“ต่อจากนี้ไป อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นต่อ หน้าฉันอีก ตระกูลเย่ของพวกเราไม่มีลูกสะใภ้ แบบนั้น ตระกูลเย่ของพวกเราจะไม่มีวัน ยอมรับตัวตนของเธอเป็นอันขาด” ดวงตาของ คุณปู่เย่หลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาชัดเจน เป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่โกรธเล่นๆ แต่เขาจะไม่มีวันยอมรับตัวตนของเวิน วง จริงๆ

เมื่อพ่อบ้านได้ยินประโยคที่คุณปู่เย่พูด สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารู้ว่าคุณปู่เย่ไม่ พอใจเวิน ว ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าคุณปู่เย่จะ มีท่าทีแข็งกร้าวในเรื่องนี้

เห็นได้ชัดว่าคุณชายก็ไม่ยอมแพ้ในเรื่อง นี้เหมือนกัน ดังนั้นเกรงว่าตระกูลเย่จะคงไม่ สงบสุขอีกครั้ง พ่อบ้านนึกถึงเหตุการณ์ในปีนั้น แล้ว แอบถอนหายใจ เรื่องที่เกิดในปีนั้นไม่เพียงแต่ ทําให้คุณนายน้อยบาดเจ็บ แต่ยังทําให้ คุณชายเจ็บปวดไปด้วย

แค่เพียงว่าคุณชายเป็นคนเข้มแข็งมา ตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเก็บไว้ ในใจ ไม่เคยพูดออกมารวมทั้งไม่เคย แสดงออกมาด้วย

ไม่พูดก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เจ็บ

ในความเป็นจริงเขารู้สึกว่าคุณชายน่า สงสารมาก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าสิ่งที่คุณนาย น้อยทํา เพื่อปกป้องคุณชายก่อนหน้านี้ไม่มี อะไรที่ผิด แต่เขารู้สึกปลื้มใจแทนคุณชายด้วย

แม้แต่คุณหญิงท่านก็ยังไม่กล้าที่จะพูด ตอนที่คุณท่านกำลังโมโหด้วยซ้ำ แต่คุณนาย น้อยกลับลุกขึ้นยืนอย่างกล้าหาญเพื่อปกป้อง คุณชายหนุ่ม มันเป็นความรักที่แท้จริง ทำได้ ทุกอย่างเพื่อคุณชายจริงๆ “เขาออกไปทําธุระนอกสถานที่ เพื่อ ธุรกิจของบริษัท เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการ บริษัท แต่เขากลับกังวลเรื่องเกี่ยวกับกิจการ ขอบริษัท มากกว่าคนอื่นๆ เขาบอกว่าไม่ ต้องการก็ทําไปเพื่อให้ฉันเห็นไปเท่านั้น ตาม จริงแล้วเขาก็แค่อยากให้ฉันมอบบริษัทให้กับ เขา ฉันไม่หลงกลเขาหรอก” คุณปู่เย่ก็ช่าง เปลี่ยนหัวข้อและเบี่ยงเบนไปหาปัญหาของ เยซือเฉินกับบริษัท

แน่นอนว่า นี่เป็นความคิดของคุณปู่เย่ หากเขารู้ความจริง เกรงว่าเสียใจในภายหลัง

พ่อบ้านมองไปที่ชายชรา ริมฝีปากของ เขาขยับเล็กน้อย เขาอยากจะพูดอะไรบาง อย่าง แต่ในที่สุดเขาก็หยุดไว้ ความคิดของ เขาแตกต่างกับคุณท่าน เขารู้สึกว่าชายหนุ่ม นั้นไม่ได้สนใจบริษัทของตระกูลเย่มากนัก

จี้หยียังคงอาศัยอยู่ในบ้านพักของเห่อ ถงถง ดังนั้นการส่งลูกน้อยสองคนไปโรงเรียน ในตอนเช้าจึงกลายเป็นธุระของจี๋ ซีไป “อโม่ ถ้าวันคุณพบว่ามีคนเข้าใกล้คุณ ในวันนี้ และต้องการผมของคุณ จงอย่าขัดขืน เมื่อส่งถึงจื่อโมไปที่ประตูโรงเรียนอนุบาล จี้ห กล่าวอย่างจริงจัง

เขารู้ว่าตอนนี้แม่จะไม่ทําร้ายลูกทั้งสอง แต่อะรุยเป็นนักฆ่าที่โหดเหี้ยม

เขาคิดว่าฝ่ายของอะรุ่ยก็คงเริ่มลงมือ แล้ว โดยปกติเขามักจะอยู่กับลูกทั้งสอง อะริย จะไม่ลงมือต่อหน้าเขา แต่คงจะเลือกลงมือที่ โรงเรียนอนุบาลแน่นอน

จื่อโม่ ฉลาดเกินไป ถ้า อะรุยเข้าใกล้จื่อ โม่ จื่อโม่อาจจะรู้ตัว ตอนนี้จุดประสงค์ของอะ รยคือการได้ผมของจื่อโม่ แต่ถ้าจื่อไม่รู้ตัวและ ขัดขืน เขาก็กลัวว่า อะรุ่ย จะทำร้ายลูกทั้งสอง ของเขา

เขาได้จัดคนไว้แอบปกป้องเด็กทั้งสอง คนในโรงเรียนอนุบาล ตราบใดที่จื่อโม่ไม่ ขัดขืน ก็คงจะไม่เกิดอุบัติเหตุหรอก “ครับ” ถัง อโม่เป็นเด็กที่ฉลาด เข้าใจใน ความหมายของ ททันทีและไม่ได้ถามมาก ความ

วันนี้ช่วยไปขอลาให้น้องสาวได้ไหม?” ถังจื่อไม่เป็นพี่ชายที่ดี เขารู้ดีว่าวันนี้จะมี อันตราย ดังนั้นเขาจึงไม่อยากให้น้องสาวต้อง เสี่ยงไปด้วย ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา เขา กลัวว่าน้องสาวจะได้รับบาดเจ็บ

พอถึงตอนนั้นเขาจะบอกกับแม่ว่า อย่างไร?

จี้ห ตกใจเล็กน้อย เด็กคนนี้เข้าใจเรื่อง ทุกอย่างจริงๆ ในความเป็นจริงสิ่งที่จี้หคิดคือ ถังจื่อซีไม่ได้ฉลาดและมีสัมผัสที่ไวเท่าถังจื่อ โม่ น่าจะไม่รู้อะไร ดังนั้นจึงไม่เกิดอันตรายขึ้น หรอก

แต่ถัง อโม่ไม่ต้องการให้น้องสาวของ เขาเสียง

“โอเคครับ ผมจะไปลาให้น้องสาวผม ครับ” ห พยักหน้าหน้าของเขาขยับเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะบอกว่า “จําคําพูดของฉันไว้ ให้ดี ระวังตัวไว้ด้วย”

เขาไม่ต้องการปล่อยให้ถึงจื่อไม่เสี่ยง อันตราย แต่เขาก็รู้ว่า ถ้าพวกเขาไม่ได้นำผม ของถังจื่อไม่อย่างราบรื่น เด็กทั้งสองก็จะเป็น อันตราย

เว้นแต่เขาจะซ่อนเด็กทั้งสองไว้ตลอด ไป เพื่อไม่ให้แม่ของเขาหาเจอ แต่เด็กทั้งสอง ไม่ใช่ของเขา เขาไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้

“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่เป็นไร” ถังจื่อไม่ กลับผ่อนคลายเป็นพิเศษ ไม่มีความกังวลและ ความกลัวแม้แต่น้อย

“คุณแค่ดูแลน้องสาวให้ดีก็พอ” ความ กังวลเพียงอย่างเดียวของถังจื่อโม่คือน้องสาว ของเขา ในใจของเขาแม่และน้องสาวสําคัญ

ที่สุดเสมอ

หยกมือOKกับเขา หลังจากนั้นก็เดิน ไปข้างๆ ถังจื่อซีและอุ้มถัง อ น “หนูน้อย วันนี้พวกเราไม่ไปโรงเรียนนะครับ คุณพ่อจะ พาหนูออกไปเล่น

“ จริงเหรอคะ? เยี่ยมไปเลย” เด็กทุกคน ชอบที่จะเล่น ถึงจ๋อ ก็เหมือนกัน พอได้ยินว่า ไปเล่น ไม่ต้องไปโรงเรียน ก็รู้สึกตื่นเต้นเป็น พิเศษ

แต่เธอเห็นว่าพี่ชายของเธอยังคงต้อง ไปโรงเรียนอนุบาล เธอก็ตะโกนว่า “พี่ชายค่ะ วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน เราไปเล่นด้วยกัน เถอะ”

“จื่อซี พี่ชายมีเรื่องอย่างอื่นต้องทำก่อน ให้คุณพ่อ พาน้องไปเล่นก่อน แล้วค่อยมารับ พี่ทีหลัง ดีไหม? ” จี้ เกลี้ยกล่อมเด็กน้อย

ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ของถังจื่อซีก็ หมองลง “ไม่ หนูอยากอยู่กับพี่ชาย ถ้าพี่ชาย ไม่ไป หนูก็ไม่ไปเหมือนกัน”

เมื่อถึงจื่อ พูดขึ้น เธอก็พยายามที่จะลง จากอ้อมแขนของจี๋ ปี หลังจากดิ้นรนหลาย ครั้งก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ ก็เริ่มร้องไห้และ ร้องว่า “พี่ชาย พี่ไม่ต้องการจื่อแล้วเหรอ? ถ้าพี่ชายไม่ต้องการสื่อ อ ก็จะร้องไห้ให้ ตาย …

ต้องบอกเลยว่าการคุกคามของถังจื่อซี นั้นช่างเป็นเอกลักษณ์มาก

แน่นอนว่า ถังจื่อไม่ได้แค่พูดเฉยๆ เท่านั้น

เธอที่เพิ่งจะขู่ออกไปก็ร้องไห้ออกมา ด้วยเสียงดัง

นํ้าตาของเธอไหลมาเร็วมาก ในช่วง เวลาสั้นๆ ใบหน้าเล็กก็เต็มไปด้วยน้ำตา

จี้ห ตกตะลึง เด็กคนนี้ถ้าไปแสดงละคร ก็คงไม่ต้องใช้ตัวช่วย

แต่นี่ไม่ใช่ลาตายสักหน่อย เธอจะ ร้องไห้เสียใจขนาดนั้นไปเพื่ออะไร? มันเศร้า ขนาดนี้เลยเหรอ? ถังจื่อ ไม่เค็ม ไม่ได้ตั้งใจที่จะสนใจเธอ เขาคิดว่าเธอจะร้องไห้สักพักก็คงจะหยุด แต่ เสียงที่ร้องไห้เหมือนจะขาดใจของเธอนั้น ทําให้เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดเดินและหันไปมอง ถังจื่อซี เขาเห็นน้าตาบนใบหน้าของถังจื่อ และแอบสูดลมหายใจเบาๆ

“ให้น้องมากับผมเถอะครับ” ถังจื่อโม่ จํานนต่อเสียงของเด็กหญิงตัวเล็กๆ อีกครั้ง

จี้ห คิ้วขมวดเล็กน้อย ระหว่างใช้ความ คิด

“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลน้องเป็น อย่างดี ไม่ให้น้องเป็นอะไร” ถังจื่อไม่กล่าว อย่างหนักแน่น

มีเขาอยู่ น้องสาวของเขาจะไม่มีวันเป็น อะไร

จี้ห ต้องปล่อยถังจื่อ ลง

ทันทีที่ถึงจื่อลงมายังพื้น ก็รีบวิ่งไปหา พี่ชายของเธอทันที จากนั้นก็เข้าไปกอดพี่ชาย อย่างแน่นและจูบหนักๆ สองสามครั้ง นำน้ำตา และน้ำมูกเช็ดเข้ากับบนหน้าของถังจื่อไม่

มุมปากของถัง อโม่กระตุกเล็กน้อย เขา รู้ กว่ายัยเด็กคนนี้จงใจทําชัดๆ