บทที่ 600 พ่อมาหาพวกเราหรือเปล่า (2)

“อ้อ ค่ะ” เป็นลั่วจึงคิดว่าเขาจะต้องรอนานมากแล้ว เธอเข้าใจ อารมณ์ของเขา ถ้าขืนเธอไม่ลงไป เขาคงจะไม่ยอมกลับไปง่ายๆ เงินลั่วจึงจึงตอบตกลง

เงินลั่วฉิงหันกลับไป ก็ประสานสายตากับถังจื่อ โม่พอดี ถังจื่อ โม่ตัวเล็ก และยังยืนอยู่ข้างใน คุณชายสามเที่ยืนอยู่ข้างนอก ย่อมมองไม่เห็นเขา

เงินถั่วนิ่งมองถังจื่อโม่ อึ้งไป เม้มปากนิดหนึ่ง

“ผู้หญิง แค่นี้ก็ใจอ่อนแล้วหรือครับ” ถังจื่อไม่เบะปากนิดหนึ่ง เสียงเขาไม่ได้ และยืนห่างจากเงินล้วนิ่งพอสมควร คำพูดของ เขา เยซื้อเฉินที่อยู่ปลายสายจึงไม่ได้ยินแน่นอน

เงินลั่วนิ่งมุมปากเชิดขึ้น เขาพูดอะไรกันนี่ แล้วยังใช้คำเรียก ขานอะไรอีก

เงินลั่วฉิงตอบตกลง คุณชายสามเดีใจมาก แต่ เขาเห็น เงินลั่วงหันไป แต่หยุดฝีเท้า ไม่ขยับ เขาสงสัย อดไม่ได้ที่จะ ถาม “เป็นอะไรไปครับ

เงินถั่วนิ่งกำมือถือ มองถังจื่อ โม่ กะพริบตาโดยไม่ตั้งใจ

“ถ้าแม่อยากจะทิ้งลูกสองคนไม่ดูแล ไปเดทกับแฟน ผมก็ไม่ ห้าม” ถังจื่อโม่มองเธอ คำพูดนี้ทำเอาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
เงินลั่ว งมุมปากอดไม่ได้ที่จะกระตุกอีกครั้ง

“แต่ว่า แม่อย่าลืมเรื่อง รับปากกับพวกเรา ห้ามบอกเขาเรื่อง ผมกับน้องสาว ผมยังมีแผนอีก”

ถังจื่อไม่มองไปทางนอกหน้าต่าง ที่จริงจากตรงที่เขายืนอยู่ มองไม่เห็นเย่อเฉิน แต่สายตาเขายังเป็นประกาย

ครั้งนี้ เขาจะไม่ยอมให้แม่ของเขาแต่งงานง่ายๆ อีก อีกอย่าง เขากับน้องสาว ต้องทดสอบความคิดของเอเงินให้แน่ชัดก่อน บทดสอบนี้จะขาดไม่ได้เด็ดขาด

สถานการณ์ของตระกูลเย่ ถ้าเขาไม่ทำให้ชัดเจน กลัวว่าภาย หลังแม่จะต้องลำบาก

“อ้อ รู้แล้ว แม่รับปากลูกค่ะ” เป็นลั่วจึงพยักหน้า ตอบตกลง

ตอนนี้เธอพูดกับถังจื่อโม่ แต่ลืมไปว่าในมือเธอยังถือโทรศัพท์

ยังไม่ได้วางสาย พวกเขายังติดต่อกันอยู่

“รู้อะไรครับ รับปากอะไร” คุณชายสามเก๋ไม่ได้ยินเสียงถังจื่อ โม่ ได้ยินแต่เสียงของเงินถั่วนิ่ง ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“รับปากลงไปค่ะ” เป็นลั่วจึงรู้สึกตัว มองถังจื่อโม่ แอบถอน หายใจ ทำไมเธอรู้สึกว่าตอนนี้การเจอกับเย่ซื้อเฉินถึงยากขนาด นี้

ผู้ใหญ่ก็ขัด เด็กก็ขวาง แถมเด็กยังร้ายกาจกว่าผู้ใหญ่เสียอีก

โอ๊ย เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจลึกๆ แทนคุณชายสามเย่
“อ้อ ผมจะรอคุณ” เชื่อเงินได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ก็คลี่ยิ้มไม่ หุบ แต่ว่า เขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ คำพูดเมื่อครู่ของเธอไม่ น่าจะพูดกับเขา เธอเหมือนพูดกับคนอื่น

คนนั้นคือ ใครกันนะ ท่านย่าถัง หรือถ้าเพิ่ง

แต่ว่า เขาไม่อยากพูด เขาจะไม่ซักไซ้ให้มากความ

เงินถั่วนิ่งวางสายแล้ว กลัวว่าขึ้นพูดอะไรอีกแล้วเยซื้อเฉินจะ ได้ยิน ในเมื่อห้องเล็กขนาดนี้ ในเมื่อในห้องมี “นักสืบ” น้อย คอยจับตาเธอใกล้ชิดขนาดนี้

เงินลั่วจึงเดินไปห้องน้ำก่อน มองผ่านร่องประตู เห็นถังจื่อ อาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังใส่ชุดนอน ก็วางใจ

รีบไปรีบกลับนะครับ แม่ยังมีลูกอีกสองคนต้องดูแลนะครับ”

ตอนที่เป็นลั่วนิ่งจะเดินออกจากห้อง ถึงจื่อไม่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง

เงินลั่วฉิงกำลังจะเปิดประตูก็ชะงักมือ แล้วเปิดประตู

“ระวังหน่อยนะครับ ถ้าคุณยายทวดจับได้ แม่ไม่รอดแน่” หลัง จากนั้น ถึงจื่อโมก็เตือนเธอด้วยความหวังดีอีกครั้ง

“คุณยายทวดไม่ได้คุยง่ายแบบผมนะ” ถังจื่อโม่คิดว่าตัวเอง คุยด้วยง่ายแล้ว

เงินถั่วงอดยิ้มไม่ได้ เขาคุยด้วยง่ายหรือ ขึ้นเขาพูดอีกหน่อย เธอคงไม่กล้ามีหน้าออกไปแล้ว

เงินลั่วนิ่งรีบเปิดประตู เดินออกไป ตอนนี้เธอไม่อยากได้ยินคำพูดของถังจื่อโม่

เงินลั่วนิ่งออกจากห้อง แล้วย่องเบา เมื่อครู่ถังจื่อ โม่เตือนเธอ ไม่ผิด ถ้าคุณยายได้ยินเข้าล่ะก็ ต้องปวดหัวแน่ ตอนนี้เธอจะเจอกับคุณชายสามเก๋ รู้สึกเหมือนคบชู้ยังไงยังงั้น

ตื่นเต้นเหลือเกิน!!

ยังดี ท่านย่าถังเลี้ยงเด็กทั้งวัน คงจะเหนื่อยแล้ว พักผ่อนไป แล้ว เป็นลั่วจึงไม่ทำให้คุณยายตื่น และไม่ทำให้คนอื่นในตระกูล ถังรู้สึกตัว

พ่อบ้านและคนอื่นก็นอนแล้วเช่นกัน ตอนนี้ที่สนามเงียบสงัด

เงินถั่วนิ่งวิ่งออกมานอกสนาม เชื่อเฉินเดินมาแล้ว พอเธอ เดินออกมานอกประตูใหญ่ เขาก็รีบเข้าไปกอดเธอ จูบเธอดูดดื่ม

เขาคิดถึงเธอ คิดถึงตลอดเวลา คิดถึงจนจะบ้าแล้ว

“ระวังหน่อยค่ะ เดี๋ยวใครเห็นเข้า” เป็นลั่วนิ่งคิด ถ้าคนใน ตระกูลถังมาเห็นภาพตอนนี้เข้า พรุ่งนี้เธอต้องถูกรุมต่อว่าแน่ๆ

เยซื้อเฉินพาเธอเข้าไปในรถ แล้วจูบต่อ “คืนนี้อย่ากลับเข้าไป เลย พรุ่งนี้เช้าผมค่อยมาส่งคุณ

คุณชายสามเก๋ไม่พอใจแค่จูบ เขาอยากได้มากกว่านี้ มากกว่านี้…

“ไม่ได้ค่ะ” เป็นลั่วนิ่งนึกถึงเด็กสองคน นึกถึงก่อนออกจากห้อง ถังจื่อ โม่ “กำชับ” กับเธอหลายรอบ ถ้าเธอไม่กลับไป ผลที่ตามมาอาจจะหนักหนา

“ทำไมไม่ได้ล่ะ” คุณชายสามเย่ไม่ใคร่พอใจ จูบเบาๆ ที่ลำคอ ของเธอ “วางใจเถอะ ผมจะไม่ให้ใครจับได้

เงินถั่วนิ่งอึ้ง ไม่มีคนรู้หรือ ตอนนี้ในห้องเธอมี “นักสืบ” จิ๋วถึง สองคน

“ฉันลงมา แค่อยากจะคุยกับคุณแป๊บเดียว ก็จะกลับขึ้นไปแล้ว ค่ะ” เป็นลั่วนิ่งเห็นเขาอยู่คนเดียวข้างล่าง ก็ใจอ่อน ถึงอยากจะ ลงมาคุยกับเขา เพื่อให้เขากลับไป

เยซื้อเฉินเงยหน้ามองเธอ ไม่อยากเชื่อ และแฝงความน้อยใจ ด้วย “คุณ ใจแข็งจริงๆ หรือ

เงินลั่วนิ่งมองเขา ไม่พูดอะไร เพราะเธอใจอ่อนถึงลงมา แต่

เธอต้องกลับไป เด็กสองคนกำลังรอเธอ เธอเป็นห่วง ถ้าจื่ออาบ

น้ำออกมาแล้วไม่เห็นเธอจะร้องไห้

เชื่อเงินก้มหน้าอย่างรวดเร็ว จูบอีกครั้ง ครั้งนี้เร่าร้อนกว่า ครั้งก่อน และดูดดื่มกว่า จูบจนเธอแทบหายใจไม่ได้ แต่เขายังไม่ ยอมปล่อย ไม่อยากจะปล่อย

เงินถั่วนิ่งถูกเขาจูบอย่างนี้ หายใจถี่ขึ้น ร่างกายอ่อน

ปวกเปียก สายตาพร่ามัว

“พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” คุณชายสามแย่พอใจท่าทางของ เธอ เขาไม่เชื่อ ตอนนี้เธอยังจะยืนยันกลับเข้าบ้านไปอีก

คุณชายสามเย่พูดถึงกลับบ้านไม่ใช่บ้านตระกูลถังแน่ แต่เป็นบ้านของพวกเขา

คุณชายสามเย่ขยับตัว จะขับรถออกไป

“เดี๋ยวค่ะ” เป็นลั่วฉิงตั้งสติได้ รีบดึงมือเขา เพื่อห้ามไม่ให้เขา ขับรถออกไป