บทที่ 652 หึงหวงจนโมโห (3)

หลิวหยิงขมวดคิ้วแน่น เธอที่เขาพูดถึงคือใคร? หลิวหยิ่งสงสัย ว่าเป็นเงินถั่วงหรือเปล่า?

แต่เธอรู้สึกไม่ใช่

“คุณกลับไปเถอะ ผมไม่เป็นอะไรไปยไม่ได้อธิบาย มอง หลวหญิงแวบหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มไล่แขก น้ำเสียงมีความท้อแท้ใจ อย่างสิ้นหวัง

หลิวหยิงมองเขา ไม่ได้จากไปและไม่ได้พูดอะไร

สภาพเขาตอนนี้จะให้เธอวางใจออกไปได้อย่างไร? เธอรู้สึก ว่าช่วงนี้ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ

แต่ดูจากท่าทีของไปยตอนนี้ คงไม่เล่าให้เธอฟังหรอก

เธอรู้สึกว่ายามนี้เขาท้อแท้ใจ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เหมือนกับ คนที่รอคอยความตาย รอคอยความตายอย่างหมดอาลัยตาย

อยาก!!

เกิดอะไรขึ้นกับชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบปี ถึงกลับรอตาย อย่างนี้?

ครั้งที่แล้วหลังเงินถั่วนิ่งจากไป เขาก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้ ถึงตอน นั้นเขาจะเสียใจ แต่ก็ให้ความร่วมมือคุณหมอ

รักษาอาการอย่างเต็มที่ เธอดูออกว่าตอนนั้นเขาอยากดีขึ้นเร็วๆ

ดังนั้นที่ไปรุ่ยเป็นอย่างนี้ไม่น่าเกี่ยวข้องกับเงินถั่วง

“ช่วงนี้คุณได้ติดต่อฉิงฉิงไหม? “หลิวหยิ่งรู้ว่าถึงเขาจะไม่ สนใจเรื่องอื่น แต่เขาต้องใส่ใจเรื่องเงินถั่วนิ่งแน่นอน

หลิวหยิ่งรู้ว่ามีเพียงเรื่องของเงินถั่วนิ่ง ถึงสามารถดึงเขาออก

จากห้วงการรอตายอย่างสิ้นหวังได้

ดังคาด เมื่อไปยได้ยิน สีหน้าพลันเปลี่ยนไป แต่เขาก็กลับ มาเรียบเฉยในไม่ช้า “ไม่ได้ติดต่อ ผมคิดว่าตอนนี้เธอมีความสุข ดี ไม่ติดต่อคือสิ่งที่ดีที่สุด”

ท่าทีที่เงินลั่วจึงปฏิเสธเขาชัดเจนมาก ครั้งก่อนเขาไม่ได้รั้งเธอ ไว้ เพราะเขารู้ว่าตัวเองควรตายใจได้แล้ว

ต่อมาเขาจ้างคนไปสืบเรื่องเธอกับเยซือเฉิน และอีกอย่าง เชื่อเงินแทรกมือเข้ามาดูแลบริษัทเงินซื้อกรุ๊ป เขารู้ว่าเยซือเฉิ นทําเพื่อเธอ

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจวางมือ

“แต่ช่วงนี้เธออยู่ไม่เป็นสุขเลย คุณไม่รู้เหรอ? “อันที่จริงหลิวห ยิ่งรู้ดีว่าเรื่องพวกนั้นไม่เหลือบ่ากว่าแรงเงินถั่วงหรอก หลิวหยิง แค่ไม่อยากให้ไปรยจมปลักอยู่กับความเศร้าต่อไป

“เธอเป็นอะไร? “ไปยี่รุ่ยตอบสนองในที่สุด สีหน้ามีความเป็น ห่วงอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงมีความร้อนใจหลายส่วน ไม่หดหู เฉกเช่นเมื่อสักครู่นี้แล้ว
เขาคิดว่ามีเยซื้อเฉินอยู่ทั้งคน เธอจะมีความสุข ดังนั้นเขา เลือกที่จะปล่อยมือ

“ช่วงนี้คุณไม่ดูข่าวบ้างเลยเหรอ? “หลิวหยิงได้ยินเขาพูด พลางขมวดคิ้ว ช่วงนี้เรื่องฉิงฉิงเอิกเกริกมากมาย แต่ไปย กลับไม่ประสีประสา

มันไม่ถูกนี่?

“คุณยืมมือถือผมหน่อย”ไปยลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ประโยคแรกคือยืมมือถือของหลิวหยิง

หลิวหยิงตกใจเล็กน้อย ยิ่งรู้สึกสงสัย ไปรยยืมมือถือเธอ? แล้วมือถือเขาล่ะ?

แต่หลิวหยิงไม่ได้ตอบ แค่ยื่นมือถือของตนไปให้เขา

ไปรุ่ยรีบรับมือถือมา จากนั้นก็เริ่มค้นหาเรื่องของเงินถั่วง

เห็นวิดีโอพวกนั้น เห็นกล่องแสดงความคิดเห็นพวกนั้น สีหน้า ไปรุ่ยก็ดูแย่มาก “ทำไมเป็นแบบนี้?

“คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเคยโทรหาฉิงฉิงแล้ว ฉิงฉิงบอกว่า เรื่องหลายๆอย่างเป็นเรื่องปลอม” หลิวหยิ่งเห็นการตอบสนอง ของเขา

รู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ตอนนี้เธอได้แต่ยิ้มปลอบใจเขา

“เย่ซือเฉินล่ะ เกิดเรื่องมากมายอย่างนี้ เชื่อเงินไม่สนใจเห รอ? “ไปยหรี่ตา น้ำเสียงมีความเย็นหลายส่วน
“ฉิงฉิงบอกว่าคุณชายสามเย่จะจัดการเองเดิมที่หลิวหยิงไม่ ได้พูดถึงเย่ซื้อเฉิน แต่ในเมื่อเขาถามอย่างนี้ เธอก็ต้องตอบไป ตามความจริง

อันที่จริงเธอรู้ว่าคุณชายสามเย่เป็นห่วงเป็นถั่วนิ่งมาก รัก เงินถั่วนิ่งมาก ดังนั้นคุณชายสามเยไม่ปล่อยให้เป็นวงเกิด เรื่องร้ายๆหรอกแต่หลิวหยิงไม่ได้พูดประโยคนี้ออกไป

เธอไม่อยากกระทบกระเทือนจิตใจไปยี่รุ่ย

ไปรุ่ยที่กุมมือถือไว้สั่นระริก มุมปากก็สั่นเล็กน้อย ผมรู้ ความสามารถของเยซื้อเฉิน คงจัดการได้แน่ ผมยังรู้สึกว่าเยอ เฉันรักเธอดังนั้นผมจึงตัดสินใจวางมือ

หลิวหยิงกะพริบเร็วๆ เขาตัดสินใจปล่อยมือ? ปล่อยมือ เงินลั่วฉิง?

“หรือชั่วชีวิตนี้สิ่งที่ผมสามารถทำเพื่อเธอได้เพียงอย่างเดียวก็ คือ ปล่อยมือ จากนั้นก็มองเธอมีความสุขมุมปากไปรุ่ยยกขึ้น คล้ายอยากจะยิ้ม แต่ยิ้มไม่ออก

หลิวหยิ่งรู้ว่าเขาต้องปวดใจมากๆ

รักถึงขั้นยอมปล่อยมือเพื่อเธอ เพื่อให้เธอมีความสุข รักอย่าง นี้มันลึกขนาดไหนกัน?

“เธอต้องมีความสุขแน่”หลิวหยิ่งรู้ว่าเป็นถั่วนิ่งต้องมีความสุขแน่ๆ

แต่ไปรุ่ยล่ะ? เขาปล่อยมือเพื่อความสุขของเงินถั่วนิ่ง แล้วตัวเขาล่ะ?

เธอล่ะ? สัญญาห้าปีระหว่างเธอกับมู่หรงซือใกล้จะถึงแล้ว อนาคตเธอจะเป็นแบบไหนกัน?

เธอรักไปรุ่ยมาตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับรู้ว่า เธอไม่อาจเข้าไป อยู่ในใจของไปรยได้ ไม่มีทางตลอดกาล เพราะในใจไปยี่รุ่ยมี เงินลั่วฉิงเต็มหมดแล้ว ไม่มีที่ให้คนอื่นอีก

“หลิวหยิง คุณช่วยผมซื้อมือถือหน่อยได้ไหม? ”

ความคิดหลิวหยิงกำลังแล่นพล่าน ได้ยินคำพูดของไปรุ่ยก็ ต้องชะงัก

ไปรุ่ยจะให้เธอช่วยซื้อมือถือ แล้วมือถือของเขาล่ะ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ช่วงนี้ไปยผ่านอะไรมากันแน่?

“ได้ เดี๋ยวฉันไปช่วยคุณซื้อ คุณอยากได้แบบไหน? “หลิวหยิง เก็บความสงสัยไว้ รีบตอบรับ

“อะไรก็ได้ เข้าเน็ตได้ก็พอ”ไป์ยี่รุ่ยไม่ได้เรียกร้องสูง ไม่สูงเลย

จริงๆ

แต่หลิวหยิงไม่เข้าใจ เขาเป็นถึงระดับประธานบริษัททำไม

ไม่มีกระทั่งมือถือ?

“วันหลังผมจะคืนเงินที่ซื้อมือถือให้ไปรุ่ยลังเลสักพัก จาก นั้นก็เสริมขึ้นมาหนึ่งประโยคอย่างลำบากใจ
หลิวหยิงยิ่งตกตะลึง เธอไม่ได้อยากให้เขาคืนเงิน แต่ฟังจาก ความหมายที่เขาพูด เขาที่เป็นประธานบริษัทไม่มีแม้กระทั่งเงิน ซื้อมือถือ?

ช่วงนี้ไม่ได้ยินว่าบริษัทของเขาเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรเลย? ตามหลักแล้วไม่น่าเป็นเช่นนี้

แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“รบกวนคุณแล้ว”แต่ไปยไม่ได้อธิบาย เห็นได้ชัดว่าไม่

อยากพูดมาก

หลิวหยิงจึงเข้าใจว่าต้องเกิดปัญหาขึ้นแน่ๆ และเธอคิดว่า ปัญหานี้รุนแรงมาก

คนแบบไหนเอามือถือของไปยไป? ใครยึดเงินของไปรุ่ย?

อาการท้อแท้อย่างสิ้นหวังของไปยียก่อนหน้านี้ มันเกี่ยวข้อง กับเรื่องนี้หรือไม่?

ใครที่โหดร้ายเพียงนี้? คนนั้นทำอะไรกับไปย?

“ช่วงนี้คุณไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม ฉันช่วยคุณซื้อนะ”หลิวห ยิ่งเห็นหน้าที่ซีดขาว ร่างกายที่ผอมแห้งของเขา เธอก็รู้สึกเจ็บ ปวด

“ได้”ครั้งนี้ไปยี่รุ่ยไม่ได้ปฏิเสธ ไม่รอคอยความตายเฉกเช่น เมื่อสักครู่ แล้ว
“อยากกินอะไร? “หลิวหยิงอมยิ้ม เธอรู้ว่าที่เขายืนขึ้นมาอีก ครั้งเพราะเป็นลั่วฉิง เธอคิดว่า เขาอยากเห็นเงินถั่วจึงมีความสุข เขาคงต้องอยากมีชีวิตต่อไปแน่นอน