บทที่ 583 ในที่สุดเด็กทั้งสองก็กลับมาแล้ว (1)

บทที่ 583 ในที่สุดลูกรักทั้งสองก็กลับมาแล้ว (1)

เงินล้วจึงหลบคนพวกนั้น เข้าไปทางประตูหลัง เดิมทีร่างกาย ของคุณปู่เงินไม่ดี วันนี้ก่อความวุ่นวายกันอย่างรุนแรง จึงหลับ ไปแล้ว

เงินลั่วนิ่งรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น ดวงตาก็เย็นชามากยิ่งขึ้น กระทั่งเมื่อถึงเวลาห้าทุ่มกว่า เป็นลั่วนิ่งมองผ่านจากหน้าต่างเห็น ด้านล่างยังมีคนล้อมอยู่

ดวงตาของเงินถั่วงหรี่ลงเล็กน้อย คนพวกนั้นไม่ใช่นักข่าว ทั้งหมด หรือว่ามีคนจงใจส่งคนพวกนี้มา

เป็นคนที่คุณปู่เย่ส่งมา?

เพราะเงินลั่วนิ่งคิดถึงแผนการของเธอ ไม่อยากให้เกิดปัญหา เพิ่มขึ้นในตอนนี้ จึงไม่ได้ลงไปสอบถามดู

และเธอก็รู้ว่า ถ้ามีคนส่งมาจริงๆ เธอลงไปตอนนี้ คนเหล่านั้น จะตะครุบเธออย่างบ้าคลั่ง

วันที่สอง เป็นลั่วนิ่งตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ คุณปู่เงินยังไม่ตื่น เงินถั่วนิ่งแอบออกมาจากทางประตูหลัง

หลังจากออกมาจากบ้านตระกูลเงิน เงินถั่วนิ่งเตรียมจะตรงไป

ที่โรงพยาบาล
ระหว่างทาง เงินลั่วจึงรับสายโทรศัพท์จากเยวหงหลิง

“ฉิงฉิง ฉันพาเด็กทั้งสองคนขึ้นเครื่องแล้ว จากนี่ถึงเมือง Aไม่ ไกล ประมาณ ชั่วโมงก็ถึงแล้ว ถึงตอนนั้นคุณจะมารับพวกเรา ไหม?” เยวหงหลิงและเด็กทั้งสองคนขึ้นเครื่องบินแล้ว

เยวหงหลิงโทรหาเงินถั่วงก่อนที่เครื่องบินจะขึ้นบิน นัดเวลา

เพื่อความสะดวกในการติดต่อ

“ถังหลินจะไปรับพวกคุณที่สนามบิน” เป็นถั่วนิ่งแอบถอนหาย ใจเงียบๆ ความจริงแล้ว เธออยากไปรับพวกเขา แต่ตอนนี้เรื่อง ของวิดีโอยังแก้ไขไม่ได้ เธอจึงไม่สะดวกไป

ไม่ว่าจะในฐานะของถังฉันเอ๋อ หรือในฐานะของเงินถั่วนิ่งก็ไม่ สะดวกทั้งนั้น

เพราะว่าไม่ว่าตอนนี้เธอในสถานะไหน แค่ออกจากประตู ก็จะ

มีคนจ้องมากมาย แค่ไม่ระวังนิดหน่อยก็สามารถถูกพบได้

ภายใต้สถานการณ์อย่างนี้ เธอไม่สามารถให้เด็กทั้งสองคน ถูกคนเจอได้เร็วขนาดนี้

ตัวตนของเด็กทั้งสองคนจะเปิดเผยต่อสาธารณะได้ต้องรอ หลังจากเรื่องทั้งหมดของเธอกับเยซือเฉินจะยุติลง

“แต่ฉันไม่รู้จักถังหลิน ถังหลินก็น่าจะไม่รู้จักพวกเราเหมือน กัน? ถึงตอนนั้นกลัวจะหากันไม่ง่ายนะ? ตอนนี้ทางฝั่งคุณเกิด เรื่องอย่างนั้นขึ้น ตัวตนของเด็กทั้งสองคนละเอียดอ่อนเกินไป สนามบินใหญ่ขนาดนั้น จะเกิดเรื่องไหม?” เยวหงหลิงฟังที่เงินลั่วถึงพูด กังวลเล็กน้อย เยวหงหลิงรู้เรื่องที่เกี่ยวกับวิดีโอ แล้ว

“ฉิงฉิง ไม่งั้น ให้ฉันพาเด็กทั้งสองคนเที่ยวที่นี่อีกหน่อย รอให้ เรื่องราวสงบลงก่อนฉันค่อยพาเด็กทั้งสองคนกลับไป” เยวหง หลิงรักเด็กทั้งสองคนอย่างจริงใจ ไม่อยากให้เด็กทั้งสองคนได้ รับบาดเจ็บใดๆ

ดวงตาของเงินถั่วนิ่งเปล่งประกายขึ้นมาทันที ความจริงแล้ว เธอก็กังวลนิดหน่อย แต่เธอกลัวว่าถ้าโอ้เอ้ต่อไป จะเกิดอุบัติเหตุ ขึ้น พูดตามจริง เธอกลัวว่าเพื่อนนักเรียนทางฝั่งนั้นจะทำเรื่อง อะไรขึ้น

“สบายใจได้ ถังหลินจะจัดการได้ดี” เป็นลั่วจึงยังคงตัดสินใจ ให้เด็กทั้งสองรีบกลับมา

เมื่อวานนี้ เธอคุยเรื่องนี้กับถังหลินแล้ว ถังหลินบอกแล้วว่าจะ ไปรับเด็กทั้งสองคน ถังหลินจะใช้ช่องทางเดินพิเศษ ไม่ต้อง กังวลว่าจะมีคนเจอ

เธอค่อนข้างมั่นใจถึงหลินจัดการธุระ

เธอปรึกษากับถังหลินไว้แล้ว หลังจากที่ถังหลินรับเด็กทั้งสอง คน จะพาเด็กทั้งสองตรงไปที่บ้านตระกูลถัง

เธอรู้ไม่ว่าตัวตนของเด็กทั้งสองคนคืออะไร คนของตระกูลถัง ทั้งหมดจะรับเด็กทั้งสองคนอย่างจริงใจ และจะรักเด็กทั้งสองคน อย่างไม่แสลงใจ
“ก็ได้” เงินลั่วจิงพูดอย่างนี้แล้ว เยวหงหลิงก็ไม่ต้องกังวลมาก แล้ว เธอรู้ว่าเป็นถั่วนิ่งทำอะไรเชื่อถือได้มาโดยตลอด

“คุณพูดกับจอหน่อยเถอะ เด็กคนนี้เธอจ้องโทรศัพท์ฉัน ตั้งแต่ฉันเริ่มโทรหาคุณแล้ว อย่างกับจะกลืนกินฉันโทรศัพท์ลง ไป” เยวหงหลิงเห็นท่าทางแบบนั้นของจื่อซีก็อตหัวเราะไม่ได้

“ได้สิ ได้สิ ขอบคุณน้าหงหลิง” เมื่อจื่อได้ยิน ยิ้มมีความสุข ทันที น้าหงหลิงพูดไม่ผิด เธออยากจะแย่งโทรศัพท์มาจริงๆ แต่ แม่บอกว่า ต้องรู้จักมารยาท เวลาที่คนอื่นกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ห้ามพูดแทรก ห้ามรบกวน ดังนั้นเธอจึงรออย่างเชื่อฟังมาตลอด

เงินลั่วจึงพูดได้ยินที่เยวหงหลิงพูด ก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน

“หม่ามี้ พวกเราอยู่บนเครื่องบินแล้ว พวกจะถึงในเร็วๆ นี้ หม่า คิดถึงพวกเรามากไหม” ถังจื่อ ส่งเสียงหวานมา หัวใจของ เงินลั่ว จึงอ่อนลงทันที

“อืม คิดถึงมาก คิดถึงมากๆ” รอยยิ้มบนใบหน้าของเงินถั่วนิ่ง ค่อยยิ้มออกมาไม่หยุด แค่ได้ยินเสียงของเด็กน้อย ความกังวล ทั้งหมดก็หายไป

“หนูกับพี่ชายก็คิดหม่ามีมาก” ถังจ่อยิ้มดีใจยิ่งขึ้น แต่เมื่อถึง จื่อซีเงยหน้าขึ้นมา เพิ่งจะเห็นสายตาที่พี่ชายของตัวเองส่งมาจึง ถามต่อว่า : “หม่ามี้ พวกเรากลับไปครั้งนี้ ต้องกลับไปบ้านหลัง ไหน?”

พี่ชายบอกว่า ที่เมือง Aพวกเขามีบ้านหลายหลัง
มีบ้านปู่ย่า บ้านตายาย ยังมีบ้านของพ่ออีก

“ไปบ้านตายายก่อน” เป็นถั่วนิ่งคิดไม่ถึงว่าถังจื่อจะถาม

คําถามแบบนี้ ตะลึงนิดหน่อย “หม่าม งั้นพ่อจะอยู่ที่บ้านของตายายด้วยไหม? พวกเราเจอ

พ่อได้ไหม?” เด็กน้อยถึงจื่อซื้อยากรู้ว่าจะได้เจอพ่อไหม นี้ก็เป็น เรื่องที่พี่ชายอยากจะถาม

มุมปากของเงินถั่วฉิงยกขึ้น หัวเราะเบาๆ “เด็กๆ อยากเจอ พ่อ?”

เธอคิดไม่ถึงว่าเด็กทั้งสองคนจะคิดถึงพ่อขนาดนี้ แต่พ่อของ พวกเขาเคยพูดว่าไม่ชอบเด็ก

อืม นี้เป็นปัญหาร้ายแรงอีกปัญหาหนึ่ง

“พี่ชายบอกว่า ไม่สามารถยอมรับพ่อได้อย่างง่ายดาย พี่ชาย บอกว่าพวกเราโตจนห้าขวบแล้ว พ่อไม่เคยเลี้ยงพวกเราเลยสัก วัน พวกเราไม่เคยกินข้าวบ้านพ่อสักเม็ด จะให้เขาได้รับเด็กน้อย น่ารักไม่มีที่ติอย่างพวกเราทั้งสองคนไปอย่างง่ายดายได้ยังไง บนโลกนี้ไม่มีเรื่องราวดีๆ ที่ง่ายดายขนาดนั้น” ถังจื่อซีเขย่าขา เลียนแบบคำพูดของพี่ชายได้อย่างเหมือนเป็นพิเศษ

เงินลั่วฉิง :

เมื่อกี้ความรู้สึกของเธอผิดไปหรือ? เด็กสองคนนี้ไม่อยากเจอ

เย่ซือเฉินเร็วๆ?

สมควรแล้วที่สองคนนี้เป็นพ่อลูกกัน!!
เยวหงหลิงได้ยินที่ถังจื่อ พูด มุมปากกระตุกอย่างอดไม่ได้ เด็กสองคนนี้เข้มแข็งสุดๆ

เธอแอบสงสารคุณชายสามเยู่ในใจหนึ่งวินาที

“งั้นพวกลูกหมายความว่าอะไร? ไม่ยอมรับพ่อ?” เป็นตัวจึงยิ้ม มุมปาก เธอรู้ว่าเด็กสองคนนี้มักจะมีความคิดที่ยิ่งใหญ่ เธอ อยากจะฟังว่าเด็กสองคนนี้ต้องการจะสื่อความหมายอะไร?

“พี่ชายบอกว่า ต้องดูความจริงใจของพ่อ พี่ชายบอกว่าคิดบท ทดสอบไว้ให้พ่อหลายอย่าง พ่อผ่านบททดสอบไปได้พวกเราก็ จะยอมรับ ผ่านไม่ได้พวกเราก็จะช่วยหาสามีใหม่ให้แม่” ตอนที่ ถังจื่อซีพูดประโยคนี้ เขย่าขาสนุกยิ่งขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองไป ทางถัง อโม่ ยิ้มถามอย่างประจบประแจง : “พี่ชาย หนูพูดถูก ไหม?”

“อืม ถูกมาก” ถังจื่อโม่พยักหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ

เปลือกตาเยวหงหลิงกะพริบขึ้นลง การทดสอบของเด็กน้อยถึง จื่อไม่

เธอแอบอธิษฐานให้คุณชายสามเก๋ในใจสามวินาที

เงินถั่วนิ่งฟังคำพูดของเด็กทั้งสองคน อารมณ์ซับซ้อนขึ้นมา เป็นพิเศษชั่วขณะ