บทที่ 628 เรื่องบานปลายใหญ่โต คุณชายสามจริงๆแล้ว (3)

เวลานี้คุณชายสามมาก จูบเธออย่างรุนแรง แรงจน เกือบกินเธอลงท้องไปแล้ว

ริมฝีปากของเขาอยู่ที่ผิวกายของเธอ และจูบเคลื่อนย้ายไปทุก ที่ไม่หยุด เวลานี้เขาไม่ใช่จูบ แต่เป็นการกัดแทะ

เขากับเธอทุกอณูผิว คล้ายกับจะกินเธอเสียอย่างนั้น

พูดตามตรง เวลานี้เขากัดเธอจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เงินมั่วนิ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ว่าตอนนี้เธอพูดอะไร เขาก็ฟังไม่เข้าหูอยู่ดี

ริมฝีปากของเขาย้ายมาอยู่ที่ด้านหน้าของเธอ เห็นมีเสื้อผ้า เป็นป้อมปราการ เวลานี้เขาไม่มีความอดทนเลยสักนิด ดังนั้นเขา จึงกระชากเสื้อเธอออก

เย่ซือเฉินร่างกายถั่วนิ่งตะลึงค้าง เรียกชื่อเขา น้ำเสียงมี ความสั่นเทาอยู่หลายส่วน

เวลานี้น่ากลัวอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะเขาถูกฤทธิ์ ยาครอบง่า เขาจึงควบคุมตัวเองไม่อยู่

ถึงแม้เงินลั่วนิ่งเรียกเขา แต่ก็รู้ว่าเวลานี้ไม่แน่ว่าเขาจะได้ยิน “ฉิงฉิง ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก แต่เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินได้ยิน เขาหยุดการกระทํา มองหน้าเธอ เสียงที่แทบ แห้งของเขาทำให้เป็นลั่วจึงรู้สึกสงสารเขามาก

ณ ตอนนี้ ถึงแม้เขาจะอยู่ในสภาพเช่นนี้ แต่เขายังคงบอกว่า จะไม่ทําร้ายเธอ

ถ้าเช่นนั้น เธอยังต้องกลัวอะไรอีก?

เงินถั่วงยกแขนขึ้นไปคล้องคอเขา พร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นไป จูบเขาด้วยตัวเอง

ร่างกายเย่ซือเฉินแข็งค้างอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จะอยู่ใน อาการปกติ เขาก็ต้านทานการเข้าเย้ายวนใจของเธอด้วยตัวเธอ เองอย่างนี้ไม่ได้แน่ๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เลย สองมือของเยซือเฉินเกี่ยวเอวเธอไว้ ลูบไล้ผิวเธอ การจูบยิ่ง

เผ็ดร้อน ยิ่งบ้าบิ่น

เยซือเฉินอยากระงับตัวเอง แต่เวลานี้เขาก็ช่วยไม่ได้ ดังนั้น ค่ำคืนนี้ ต้องเกิดเหตุการณ์บ้าคลั่งครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่จบสิ้น

เป็นแน่

ต่อมาฤทธิ์ยาของเอเงินสร้างแล้ว แต่ยังคงไม่ปล่อยเธอ ถึง แม้เธอจะอ้อนวอนเพียงใด เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป

คุณชายสามเย่ทนมาตั้งนาน ในที่สุดก็ได้ปลดปล่อยเสียที แล้วจะให้หยุดง่ายๆได้อย่างไร

และในเวลานั้น เป็นลั่วนิ่งคิดอย่างชิงชังว่า หากรู้แต่แรกว่าจะ เป็นแบบนี้ เธอก็จะไม่มา ปล่อยให้เขานั้นไว้อย่างนั้นดีกว่า
ตอนที่เงิน วฉิงตื่นนอนก็หกโมงเช้า เย่อเฉินนอนอยู่ข้างกาย เธอ หลับสนิทมาก

ไม่มีฤทธิ์ยาปลุกเซ็กส์ในร่างกายแล้วอย่างเห็นได้ชัด ผื่นแดง ก็หายไปแล้ว อุณหภูมิของร่างกายกลับมาเป็นปกติ เป็นลั่วนิ่ง เห็นเขาเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกสบายใจ

เพียงแต่คิ้วของเขาขมวดแน่น ราวกับมีความเคร่งเครียดและ กดดันหลายส่วน

เงินถั่วนิ่งมองหน้าเขา พร้อมกับกะพริบตาเบาๆ เอื้อมมือออก ไปช้าๆ นวดคิ้วขมวดของไว้ อยากช่วยเขาผ่อนคลายลง

แต่เธอนวดหลายครั้งก็ยังไม่แบนเรียบ ไม่ผ่อนคลาย คิ้วของ เขาคล้ายกับขมวดแน่นขึ้นกว่าเดิม

เขานอนอยู่แท้ๆ ไม่รู้สึกตัว แต่เขา…….

เขามีเรื่องกลัดกลุ้มใหญ่โตอะไรนะ?

คนนี้ เมื่อคืนบ้าคลั่งมาทั้งคืน ยังไม่เพียงพออีกหรือ?

มุมปากเป็นถั่วนิ่งเบ้ขึ้น เอามือถือออกมาดูเวลา ดวงตาก็ กะพริบอีกครั้ง

เมื่อคืน ตอนเธอออกจากบ้านตระกูลถัง นอกจากถังจื่อแล้ว คนอื่นก็ไม่รู้เรื่องเลย แม้แต่ถังจื่อ โม่ก็ไม่รู้

เงินถั่วนิ่งเห็นมือถือมีหนึ่งข้อความเข้า ซึ่งถังจื่อ โม่เป็นคนส่ง มา แต่ไม่มีเนื้อหา เป็นข้อความว่างเปล่า
เงินลั่วนิ่งเม้มปาก เธอไม่กลับบ้านทั้งคืน เด็กน้อยถึงชื่อไม่คง โกรธแล้วสินะ?

อีกอย่าง หากให้ท่านย่าถัง ท่านก็ต้องโกรธด้วยแน่ๆ?

กฎบ้านตระกูลถังนั้นเข้มงวดมาก

ฉะนั้น เธอจําเป็นต้องกลับไปให้เร็วที่สุด

เวลานี้เยซื้อเฉินนอนหลับอย่างสนิท เธอรู้ว่าด้วยฤทธิ์ยาของ เมื่อคืน ทำให้เขาบ้าคลั่งบนเตียงมาทั้งคืน เขาคงเหนื่อยน่าดู

ดังนั้นเป็นชั่วนิ่งจึงไม่อยากปลุกเขา

มือเยซื้อเฉิน โอบเอวเธอไว้ เงินถั่วจึงค่อยๆคลายมือเขาออก กอ่นจะลงจากเตียงเบาๆ จากนั้นเธอพบว่าเสื้อผ้าของเธอไม่ได้ อยู่ในห้อง

ทันใดนั้นเป็นชั่วนิ่งก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนตอนอยู่ชั้นล่าง เชื่อ เฉินกระชากเสื้อเธอจนขาดรุ่ยแล้ว

ต่อมา เธอลืมไปแล้วว่าเยซื้อเฉินอุ้มเธอขึ้นตึกยังไง อุ้มเธอเข้า ห้องยังไง

ดังนั้นเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งกองนั้นยังอยู่ชั้นล่าง

แต่โชคดีในตู้เสื้อผ้าของเย่ซื้อเฉินยังมีเสื้อของเธออยู่ ซึ่งเชื่อ เฉินเตรียมไว้ให้เธอตอนพวกเขาแต่งงานกัน เพียงแต่เธอไม่เคย

ใส่มันเลย

เป็นลั่วนิ่งเดินไปด้านหน้าตู้เสื้อผ้า แล้วเปิดออก จากนั้นก็เห็นเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมเต็มไปหมด มุมปากพลันยกขึ้น ก่อนจะเลือก มาสวมใส่ชุดหนึ่ง

รูปแบบเสื้อผ้านั้นไม่เลวเลย เหมาะกับเธอมาก และไซส์ก็พอดี ตัว ไม่บกพร่องเลยสักจุด

คิ้วของเงินลั่วฉิงยกขึ้น เสื้อตัวนี้เชื่อเงินซื้อตอนพวกเขา

แต่งงานกันใหม่ๆ

ตอนนั้น เยซือเฉินรู้ไซส์ของเธอได้อย่างไร? เธอจำได้ว่าตอน นั้นเชื่อเงินไม่แม้แต่อุ้มเธอเลย นัยน์ตาเป็นลั่วฉิงหมุนติ้วมอง เย่ซือเฉินที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสนิท มุมปากอดยกขึ้นไม่ได้

เป็นลั่วจึงไม่ได้หยุดนิ่งคิดนาน ก็รีบออกไปโดยเร็ว เย่ซื้อเฉินเหนื่อยล้าจริงๆ หลับสนิท ดังนั้นจึงไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

ตอนที่เป็นลั่วนิ่งกลับถึงบ้านตระกูลถังก็เป็นเวลาเจ็ดโมงแล้ว เงินลั่วนิ่งรู้ว่าทุกเช้า ท่านถึงกับท่านย่าถังจะไปออกกำลังกาย ยามเช้า ดังนั้นเธอจึงเลือกกลับเข้ามาในเวลานี้

เงินถั่วงจอดรถเสร็จ จากนั้นก็เดินเข้าห้องโถงอย่างว่องไว

เพียงแต่เป็นลั่วจึงเพิ่งเดินเข้ามาในห้องโถง ก็บังเอิญพบกับ เพิ่งเหมียวเหมียว ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันตรงๆ

“หม ฉิงฉิงออกไปแต่เช้าเลยเหรอ? “เพิ่งเหมียวเหมียวเห็น ด้านนอกมีเงินถั่วนิ่งเดินเข้ามา จึงรู้สึกประหลาดใจ

“อืม”เงินลั่วนิ่งรู้สึกผิดในใจ ดังนั้นจึงตอบเสียงเล็กน้อย
“เด็กทั้งสองคนตื่นหรือยัง? เมื่อกี้เห็นประตูห้องนอนของหนู ปิดอยู่ ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว คิดว่าพวกหนูยังนอนอยู่”เพิ่ง เหมียวเหมียวไม่ได้คิดมาก และไม่ได้ถามมากมาย เห็นได้ชัดว่า เธอใส่ใจกับเด็กทั้งสองคนมากกว่า

เวิน วง

เธอเพิ่งกลับมา ดังนั้นเธอก็ไม่ทราบว่าเด็กทั้งสองคนตื่นหรือ ยัง?

แต่ว่าเวลานี้คงต้องตื่นแล้วแน่ๆ ตื่นแล้ว แต่ไม่ออกมาเล่น ฉะนั้นเด็กน้อยถึงจื่อ โม่โกรธแล้วจริงๆ

“หนูกลับไปดูที่ห้องค่ะ”เป็นลั่วนิ่งไม่ถนัดพูดปด ดังนั้นจึงไม่ได้ ตอบคําถามของเฟิงเหมียวเหมียว

“จ้า จ้า ถ้าเด็กทั้งสองตื่นแล้ว หนูก็พาพวกเขาลงมานะ ป้าไป ทำข้าวเช้าให้พวกเขา” ในใจเพิ่งเหมียวเหมียวคิดถึงแต่เด็กทั้ง สองคน ดังนั้นไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเงินถั่วง

เงินถั่วนิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว พอเดินมาถึงนอกประตู พอตั้งใจฟังก็ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ หรือเด็กทั้งสองคนยัง ไม่ตื่น?

ข้อความจากเด็กน้อยถังจื่อไม่นั้นส่งมาให้เธอเกือบเที่ยงคืน แล้ว เมื่อนอนดึก จึงตื่นสายเป็นเรื่องธรรมดา

เงินลั่วนิ่งแอบถอนหายใจ ผลักประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง อยากเดินเข้าไปเงียบๆ
แต่เมื่อเธอผลักประตู เบียดตัวเข้าไปอย่างเงียบๆ เมื่อเงยหน้า ขึ้นก็ต้องสบตาเข้ากับดวงตาของถังจื่อไม่อย่างจัง