บทที่ 220 เธอแต่งงานกับคุณชายสามเย่แล้ว (1)

“แล้วยังไงเหรอ? “ลัวฉิงเงยหน้ามองเฉียวหยูหนานที่ยืน ขวางทางอยู่ตรงหน้า มุมปากยกขึ้นราวกับจะยิ้มไม่ยิ้มเป็น รูปเรเดียน เฉียวหยูหนานคิดอะไรอยู่เธอรู้ดีแก่ใจ

“ดังนั้นพี่ซือเฉินไม่ได้ชอบคุณเลย ไม่ชอบแม้แต่เล็กเดียว” เฉียวหยูหนานหยุดชะงัก คิดว่าสมองตื้นไม่เข้าใจ ความหมายของเธอ มุมปากของเธอจึงแฝงความดูถูกเยาะ เย้ยไว้ “ออ”เป็นลั่วฉิงตอบเบาๆ ตอบได้อย่างเป็นธรรมชาติ เธอรู้ดีกว่าใครว่าเย่ไม่ได้ชอบเธอ เธอกับเย่ซื้อเฉิน แค่แต่งงานกันในนามเท่านั้น ไม่ได้มีความรักต่อกัน หาก ตอนนี้เฉียวหยูหนานบอกว่าชอบเธอ เธออาจจะ รู้สึกตกใจก็เป็นได้

“แต่ว่าความจริงก็คือเขาเป็นสามีของฉันที่ไม่มีใครมา เปลี่ยนแปลงได้ และคุณก็ได้แต่อิจฉาริษยาเท่านั้น”เวินลั่วฉิง จ้องมองเฉียวหยูหนานแล้วพูดเสริมอีกหนึ่งประโยคอย่าง ช้าๆ เมื่อเผชิญหน้ากับคนอย่างเฉียวหยูหนานก็ต้องตีงให้ หลังหัก จี้ให้ตรงจุด จี้ให้ตรงจุดอ่อนของเธอ

เวินลั่วฉิงพูดจบก็ไม่ได้มองเฉียวหยูหนานแม้แต่แวบเดียว ก็เดินออกไป

“คุณ? คุณ”เฉียวหยูหนานโมโหจนกระโดดขึ้น”เวินรั่วจึง คุณอย่าได้ใจไปหน่อยเลย ไม่ข้าก็เร็วซื้อเฉินต้อง ขับไล่คุณออกจากบ้านแน่ๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เวินลั่วเฉิงก็ยกมุมปากขึ้น ขับใส่ ออกจากบ้าน? เธอหวังเป็นอย่างยิ่งที่เชื่อเฉินจะใล่เธอออก จากบ้าน ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะได้พาเด็กทั้งสองกลับไปที่ ประเทศ M ไม่ต้องหวาดระแวงอยู่ที่นี่ทุกๆวัน

หลังจากที่เป็นลั่วฉิงเดินออกไปได้ไม่นานก็ได้รับสายจาก คุณปู่เวิน “ฉิงฉิง พรุ่งนี้ปู่จะพาคุณย่าเหอไปเที่ยวที่ทะเล หนู จะไปเป็นเพื่อนปู่ด้วยกันไหม? ”

“ไปทะเล? ไปฮันนีมูน? คุณปู่ค่ะ ปู่กับคุณย่าเหอไปฮันนี มูนกัน หนูไปจะเป็นก้านขวางคอเปล่าๆ จะดีเหรอค่ะ? “มุม ปากเป็นลั่วฉิงยกขึ้น คิดไม่ถึงว่าคุณปู่จะยังคงโรแมนติกและ อบอุ่นอย่างนี้อยู่

“ไอ้เด็กบ้า กล้าเอาปู่มาล้อเล่นเหรอ”คุณปู่เวินหัวเราะออก มา “ตระกูลเวินของเรามีโรงแรมอยู่ที่ชายหาดแห่งหนึ่งใช่ ใหม? วันก่อนปู่สั่งให้ผู้จัดการที่โรงแรมหยุดเปิดโรงแรม สองสามวัน คุณปู่กับคุณย่าเหออายุมากแล้ว ร่างกายปู่ก็ไม่ ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ปู่เลยอยากให้หนูไปเป็นเพื่อนหน่อย นะ”

คุณปู่เวินรู้ว่าเวินลั่วชิงเป็นคนใจอ่อน ให้ความสำคัญกับ ความรู้สึกของคนอื่น ดังนั้นคุณปู่จึงรู้ว่าควรพูดอย่างไรไม่ได้เงินลั่วชิงปฏิเสธ ซึ่งผู้ใหญ่ก็เหมือนขิงแก่ที่เผ็ดกว่า มี ประสบการณ์มากกว่าคนรุ่นหลัง! !

“ค่ะ พรุ่งนี้หนูไปเป็นเพื่อนค่ะ”เวินลั่วชิงได้ยินคุณปู่เว็นพูด เช่นนี้ก็ตอบอย่างไม่คิดอะไร อันที่จริงเธอควรจะหาเวลาอยู่ เป็นเพื่อนคุณปู่ให้เยอะๆอยู่แล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นลั่วนิ่งไปที่บ้านตระกูลเวินก่อน จากนั้นก็ ไปทะเลกับคุณปู่เวินและคุณย่าเหอพร้อมกันเพียงสามคน เท่านั้น คนในบ้านเวินจีหยันไม่ได้ไปด้วย

เมือง Aอยู่ติดกับทะเลอยู่แล้ว โรงแรมก็อยู่ไม่ไกลนัก แต่ เพราะมีเรื่องให้เสียเวลา พวกเขาจึงไปถึงตอนบ่ายสองกว่า

“ฉิงฉิง ปู่กับคุณย่าเหอพักผ่อนที่ห้องสักครู่ หนูไปเล่นก่อน ปู่ได้สั่งให้พนักงานเตรียมอุปกรณ์ให้หนูแล้ว”หลังจากที่ถึง โรมแรม เห็นคุณปู่เงินมีความเหนื่อยล้าเล็กน้อย

“ค่ะ”เงินลั่วชิงเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของคุณปู่เวินก็ไม่ได้ คิดอะไรมาก

หลังจากที่เป็นลั่วฉิงเดินลงมาชั้นล่าง ผู้จัดการโรงแรมก็ เอาของที่เตรียมไว้มาให้เธอ อุปกรณ์ที่ใช้เล่นทะเลคุณปู่เวิน เตรียมไว้ครบทุกอย่างเลย

เงินลั่วนิ่งนึกได้ว่าคุณปู่เวินไม่ค่อยสบาย จึงไม่ได้ออกไป

เล่น
โรงแรมมีสระว่ายน้ำกลางแจ้งขนาดใหญ่ เพราะโรงแรม หยุดกิจการจึงไม่มีคน เป็นลั่วถึงจึงอยากจะไปว่ายน้ำสักพัก หนึ่ง

อุปกรณ์ที่คุณปู่เวินเตรียมไว้ให้อย่างชุดว่ายน้ำ เมื่อ เงินลั่วชิงเอาออกมาก็ต้องอมยิ้ม ชุดว่ายน้ำที่คุณปู่เตรียมไว้ มันเซ็กซี่มากเลย

แต่เป็นเพราะโรงแรมหยุดกิจการ ไม่มีคนมา เวินลั่วฉึงจึง เปลี่ยนชุดว่ายน้ำไปที่สระว่ายน้ำ

สระว่ายน้ำใหญ่มาก เวินสลั่วฉิงเพิ่งว่ายแค่ไม่กี่รอบก็รู้สึก เหนื่อยแล้ว เธอจึงขึ้นมาจากสระแล้วนอนอาบแดดที่เก้าอี้ เพราะชุดว่ายน้ำเซ็กซี่เกินไป เธอจึงได้เอาผ้าขนหนูมาบังตัว

ไว้

เป็นลั่วนิ่งเพิ่งนอนอาบแดดได้ไม่นาน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า แสงแดดที่ส่องอยู่ด้านหน้าถูกบางอย่างปิดบังไว้ เวินลั่วฉิง จึงรีบลืมตาขึ้น

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน? “เป็นลั่วนิ่งมองเย่อหยู่เฟิงที่ โผล่มาอย่างกะทันหันด้วยความงุนงง คุณปู่ไม่ใช่บอกว่า โรงแรมหยุดกิจการแล้ว ทำไมที่โรงแรมยังมีคนนอกมาได้ อีก?

แล้วเย่อหยู่เฟิงหมายความว่าอย่างไรกัน?
“เงินลั่วเฉิง ผมชอบคุณ? “เยอะหยู่เฟิงไม่ได้ตอบคำถาม เงินลั่วชิง แต่กลับสารภาพรักกับเธออย่างกะทันหัน

“คุณ? คุณอย่า คุณอย่าวู่วาม”เวินรั่ว ึงตกตะลึง เย่อหยู่ เฟิงชอบเธอ? เล่นตลกอะไรกัน?

เธอคิดมาโดยตลอดว่าเย่อหยู่เฟิงแค่อยากรู้อยากเห็น ไม่ เคยคิดว่าจะเป็นอย่างนี้มาก่อน ดังนั้นเวินลั่วฉิงจึงตกตะลึง

จริงๆ

ในสายตาของเธอ เย่อหยู่เฟิงก็เป็นผู้ชายที่ไม่รู้จัก โตคน

หนึ่ง

“วู่วาม ถ้าไม่เคยเปลี่ยนแปลงในการตัดสินตลอด 5 ปีที่ ผ่านมันนั้นเรียกว่า วู่วามงั้นวันนี้ผมก็ขอวู่วามสักครั้งหนึ่ง” เย่อหยู่เฟิงพูดด้วยความตั้งใจและจริงจังมากเขารู้ดีว่าเขาไม่ ได้วู่วาม ตั้งแต่ 5ปีก่อนเขาก็เริ่มชอบเธอแล้ว

เพียงแต่เธอแกล้งทำเป็นป่วยแล้วจากไป ไม่มีข่าวคราว อะไรเลย 5 ปีมานี่เขาจึงไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย

เงินลั่วชิง”.”

คำพูดของเขาทำให้เธอรับไม่ได้ไปชั่วขณะ

“เงินลั่วชิง ผมจริงจังนะ” เย่อหยู่เฟิงมองเธอด้วยสายตาที่ จริงจังและแน่วแน่

“ทำไมคุณถึงชอบฉัน? “เดินลั่วเฉิงถอนหายใจหนึ่งครั้งเธอรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าทึ่งมากเลยทีเดียว

“ชอบใครสักคนจำเป็นต้องมีเหตุผลต้องเหรอ? “ตวงตา เย่อหยู่เฟิงเป็นประกาย เขาชอบเธอแบบไม่มีเหตุผลใดๆทั้ง สิ้น

“แน่นอน คุณบอกสิว่าคุณชอบฉันตรงไหน? “เวินลัวฉิ่ง พูดต่ออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบเสริมอีกหนึ่งประโยค “คุณ ชอบฉันตรงไหน ฉันจะได้เปลี่ยน? %3D

เย่อหยู่เฟิงถอนหายใจ “ผมชอบดวงตาของคุณ จมูกของ คุณ ปากของคุณ ทั้งตัวของคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างของคุณ คุณ จะเปลี่ยน? คุณเปลี่ยนให้ผมดูสิ”

“ไม่ต้องดุขนาดนี้ก็ได้มั้ง? “เงินลั่วชิงขยิบปาก ไอ้เด็ก กะโปโลจำเป็นต้องดุขนาดนี้ไหม?

“ผมก็รู้ว่าพูดแรงไป แล้วตอนคุณพูดออกมารู้หรือเปล่าว่า มันแรงเกินไปสำหรับผม? ” เย่อหยู่เฟิงจ้องมองเธอพลาง กัดฟันพูด

“เย่อหยู่เฟิง ที่จริงฉันแต่งงานแล้ว” เวินลั่วฉิงคิดไปคิดมา จากนั้นก็พูดขึ้นกะทันหัน

เธอกับเย่อหยู่เฟิงไม่มีทางเป็นไปได้ เธอไม่อยากหลอก เขา ในเมื่อเป็นไปไม่ได้แล้วก็ควรจะทำให้เขาตายใจตั้งแต่

แรก
หากเย่อหยู่เฟิงแต่พูดเล่นๆ เธอคงจะไม่สนใจ แต่เธอดู ออกว่าตอนนี้เย่อหยู่เฟิงจริงจังมาก

เย่อหยู่เฟิงหยุดชะงักจ้องมองเธอตาค้าง จากนั้นไม่นานก็ หัวเราะขึ้นมากะทันหัน “คุณแน่มากเลย กล้าอ้างด้วยเหตุผล อย่างนี้ด้วย”

“ฉันแต่งงานแล้วจริงๆ”เงินลั่วนิ่งเห็นเขาไม่เชื่อ จึงพูดเน้น ย้ำอีกหนึ่งครั้งด้วยสีหน้าที่ตั้งใจและจริงจัง

เธอพูดความจริงทั้งหมด จริงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ได้

หลอกลวงแม้แต่นิดเดียว