บทที่ 617 คุณชายสามเยถูกวางยา (4)

บทที่ 617 คุณชายสามเยถูกวางยา (4)

เย่โป๋เหวินไม่ได้รีบตอบคําถามของเขา แค่เงยหน้าขึ้น แล้ว มองไปทางบนตึก

“บ้านหลังนี้ ทำให้ฉันรู้สึกหดหู” หลังจากผ่านไปนานมาก เช่ โป๋เหวินจึงจะค่อยๆ พูดประโยคนี้ขึ้นมา

บ้านหลังนี้ทำให้เขาหดหู ไม่เพียงแต่เพราะว่าสมาชิกในบ้าน แต่เป็นเพราะเรื่องราวในเมื่อก่อน

หลังจากที่เยซือเฉินได้ยินคำพูดของเขาแล้ว แววตาทั้งสอง

ของเขาก็ประกายขึ้นทันที ที่จริงแล้วบ้านหลังนี้ก็ทำให้เขารู้สึก

หดหู่ด้วยเช่นกัน

ฉะนั้น เกินในตระกูลเย่ ไม่ใช่บุญวาสนา แต่คือความโศก เศร้า

ฉะนั้น เย่ซื้อเฉินไม่มีทางชักจูงให้เขาอยู่ที่บ้านเย่ต่อ

“ฉันจะแต่งงานแล้ว รอดื่มไวน์มงคลของฉันแล้วค่อยกลับไป เถอะ” เย่ซื้อเฉินมองดูแววตาที่สุขุม จู่ๆ ก็พูดคำนี้ออกมา

วันนี้เขาเปิดงานแถลงข่าว งั้นต่อมา เขาก็จะคิดหาวิธีให้ เงินลั่วนิ่งแต่งงานกับเขา เขาคิดว่าคงอีกไม่นาน

เย่โป๋เหวินได้ยินประโยคนี้แล้ว แววตาดูประกายขึ้นเยอะเลย
“ยินดีด้วยนะ” แต่ว่าเยโป๋เหวินไม่ได้ถามมาก แค่พูดว่ายินดี ด้วย ยี่สิบปีแล้ว เขาไม่เคยสนใจถามไถ่ถึงลูกชายเลย ตอนนี้เป็ โปเหวินรู้สึกว่าไม่มีสิทธิ์ถามอะไรมาก

ฉะนั้น สิ่งที่เขาสามารถพูดได้ก็มีเพียงแต่คำว่ายินดีเท่านั้น แล้ว

“ขอบคุณครับ” เยซือเงินตอบกลับไปคำหนึ่ง การสนทนาแบบ นี้ไม่เหมือนว่าเป็นพ่อลูกเลย แต่นี่เป็นการสนทนาที่ปกติในครั้ง เดียวตลอด20ปีที่ผ่านมา

ต่อมา สองพ่อลูกมองหน้ากันโดยไม่มีคำพูด ไม่ว่ายังไงก็ เป็นการห่างเหิน20ปีแล้วไม่ใช่ว่าอยากจะเข้าใกล้ก็สามารถเข้า ใกล้ได้

“ซือเฉิน นายกลับมาแล้วหรอ? เดี๋ยวก็สามารถทานอาหารได้ แล้ว พวกเรามาทานผลไม้กันก่อนเถอะ” คุณย่าเดินออกมา ใน มือถือผลไม้ไว้จานหนึ่ง

ในตอนที่เซือเฉินเงยหน้าขึ้นมองคุณย่า สีหน้าแย่ลงเล็กน้อย “ผมยังมีธุระอีก ไปก่อนนะครับ” คำพูดนี้ของเยซื้อเฉินน่าจะกำลังพูดกับเข่โปเหวิน

เรื่องราวก่อนหน้านี้ที่คุณย่าเย่ ทำให้เขาตายใจไปแล้ว แล้วเขาในตอนนี้ก็มีการป้องกันที่มากขึ้นสำหรับคุณย่า

เขารู้ดีว่านี่เป็นงานเลี้ยงที่มีการวางแผนเอาไว้ก่อนแล้ว ที่เขา มา เพราะว่าอยากจะมาเจอคุณพ่อ ตอนนี้เขาได้เจอคุณพ่อแล้วงั้นก็ไม่มีความจําเป็นที่จะอยู่ต่อแล้ว

ในตอนที่เชื่อเงินพูดประโยคนี้ เขาลุกขึ้นแล้วพูดเลย แต่ว่า พอวินาทีถัดไป เขาก็รู้สึกเริ่มเวียนหัว เกือบจะล้มลงพื้น เขารีบ จับไปที่โต๊ะข้างหน้า

เยซือเฉินทรงตัวเองไว้ แต่ว่ารู้สึกเวียนหัวหนักกว่าเดิม ร่างกายก็เริ่มอ่อนตัว อ่อนแรง ทันใดนั้นแม้แต่แรงที่จะยืนขึ้นก็ ไม่มีแล้ว

“ในน้ำชา ถูกวางยาแล้ว?” เชื่อเงินหรี่ตาขึ้น มองไปทางเ โปเหวิน ในแววตาที่เย็นชามีความผิดหวังมากมาย

พ่อของเขา พ่อที่ไม่ไถ่ถามไม่ดูแลเขามาตลอดระยะเวลา 2 ปี ความเป็นความที่มาอย่างกะทันหันนี้ก็เพื่อที่จะวางยาให้เขา

“ช่วงนี้นายทำงานหนัก มักจะนอนไม่หลับ นี่ก็แค่ยาระงับ ประสาท สามารถทำให้นายได้หลับสบาย” เยโป้เหวินเชื่อคำพูด ของคุณย่าย่า ฉะนั้น เขาจึงคิดว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ขอแค่ เย่อเฉินหลักสักพักก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

ที่จริงแล้ว เย่โป๊เหวินคิดไม่ถึงว่าฤทธิ์ยาจะแรงขนาดนี้

เย่ซือเฉินอึ้งไปเลย จู่ๆ ก็ยิ้ม ใช่ ช่วงนี้เขานอนไม่หลับ ไม่ใช่ เพราะมีความกดดันด้านการทำงานสูง เพราะว่าเขาคิดถึงผู้หญิง ของเขา

วางยาเขา ให้เขาหลับสบาย? พวกเขาเห็นเธอเป็นเด็กสาม ขวบหรอ?
อีกอย่าง อยู่ที่บ้านเย เขาจะสามารถหลับสบายได้หรอ?

เย่ชื่อเฉินมองไปทางเยโปเหวินอีกครั้ง ในแววตามีความเย็น ชาอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่ว่า เย่อเฉินไม่ได้พูดอะไร รีบหันหลัง ไป อยากจะออกจากตรงนี้

เชื่อเงินรู้ สถานการณ์แบบนี้ เขาจำเป็นต้องรีบจากไป แต่ว่า เท้าของเขาพึ่งก้าวออกมา ทันใดนั้นร่างกายก็เอียงตัว ลง ขาอ่อน เกือบจะล้มลงพื้น

เยซือเฉินรีบหรี่ตาขึ้นมา สีหน้าดูแย่ลงทันที

“รีบมาพยุงคุณชายไปพักที่ห้อง” คุณย่าเย่ตะโกนออกคำสั่ง ในแววตากลับมีความได้ใจแฝงอยู่

เพื่อตระกูลเย่ เพื่อเย่ซื้อเฉิน เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้

“นี่คุณนายต้องการทำอะไรครับ” เชื่อเฉินหันมามองไปทาง คุณย่า แววตาเย็นชาสุดขีด

ตอนนี้ เย่ซื้อเฉินเรียกคุณนายโดยตรงเลย แต่ไม่ใช่คุณย่า

“เฉินเฉิน นายเหนื่อยแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนนะ” คุณย่าเ กลับมองเขา แล้วยิ้มอ่อน ดูเป็นมิตรเป็นพิเศษ

เย่ซื้อเฉินยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นข้างหน้าก็ มืดไปหมด สติหายวับไปในตอนนั้นเลย แล้วมีคนสองคนเดินมา พอดี พยุงเขาไว้

“ส่งคุณผู้ชายกลับไปพักผ่อนที่ห้อง” คุณย่าเยรีบออกคำสั่ง
บนใบหน้าของเย่โป๋เหวินมีความอึ้งเพิ่มขึ้นมา เขามองไปทาง น้ำชาที่อยู่ตรงข้างหน้า มองไปทางคุณย่าเย่ “ในน้ำชานี้คืออะไร กันแน่?”

เขารู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายเหมือนที่คุณย่าเพูด

“เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว คือยาระงับประสาท” คุณย่าเพิ่มองไปทาง เยโป้เหวิน มุมปากยังคงมีรอยยิ้มอยู่ “เจ้าเด็กเฉินเฉินนี่ช่วงนี้ เหนื่อยเดิมไปแล้ว ให้เขาได้นอนพักผ่อนดีๆ เถอะ?”

“แม้แต่ข้าวเขาก็ยังไม่ได้ทานเลย ให้เขาหลับไปโดยที่ห้อง ว่าง นี่คือการเป็นห่วงเขา?” เยโปเหวินมองไปทางคุณย่าเย่ แวว ตาค่อยๆ เย็นชา น้ำเสียงก็ค่อยๆ สุขุมลง

“เมื่อกี้นายก็ได้ยินแล้ว เขาไม่ได้คิดอยากจะอยู่ทานข้าวต่อ เลย นายกู้ว่าตั้งแต่ที่เขาย้ายออกไปแล้ว ก็น้อยมากที่จะเข้ามา ทานอาหารในบ้าน สำหรับเขา ในตอนนี้แล้วการนอนหลับสำคัญ กว่าการทานข้าว” ในตอนที่คุณย่าเยพูดประโยคนี้ได้ถอน หายใจไปด้วย

“คุณหมอบอกแล้ว ยาตัวนั้นไม่มีผลกระทบต่อร่างกาย ชาแก้ว นั้นเมื่อกี้นายก็ดื่มแล้ว ตามหลักก็คือยาฤทธิ์ของยาจะไม่แรง ขนาดนั้น และเร็วขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินแล้ว คุณย่าแย่พูดอธิบายต่อ

เย่โป๋เหวินหรี่ตา กำลังคิดอยากจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ คุณปู่ เย่ก็เดินมา

“ทำไม? ตอนนี้อยากจะมาดูแลลูกชายแล้วหรอ? 20 ปีมานี้นายไม่ถามไถ่ไม่ดูแล ฉันเป็นคนเลี้ยงดูเขาจนโต” คุณปู่เย่มอง ไปทางเย่ไปเหวิน คำพูดนั้นไม่มีความสนิทสนมเลย

เยโป๋เหวินมองไปทางคุณปู่ แววตาเย็นชาสุดขีด แต่ว่าไม่ได้ พูดอะไร

“นี่แววตาอะไรของนาย? ทำไม? ไม่อยากเห็นฉัน? ไม่อยาก

เห็นฉัน นายก็กลับห้องนายไปสิ” คุณปู่เย่ยิ้มด้วยความเย็นชา

“นี่อะไรของนาย? ” คุณย่าเพูดโน้มน้าว เธอมองไปทางคุณปู่ เย่ จากนั้นก็เดินไปยังข้างหลังของเยโปเหวิน

“โป๊เหวิน นายกลับห้องไปพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวอาหาร เรียบร้อยแล้ว ฉันค่อยเรียกนายนะ” คุณย่าเย่จับรถเข็นของเยโป เหวิน ฟังดูเหมือนกำลังเจรจากับเยโปเหวินอยู่ แต่กลับไม่ได้รอ ให้เยโป๋เหวินตอบ ก็เป็นเยโปเหวินไปทางอีกห้องหนึ่งแล้ว

“อย่าทําเรื่องที่ทําร้ายซือเฉิน” เยโปเหวินกะพริบตา จากนั้นก็ ค่อยๆ เปิดปากพูด น้ำเสียงนั้นมีความสุขุม และมีความเย็นชา