บทที่ 397 บิดาผู้ให้กำเนิดของเด็ก (7)

อันที่จริงความหวังในเรื่องนี้ก็ค่อนข้างน้อยมาก แต่เมื่อพบกับ ความบังเอิญเช่นนี้ ภายในใจของเงินล้วงก็อดไม่ได้ที่จะมีความ หวังขึ้นมาเล็กน้อย

เป็นลั่วนิ่งรู้ว่าแม่ของเธอนั้นอยากจะตามหาญาติของตัวเองมา

โดยตลอด

“อายุ60ปี ตามที่เขารับสารภาพมาเอง และเขาเริ่มค้ามนุษย์ ตั้งแต่เมื่อ40กว่าปีก่อนแล้ว”ข้อความของคนคนนั้นยังคงตอบ กลับมาอย่างรวดเร็ว และเจาะจงมาก

“ได้ ฉันไป”ดวงตาของเงินถั่วนิ่งประกาย หากเป็นเช่นนี้ ไม่แน่ อาจจะค้นพบเบาะแสบางอย่างเล็กน้อยก็ได้

ตราบเท่าที่เธอสามารถหาเบาะแสได้ แล้วเธอก็ไปตามสืบเพิ่ม อีกนิด ไม่แน่เธออาจจะได้พบญาติของแม่เธอก็ได้

เงินถั่วนิ่งรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่แม่หวังไว้ก่อนเสียชีวิต และเธอในฐานะลูกสาว เรื่องบางอย่างเธอจําเป็นต้องไปทำ

“ดีจังเลยค่ะ ขอบคุณคุณถังมากนะคะ รบกวนถามหน่อยค่ะ ตอนนี้คุณยังอยู่ที่ไหนคะ? แล้วคุณถังจะเดินทางมาอย่างไร? ทางเราจะได้เตรียมคนไปรับคุณ คนนั้นกระตือรือร้นมาก และจัด เตรียมสิ่งต่าง ๆ อย่างรอบคอบ

“ไม่เป็นไร คุณส่งที่อยู่ที่ชัดเจนมาให้ฉัน ฉันไปเอง”เงินถึงเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบรบกวนคนอื่น และยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้ เธอยังไม่ได้ตัดสินใจกำหนดเวลาที่จะไป

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณถังถึงแล้วติดต่อเรามานะคะ แล้วเราจะส่งคนไปรับคุณถัง เบื้องบน ให้ความสำคัญกับคดีนี้ มาก และผู้นำของเราก็จริงจังมากเช่นกัน และเมื่อถึงเวลาผู้นำ ของเราจะเป็นคนไปรับคุณถังด้วยตัวเขาเองค่ะ อีกฝ่ายเป็นคนที่ ชอบพูดมาก และพูดมากอย่างเห็นได้ชัด

และอีกฝ่ายกว่าเป็นผู้นำของพวกเขา โดยเฉพาะ!

เงิน วจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก และเธอก็ไม่ได้คิดมาก เธอให้ความสนใจกับเด็กสองคนที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ มากกว่า

สามวันต่อมา ถึงจื่อไม่ได้ฟื้นตัวอย่างเต็มที่ และตอนนี้ยังอ

ไม่กำลังพักอยู่ในโรงพยาบาลเอกชน

แม้ว่าจะเป็นโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ได้ใหญ่มากนัก ทั้งหมดมีแค่ สองชั้น อีกอย่าง ทั้งโรงพยาบาลแห่งนี้ นอกจากจอโม่แล้วไม่มีผู้ ป่วยคนอื่น ๆ อีกเลย และช่วงนี้เวลาผ่านมานี้นอกจากคนของ พวกเขาแล้ว ก็ไม่มีใครเข้าออกที่โรงพยาบาลเลย

หมอเองก็แค่เดินมาดูอาการของจื่อไม่ทุกวันเท่านั้น ซึ่งหมอ คนนี้เป็นเพื่อนของรุ่นพี่ และถือว่าเป็นหมอส่วนตัวของรุ่นพี่เป็น กัน

ดังนั้น ช่วงเวลานี้เป็นถั่วนิ่งก็อยู่ที่นี่ทุกวัน และทุกอย่างที่ได้ รับการออกแบบมาอย่างดี อีกทั้งไม่มีคนอื่น ๆ เลยนอกจากพวก เขา มันไม่ต่างจากอยู่บ้านเลข
แม้ว่าถังจื่อ โม่จะฟื้นฟูเป็นปกติแล้ว แต่กลับไม่ได้ยื่นคำร้อง ออกจากโรงพยาบาลเลย เพราะว่าไม่จําเป็น เงินล้วจึงคอย สังเกตว่า พวกเขาน่าจะอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดเมื่ออยู่ในประเทศ

และตอนนี้เธอต้องกลับไปที่เมือง เธอต้องการหาเบาะแส บางอย่างที่แม่เธอถูกค้ามนุษย์ในเมื่อก่อน

และคนทางด้านนั้นต้องการให้เธอกลับไปช่วยเหลือพวกเขา ไขคดี ดังนั้นเป็นชั่วจึงไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่

แม้ว่าตอนนี้ถึงจื่อ โม่จะฟื้นฟูหมดแล้ว แต่เมื่อเป็นถั่วนิ่งนึกถึง เธอต้องจากเด็กสองคนนี้ไปอีกแล้ว ภายในใจของเธอก็รู้สึก เศร้ามาก

และในเวลานี้เอง เยวหงหลิงก็เคาะประตู และเมื่อเธอเห็น เป็นวงกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ ก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง

“ทำไมฉันสังเกตเห็น ครั้งนี้คุณกลับมาแล้วมักจะเหม่อลอย บ่อยมาก คงไม่ใช่กำลังคิดถึงใครอยู่ใช่หรือเปล่า? “เขาหง หลินมองไปที่เธอ และพูดติดตลกล้อเล่นกับเธอ

ตอนที่เยวหงหลิงพูดคำนี้ออกมา ดวงตาของเธอก็กะพริบ เบาๆ ความรู้สึกที่ถังไปเซียนให้เป็นถั่วงนั้น เธอรู้ดีที่สุด เพียง แต่ว่าเป็นถั่วนิ่งนั้นไม่เคยรู้เลย

เงินลั่วฉิง:

เป็นลั่วจึงมองไปที่เธอ ด้วยใบหน้าที่งุนงง

เยวหงหลังส่ายหัว แล้วหัวเราะขึ้นกะทันหัน หญิงสาวคนนี้มันปัญญาอ่อนทางด้านความรัก ดังนั้น ที่เธอเหม่อลอยไม่ใช่เรื่อง ของผู้ชายอย่างแน่นอน

เยาหงหลังครุ่นคิด หากว่ามีผู้ชายคนหนึ่งสามารถทำให้ เงินถั่วงคิดถึงและกังวลขนาดนี้ ตามนิสัยใจคอของผู้หญิงคนนี้ แล้วเธอจะไม่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน เธออาจจะบินตรง ไปอยู่เคียงข้างผู้ชายคนนั้นโดยตรงตั้งนานแล้ว ดีกว่าให้เธอมา นั่งคิดอยู่ตรงนี้

เงิน วฉ่งมีความเชื่องช้าทางด้านความรัก นั้นเป็นเพราะว่า เงิน วฉิงยึดมั่นใจของเธอมาโดยตลอด ไม่ให้ตัวเองไปมีส่วน เกี่ยวข้องกับเรื่องของความรัก ไม่เกี่ยวข้อง ไม่คิด ดังนั้นเธอก็จะ ไม่ตกหลุมรัก

สิ่งที่เรียกว่าความเฉื่อยชาทางความรัก คือเธอไม่เคยปล่อย ใจของตัวเอง ไม่ให้ตัวเองตกหลุมรัก ไม่ให้ตัวเองไปสัมผัสเรื่อง ของความรัก และไม่ไปคิดมาก ซึ่งก็คือปิดกั้นและปฏิเสธความ รักของผู้อื่นที่มีต่อเธอ

แต่หากว่าเธอตกหลุมรักขึ้นมา เป็นลั่วถึงก็จะไม่ใช่เงินล้วนิ่ง ในตอนนี้อย่างแน่นอน

ตามIQที่สูงของเงินถั่วนิ่งแล้ว หากเธอตกหลุมรักขึ้นมาจริง ๆ เธออาจจะบ้าคลั่งยิ่งกว่าคนอื่น ๆ อีก

เยาหงหลังครุ่นคิด หากว่าเป็นถั่วจึงได้ตกหลุมรักขึ้นมาจริง ๆ เธอจะรักเป็นมากกว่าคนอื่น ๆ อย่างแน่นอน

ไม่รู้ว่าผู้ชายคนไหนจะเป็นคนโชคดีคนนั้น ที่ถูกเงินถั่วลิงรักในอนาคต?

ถังไปเขียนน่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะหลายปีที่ผ่านมานี้ เงินลั่วจึงไม่เคยมีความรักระหว่างชายหญิงกับถังไปเขียนเลย

หลายปีที่ผ่านมานี้ เป็นลั่วจึงคิดกับถังไปเรียนเป็นญาติคน หนึ่งของเธอแล้ว เวลายิ่งนานเท่าไหร่ ความรู้สึกที่เป็นญาติแบบ นี้ก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นความรักระหว่างชายหญิงก็จะน้อย

ลง

ถังไปเซียนรักเงินลั่วถึง แต่เขากลับไม่เคยบอกเป็นถั่วงอย่าง ชัดเจน ว่าเขารักเธอ เพราะเขากลัวว่าจะถูกเป็นลั่วจึงปฏิเสธ ถ้า เป็นเช่นนี้ ระหว่างพวกเขาสองคนก็จะยิ่งเป็นไปไม่ได้

จู่ ๆเยวหงหลิงก็นึกถึงเยซื้อเงิน ซึ่งก็คือเยซื้อเป็นคนที่เคยแต่ง งานกับเงินล่วง

เธอรู้สึกว่าเย่อเฉินคนนั้นน่าจะพิเศษ โดยเฉพาะ มิฉะนั้น เป็น ไปไม่ได้ว่าเป็นถั่วนิ่งจะแต่งงานกับเขา แต่ก็น่าเสียดายที่พวกเขา หย่าร้างกันเร็วมาก

“พี่หงหลิง ฉันจะกลับไปเมืองA”เยวหงหลิงกำลังนึกถึงเรื่อง ของเยซือเฉินอยู่ แต่จู่ ๆเธอก็ได้ยินเสียงของเงินถั่วง

“กลับไปหาเอเงินเหรอ? “เพราะเยวหงหลิงกำลังนึกถึง เรื่องของเขือเฉินอยู่ จึงพูดคำนี้ออกมาโดยตรง

“หน? ไม่ใช่เป็นลั่วจึงรู้สึกงุนงง และคิด จากนั้นจึงอธิบาย ว่า “ฉันกับเขาหย่ากันแล้ว ระหว่างเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันแล้ว และครั้งนี้ฉันกลับไปเพราะธุระส่วนตัวของฉัน ไม่ใช่ไปหา เขา”

เงินลั่วงอธิบายอย่างละเอียดในขณะนี้ และมีความเน้นย้ำอยู่ เล็กน้อย

ดวงตาของเยวหงหลิงกะพริบอย่างรวดเร็ว เพราะตามนิสัยใจ คอของเงินลั่วจึงแล้วเธอไม่เคยอธิบายอย่างละเอียดเช่นนี้ อีก อย่างระหว่างเธอกับหล่อนนั้นพูดคุยกันอย่างเรียบง่าย เพราะ ต่างก็เป็นคนที่ฉลาด ไม่จําเป็นต้องอธิบายละเอียดขนาดนี้

แล้วตอนนี้เพราะเหตุใดจึงทำให้เป็นถั่วงอธิบายกับเธอ ละเอียดมากขนาดนี้?

ออ ไม่ใช่กลับไปหาเขา แต่ไม่แน่อาจจะพบเจอกันก็ได้นะ”มุม

ริมฝีปากของเยวหงหลิงเม้มขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของเธอก็

มองไปที่เวิน วงโดยตรง

เมื่อเป็นลั่วจึงได้ยินคำพูดของเขาหงหลิง เห็นได้ชัดว่าเธอ ตะลึงไปชั่วขณะ และมือของเธอที่วางอยู่ด้านข้างก็สั่นเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัว

ก่อนหน้านี้ เธอลังเลเพราะความกังวลใจของเธอ และตอนนี้ เยาหงหลิงพูดขึ้นเช่นนี้ จู่ ๆ ในใจของเธอก็รู้สึกวิตกกังวลขึ้นเล็ก น้อย

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร?

“ทำไมเหรอ? กลัวเจอเขา? พวกคุณหย่ากันแล้ว ไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ ต่อกันแล้ว คุณจะกลัวอะไร? “เขาหงหลิงเห็นท่า ทางของเวิน วฉิง รอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของเธอก็ดูลึกขึ้นเล็ก น้อย

“เปล่า ฉันจะกลัวเขาทำไม คุณเองก็บอกแล้ว เราหย่ากัน แล้ว ไม่มีความสัมพันธ์ต่อกันแล้ว แล้วฉันยังมีอะไรน่ากลัว อีก? “เป็นลั่วจึงตอบโต้กลับอย่างรวดเร็ว และคำพูดนี้เธอก็ตอบ กลับอย่างตรงไปตรงมา เพราะเธอรู้สึกว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบ นั้น