บทที่ 752 พาน้องสาวไปทำความรู้จักคุณพ่อ

ทั้งสองลุกขึ้นเดินออกไป

คุณหญิงจี้รีบเดินตามพวกเขาอยู่ด้านหลัง

“คุณหญิงจี้ ขอร้องคุณอย่าตามพวกเราอีกเลย คุณจะรบกวน พวกเราได้เห็อถงถงเห็นคุณหญิงจี้ตามหลังมาต้อยๆ พลางแอบ ถอนหายใจหนึ่งเฮือก

คุณหญิงจี้ตามหลังพวกเธออย่างนี้ ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกเลย “ได้ ได้ งั้นฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะติดต่อหนูนะ”คุณหญิง ไม่ได้โกรธเคือง ตอนนี้เห้อถงถงพูดอะไรก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่ แล้ว

“ถงถง หรือเดี๋ยวหนูไปเที่ยวที่บ้านฉันสิ ฉันให้กลับมา ด้วย พวกหนูจะได้สืบสายใยรักกันได้”ท่าทีของคุณหญิงต่าง จากแต่ก่อนหนึ่งแสนแปดพันกันเลยทีเดียว

เห้อถงถงมองหน้าเธอโดยไม่ได้พูดอะไร กลับบ้าน? สองปี ก่อน เธอถูกคุณหญิงจี้ไล่ออกมาจากบ้าน

คุณหญิงจี้เห็นเห้อถงถงไม่พูดอะไร นึกว่าเธอรับปากแล้วพลัน รู้สึกดีใจ พูดเองเออเอง “ดี งั้นก็ตามนี้เลย ฉันรอหนูอยู่ที่บ้านนะ คุณหญิงจี้พูดจบก็จากไปอย่างรู้การงาน

หลังคุณหญิงจี้ไป เห้อถุงถุงก็เบาใจอย่างโจ่งแจ้ง
“ฉิงฉิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? “ถึงตอนนี้เห้องลงยังไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นเลย

“อันนี้ต้องรอให้เธอกลับบ้านไปถามหซีของเธอเองนะ” เงินลั่วจึงมองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มเบาๆ เป็นความดีความชอบ ของจี้ ดังนั้นเรื่องนี้ก็ให้บอกเธอเองแล้วกัน

“เธอบอกฉันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ฉันเห็นเธอก็รู้เรื่องดี

เห้อถงถงมองเธอแบบไม่ค่อยพอใจ แต่เป็นลั่วนิ่งแค่ยิ้มเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

“ช่างเถอะ พวกเราไปช้อปที่ห้างกัน ก่อนหน้านี้ฉันดูเสื้อผ้าเด็ก

ไว้หลายแบบ น่าจะออกสู่ตลาดแล้ว ฉันจะไปซื้อให้เด็กทั้งสอง เห้อถุงถุงเห็นเธอไม่พูด เลยไม่ได้ถามเซ้าซี้อีก เงินลั่วนิ่งก็อยากซื้อของให้เด็กๆพอดี เด็กน้อยถังจื่อไม่กำลัง

งอนอยู่ที่บ้าน ต้องปลอบใจเสียหน่อย

ทั้งสองเดินเข้าห้างสรรพสินค้าด้านหน้า และในขณะเดียวกัน ถังจื่อ โม่กับถังจื่อซีก็อยู่ในห้างแห่งนี้ด้วย เช่นกัน

เด็กน้อยถึงจื่อไม่ถามมาได้ความว่าเยซื้อเฉินจะมาที่นี่ ดังนั้น จึงพาน้องสาวออกมา โดยเฉพาะ

“พี่ชาย แด๊ดดี้อยู่ไหน? “ถังจื่อซีไม่เห็นคุณพ่อ จึงรู้สึกสึกผิดหวังเล็กน้อย
“ไม่รีบ จะมาแล้ว” ใบหน้าเด็กน้อยถึงจื่อ โม่เปี่ยมไปด้วยความ มั่นใจ เขารู้ว่าวันนี้เชื่อเฉินจะมาที่ห้างนี้แน่นอน

“พี่ชาย แดดดีมาแล้ว แต๊ดดี้มาแล้ว” เด็กน้องถังจื่อซึมองไปยัง ประตูใหญ่ที่มีผู้ชายเดินเข้ามา พลางร้องด้วยความเซอร์ไพรส์

ถังจื่อไม่ก็เห็นด้วยเช่นกัน

ยามนี้คุณชายสามเย่เดินเข้ามา ใบหน้าที่องอาจมองอารมณ์ ไม่ออก แต่กลับชวนให้เกรงขาม เขาเดินไม่เร็ว ทุกท่วงท่าเหมือน กลิ่นอายเผด็จการบนตัวราชัน

เด็กน้อยถึงจื่อโมเบะปาก เก๊กหล่อได้เนี้ยบมาก แต่เสียดายที่ ตาบอด

“ท่านประธานครับ เรื่องนี้เป็นความบกพร่องของพวกเราเอง ครับ คือพวกเราประมาท……ผู้จัดการทั่วไปของห้างสรรพสินค้า เดินตามอยู่ด้านหลัง หน้าผากมีเหงื่อไหลพรากลงมา ใบหน้ามี ความหวาดหวั่นหลายส่วน

อุณหภูมิของแอร์ในนี้ก็ต่ำมากแล้ว แต่เขายังคงมีเหงื่อไหลไม่

หยุด

เย่ซื้อเฉินไม่ได้ตอบ ไม่แม้แต่จะมองเขาแค่แวบเดียว เลขา หลวส่งสัญญาณให้เขาหุบปากเงียบ

“พี่ชาย หนูไปหาแดด…… เด็กน้อยถังจ่อยิ้มละมุนละไม ได้ มองคุณพ่อ ในระยะที่ใกล้ชิดอย่างนี้ครั้งแรก เธอยิ่งมองยิ่งพอใจ ยิ่งมองยิ่งชอบใจ
“อย่า อย่ารีบร้อน ถังจื่อโม่ได้สติรีบดึงตัวถังจื่อไว้

เย่ซื้อเฉินเคยพูดว่าเขาไม่ชอบเด็ก ตอนนี้เชื่อเงินมาที่ห้าง

เพราะทําธุระสำคัญ แถมดูจากท่าทางแล้วรู้สึกเร่งด่วนและ รุนแรงเล็กน้อย ถ้าเวลานี้น้องสาวไปรบกวนเชื่อเงิน เขาต้อง อารมณ์เสียแน่ๆ ถ้าเกิดเขาโมโหขึ้นมา ทำให้น้องสาวตกใจกลัวแล้วควรทำ

อย่างไร?

ตอนที่เชื่อเงินไม่โมโหก็น่ากลัวอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงต้อง

โมโหเลย

ซึ่งแค่เสียเวลาคุยกันเท่านี้ เชื่อเงินก็ได้เดินผ่านพวกเขาไป แล้ว

เวลานี้ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ยืนอยู่หลังตู้โชว์สินค้า ซึ่งเชื่อเงิน

ไม่ได้เห็นพวกเขา

“พี่ชาย แด๊ดดี้ไปแล้ว”เด็กน้อยถังจื่อซีไม่พอใจเล็ก น้อย”ทำไมต้องขวางหนูด้วย?

“ไม่ต้องใจร้อน เขามาทำธุระจัดการเสร็จก็จะลงมาเอง พอถึง เวลานั้นพวกเราค่อยเริ่มแผนการของพวกเรา”เด็กน้อยถังจื่อ โม่ คำนึกถึงความปลอดภัยของน้องสาวเป็นหลัก แต่ก็ไม่อยากทำ ให้เยซือเฉินเสียเวลางานด้วยเช่นกัน

ท่าทางผู้จัดการเมื่อสักครู่นี้ ต้องเกิดเรื่องใหญ่เป็นแน่ ไม่งั้นผู้ จัดการคงไม่ตกใจกลัวถึงสภาพนั้นหรอก
เขายิ่งกลัวว่า ตอนนี้เชื่อเงินกำลังหงุดหงิด อาจทำให้น้อง สาวตกใจกลัวได้

“งั้นพวกเราต้องรอถึงเมื่อไหร่? “เด็กน้อยถังจื่อ รู้สึกไม่พอใจ

จึงเริ่มงอแงขึ้นหนูสำคัญกว่าหรือธุระบริษัทสำคัญกว่า? ” …น้องสำคัญกว่า”ถังจื่อไม่มองหน้าเล็กของน้องสาวที่เต็ม

ไปด้วยการไม่ได้รับความเป็นธรรม จึงตัดสินใจพูดปดด้วยความ

หวังดี

เยซือเฉินพูดแล้วว่าไม่ชอบเด็ก เห้อ!!

“ในเมื่อหนูสำคัญกว่า งั้นทําไมเมื่อต้องขวางหนูด้วย? “เด็ก น้อยถังจื่อไม่ได้ถูกปลอบใจสำเร็จ เพราะเมื่อกี้พลาดการเจอ หน้าคุณพ่อ ทำให้เธอไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง

ถังจื่อไม่”……”

เขาคงพูดตรงๆกับน้องสาวไม่ได้ว่า เขากังวลเยซื้อเฉินโมโห แล้วตบน้องสาวกระเด็นลอยออกไป

“พี่ชาย ตอนนี้พวกเราวิ่งเข้าไป น่าจะทันอยู่นะ”ถังจื่อซีมอง ผ่านตู้โชว์ยังคงเห็นเย่ซื้อเฉินที่อยู่ด้านหน้า เธอก้าวเท้าออกไป คิดอยากวิ่งตามออกไป

เพียงแต่เธอเพิ่งวิ่งไปได้สองก้าวก็ชนกับพนักงานที่เดินผ่าน

พอดี

“อุ๊ย”เด็กน้อยถังจื่อชีวิ่งเร็วไปหน่อย ทำให้การชนครั้งนี้ ตัว เธอต้องล้มไปอยู่กับพื้น
“เอ๋”พนักงานคนนั้นสะดุ้งตกใจ เห็นเด็กผู้หญิงล้มอยู่ที่พื้นจึง รีบย่อตัวลง “เด็กน้อย หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เจ็บตรงไหนหรือ เปล่า? ”

เมื่อเธอไม่เห็นเด็กน้อยคนนี้เลย

เด็กน้อยถังจื่อซีล้มจนรู้สึกปวดก้นนิดๆ แต่เธอก็รีบลุกขึ้น จาก นั้นก็วิ่งตามไปด้านหน้า

ทว่าเยซื้อเฉินที่เดินอยู่ด้านหน้าเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วขึ้นไป ชั้นบนเรียบร้อย

เด็กน้อยถึงจื่อหน้าทิ้งทันที มุ่ยปากเล็กขึ้น เกือบจะร้องไห้ ออกมา

“เด็กน้อยไม่ต้องกลัว ฉันไม่ได้ตั้งใจ เมื่อฉันไม่เห็นหนูจริงๆ พนักงานเห็นเธอจะร้องไห้ จึงรู้สึกร้อนใจขึ้นมา “เด็กน้อย พ่อแม่ หนูล่ะ? หนูมากับใคร? ”

“หนูมากับพี่ชาย? “ถังจื่อซีไม่เห็นเย่ซื้อเฉินแล้ว จึงได้แต่หัน หลังไปมองพี่ชายของตน

ถังจื่อไม่ก็เดินออกมาจากด้านข้างตู้โชว์สินค้า

“พี่ชาย”เด็กน้อยถังจื่อจับก้มด้วยใบหน้าไม่ได้รับความเป็น ธรรม

“ค่ะ? คนนี้คือพี่ชายหนู? “พนักงานมึนงง เมื่อสักครู่เธอ

ได้ยินเด็กผู้หญิงบอกว่ามากับพี่ชาย เธอยังคิดว่าพี่ชายโตเป็น ผู้ใหญ่แล้วที่แท้ก็โตเท่าเธอเอง