บทที่ 209 คุณชายสามเย่เป็นคนใจดำอำมหิต (4)

แต่ว่าคำตอบของเมื่อกี้เขาก็พอใจมากแล้ว

และสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้างสรรพสินค้าเขาจะไม่ไป จัดการอย่างแน่นอน เขาคิดว่าอีกไม่นานก็คงจะแพร่ข่าวนี้ ออกไป พอถึงเวลานั้นคุณปู่เวินก็ต้องเห็นอย่างแน่นอน

เขากลับรอคอยด้วยความหวัง อยากเห็นว่าคุณปู่เวินจะทำ เรื่องที่ว่าบ้าคลั่งนั้นอย่างไรกัน? จะน่ากลัวเหมือนกับที่เธอ พูดหรือเปล่า?

ขณะนี้เย่ชื่อเฉินยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอก

เป็นลั่วนิ่งเห็นเขากำลังยิ้ม ก็รู้สึกหดหูใจยิ่งนัก

วัตถุประสงค์ของเธอตอนแรกคือหาวิธีแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้น ในห้างสรรพสินค้า แต่ทำไมสุดท้ายไม่เพียงแต่แก้ปัญหาไม่ ได้ ยังหลงเข้ากับดักของเขา จนเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด ออกไป?

ผู้ชายคนนี้ทำไมช่างรำคาญและเจ้าเล่ห์จริงๆ

เวลานี้มุมปากของเย่ซือเฉินยกขึ้นตลอด รอยยิ้มบน ใบหน้ายิ่งสดใสขึ้นทุกวินาที ไม่มีความคิดจะปิดบังต่อหน้าผู้ หญิงที่กำลังกลัดกลุ่มอยู่เลย
เห็นสีหน้าที่ได้ใจและรอยยิ้มที่โอ้อวดของเขา เวินลั่วฉิงอ ยากจะเขาไปกัดเขาเสียให้ตายไปเลย

ตอนนี้เย่ชื่อเฉินได้เริ่มสตาร์ทรถแล้ว เวินลั่วฉิงเห็นนิ้วมือ เรียวยาวที่เซ็กซี่เร้าใจของเขาอยู่ที่พวงมาลัยรถ เธอก็คิด อยากจะใช้กัดเขาแรงๆหนึ่งคำ

แต่เธอก็พยายามสุดแรงที่จะยับยั้งความคิดของตัวเองไว้

ตอนนี้เธอเป็นรองกับเขาอยู่ หากเธอกัดเขาแล้ว เขาอาจ จะไหวตัวทัน แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?

ในสายตาของเธอในตอนนี้ เขาก็คือสุนัขจิ้งจอกที่มี เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว

ดูผิวเผินจากรูปลักษณ์แล้ว ก็เป็นแค่ความเฉยชาของคน ธรรมดาๆคนหนึ่ง แต่ความจริงแล้วสามารถทำทุกอย่างได้ อย่างไม่มีความปรานีใดๆ

ตอนนี้เป็นถั่วนิ่งรู้สึกหดหู่มากมาย และตอนนี้เย่ซือเฉินยัง จงใจหัวเราะเสียงดังออกมาให้ได้ยินอีก

เป็นลั่วนิ่งรู้สึกตัวเองทนไม่ไหวแล้ว เธอจึงเอาตุ๊กตาในรถ มา จากนั้นก็ที่มเข้าไปที่หน้าของตุ๊กตา

เธอที่ม! ที่ม! ที่ม! ที่มแรงๆ! ที่มให้เขาตายไปสัก

“ไม่เจ็บนิ้วเหรอ? “เย่ชื่อเฉินเห็นใบหน้าของเธอแล้วรู้สึก ขำ เธอเอาตุ๊กตามาแทนเขาแล้วระบายอารมณ์เหรอ?
ที่จริงคนที่เธออยากที่มคือเขามากกว่า? ดูเหมือนว่าเขาจะยุเธอร้อนใจแล้วจริงๆ!

“คุณไม่ต้องมายุ่ง” เป็นลั่วนิ่งกำลังโมโหอยู่ จึงพูดตอบ เขาด้วยน้ำเสียงที่ดุต่า

ชื่อเฉินหยุดชะงัก รอยยิ้มบนใบหน้าเขายิ่งเบิกบานขึ้น มาอีก เขาชอบเวลาที่เธอโกรธ มันช่างเป็นตัวของตัวเองและ

น่ารักจริงๆ

และไม่ได้มีความระแวงกับเขาแม้แต่น้อย

“หรือผมให้คุณทิ่ม คุณอยากทิ่มที่ไหนก็ได้ “เย่ซือเฉิน เอียงตัวไปใกล้เธออย่างกะทันหันอีกครั้ง น้ำเสียงได้จงใจ แฝงความรักที่คลุมเครือไว้

“จอด ฉันจะลงจากรถ”เงินลั่วชิงรีบหลบอย่างรวดเร็ว

เธอรู้สึกว่าหากเธอยังอยู่ในรถกับเขาต่อ คงต้องเป็นบ้าไป แล้วแน่ๆ เธออยากจะออกไปสูดอากาศที่บริสุทธิ์สักหน่อย

ดวงตาของเย่ซื่อเฉินกะพริบเบาๆ จากนั้นก็จอดรถที่ข้าง ทางจริงๆ เมื่อรถจอดเงินลั่วชิงก็รีบเปิดประตูรถแล้วเดินออก ไป

เย่ซื่อเฉินแค่มองเธอไม่ได้ห้ามเธอแต่อย่างใด

เขาคิดว่าเวลานี้เธอลงจากรถ อาจจะไปหาวิธีแก้ไขเรื่องในห้างสรรพสินค้าด้วยตัวเอง

ตั้งแต่ตอนที่เกิดเหตุการณ์จนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วครึ่ง ชั่วโมง อยากจะปิดข่าวให้มิดไม่ให้รั่วไหลแม้แต่น้อย คงจะ เป็นไปไม่ได้แล้ว

เขาอยากจะดูว่าเธอจะทำยังไง? หากเธอไปทำจริงๆ เขาก็ จะสามารถจับเธอได้คาหนังคาเขาเลย

พอถึงเวลานั้นเธออยากจะปฏิเสธก็ไม่มีผลแล้ว

หลังจากที่เป็นลั่วนิ่งลงจากรถก็ได้สงบลง

สำหรับเรื่องในห้างสรรพสินค้า เธอรู้สึกว่าเย่าชื่อเฉินคงไม่ อยู่เฉยๆหรอก

เพราะหากข่าวแบบนั้นได้เผยแพร่ออกไปก็คงไม่มีประโย ชน์ต่อเย่ซื้อเฉินเลย และไม่ได้เป็นสิ่งที่เย่ชือเฉินต้องการด้วย

คุณปู่เยไม่พอใจในตัวเธอมาก คุณปู่เยไม่มีใจที่จะจัดงาน เลี้ยงเฉลิมฉลองงานแต่งเลย เพราะไม่อยากจะยอมรับเธอ หากเรื่องในห้างสรรพสินค้าของเมื่อกี้ได้แพร่ออกไป ต้อง ทำให้คุณปู่เยรู้สึกโมโหอย่างแน่นอน พอถึงเวลานั้น เยชือเฉิ นอยากจะได้หุ้นในบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปคงจะยากเสียแล้ว

และที่สำคัญยังมีเมิ่งโร่ถึงอยู่กับเขาอีกด้วย

ถึงแม้เมิงโร่ถึงจะรู้เรื่องที่พวกเขาแต่งงานกันแล้ว แต่เมิ่ง ให้ถึงก็รู้ว่าแค่แต่งงานกันในนามเท่านั้น ถ้าเกิดเมิ่งโรถึงเห็นภาพที่เขาจูบเธออยู่ คงจะต้องเข้าใจผิดแน่นอน

ซื้อเฉินคงไม่อยากให้เมิ่งโร่ถึงเข้าใจผิดแน่นอน

ดังนั้นเป็นลั่วนิ่งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่เย่ซือเฉินจะไม่สนใจ เรื่องนี้จริงๆ

เมื่อคิดอย่างนี้ได้ เงินลั่วฉิงก็รู้สึกเบาใจลง

เพียงแต่เมื่อมาคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ในรถ เวินลั่วฉิงก็ยังรู้สึก หดหูใจอยู่ดี เธอรู้สึกว่าเธอต้องการที่จะระบายอารมณ์ ซึ่งมี คนเคยพูดว่าการช้อปปิ้งคือวิธีระบายอารมณ์ที่ดีที่สุด

หลังจากที่เป็นลั่วจึงลงจากรถ เยซูเฉินก็ได้โทรไปหา เฉิงจื่อ สั่งให้เฉิงจื่อแอบติดตามเป็นลั่วนิ่งเงียบๆ คอยสังเกต ว่าเธอจะทำอะไรบ้าง?

ห้าปีมานี้เธอไม่ได้อยู่ในเมือง Aเลย หากคุณสมบัติเช่นนี้ ยังสามารถสยบข่าวในห้างสพรรสินค้าได้ ก็คง…

เงินลั่วชิงกลับมาที่ห้างสรรพสินค้าหยินซิงอีกครั้ง แต่เย่อ หยู่นานก็ไม่ได้อยู่แล้ว ผู้ชายที่ตึกชั้นห้าก็ไม่อยู่แล้ว

เงินลั่วชิงเริ่มช้อปปิ้ง การซื้อของเป็นวิธีระบายที่ดีจริงๆ ซื้อของมากมายในเวลาเดียวกัน เป็นลั่วนิ่งรู้สึกว่าอารมณ์ กลับมาดีขึ้นแล้ว รู้สึกสบายใจขึ้น

แน่นอน ตอนที่กำลังซื้อของอยู่นั้น เธอยังคงกังวลว่าเยชื่อ เฉินจะไม่จัดการเรื่องที่เกิดขึ้นในห้างสรรพสินค้า และเธอยิ่งกังวลว่าจะมีสายเรียกเข้าจากคุณปู่อย่างกะทันหัน

เธอคิดถึงขั้นที่ว่า หากคุณปู่รู้แล้วเธอจะพาเด็กทั้งสองกลับ

ไปที่ประเทศ M ดีไหม?

พอถึงเวลานั้นคุณปู่ก็จะหาเธอไม่เจอ

คุณปู่หาเธอไม่เจอก็จะบังคับไม่ได้!

เป็นลั่วจิงซ้อปปิ้งไปกว่าสองชั่วโมง เธอไม่ได้รับสายจาก

คุณปู่เลย

เป็นลั่วนิ่งเอามือถือออกมาตรวจดูข่าวทั้งหมดก็ไม่มีเรื่องที่ เกี่ยวกับเธอกับเย่ซือเฉินที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าเลย

มุมปากเวินลั่วฉิงยกขึ้น ในที่สุดก็สามารถยิ้มได้อย่าง สบายใจเสียที เธอรู้อยู่แล้วไม่มีทางที่เย่ชื้อเฉินจะไม่จัดการ เรื่องนี้

เย่ซื่อเฉินถึงแม้จะใจดำหน่อยๆ เจ้าเล่ห์นิดๆ แต่พอถึง เวลาที่จำเป็นก็เข้าท่าดีไม่เบาเลย

ในห้องทำงานส่วนตัว ขณะนี้สีหน้าของเย่ซือเฉินเคร่งขรึม มาก สามชั่วโมงผ่านไปแล้วยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับเรื่องในห้าง สรรพสินค้าเลยแม้แต่น้อย

ไม่ได้เปิดเผยออกมาแม้แต่น้อย แค่รูปถ่ายก็ไม่มี เป็นการ ปิดข่าวที่แยบยลมากเลยทีเดียว
ดวงตาของเยซื้อเฉินค่อยๆ หรี่ขึ้น มันช่างเป็นวิธีที่ยอด เยี่ยมจริงๆ

เขาสั่งให้เฉิงจื่อคอยติดตามเป็นลั่วนิ่งไว้ แต่ไม่มีข่าวจาก เฉิงจื่อเลย ถ้าเช่นนั้นก็คงไม่ได้เป็นฝีมือของเวินลั่วฉิงหรอก

แต่เขารู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องถามให้แน่ใจก่อน เขาจึงได้ โทรไปหาเฉิงจื่อ”เวลานี้เธอทำอะไรบ้าง?

“เธอซื้อของอยู่ตลอด ซื้อของได้มากเลยครับ”น้ำเสียงของ เฉิงจื่อธรรมดามาก

“ซื้อของ? แค่ซื้อของเหรอ? “เย่ชื่อเฉินหยุดชะงัก เธอลง จากรถก็ไปซื้อของแล้ว? ใช้เวลาซื้อไปกว่าสองชั่วโมง?

“ครับ เธอซื้อของที่เด็กใช้มากมายเลยครับ”เฉิงจื่อคิดดู แล้วจึงเสริมขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค อาจจะรู้สึกว่าเรื่องนี้ จำเป็นต้องรายงาน

“ของใช้เด็ก? “เย่ซื้อเฉินหยุดชะงัก หางคิ้วยกขึ้น เธอซื้อ ของใช้เด็กทำไมกัน?