บทที่ 650 หึงหวงจนโมโห (1)

มู่หรงซื้อในขณะนี้ขับเข้ามาในหมู่บ้านพอดี เห็นเธอแล้ว ใน ตอนที่เห็นว่าเธอโทรมา มู่หรงซื้ออึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็รับแล้ว

ที่จริงแล้ว น้อยมากที่เธอจะโทรหาเขาก่อน

ภายในเวลาห้าปี จํานวนครั้งที่เธอโทรหาเขาก่อนสามารถใช้ นิ้วมือสองข้างนับได้เลย อีกอย่างทุกครั้งที่โทรก็เพราะว่าจำเป็น

“ฮัลโหล” มู่หรงซือถูรับโทรศัพท์ แววตามองไปทางเธอที่ยืน อยู่ในที่ไม่ไกล เธอกำลังจะออกจากบ้าน

เสื้อผ้าในวันนี้ของเธอสวยมาก!

“นายกำลังยุ่งอยู่หรือเปล่า?” หลิวหยิงได้ยินเสียงของเขา ทันใดนั้นจังหวะหัวใจเต้นเร็วขึ้น มีความตื่นเต้น เธอแอบสูด หายใจลึก พยายามให้เสียงตัวเองดูเงียบสงบ

“อื้ม?” มู่หรงซือถจอดรถ จอดอยู่ในที่ไม่ไกลจากเธอ เขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอโทรหาเขา ถามว่าเขายุ่งหรือเปล่า?

เขาคิดว่าวันนี้ดวงอาทิตย์คงจะขึ้นทางทิศตะวันตก

พูดตามความจริง อยู่กับเธอมาตลอดหลายปีนี้ เป็นครั้งแรก เลยที่เธอโทรหาก่อนแล้วถามว่าเขายังอยู่หรือเปล่า

เขารู้สึกว่า นี่ควรจะเป็นเรื่องที่น่าดีใจ แต่ว่า เขามองเห็นเธอที่ ยืนอยู่ไม่ไกลก้มหัวเล็กน้อย เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าใจไม่อยู่กับตัว

โทรหาเธอ แต่ใจไม่อยู่กับตัว

คำว่า “ยิ้ม” ของมู่หรงซือ มีความอบอุ่นเล็กน้อย ฟังไม่ออก ว่าเป็นประโยคคำถาม ขณะนี้หลิวหยิงได้ยินเป็นคำบอกเล่า จึง คิดว่าเขากำลังยุ่งอยู่จริงๆ

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าหลิวหยิงโล่งอก “งั้นนายไปทำธุระ ต่อเถอะ”

ในตอนที่พูดประโยคนี้ เสียงของเธอดูผ่อนคลายลงเยอะมาก

มู่หรงซื้อกูมองเธออยู่ในที่ไม่ไกลมากนัก ฉะนั้นเห็นได้ชัดเจน ว่าเขามีการตอบสนองอย่างไร

ในตอนที่เห็นเธอพูดว่าเขายังอยู่ เห็นได้อย่างชัดเจนเลย

ว่าการตอบสนองผ่อนคลายมาก

“เป็นอะไรหรอ?” มู่หรงซื้อหรี่ตาเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็อดไม่ได้ ถามไปประโยคหนึ่ง

“ไม่มีอะไร แค่อยากจะถามว่าคืนนี้นายกลับมาเมื่อไหร่? ตอนแรกหลวหญิงอยากจะวางสายแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับ ถามมาอีกประโยค ทันใดนั้นเขาตื่นเต้นขึ้นเยอะมาก

“ทำไม? คิดถึงฉันแล้ว?” มู่หรงซื้อได้ยินประโยคนี้แล้ว ยิ้ม ริมฝีปาก จู่ๆ ผู้หญิงคนนี้ก็รับรู้แล้ว?

กลับรู้แล้วว่าเขาจะกลับเมื่อไหร่?
“อ้ะ? อา…” หลิวหยิ่งมีความอึ้งเล็กน้อย ยังดึงสติกลับมาไม่ ได้ในเวลานั้น

“หวังให้ฉันรีบกลับมาอยู่กับเธอหรอ?” มู่หรงซื่อเห็นท่าทาง ของเธอแล้ว รอยยิ้มที่ฝีปากเห็นได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น

มู่หรงซื้อไม่ได้พูดว่าเขากลับมาแล้ว

“อ้ะ? ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันรู้ว่านายทำงานยุ่งอยู่” หลิวหยิงได้ยิน เขาพูดแบบนี้แล้ว จู่ๆ ก็กระวนกระวายขึ้น

รอยยิ้มบนริมฝีปากของมู่หรงซื้อหายไป จับโทรศัพท์ไว้แน่น เขามองออกว่า เธอพูดว่าไม่ต้องคือไม่ต้องจริงๆ และเขาทำงาน ยุ่งก็แค่ข้ออ้างที่เธอหามา

รถของเขาจอดอยู่ในที่ไม่ไกล เธอแค่หันหลังมาก็เจอแล้ว แต่ เธอกลับไม่เห็น

ฉะนั้น ตอนนี้เธอใจไม่อยู่กับตัว อีกอย่างยังมีความตื่นเต้น เร่ง

นี่เธอรีบจะไปไหน?

อีกอย่าง เขาเห็นว่าเมื่อกี้ที่เขาบอกว่ารีบกลับมาหาเธอ เธอดู กระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัดเจน

กระวนกระวายอะไร?

“ทำอะไรคนเดียวอยู่ที่บ้าน?” มู่หรงซื้อกูไม่อยากสงสัย เขา เองก็ไม่ยอมที่จะสงสัย แต่ว่าสภาพของเธอในตอนนี้ทำให้เขายากที่จะสงสัยไม่ได้

“อ้ะ? ดู ดูทีวี” ตอนนี้หลิวหยิ่งรู้สึกผิดมาก ฉะนั้นพอได้ยิน ประโยคนี้ จึงมีการตอบสนองที่ปากไวกว่าสมอง

คำพูดนี้ฟังก็ฟังออกว่าพูดออกมานั้นๆ ไม่ได้ผ่านสมอง เธอพูด โกหกไม่เป็น ฉะนั้นตอนนี้จึงพูดติดๆขัดๆไปแล้ว

ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงทีวีล่ะ?” มู่หรงซื้อถจับโทรศัพท์แน่น หรี่ตาขึ้นมา ในแววตาดูเย็นชาอย่างเห็นได้ชัดเจน

ขณะนี้ เธออยู่ข้างล่างตึกแท้ๆ เธอกลับบอกเขาว่าเธอดูทีวีอยู่

ที่บ้าน?

ทําไมถึงต้องโกหก?

“อ้ะ? ฉันโทรหานาย ก็เลยกดหยุดทีวีไว้” หลิวหยิงหญิงคิดไม่ ถึงว่าเขาจะถามคำถามนี้ ทันใดนั้นเธอรู้สึกผิดไปเลย แต่ว่าพูด โกหกไปหนึ่งประโยค งั้นต่อมาก็ต้องใช้คำโกหกอื่นๆ มาโกหก ไปเรื่อยๆ

นี่คือการตอบสนองที่จำเป็นหลีกเลี่ยงไม่ได้!!

นี่คือการตอบสนองที่หลิวหยิงในตอนนี้จะทำโดย

สัญชาตญาณ ความเอาตัวรอดของเธอทำให้เธอทำการตอบ สนองแบบนี้ออกมา เธอกลัวมู่หรงซื้อกู กลับมาตลอด ถึงแม้ว่าเธอและเขาจะอยู่

ด้วยกันมาห้าปีแล้ว แต่เธอก็ยังกลัวเขา
ยังดี ระยะเวลาห้าปีจะสิ้นสุดลงแล้ว ต่อจากนี้เธอก็จะอิสระ แล้ว ไม่ต้องกลัวเขาแล้ว

แววตาของมู่หรงซื้อจ้องเธออยู่ตลอดเวลา ค่อยๆ เย็นชาลง ค่อยๆ เย็นชาลง ทันใดนั้น รอบๆ ตัวของเขาก็มีความเย็นที่ ทำให้ขนลุก ทำให้อุณหภูมิในรถลดต่ำลงถึงขั้นน้ำแข็ง

ได้ ดีมาก เธอโกหกเขาแบบนี้เลย? กดหยุดทีวีไว้? ยิ้ม คำ โกหกนี้แต่งได้ไม่เลวจริงๆ

ทันใดนั้น เขาพูดไม่ออกเลย

“นายยุ่งก่อนเลย ฉันไม่กวนนายแล้ว ฉันวางก่อนนะ” ไม่ได้ยิน เสียงของเขา เสียงของหลิวหญิงก็ต่ำลงเล็กน้อย “อืม” มู่หรงซือถยังคงต้องเธอเหมือนเดิม เม้มริมฝีปาก จาก

นั้นก็พูดด้วยเสียงต่ำ

เขาไม่ได้ลงรถ และไม่ได้พูดอะไรอีก เขาอยากรู้ว่าทำไมเธอถึง โกหกเขา?

ในที่ไม่ไกล หลิวหยิงรีบวางโทรศัพท์ลง เธอโล่งอกอย่างเห็น ได้ชัดเจน

มู่หรงซื้อกูมองดูการตอบสนองของเธอ ทันใดนั้นก็ดูเย็นชาลง สุดขีด การโทรหาเขาสำหรับเธอแล้วคือการทรมานอย่างหนึ่ง หรอ?

หลิวหยิงวางสายลง ไม่ได้รับจากไป ยังคงรออยู่ที่เดิม
มู่หรงซื้อกูมองดูเธอ ขมวดคิ้ว ในใจยังคงมีความหวังบางๆ

อยู่

รู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าเมื่อกี้เธอโกหกเขา รู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าเธอ โกหกต้องมีเป้าหมายแน่นอน แต่ก็ยังหวังว่าจะไม่เป็นไปตามที่ เขาคิด

หลังจากที่หลิวหยิงโทรหามู่หรงซื้อ ในใจยังคง กระวนกระวาย ฉะนั้นเวลานั้นเธอยังคงลังเล ลังเลว่าจะไปเยี่ยม ไป๋ รุ่ยดีไหม

แต่ว่า ฟังความหมายของคุณหมอแล้วเหมือนสถานการณ์ของ ไปรุ่ยจะไม่ดีมากๆ!

และในขณะนี้ มีรถยาวคันหนึ่งผ่านมาพอดี แววตาของหลว ยิงประกายขึ้น สมองของเธอสั่งการให้มือของเธอโบกรถเอาไว้

รถบาสจอดลง หลิวหยิงจึงจะรู้ตัวว่าตัวเองโบกรถเอาไว้ ใน เมื่อโบกรถแล้ว งั้นก็ขึ้นรถ

หลังจากขึ้นรถแล้ว หลิวยิงบอกชื่อโรงพยาบาลของไปรุ่ยไป คนขับรถแท็กซี่ก็ขับจากไปในไม่ช้า

รถขอยู่หรงซือจอดอยู่ข้างๆ ห่างจากเธอไม่ไกล อีกอย่างรถ ของมู่หรงซื้อก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ว่าเธอกลับมอง ไม่เห็น

เห็นว่าเธอขึ้นรถจากไป ริมฝีปากของมู่หรงซื้อเผยรอยยิ้มที่ เย็นชาออกมา รอยยิ้มนั้น ดูไม่ออกเลยว่ายิ้มกว้างเพียงไหน แต่ว่าเย็นชาสุด

ขณะนี้ เขาจับโทรศัพท์ไว้ในมือ มือขอเขาจับแน่นขึ้น แน่นขึ้น โทรศัพท์ที่อยู่ในมือเขาจะเปลี่ยนทรงแล้ว

เห็นว่ารถของเขาจากไปไกลแล้ว เขากางมือที่จับโทรศัพท์ ออก จากนั้นก็โทรออกไปอีกสาย

ถึงแม้ว่าโทรศัพท์จะเปลี่ยนทรงไปแล้ว แต่ว่ายังสามารถโทรได้อยู่!!