บทที่ 611 คุณชายสามเสารภาพรักอย่างองอาจ สะเทือนไปทั่วทั้งงาน (6)

เงิน วฉิงนั่งมองภาพเขาที่อยู่ในโทรทัศน์ ฟังคำพูดของเขา ความรู้สึกในหัวใจถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง

“นึกไม่ถึงเลยว่าไอ่หนุ่มนี้จะพูดเรื่องแบบนี้เป็นด้วย” ทัศนคติ ของท่านย่าถังในตอนนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน เยซือเฉิ นพูดออกมาขนาดนี้แล้ว ต่อจากนี้เธอคงจะไม่คัดค้านแล้ว แน่นอน ไม่ว่ายังไงแล้ว สิ่งที่เขาต้องการก็คือทัศนคติที่เย่ซื้อเฉิ นมีต่อฉิงฉิง

“คุณชายสามเย่หล่อเกินไปแล้ว”

“คุณชายสามเย่เท่เกินไปแล้ว

“คุณชายสามเย่อบอุ่นเกินไปแล้ว”

“ช่างน่าซึ้งใจจริงๆ” ในสถานที่นั้นนอกจากนักข่าวแล้ว ยังมี คนอื่นๆ อีกด้วย ต่างก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

“เวินลั่วฉิงล่ะ?”

“นั่นน่ะสิ เป็นลั่วนิ่งล่ะ? เป็นลั่วจึงรีบออกมา รีบมาตอบรับการ ขอแต่งงานของคุณชายสามเย่

มีเริ่มช่วยคุณชายสามเย่เรียกเงินถั่วนิ่ง

“คุณเย่คะ ได้ข่าวว่าเป็นถั่วนิ่งไม่สามารถมีลูกได้แล้ว ถ้าหากคุณแต่งงานกับเธอไป ต่อจากนี้คุณก็จะไม่สามารถเป็นพ่อได้ไม่ สามารถมีลูกได้แล้ว” มีนักข่าวคนหนึ่งได้ถามถึงคำถามที่สำคัญ และความเป็นจริงมากๆ ออกมา

สำหรับเรื่องที่เป็นลั่วจึงไม่สามารถมีลูกได้แล้ว จากคลิปก่อนๆ คุณปู่เย่ก็ได้พูดไว้อย่างชัดเจน ฉะนั้นตอนนี้ผู้คนส่วนมากต่างก็รู้ เรื่องนี้กันหมดแล้ว

ฉะนั้น คำถามนี้ก็เป็นคำถามที่ทุกคนอยากรู้คำตอบมากที่สุด

หลังจากที่เป็นวงได้ยินคำพูดของนักข่าวคนนั้นแล้ว ดวงตา ของเธอก็เปล่งประกายขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เยซื้อเฉินยังไม่รู้ เรื่องของลูกน้อยสองคน ฉะนั้นเขาตอบว่า………

“คำถามนี้ไม่ง่ายเลย ตอนนี้เยซือเฉินยังไม่รู้เรื่องของลูกน้อย สองคนเลย…. ดวงตาทั้งสองของท่าน่าถังเบิกกว้าง แล้วจ้องไป ทางโทรทัศน์

“คิดว่าชื่อเฉินน่าจะผ่านคำถามนี้ไป ไม่ไปตอบคำถามนี้เจ้า เล่ห์เกินไปแล้วจริงๆ” เพิ่งเหมียวเหมียวคิดว่าเยซื้อเฉันอาจจะไม่ ตอบกลับคําถามนี้ ไม่ว่ายังไงแล้วคำถามนี้ก็มีความละเอียดอ่อน เกินไปแล้ว

เป็นลั่วจึงไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าแววตาของเธอดูมีความซับซ้อน อย่างเห็นได้ชัดเจน

เยซือเฉินห้ามปล่อยตัวเองเกินไปเด็ดขาด อย่าพูดคำพูดที่ เอาแต่ใจเกินไปนะ
“ฉันไม่ชอบเด็ก ไม่อยากมีลูกอยู่แล้ว ฉันคิดว่าคนในตระกูล เย่ก็ไม่ควรจะมีลูก” แต่ว่า เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า คุณชายเย่ ในขณะนี้ปล่อยตัวเองเกินไปแล้ว คำพูดประโยคนี้ของเขาได้พูด อย่างชัดเจนแล้ว แน่นอนว่า ที่คุณชายเยทำอย่างนี้และพูดแบบนี้ ต่อหน้าทุกคน ก็เพื่อที่จะแสดงความจริงใจของตัวเองต่อ เงินลั่วนิ่ง

“พู แค่ก แค่ก” เพิ่งเหมียวเหมียวสำลักชาที่อยู่ในปากอีกครั้ง สําลักจนไอขึ้นมา

ท่านย่าถึงก็เม้มปาก ไม่ชอบเด็ก ไม่อยากมีลูก แล้วลูกน้อยทั้ง สอง ในตอนนี้จะทําอย่างไรดีล่ะ?

เงิน วฉิงปิดตา ถอนหายใจแรงๆ ไปหนึ่งที

เรื่องที่เยซือเฉันไม่ชอบเด็ก เธอไม่กล้าพูดถึงเรื่องลูกน้อยสอง คนเลย แค่ว่าตอนนี้เขาพูดต่อหน้านักข่าวขนาดนี้แล้ว เด็กทั้ง สองก็ต้องมองเห็นแน่นอน

เจ้าเด็กถังจื่อไม่กำลังเล่นของเล่น โมเดลอยู่ในห้องทำงาน ทน ไม่ไหวแล้วจริงๆ รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ จากนั้นก็ได้ยินเสียงของเยอ เงินดังผ่านมาจากในโทรทัศน์ เขามีความสงสัยเล็กน้อย จึงลง ตึกไปอยากจะดูว่าเยซือเฉินกำลังพูดอะไรอยู่

และในตอนที่เชื่อเงินกำลังพูดประโยคนี้ ถังจื่อโมก็เดินลง ตึกมาพอดี จากนั้นคำพูดที่คุณชายสามเฒ่พูดต่างก็เข้าไปในหู ของเด็กโดยไม่ขาดแม้แต่อักษรเดียว

เงินลั่วนิ่งหันไป มองเห็นถังจื่อไม่ที่ยืนอยู่ใต้ตึก เม้มปากอย่างแรง ดูเหมือนว่า เธออยากจะช่วยเชื่อเงินปิดบังก็ปิดบังไม่อยู่ แล้ว

“ลูกน้อย ทำไมถึงลงมาแล้วล่ะ ท่านย่าถังเองก็เห็นถึงชื่อไม่ แล้ว แววตาคู่หนึ่งเปล่งประกายขึ้นทันที รีบเดินตรงไป

“ความหมายของคุณเคือจะไม่เอาลูกตลอดชีวิตเลยหรอ

ครับ?” บนจอโทรทัศน์ มีนักข่าวถามเพิ่มอีก

“ใช่” คุณชายสามเย่ไม่มีการลังเลใดๆ เลย ตอบกลับได้อย่า รวดเร็วมาก นั่นเรียกว่าตอบไปงั้นๆ

“ปิด ปิดทีวีเลย อะไรบ้าบอเนี่ย ดูแล้วก็ปวดหัว” ท่านย่าถัง ตะโกนไปทางเพิ่งเหมียวเหมียว ท่านน่ากลัวว่าถังจื่อไม่ได้ยินคำ พูดพวกนั้นของเย่ซือเฉินแล้วจะเสียใจ

“คะ? ค่ะ” แน่นอนว่าเพิ่งเหมียวเหมียวนั้นเข้าใจความหมาย

ของท่านย่า รีบตอบกลับ แล้วไปหารีโมท

“ไม่ต้องปิดแล้วครับ ผมได้ยินหมดแล้วครับ” ถึงจื่อไม่เดินมา นั่งลงบนโซฟาเงยหน้าขึ้น มองไปทางเชื่อเป็นที่อยู่ในโทรทัศน์ ดูขึ้นมาอย่างตั้งใจ

แต่ว่า ในตอนนี้บทสนทนาที่เกี่ยวกับลูกได้ผ่านไปแล้ว นักข่าว ได้ถามคําถามใหม่อีกไม่กี่คำถาม แต่ถึงจื่อ โม่ก็ยังดูด้วยความตั้งใจ ไม่กะพริบตาเลย

ห้องรับแขก ในตอนนี้ ทุกคนต่างก็มองไปทางถังซื้อไม่ มองดู ท่าทีที่เขาดูโทรทัศน์ด้วยความตั้งใจ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเลย
สิ่งที่คุณชายสามเย็จะพูดก็พูดหมดแล้ว ฉะนั้นการแถลงข่าวก็ จบลง ในไม่ช้า

จนกระทั่งคุณชายสามเย่ออกไป ถึงจื่อไมจึงจะค่อยๆ เก็บ สายตากลับคือมา

“เด็กน้อย ที่จริงแล้ว…… ท่านย่าถังมองไปทางถังอโม่ ลองที่

จะเปิดปากถามดู

“ผมนามสกุลถัง ไม่ได้นามสกุลเย่ครับ” ทันใดนั้นเจ้าเด็กถัง ชื่อไม่ก็ยืนขึ้นกะทันหัน แล้วพูดคำนี้ออกไปด้วยความเกรี้ยว กราด หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว ก็หันหลังเดินขึ้นบันไดไป

คำพูดนี้ของเจ้าเด็กถังจื่อ ไม่ทำให้ทุกคนต่างก็ตกใจกันไป หมด

นามสกุลถัง ไม่ได้นามสกุลเย? คำพูดนี้หมายความว่าอะไร?

“ถังจื่อโม่ ลูกไปไหน?” แววตาของเงินถั่วนิ่งประกายขึ้นอย่าง รวดเร็ว นี่เขาจะไปไหน?

ถังจื่อไม่หยุดเดิน หันหลังมองไปทางเงินถั่วถึง “โมเดลของผม ยังต่อไม่เสร็จเลย ผมจะไปทําโมเดล”

ในตอนที่เจ้าเด็กถังจื่อไม่พูดถึงคำพูดนี้ ไม่ได้ฟังออกถึงความ แปลกผิดปกติอะไร ราวกับว่าจะไปทำโมเดลจริงๆ

ตามหลักแล้ว เด็กห้าขวบ ทั้งใจหวังแต่จะไปเล่นของเล่นก็เป็น เรื่องปกติ แต่ว่าถังจื่อโม่ไม่ใช่เด็กทั่วไป จุดนี้เป็นถั่วนิ่งรู้ดีที่สุด
เป็นลั่วจึงรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายแบบนี้แน่นอน แต่ว่าถังจื่อไม่ไม่ อยากจะพูด เธอก็ไม่ดีที่จะถามเยอะ อย่างน้อย ในเวลานี้ ใน สถานที่แบบนี้ก็ไม่เหมาะที่จะถาม

เป็นลั่วนิ่งแค่อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเชื่อเฉินในใจ ต่อมา ไม่รู้ ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง?

เธอคิดว่าแม้แต่เธอก็คงจะไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

“ไปเถอะ ไปเถอะ โมเดลพวกนั้นหนูสามารถแกะได้ตามใจ ชอบเลย ท่านไม่มีความเห็นอะไร” ท่านถังเดิมทีที่ใจในเรื่อง ของ โมเดลมากๆ ได้พูดประโยคนี้ออกมา

“อื้ม ท่านปู่พูดถูก ไปเล่นเถอะ เล่นจนเสียแล้วก็ไม่เป็นไร ถ้า หนูชอบอีก ก็ให้ท่านปู ไม่ก็ท่านอาของหนูไปต่อให้ ท่านย่าถัง พูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง

“อืม ขอบคุณท่านปู่ ขอบคุณท่านย่าครับ” ถังจื่อไม่ตอบกลับ แล้วยิ้มไปทางทุกคน จากนั้นก็หันหลังแล้วขึ้นตึกไป ไปที่ห้อง ทํางาน แล้วเล่น โมเดลตอบ

“โชคดีที่เจ้าเด็ก ชอบโมเดลมากๆ ในใจยังนึกถึงแต่เรื่อง โมเดล ไม่เช่นนั้น…” ท่านย่าถังรู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดเจน

“โชคดีที่ฉันมีโมเดลเยอะ น่าสามารถให้เขาแกะได้เป็นช่วง เวลาหนึ่งเลย” ท่านถุงในขณะนี้ไม่รู้สึกเจ็บใจโมเดลของเขา แล้ว ยิ่งเป็นห่วงว่าโมเดลจะไม่พอสำหรับให้ถังจื่อ โม่แกะ “ไม่ได้ ฉันจะไปหา โมเดลมาให้เขามากกว่านี้ จำได้ว่าที่บ้านท่านหลี่มีไม่ น้อยเลย”