บทที่ 279 เขาเป็นพ่อคนแล้ว

บนใบหน้าของหยางซิงซึ่งมีก้อนผิวเป็นตะปุ่มตะป่าขึ้นแทบจะเต็มหน้า ถึง จะพอกแป้งหนาขนาดไหนก็ยังไม่สามารถปกปิดไว้ได้

อีกทั้งหยางชิงชิงอายุมากกว่าหนึ่งปี และก็ไม่สวยเท่าเห่อถุงถุง

ถังจื่อไม่พูดประโยคนั้นออกมาจใจเธอทุกเรื่อง ตรงจุดนี้ สามารถ อธิบายได้ว่า ถึงจะไม่เป็นศิษย์ที่เรียนรู้มาจากครู แต่กลับเก่งกาจยิ่งกว่า ครูเสียอีก เพราะเขาก็เลียนแบบจากการกระทำของหยางชิงชิง เมื่อเขา ลงมือก็ทําลายล้างได้เลย

หน้าของหยางซิงซึ่งทั้งเขียวทั้งม่วงทั้งซีด ปากพะงาบๆ หลายครั้ง แต่ กลับพูดอะไรไม่ออกสักค่า

เลขา รวมกับพนักงานต้อนรับยืนมองอย่างตะลึงงันไปเลย นี่ นี่มันอะไร กันเนี่ย?

ที่จริงแล้วเด็กสองคนนี้เป็นลูกของรองประธานจริง ๆ แต่รองประธาน ต้องแต่งงานกับคุณหยาง เรื่องนี้ซับซ้อนจริง ๆ เลย

แต่รองประธานมีลูกสองคนกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว แถมเด็กทั้งสองคนก็ ยังน่ารักซะขนาดนั้น รองประธานจะยกเลิกงานแต่งกับคุณหยางเพราะ เด็กสองคนนั้นไหมนะ?

ที่เหมืออยู่เล็กน้อย เมื่อได้ยินที่ถังจื่อโมเรียกเขาว่า พ่อ ก็ตกตะลึง แต่สีหน้าของเขากลับมีรอยยิ้มน้อย ๆ ออกมา เขารู้สึกตัวว่าตัวเองไม่รู้สึก รังเกียจที่เด็กคนนี้เรียกเขาว่าพ่อเลยสักนิด

เห่อลงลงตกใจไปกับคำพูดของถัง อโม่ แต่ตอนที่เห็นรอยยิ้มบนใบ หน้าสั่งซื้อไม่ เธอเข้าใจความหมายของเขาได้ทันที
เห่อถุงเงตัดแล้วคิดอีก ไม่พูดอะไรออกมา ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้อง ยอมให้หยางชิงชิงรังแกเธอทุกครั้ง

อีกทั้งตอนนี้เธอก็ไม่อธิบายอะไร เพื่อสามารถกลบเกลื่อนความจริงได้ ไม่ทำให้เปซื้อเฉินรู้เรื่องนี้ได้เร็ว

ซีเห็นเห่อลงถังไม่ได้แก้ต่างอะไร ในแววตาสับสนไปหมด เมื่อสอง ปีก่อน เขาเกิดอุบัติเหตุทางรถ หมอบอกว่าเขาสูญเสียความทรงจําบาง ส่วนไป

เขารู้สึกว่าความทรงจำที่เขาสูญเสียไปบางส่วนอาจจะมีเธออยู่ในนั้น ไม่ อย่างนั้น เขาคงไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์เธอ เห็นเธอแล้ว ก็รู้สึกปวดใจ

หรือว่า เธอเคยเป็นคนรักของเขา?

ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง ๆ งั้นเด็กสองคนนี้ก็อาจจะเป็นลูกของลูกของ

เขา!

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ หรือดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น เขามีลูกชาย เขามี ลูกสาวแล้ว?!

“พวกเราไปกันเถอะ” เห่อลงถังไม่อยากอยู่ที่นี่นาน ดึงตั้งชื่อไม่ให้หันมา เพื่อจะเดินออกไปด้านนอก

จี้ ผละตัวออกจากมือของหยางซิงซิง แล้วเดินตามหลังพวกเขาไป

“อาจ คุณจะไปไหนนะ?” หยางชิงชิงตกตะลึง สีหน้าดูไม่ดี แต่ ห ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด ยังคงตามหลังเห่องกงไป

*อางี้ พวกเราต้องแต่งงานกันในสัปดาห์หน้าแล้วนะ” หยางชิงชิงร้อน ใจ ไม่อนภาพลักษณ์ตะโกนโหวกเหวกออกไปเสียงดัง

ครั้งนี้ จะหยุดเดิน หันกลับไปมองเธอ : “ฉันมีลูกชาย มีลูกสาวแล้ว จะ

แต่งงานกับเธอได้ยังไงกัน
สําหรับการแต่งงานนี้ เขาไม่ได้เต็มใจตั้งแต่แรก เป็นเพราะแม่ต้องการ ให้แต่ง เพราะเขารู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้สึกชอบผู้คนไหนเป็นพิเศษ เลยตามใจ แม่ไปอย่างนั้น

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขา มีลูกแล้ว แม่ของลูกเขาก็อยู่ตรงหน้านี้ เอง เขาจะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง

พูดจบ ก็หันตัวเดินจากไป ไม่ได้สนใจหยางชิงชิงอีก

รีบเร่งฝีเท้าให้ตามทันเห่อลงถัง อุ้มถังจื่อขึ้นมา ใบหน้าที่เต็มไป ด้วยความหวังมองไปยังเห่อลงถึง “พวกเขาเป็นลูกของฉันจริงเหรอ? ฉัน เป็นพ่อของพวกเขาจริง ๆ เหรอ?”

เห่อ งดงตาเป็นประกายเล็กน้อย อยากจะอธิบาย

“ถ้าคุณแต่งงานกับแม่ ก็เป็นพ่อของพวกเราแล้ว” แต่เห่อถุงถุงยังไม่ทัน เอ่ยปากพูด ถังอไม่ก็แย่งตอบออกไปก่อนแล้ว

“อืม อืม ต้องแต่ง ต้องแต่งงานแน่นอน ในตอนนี้รู้สึกดีใจมาก เหลือเกิน รู้สึกตื่นเต้นมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขากับเธอมีลูกด้วย กันแล้ว จะไม่แต่งงานได้ยังไงกันล่ะ

จนรู้สึกว่าเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ เขาไม่ควรมีความสุขอยู่คนเดียว เขาต้อง บอกทุกคน ให้ทุกคนดีใจไปกับเขาด้วย

ห หยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรหาเย่อเฉินก่อน เพราะเขากับเอ เฉินอยู่ด้วยกันมากที่สุด ดังนั้นคนแรกที่เขาอยากจะแจ้งข่าวดีก็คือพี่สาม ของตระกูลเขา

“พี่สาม ผมเป็นพ่อคนแล้ว ผมมีลูกชายและลูกสาวแล้ว” เมื่อโทรติด จี้ห ก็พูดเสียงดังออกไปด้วยความดีใจ น้ำเสียงนั้นไม่เพียงตื่นเต้น แต่ยังฟังดู โอ้อวดอีกด้วย

เห่อลงถงตกใจ ทําไมเธอถึงคิดไม่ได้นะ หนีโทรหาซื้อเฉินอย่างวดเร็ว!

เย่อเฉินจะคิดมากหรือเปล่า? จะสงสัยอะไรไหม? ถึงตอนนั้นจะรู้หรือ

เปล่าว่า…

เห่อลงถึงกังวลใจ แต่ตอนนี้ หนีกลับดูตื่นเต้นเหลือเกิน : “พี่สาม ผมคิด ไม่ถึงจริง ๆ ว่าความสุขจะมาถึงเร็วขนาดนี้ ตอนนี้ผมดีใจมากจริง ๆ มี ความสุขเหลือเกิน”

คุณชายสามเที่อยู่ในสายนั้นตกตะลึง จากนั้นก็เอาโทรศัพท์มาดูแล้ว อีก เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของจีน เขาขมวดคิ้ว : “ยังไม่ตื่น นอนเหรอ?”

เขากำลังสื่อว่า นายกําลังฝันอยู่!!

“พี่สาม ผมไม่ได้ฝัน ผมพูดเรื่องจริง ผมเป็นพ่อคนแล้ว มีลูกที่น่ารักมาก สองคน ทั้งสวย ทั้งหล่อ และฉลาดเฉลียวมาก พี่สาม พี่ไม่รู้หรอกว่าพวก เขาอยู่น่าเอ็นดูแค่ไหน เนื้อแน่น ๆ นุ่มนิ่มน่ารักน่าชัง ทำให้คนแทบใจ ละลาย” น้ำเสียงของจี้ซีฟังดูตื่นเต้นมากจริง ๆ

“พี่สาม ผมจะบอกพี่นะ พวกเขาเป็นแฝดชายหญิง พี่สาม พี่ว่าผมโชคดี อะไรขนาดนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า…ผมรู้สึกว่าฟ้าเมตตาผมมากเกินไปแล้ว” พูด ไปก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะดีใจออกมา

เห่อลงถึงได้ยินจนพูดอวดคุณชายสามเย่ ก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง ถ้าจะพูดให้ถูกคือ คุณชายสามเถือว่าเป็นพ่อ ในนามของเด็กทั้งสองคน แต่ไม่ได้เป็นอะไรกับพวกเขาทั้งนั้น

ไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาเอาหน้าที่ไหนไปพูดโอ้อวดกับคุณชายสามเย่แบบนั้น แต่ตอนนี้กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับคุณชายสามเย่ เห่อถุงถุงไปพูด

ขัดจังหวะเขาไม่ได้

อีกฝากหนึ่งนั้น เชื่อเงินดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย แล้วเม้มปาก ไม่รู้ท่าไม พอเขาได้ยินที่ หมีพูดโอ้อวดเขา ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ รู้สึกอึดอัดใน ใจอย่างบอกไม่ถูก

“ตอนทนายเกิดอุบัติเหตุ สูญเสียความทรงจำไป นายแน่ใจเหรอว่าไม่มี คนปลอมตัวมาหลอกนาย?” เชื่อเงินทำอะไรรอบคอบ ในเมื่อเรื่องนี้เกิด ขึ้นอย่างกะทันหัน และแปลกประหลาดมาก อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

พี่สาม ไม่หรอกครับ ผมเชื่อเธอ มันมีความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่ พิเศษมาก ผมเชื่อเธอว่าเธอไม่ได้หลอกผม” น้ำเสียงของ เต็มไปด้วย ความอ่อนโยน อ่อนหวานจนทำให้คนรู้สึกเลี่ยน

เห่อลงถังได้ยินคำพูดของนซี ก็อึ้งไปทันที ในใจรู้สึกอะไรบางอย่าง ครั้งก่อนที่สนามบิน เขาก็จําเธอไม่ได้ ตอนนี้ เธอรู้ว่าเขาก็ยังจำเธอไม่ได้

แต่เขากลับเชื่อใจเธอ!!

เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง มองไปทางเห่อถุงถุง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอีก ประโยค : “ถ้าหากว่านี่เป็นการหลอกลวง ผมก็ยินดี

ถึงแม้เธอจะหลอกเขา เขาก็เต็มใจให้เธอหลอก ถึงแม้จะเป็นยาพิษเขา ก็ยอมกินมัน

เห่องลงใจสั่นไปหมด ดวงตาคู่นั้นอดไม่ได้ที่จะมองไปยัง ท่าที่ดู

สับสนว้าวุ่น

“อืม ใจนายรู้ดีก็โอเค” เชื่อเงินไม่มีอะไรจะพูดอีก หมีพูดถึงขนาดนี้ แล้ว เขายังพูดอะไรได้อีกล่ะ