดจ้าของเธอ ดวงตาของเขาก็กะพริบเบาๆ ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกว่าก้นบึ้งของ หัวใจรู้สึกโดนสะท้าน ความรู้สึกนั้นแปลกประหลาดและอัศจรรย์ มากๆ

มองใบหน้าอมชมพูของเด็กน้อย เขาเกิดอยากหอมแก้มขึ้น มา มองตาโตอันฉลาดกะพริบไปมา เย่ชื่อเฉินรู้สึกว่าหัวใจเขาก็ สั่นตามไปด้วย

เด็กบ้าน ใครกันนะสวยและน่ารักจริงๆ

“เด็กน้อยหลงทางเหรอ ? “เยซื้อเฉินมองหน้าเธอ มุมปากยก ขึ้นโดยไม่รู้ตัว เปล่งเสียงอ่อนโยนออกมาโดยที่เขาเองก็ไม่ทัน สังเกต

ใครก็รู้ว่าคุณชายสามเย่เลือดเย็นได้ความรู้สึก ความอ่อนโยน ของเขามีให้เป็นลั่วนิ่งเพียงผู้เดียว ทว่าตอนนี้กลับอ่อนโยนดั่ง สายน้ำกับเด็กแปลกหน้า

“คุณอาช่วยหนูซื้อไอศกรีมได้ไหมคะ? “ดวงตาอันฉลาดของ ถังจื่อซึมองเขา ใบหน้าประดับรอยยิ้มหวานแหวว น้ำเสียงยิ่งหวานละมุนละไม น่ารักน่าชังเหลือเกิน ถังจื่อ โมที่ยืนอยู่ที่ไม่ไกลนักหน้ามืดครึ้มไปเลย ไม่ใช่คุยไว้ แล้วว่าทําตามที่เขาบอกหรอกเหรอ?

ผลปรากฏว่า คำแรกของยัยนี่คือให้เยซือเฉินซื้อไอศกรีมให้

เธอ?

ยัยนี่หวงกินจังนะ? ขายหน้าชะมัด

เย่ซือเฉินยิ้มเบาๆ เขาคิดว่าเด็กคนนี้อยากให้เขาช่วยหา ปกครอง คาดไม่ถึงว่าเธอแค่อยากกินไอศกรีม

เด็กคนนี้ชอบกินไอศกรีมขนาดไหนกันเชียว

“แม่หนูล่ะ? “เย่ซือเฉินมองเธอด้วยแววตาอ่อนนุ่ม ส่วนมาก เรื่องช้อปปิ้งจะเป็นเรื่องของผู้หญิงเสียมากกว่า ดังนั้นเด็กคนนี้ ต้องตามแม่มาช้อปในห้างแน่ๆ จากนั้นก็หลงทาง

“พี่ชายบอกว่าหม่ามี้โดยหมาป่าจับตัวไปแล้วถังจื่อซีเอียง หน้าใช้ความคิด จากนั้นก็ตอบอย่างจริงจังหนึ่งประโยค

เธอจำคำพูดของพี่ชายตัวเองได้เสียที เข้าประเด็นหนึ่ง ประโยคแล้ว

ถังจื่อโม่แอบเบาใจ

“ถูกหมาป่าจับตัวไป? “มุมปากเยเฉินยกขึ้น วิธีพูดที่แปลก ใหม่จริงๆ? คาดว่าเด็กทั้งสองคนกำลังเล่นซ่อนแอบอยู่

“ใช่ค่ะ พี่ชายบอกว่าหมาป่าจับแม่กลับไปที่รังของมัน แล้วก็ไม่ปล่อยออกมาอีกเลยค่ะ” ง อ พูดประโยคนี้ เสียงมีความ โศกเศร้าหลายส่วน

เห็นเธอน่ารักขนาดนี้ มุมปากเชื่อเงินยกขึ้นไม่หยุด รอยยิ้ม บนใบหน้าเบ่งบานอย่างไม่รู้ตัว

เลขาหลิวเห็นก็ต้องตะลึงตาค้าง นอกจากประธานมอง คุณนายแล้วก็เหมือนไม่เคยยิ้มมาก่อนเลย ทำไมวันนี้มองเด็กคน หนึ่งอย่างมีความสุขเช่นนี้ล่ะ

แต่ นี่มันลูกบ้านใครกัน?

ลูกบ้านใครที่ใจกล้ามาก

กล้าขนาดมาดึงชายเสื้อประธานของตน

แถมยังให้ประธานของตนซื้อไอศกรีมให้อีก

“คุณอาว่าหมาป่าตัวนั้นเกินไปหรือเปล่า”ถังจื่อซียังคงมอง เย่ซื้อเฉิน ดวงตาอันฉลาดหลักแหลมหมุนไปมา เหมือนคำพูดนี้ จะมีเลศนัย

“อืม เกินไปจริงๆ”เย่ซือเฉินซะงัก รู้ทั้งรู้ว่าอาจเป็นการละเล่น ของเด็กสองคน แต่เขากลับตอบอย่างปัญญาอ่อนตามคำถาม ของเด็ก

มุมปากเลขาหลิวกระตุกแรงๆ เขาไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าท่าน ประธานของตนจะโอ๋เด็กเก่งขนาดนี้

“คุณอาให้หม่ามกลับมาได้ไหมคะ? “ดวงตาที่ถังจื่อซึมองเขาเผยความหวังหลายส่วน ความหวังนั้นชัดแจ้งจนไม่อาจละเลยได้

เลขาหลิว”.….…..

ทุกคน”……”

ไม่ใช่สี แม่ของเด็กคนนี้หายไป จึงมาตามเอาที่ประธานของ พวกเขาอย่างนั้นหรือ?

มันเหมาะสมไหม?

ประธานของเขายังจะตาย บริหารงานเยอะเป็นกองแล้ว ยัง ต้องช่วยตามหาแม่อีกเหรอ?

อีกอย่างเด็กคนนี้เมื่อกี้พูดว่าแม่ของเธอถูกหมาป่าจับตัวไป ท่านประธานจะตามหาแม่ของเธอกลับบ้านได้อย่างไร?

โอ๊ย จะคุยความถูกต้องเรื่องนี้ที่ไหนได้? แต่เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ น่ารักมาก ยิ่งไปกว่านั้นท่านประธาน ยังไม่ได้ต่อว่าเลย พวกเขายิ่งไม่กล้าพูดมั่วซั่ว

“…”เชื่อเงินไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรในชั่วขณะนี้ เพราะไม่รู้ ว่าเด็กๆเล่นเกมอะไรอยู่

“ได้ไหมคะคุณอา? “ถังจื่อเห็นเยซือเฉินไม่รับปาก พลางดึง เสื้อเขาแล้วโบกไปมาเบาๆอย่างออดอ้อน

“หนูหลงทางกับคุณแม่ใช่ไหม? “เย่ซื้อเฉินหัวเราะเบาๆ ตาม หลักแล้ว เรื่องอย่างนี้เขาสามารถมอบหมายให้คนอื่นไปจัดการ แทนเขาไปจากที่นี่ได้เลย แต่ไม่รู้ทำไม เขาไม่อยากไปเลย
“เมื่อกี้หนูบอกคุณอาแล้วว่าหม่ามีโดนหมาป่าจับตัวกลับบ้าน แล้ว”ถังจื่อซีมองหน้าเขา เบะปากน้อยๆขึ้น ความโศกเศร้ายิ่ง ท่วมท้น

เยซื้อเฉินรับรู้ได้ว่าความโศกเศร้าของเด็กเกิดจากตน?

เสมือนเขาก็คือหมาป่าตัวที่จับตัวแม่ของเธอไป

เยซื้อเฉินแอบหัวเราะไม่ได้ เขาต้องคิดมากไปแล้วแน่ๆ การละเล่นตามประสาเด็กสองคน เขาถึงกับอินตามไปด้วยซะ

งั้น

เด็กคนนี้ต้องหลงทางกับแม่แน่ๆ อาจเป็นเพราะเด็กฟังนิทาน หมาป่ามากเกินไปทำให้พูดประโยคนี้ออกมา

“มา อาไปช่วยหนูตามหาแม่นะ”เยซือเฉินเอื้อมมือไปจูงมือ

ของถังจื่อซี จับมือเล็กเธอมาไว้ที่ฝ่ามือตัวเอง

วินาทีที่จับมือเล็กเธอมา ไม่รู้เพราะเหตุใด เยซื้อเฉินรู้สึกหัวใจ ชักกระตุก ความรู้สึกนี้แปลกประหลาดและอัศจรรย์มาก

“อืม อืม มีเพียงอาเท่านั้นที่รู้ว่าหมาอยู่ที่ไหน” ในที่สุดถังจื่อซี ก็พอใจ เผยรอยยิ้มออกมา พี่ชายบอกว่าแอ๊ดดี้น่ากลัวมาก แต่ เธอรู้สึกว่าแดด อ่อนโยน ไม่น่ากลัวเลยสักนิด

ได้ยินคําพูดของเธอ เย่ชื่อเงินก็ชะงัก อะไรที่เรียกว่ามีเพียง เขาที่รู้ว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหน?

ทั้งๆที่เขาไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
เย่อเฉินมองหน้าเธอ มองหน้าอมชมพูของเธอ อดหัวเราะไม่ ได้ เด็กคนนี้แค่พูดไปเรื่อยเฉยๆนั่นแหละ

“คุณไปประกาศดูว่าเด็กบ้านไหนหาย ให้รีบมารับตัวที่พวก เรา”เย่ซือเฉินหันไปมองเลขาหลิว พลางสั่งการหนึ่งประโยค เวลานี้เสียงเขาเบามาก เพราะกลัวทำให้คนด้านข้างอย่างถังจื่อ ตกใจ

“คุณอาซื้อไอศกรีมให้หนูได้ไหมคะ? ” ในสายตามเด็กน้อย ถังจื่อซี ใครซื้อไอศกรีมให้เธอ คนนั้นก็จะเป็นบุคคลที่เธอรักมาก ที่สุด

เธอชอบกินไอศกรีมมาแต่เด็ก แต่คุณแม่ไม่ให้เธอกินมากเกิน ไป พี่ชายก็ค่อยจี้เธอทุกวัน ไม่ง่ายเลยกว่าจะให้พี่ชายซื้อ ไอศกรีมให้เธอ แต่ก็ต้องละลายหมดซะงั้น ตอนนี้เธออยากกิน ไอศกรีมแล้ว

“ได้ อาช่วยหนูซื้อไอศกรีมมุมปากที่ยกโค้งขึ้นของเยซื้อเฉิน ยิ่งอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน เห็นเด็กจะชอบกินไอศกรีมเป็นพิเศษ

“คุณอาดีที่สุดเลย หนูรักคุณอาที่สุด”ถังจื่อซีร้องด้วยความ ดีใจ เพียงไม่กี่นาที คนที่ถังจื่อซีรักมากที่สุดจากพี่ชายของเธอ กลายเป็นเย่อเฉินไปเสียแล้ว

มุมปากถังจื่อไม่กระตุก เขายืนอยู่ตรงไม่ไกลนัก ยัยคนนี้ เพื่อ ไอศกรีมหนึ่งแท่ง จำเป็นต้องทำอย่างนี้ไหม?