บทที่ 280 เขาเป็นพ่อคนแล้ว (2)

แน่นอนว่าคุณชายสามเปไม่ยอมรับ ว่าในใจเขาตอนนี้ที่จริงรู้สึกอิจฉา

ยามาก

โชคดีบ้าอะไรขนาดนี้ อยู่ ๆ ก็ได้เป็นพ่อคนขึ้นมา? แถมยังมีทั้งสอง คนในคราเดียว?

แต่ก็แค่เด็กไม่ใช่เหรอ? เขาก็มีได้เหมือนกัน

ตอนนี้เขาก็เป็นคนมีภรรยา ตอนนี้ขยันทำการบ้านทุกวัน พวกเขาไม่ได้ ป้องกัน เชื่อว่าไม่นาน เขาก็คงได้เป็นพ่อคนเหมือนกัน

แต่การที่เป็นลั่วจึงไม่ได้คุมกำเนิดนั้น เขารู้สึกเหนือความคาดหมาย และรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

ก่อนที่พวกเขาแต่งงานกันได้เซ็นสัญญาข้อตกลง เขารู้ว่าเธอจําข้อตกลง นั้นได้ดี อีกทั้งเธอวางแผนไว้ว่าครบกำหนดเมื่อไหร่ ก็จะจากไปทันที

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ทำไมเธอถึงไม่คุมกำเนิด?

แต่เย่อเฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขากลัวว่าถ้าเธอไม่ทันได้นึกถึงเรื่อง นี้ ไม่ได้คิดว่าต้องคุมกำเนิด แล้วเขาเอ่ยพูดออกไป จะเป็นการไปย้ำเตือน เธอ ถึงตอนนั้นถ้าเธอคุมกำเนิดขึ้นมา เขาก็คงไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อคนอีก

แต่เขาก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้เท่าไหร่นัก ในใจเขาจึงสงสัยมากขึ้นไป

เมื่อวางสายไป เห่อถุงถุงคิดว่าจำเป็นต้องอธิบายให้เขาเข้าใจ จะ ให้เขาเข้าใจผิดแบบนี้ไม่ได้ : “ที่จริงแล้ว เด็กทั้งสองคนนี้ไม่ลูกของนาย

และก็ไม่ใช่ของเธอด้วย เป็นของเงินถั่วถึงต่างหาก คุณชายสามเปตอนนี่ถือว่าเป็นพ่อใหม่ของพวกเขา แต่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาทั้ง

ซีอิ้งไป ตรงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่เธอ คิดแล้วคิดอีก จากนั้นค่อย ๆ เฮ้ย ปากออกมา : “มีเรื่องหนึ่ง ที่ฉันอยากบอกเธอ สองปีก่อน ฉันเกิดอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ หมอบอกว่าฉันสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน ดังนั้น ฉันเลย จำเธอไม่ได้ แต่ฉันคิดว่า เมื่อก่อนพวกเราต้องเคยรู้จักกันแน่นอน อีกทั้ง เธอต้องเป็นคนที่สำคัญมาก ๆ ในชีวิตของฉัน เพราะทุกครั้งที่เธอจากไป ฉันรู้สึกเจ็บปวดใจ รู้สึกอาลัยอาวรณ์มากเหลือเกิน

เห่อถงถงตกใจ เมื่อสองปีก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุเหรอ? เขาจำเธอไม่ได้ เป็นเพราะเขาสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป

งั้นเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน ก็ไม่ใช่ความตั้งใจของเขาน่ะ? หรือว่า ที่จริงแล้วเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ!!

น่าจะเป็นเพราะแผนสกปรกที่หยางชิงชิงวางไว้ แน่นอนว่าต้องใช้ และ ยังมีคุณหญิง

ฉะนั้น ที่ผ่านมาเธอเข้าใจเขาผิดไป

“พวกเรารู้จักกันใช่ไหม? พวกเราเคยเป็นคนรักกันใช่หรือเปล่า?” ถึง แม้ว่าในตอนนี้ยังคงจำเรื่องระหว่างพวกเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้ เขากลับ รู้สึกมั่นใจว่าเรื่องนี้ไม่ผิดแน่

เห่อถงถงรู้สึกตกใจมาก และรู้สึกผิดรู้สึกเสียใจมาก เลยไม่ได้ตอบ คำถามเขา แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธในสิ่งที่เขาพูด

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ จนก็ยิ้มออกมา ดูท่า เขาเดาไม่ผิดจริง ๆ ด้วย พวกเขาเคยเป็นคนรักกันมาก่อน

แต่เขากลับไม่ได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดและ เสียใจ รู้สึกปวดใจ เขามองไปที่เธอ สายตาดูมืดขึ้น : “เธอสามโทษให้ฉันที่จำเธอไม่ได้ ได้ไหม?

จี้หยีหยุดพูดไปชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอีกว่า : “ถ้าหาเธอไม่ยกโทษ ให้ฉัน เธอ ให้โอกาสฉันได้แก้ไขได้ไหม? ฉันรับรองว่าหลังจากนี้ฉันจะดูแล ปกป้องเธอให้ดี จากนี้ไปถึงแม้ฉันจะลืมว่าเป็นใคร แต่ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ

ความในใจ ห พูดออกมาทำให้คนรู้สึกซาบซึ้งใจ ผู้หญิงคนไหน ได้ยินก็ต้องรู้สึกซึ้งใจทั้งนั้น

โดยเฉพาะผู้หญิงที่รักเขาสุดหัวใจมาโดยตลอด

เห่อถงถงนํ้าตานไหล แต่ใบหน้ายิ้มแย้มออกมา ถ้าหากนี่เป็นความ จริงเมื่อสองปีที่แล้ว แสดงว่าเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่เป็นเธอที่เข้าใจเขา ผิดไป เป็นความผิดของเธอ

เห็นท่าทีของเธอ จี้หมั่นใจโดยไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว เขายื่นมือออกไป เช็ดน้ำตา ให้เธอ จากนั้นลูบใบหน้าเธอเบา ๆ

เขาเห็นเด็กทั้งสองคนกำลังจ้องเขาตาโต อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “เด็กทั้งสองคนนี้เป็นลูกฉันใช่ไหม?

เขาคิดว่า ที่เธอปฏิเสธไปเมื่อกี้นี้ เป็นเพราะเธอกำลังโกรธเขาอยู่ เลย จงใจปิดบังเขา ในเมื่อตอนนี้เรื่องเข้าใจผิดอธิบายชัดเจนแล้ว งั้นเธอก็คง ไม่ปฏิเสธอีกแล้ว

“ไม่ใช่?” เห่อถงถงอึ้งไป จากนั้นก็ส่ายหน้าช้า ๆ

ตกตะลึง มองเธออย่างแทบไม่น่าเชื่อ เธอกำลังล้อเล่นเขาอยู่ใช่

ไหม?

แต่เขาดูออกว่าท่าทีของเธอดูจริงจังมาก ไม่ได้พูดเล่น น่าจะพูดเรื่อง
“ไม่ใช่ลูกของฉันจริง ๆ เหรอ? เธอหลอกฉันอยู่ใช่ไหม?” รับไม่ได้ กับเรื่องนี้ เขารับไม่ได้ที่เรื่องลูกทั้งสองของเขาไม่ใช่ความจริง

“ฉันไม่ได้หลอกนาย เด็กนี้ไม่ใช่ลูกนายจริง ๆ พวกเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของฉัน ฉันเป็นแม่เลี้ยงของพวกเขา” เห่อถุงถุงเห็นท่าทางของเขาก็อดยิ้ม

ออกมาไม่ได้

แน่นอนว่าเธออธิบายอย่างชัดเจน ไม่เชื่อไม่ได้

ไม่ใช่ผู้หญิงของเขาให้กำเนิด แล้วเด็กจะเป็นของเขาได้ไหม?

เขารู้สึกผิดหวัง เมื่อสักครู่เขาอุตส่าห์ดีใจพูดโอ้อวดกับพี่สามไปขนาด นั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผลที่ออกมาจะเป็นอย่างนี้

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

“เธอเป็นแม่เลี้ยง งั้นฉันก็เป็นพ่อเลี้ยงสี” แต่เมื่อได้สติ ก็รีบเอ่ยพูด

ออกมา

“เหอะ นาย คิดจะเอาง่าย ๆ เลยนะ” เห่อถุงถุงพิมพ์ออกมาเบา ๆ สีหน้าดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“เมื่อกี้ลูกเรียกว่าพ่อแล้ว ฉันก็ถือว่าเป็นพ่อของพวกเขาแล้ว” สีหน้าห ซีดูได้ใจมาก

“ต่อไปนี้นายไม่พูดเรื่องลูกทั้งสองคนต่อหน้าคนอื่นได้ไหม ครอบครัว ของพวกเขาไม่อยากให้เรื่องของพวกเขาแพร่งพรายออกไป กลัวพวกเขา จะได้รับอันตราย” เห่อถุงถุงคิดถึงความจำเป็นของเงินถึงกับเด็กทั้งสอง คนนี้ กลัวว่าจจะพูดอะไรออกไป แล้วจะทำให้เดือดร้อนกันไปหมด

“แล้วแม่แท้ ๆ ของพวกเขาคือใคร?” จี้รู้สึกงงงวย แววตาเต็มไปด้วย ความสงสัย แล้วมีเรื่องอะไรถึงได้ทำให้คนในครอบครัวกังวลเรื่องของเด็ก

ตอนนี้เขาอยากรู้มากว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอเป็นใคร?
พ่อแม่อยู่หน้าตายังไงถึงได้เกิดลูกที่ทั้งน่ารัก สวย ฉลาดขนาดนี้?

“ฉันยังบอกนายไม่ได้ตอนนี้” เห่อลงลงนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างห กับเยซือเงินแล้ว ยิ่งไม่สามารถบอกให้เขารู้ได้

“แม้แต่กับฉันก็ต้องเป็นความลับเหรอ? ฉันเป็นพ่อเลี้ยงของพวกเขานะ จี้ทธิไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก เขาไม่ชอบที่เธอมีความลับกับเขา

ที่จริงเขาสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน ลืมเรื่องราวระหว่างพวกเขา ความรู้สึกนั้นทำให้เขารู้สึกไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจมาก

“นายถามเยอะแยะไปทำไม? พูดไปนายก็ไม่รู้จักหรอก” เห่อลงถึงหาข้อ

อ้างกลบเกลื่อนเขา ถัง อโม่ยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งคำพูดของเห่อลงถัง

ถังจื่อขยับปากไปมา แม่ถุงถัง โกหกคนอื่น คุณลุงกับคุณพ่อทำงานอยู่ บริษัทเดียวกัน อีกทั้งก่อนหน้านี้เธอได้ยินคนอื่นเรียกคุณลุงว่ารองประธาน ในเมื่อคุณลุงเป็นถึงหัวหน้าในบริษัท จะไม่รู้จักคุณพ่อได้ยังไงกัน

แต่แม่ถุงถุงเดิมทีก็ไม่ยอมให้เธอไปหาพ่อ ดังนั้นถึงจื้อ จึงไม่ได้พูด อะไรออกมา เธอตัดสินใจรอให้แม่ถุงถึงไม่อยู่เสียก่อน แล้วค่อยแอบถาม

คุณลง

คุณลุงต้องรู้จักคุณพ่อแน่นอน ต้องช่วยพาเธอไปเจอพ่อได้แน่ ๆ ถึงตอน นั้นเธอก็สามารถแอบหนีแม่ถงถงไปหาพ่อได้

เห่อลงถึงตอนนี้ไม่ได้สังเกตท่าทีของถังจื่อซี ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าถึงอ

วางแผนอะไรอยู่