บทที่ 514ลูกชายของคุณชายสามเย่ (2)

เพิ่งหยุเยียนเดินไปถึงหน้าตั้งชื่อไม่แล้ว ณ เวลานี้เขาทั้งหลัง ลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ

“สวัสดิ์ สวัสดี ฉัน ฉันสามารถคุยกับคุณได้ไหม” เพิ่งหยุ เขียนตื่นเต้นมาก พูดติดอ่าง

ถังจื่อไม่เงยหน้าขึ้น มองไปที่เพิ่งหยูเยียน แม่เคยบอกเขาว่า ตอนอยู่ข้างนอกห้ามคุณกับคนแปลกหน้า แต่คุณย่าท่านนี้ดูสนิท สนมมาก ดูใจดี ถัง อโม่ตัดสินใจพยักหน้าให้

“คุณเป็นใคร คุณจะพูดอะไรกับพวกเรา” ถึงชื่อเงยหน้า เล็กๆขึ้น มองไปที่เธอ ใบหน้าแสดงถึงความแปลกใจ

เยว่างหลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ แต่ก็ยังคอยสังเกต สถานการณ์ทางนี้ ตอนเห็นเพิ่งหยูเยียนเดินไปข้างหน้าเด็กสอง คน ตะลึงสักพัก แต่เห็นว่าสตรี ผู้สูงศักดิ์ดูไม่เหมือนคนร้าย และ เธอยังเป็นคนของบ้านคุณเหลยเห้อ ดังนั้นเยวหงหลิงจึงแค่มอง ดู ไม่ได้เข้าไปขัดขวาง และไม่วางสายโทรศัพท์ด้วย เพราะสายนี้ มีความสําคัญต่อเธอมาก

“เด็กน้อย คุณชื่ออะไร” เมิ่งหยูเยียนมองไปที่ถังจื่อ สายตา นุ่มนวลขึ้น มุมปากอดไม่ได้ยิ้มเล็กน้อย เด็กคนนี้สวยมาก ช่าง ทําให้คนหลงใหล เสียงหวานๆนั้นน่าฟังมาก

“ฉันชื่อดังจื่อซี พี่ชายของฉันชื่อดังจื้อไม่ ฉันกับพี่เป็นฝาแฝดกัน คุณย่า ออะไรเหรอ

ถังอ ไม่มีการป้องกันที่แข็งแกร่ง ตอบกลับไปอย่างเร็ว ดัง ไม่อยากจะห้ามแต่ก็ห้ามไม่ทัน เพิ่งหยุเขียนตะลึงสักพัก แ

ถัง คู่แฝด

“ฉันชื่อเมิ่งหยูเยียน” แต่เธอก็พูดชื่อตัวเองออกไปอย่าง รวดเร็วเช่นกัน

“แม่ของพวกคุณล่ะ นั่นเป็นแม่ของพวกคุณใช่ไหม” เมิ่งหยู

เขียนชี้ไปที่เขาหงหลิงที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่

ถังจื้อ กำลังจะอ้าปากตอบ ถังจื่อไม่ก็ยื่นลูกอมให้เธอหนึ่งลูก ถังจื่อ รับลูกอมไปด้วยความดีใจ จึงลืมตอบคำถาม

“โอ้…………. งงอไม่มองเพิ่งหยูเยียน มีเสียงโอ้ เสียงโน้ นี้ฟังไม่ออกว่าหมายความว่าอย่างไร

ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่าคุณย่าคนนี้จะใจดีมาก แต่คุณย่าท่านนี้ ถามคำถามมากเกินไป คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก เขาจำเป็นต้อง ระวังตัว

“แล้วพ่อของคุณล่ะ พ่อของคุณเป็นใคร” เพิ่งหยูเยียนคิดไม่ ถึงว่าเด็กตัวแค่นี้จะมีการระวังตัวมากขนาดนี้ คิดว่าเขายอมรับ หงหลิงเป็นแม่ของเขา

“พวกเรา…….. ถึงจื่อเงยหน้าขึ้น คิดอยากจะตอบ ถังอ ตั้งใจจะตอบว่าพวกเราไม่มีพ่อ………

“ดู คุณกินเลอะเทอะไปหมด” ทันใดนั้นถึงจื่อไม่ก็เอื้อมมือไปเช็ดปาก ให้เธอ พร้อมหยุดปากเธอด้วย

คุณย่าคนนี้แปลกจริงๆ คำถามเกี่ยวกับพ่อก็ช่างอ่อนไหวเกิน ไป ดังนั้น ถังซื้อไม่ยิ่งระวังตัวมากขึ้น

เพิ่งหยูเยียนตะลึงสักพัก หลังจากนั้นก็ยิ้ม เด็กคนนี้ฉลาดมาก ไม่อยากพูดอะไรมากกับเธอ

“มา มาสิ คุณย่าจะช่วยเช็ดให้” เพิ่งหยูเยียนหยิบผ้าเช็ดหน้า ออกมา เอื้อมมือไปที่ถังซื้อถังซื้อ ไม่อยากจะห้าม แต่ถึงอ เอนกายไปแล้ว เพิ่งหยูเยียนก็ช่วยเช็ดปากให้ถึงจื่อซี มือของเธอ ลูบหัวถังจื่ออย่างเป็นธรรมชาติ กลัวว่าจะทำให้เด็กเจ็บ เธอไม่ กล้าใช้แรง แค่ลูบลงเบาๆ และได้เส้นผมมาสองเส้น

“น่ารักจริงๆ” เมิ่งหยูเยียนถอนมือกลับมา ผมสองเส้นนั้นก็พัน อยู่ที่นิ้วมือ

“ลูกรัก พวกคุณอยู่นี่เอง มาให้พ่ออุ้มหน่อย” ในขณะนั้น ก็มี ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น กอดถังจื่อซีทันที และหอมแก้มถังซื้อ

ถังไปเซียนหอมถังจื่อซีเคราของเขาทำให้เธอกถึงอ หัวเราะคิกคัก

ถังจื่อไม่คิดถึงคำถามแปลกๆ ของเพิ่งหยูเยียนที่ถาม จึงไม่ได้ พูดอะไร

เพิ่งหยูเยียนได้ยินที่ผู้ชายคนนั้นพูด ตะลึง ดวงตามองไปที่เขา ทันที ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของเด็กสองคนนี้ เด็กทั้งสองก็ไม่มีท่าที ขัดขืน น่าจะไม่ผิด
เช่นนั้น………

เพิ่งหยูเยียนถอนมือกลับมา ซ่อนมือที่มีเส้นผมไว้ได้แขนเสื้อ เธอรู้สึกว่า เธอควรจะทิ้งเส้นผมไปหรือไม่ แต่มือของเธอถูก คลายออกแต่แล้วเธอก็หมดแน่นอีกครั้ง

ถังไปเขียนมองเมิ่งหยูเยียน แล้วยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร แล้วอุ้มถัง จอ จูงมือถังจื่อไม่เดินไปหาเยวหงหลิง

เพิ่งหยูเยียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เดิน

กลับไปอย่างเสียดาย

“หม่ามี้ ได้มาหรือยัง” เพิ่งโร่ถึงเห็นเธอกลับมา รีบถามทันที

“ได้มาแล้ว เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นแฝดกับเด็กผู้ชายคนนั้น เส้นผมที่ฉันได้มาเป็นของเด็กผู้หญิง แต่ฉันรู้สึกว่าพวกเราน่าจะ เข้าใจอะไรผิดไป พวกเขาไม่น่าจะใช่ลูกของพี่ชายคุณผู้ชายคน นั้นเป็นพ่อของพวกเขา” ในขณะที่เพิ่งหยูเยียนพูดประโยคนี้ รู้สึกโล่งอก แต่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ในเมื่อได้มาแล้ว ก็ไปตรวจหน่อยแล้วกัน ผู้ชายคนนั้นฉัน รู้สึกคุ้นหน้าเขามาก เหมือนเคยเจอที่ไหน” เหลยเห้อเคยเจอถัง ไปเซียนจริงๆ แต่วันนี้ถึงไปเรียนมีการปลอมตัว ดังนั้นเหลยเห้อ จึงจําถังไปเขียนไม่ได้ในทันที

“คุณอาเหลยพูดถูก ในเมื่อได้เส้นผมมาแล้ว ก็ไปตรวจดู” เมิ่ง โร่ถึงพยักหน้าตาม

“อืม” เมิ่งหยูเยียนตอบด้วยเสียงเบา หลังจากนั้นยื่นเส้นผมที่อยู่ในมือ ให้เหลยเพ้อ

“ฉันจะเอาไปตรวจ ไม่นานก็จะได้ผลตรวจมา” เหลยเรือรับ เส้นผมที่มือเธอมา อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองถังไปเรียนอีกครั้ง แต่ก็ยังจําเขาไม่ได้

หลังจากถังไปเซียนเห็นเพิ่งหยูเยียนจากไป จึงวางถังอลง ให้ถึงจื่อ ไม่พา วอซีไปเล่นข้างๆ แล้วเขาก็เดินไปหาเยวหงหลิง

“ลูกพี่ คุณมาได้อย่างไร” เยาหงหลิงเห็นถังไปเรียนรู้สึกแปลก

ใจเล็กน้อย ตะลึงเล็กน้อย

“ฉันมาดูพวกคุณ เที่ยวเป็นอย่างไรบ้าง” ถังไปเขียนดวงตา จมลงเล็กน้อยบังเอิญมองไปทางเด็กสองคน จึงดูเหมือนว่ากำลัง มองเด็กสองคนอยู่ น้ำเสียงของเขาเหมือนปกติ ฟังไม่ออกว่ามี อะไรผิดปกติ

“ไม่เลวเลย เด็กทั้งสองดูมีความสุขมาก” เยวหงหลิงวางสาย ก็ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติอะไร

“พวกคุณก็เที่ยวมาหลายวันแล้ว จะกลับวันไหนเหรอ” ดู เหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาที่ถังไปเขียนจะถาม

“ลูกพี่ เวลาคุณเป็นคนกำหนดให้เองนะ ยังเหลืออีกสามวัน แต่ฉิงจึงบอกว่าถ้ากลับไปให้ฉันพาเด็กทั้งสองตรงไปที่ เมืองเลย เธอจะรอพวกเราที่เมือง” เยวหงหลิงไม่รู้เรื่องอื่นๆ ดังนั้นจึงพูดสิ่งที่ตกลงกับเงินถั่วนิ่งไว้ พูดออกมาจนหมด

ถังไปเขียนดวงตาหรี่ลงอย่างรวดเร็วแสงเย็นวาบเข้าตา แต่เรารับปกปิดมันไว้

“ถึงจึงให้คุณพาเด็กทั้งสองกลับไปที่เมือง” ขณะที่ยังไปเชีย นพูด พยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองให้ดูปกติมากที่สุด

“อืม น่าจะเป็นเพราะจึงจึงไม่ได้เจอเด็กทั้งสองมานานแล้ว คิดถึงพวกเขา แต่ตอนนี้จึงจึงมีคดีพิเศษที่ต้องทำ จึงมาหาเด็ก ทั้งสองไม่ได้ ดังนั้นจึงให้ฉันพาเด็กทั้งสองไปหา เวหงหลังเห็น เขาถามอย่างปกติจึงได้ตอบไป