บทที่ 199 ความจริงถูกเปิดเผย

“พี่คะ พี่บอกว่าหม่ามี้จะพาพ่อกลับมาให้เราหนึ่งคนไง? แต่ ว่าทำไมหนูรู้สึกว่าหม่ามีของเราต่างหากที่ถูกคนอื่นพาตัว ไป?” เวินลั่วฉิงจากไป ถังจื่อซีไม่ได้ร้องให้ แต่ใบหน้าก็มี ความรู้สึกที่ไม่พอใจเล็กน้อย จากนั้นก็เอาปัญหาที่สงสัยนี้ ถามไปยังพี่ชาย

“เธอต้องเข้าใจว่า อันนี้เรียกว่าการลงทุนล่วงหน้า มีการ ลงทุนล่วงหน้า ถึงจะมีผลตอบแทนตามมา” ถังจื่อโม่พูดมี เหตุผลทุกอย่าง

เห่อถงถงฟังแล้ว มุมปากกระตุกอย่างแรง เด็กคนนี้อายุ ยังน้อย แต่กลับรู้เรื่องไม่น้อย พูดได้มีเหตุผลจริงๆ

พี่แน่ใจว่าจะมีผลตอบแทน? เห็นได้ชัดว่าถังจื่อซีไม่เชื่อ

“แน่นอนสิ ขอเพียงหม่ามื้อยากได้ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ ได้” ถึงแม้ปกติถังจื่อซีจะทำเหมือนรังเกียจเวินลั่วฉิง แต่ แท้จริงแล้วในใจของเขาบูชาเป็นลั่วอึ้งเป็นอย่างมาก

แต่ว่าฉันรู้สึกว่าหม่ามีไม่ได้คิดแบบนี้เลย ค่าพูดของถังจื่อ ซีนี้ พูดตรงประเด็นมากที่สุด

เห่อถงถงตกใจเล็กน้อย เขานึกว่าถังจื่อ โม่ฉลาดมาโดย ตลอด และถังจื่อซีน่ารักใสชื่อ เป็นเพียงเด็กน้อยที่กินเก่ง
แต่ตอนนี้เธอมองไปที่ถังจื่อซี จู่ๆเธอก็มีความรู้สึกว่า– แสร้งทำเป็นอ่อนกำลังเพื่อจะหลอกลวงฝ่ายตรงข้าม

เหมือนกับเป็นลั่วฉิงไม่มีผิดเพี้ยน

ถูกแล้วที่เป็นลูกที่เป็นลั่วอึ้ง ไม่ธรรมดาเลยสักคน

ถังจื่อโม่ก็อึ้งไปชั่วขณะ มองน้องสาวอย่างตกใจเล็กน้อย ทันใดนั้นรู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองประเมินน้องน้องสาวคนนี้ต่ำ เกินไปหรือไม่?

“วางใจเถอะ ยังมีพี่อยู่อีกทั้งคน? พี่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ เลว พี่จะช่วยหม่ามี้ให้สำเร็จโดยพาตัวเขากลับมาหาน้องใน ฐานะแด็ดดี้” เพียงแต่เขาจะขาดมาตของพี่ชายไม่ได้เลย แม้แต่น้อย

“ลูกจำ ลูกจะทำอะไร? เห่อถงถงที่ฟังอยู่ ตาเป็นประกาย ทันที พูดตามตรง เธอก็มีความคิดแบบเดียวกันกับถังจื่อโม่ มา มา พวกเรามาวางแผนกันหน่อย”

เวลานี้เงินลั่วฉิงที่เพิ่งจะลงบันไดไปไม่รู้เลยว่าเธอถูก ลูกชายตัวเองและเพื่อนรักกำลังวางแผนให้เธอ

หลังจากที่เป็นลั่วฉิงเดินออกจากบันไดไม่ไกลนัก ก็ได้รับ โทรศัพท์ของเย่ชื่อเฉิน

เยซื้อเฉินที่เพิ่งโทรหาเวินลั่วฉิงนั้นเพราะมัวแต่ตรวจสอบ ข้อมูลของหมายเลขของถังจื่อโม่ เลยทำให้เสียเวลาไปเล็กน้อย

เรื่องบางเรื่องตรวจสอบถึงจะรู้ มีคำพูดอยู่ประโยคที่พูด ได้ดีทีเดียว ในโลกนี้ไม่มีกำแพงที่ลมไม่สามารถทะลุได้ ถึง แม้จะวางแผนได้รัดกุมแค่ไหนก็ต้องมีจุดบอด ของปลอม ไม่มีวันกลายเป็นของจริงได้

คุณอยู่ไหน? เสียงของเย่ซื้อเฉินฟังแล้วจะต่ำกว่าปกติเล็ก น้อย ส่งผ่านมาจากโทรศัพท์ยังรู้สึกได้ถึงความเย็นชา “ก็อยู่ใต้ ตึก ตรงถนนคนเดิน” เสียงของเวินลั่วฉิงยังคง

เหมือนตอนที่ปกติ: “สามีจำ คุณยุ่งเสร็จแล้วเหรอคะ ?” อีกฝั่งหนึ่งของผู้โทร เงียบไปชั่วขณะ จู่ๆเสียงเหมือนจะต่ำ ลงอีกเล็กน้อย: “แชร์ตำแหน่งมาให้ผม ผมจะไปหาคุณ”

เป็นลั่วจึงถอนหายใจ เธอรู้อยู่แล้ว เขาให้เธอแชร์ ตำแหน่งไม่ใช่เพียงเพราะหาเธออย่างเดียว ประเด็นสำคัญ คืออยากรู้ตำแหน่งปัจจุบันของเธอ เพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้ โกหก

โชคดีที่เธอลงมาแล้ว โซคดีที่เธออยู่ที่ถนนคนเดินจริงๆ ยังไงก็แล้วแต่ ฟังจากน้ำเสียงเมื่อกี้แล้ว ลึกๆ ในใจเธอก็ยัง รู้สึกขนลุกซู่

เวินลั่วฉิงไม่มีความลังเลใดๆ รีบแชร์ตำแหน่งของตัวเอง ให้เขาทันที
เต่ข้อเงินได้รับการแขร์ตำแหน่งจากเธอแล้ว นัยน์ตาหรี่ ลงทันที ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธออยู่ถนนคนเดินที่ข้างดีกบริษัท

จริงๆ

เธอไปเดินซื้อปปิ้งจริงเหรอ?

หากไปถนนคนเดิน ทำไมเธอต้องหลอกเลขาหลิว?

เขาไม่เชื่อว่าทุกอย่างมันจะบังเอิญ!

ดังนั้น เขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรซ่อนอยู่อย่างแน่นอน เขา คิดว่าเขาควรที่จะตรวจสอบอย่างจริงจังเสียที

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เย่ซื้อเฉินก็ไปปรากฏที่ถนนคนเดิน สายตาคู่นั้นจ้องมองไปที่เป็นลั่วจิงโดยตรง

สบกับตาคู่นั้นของเธอ ในใจของเวินลั่วฉิงสั่นเล็กน้อย

รู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นวาบ รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที

เวลานี้ ขอเพียงคนที่มีตาต่างมองออกว่า ใครบางคน โกรธอย่างเห็นได้ชัด และผลจากการโกรธของเขา..

เขา เขาไปรู้อะไรมาหรือเปล่า? มองท่าทางของเขา เหมือนกับว่ารู้เรื่องแล้ว ในใจของเวินลั่วฉิงสั่นเล็กน้อย

“สามีจำ คุณยุ่งขนาดนี้ ยังอุตส่าห์มาจนได้” เวินลั่วฉิง แอบถอนหายใจ รีบเดินไปหาเขา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม น้ำ เสียงเหมือนปกติ มองไม่เห็นความผิดปกติใดๆ
“ทำไม? คุณไม่อยากให้ผมมาเหรอ?” เย่ซือเฉินหรี่ตาลงอ

ย่างเย็นชา คำพูดนี้แฝงไว้ด้วยความหมายอื่น? เขายุ่ง ตามเหตุแล้วไม่น่าจะมาหาเธอไง? ดังนั้นการมาหา เธอนั้นไม่ค่อยสมเหตุผลเท่าที่ควร

เลขาหลิวที่ตามอยู่ด้านหลังอกสั้นขวางแขวน เขาติดตาม ท่านประธานมานาน เป็นครั้งแรกที่เห็นท่านประธานน่ากลัว ขนาดนี้ ท่าทางที่น่ากลัวนี้ทำให้เลขาหลิวอยากจะหาข้ออ้าง จากไป แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปาก

ตอนนี้คุณหญิงยังสามารถยิ้มต่อหน้าท่านประธานได้ กล้า หาญชาญชัยเสียจริง ที่ประธานโกรธเหตุก็มาจากคุณหญิง ตอนนี้เขาปาดเหงื่อยแทนคุณหญิง

“ไม่ใช่อย่างแน่นอน ฉันแค่กลัวว่าจะเสียเวลางานของคุณ ที่แท้คุณเสร็จงานแล้ว โทรบอกฉันก็ได้ ฉันไปหาคุณเอง”

เย่ชื่อเฉินครั้งนี้ไม่พูดแม้แต่คำเดียว เพียงแต่ใช้ตาคู่นั้น จ้องมองเธอ ราวกับว่ามองเธอจนทะลุปรุโปร่งไปทั้งร่าง

“สามีจำ อันนี้เป็นกระเป๋าสตางค์ที่ฉันซื้อให้คุณเมื่อกี้ คุณ ดูก่อนว่าชอบมั้ย?” เวินลั่วฉิงทำเป็นไม่สนใจสายตาพิฆาต ของเขา หยิบกระเป๋าสตางค์ที่ซื้อเมื่อกี้ออกมายื่นให้กับเขา

มุมปากของเลขาหลิวกระตุกอย่างแรง ท่าทำงของ ประธานตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ทั้งหมดเป็นเพราะคุณหญิง

หรือว่าคุณหญิงคิดว่าแค่กระเป๋าสตางค์ใบเดียวก็สามารถ ง้อท่านประธาน? คุณหญิงไร้เดียงสาเกินไปไหม?

สายตาของชื่อเฉินไปหยุดอยู่ตรงกระเป๋าสตางค์ ตกใจ เล็กน้อย กระเป๋าสตางค์ในมือเธอ ไม่ว่าจะสีวัสดุ สไตล์หรือ แบบ ล้วนเป็นสิ่งที่เขาชอบทั้งนั้น

อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ สิ่งที่ชัดเจน ก็คือ ตอนที่เธอซื้อของขวัญให้เขา ใช้ใจในการเลือกมากพอ สมควร

วินาทีต่อมา สีหน้าของเยื่อเฉินเห็นได้ชัดว่าดีขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้จะยังเยือกเย็นจนทำให้คนแข็งตัวได้ แต่อย่างน้อยก็ไม่ ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้แล้ว

เลขาหลิวทำไมจะมองไม่ออกถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของ ท่านประธานของเขา ทั้นใดนั้นอึ้งไปชั่วขณะ ไม่ใช่มั้ง ท่าน ประธานของเขาที่เย็นชาไร้หัวใจก็ถูกกระเป๋าสตางค์ใบเดียว ทำให้ ให้..

เวลานี้ จู่ๆเลขาหลิวไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเปรียบเทียบอา รมร์ของเขา

“สามีจำ ตอนนี้เราจะไปไหนกันคะ?” การสังเกตสีหน้าปฏิ กิริยาของเวินลั่วชิงไม่ได้ด้อยไปกว่าเลขาหลิว ก็ต้องสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเนยชื้อเฉิน แอบถอนหายใจเบาๆ ดู ท่า กระเป๋าสตางค์ที่เธอตั้งใจซื้อเมื่อมีประโยชน์มากทีเดียว

แน่นอน เวินลั่วฉิงก็รู้จักรักษาโอกาสได้ที่ขี่แพะไล่

ทำไมเยซูเฉินจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เพียงแต่เวลานี้จู่ๆ ก็ไม่โกรธไม่ลงซะงั้น และถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ได้พบเจออะไร ถึงแม้อยากคิดบัญชีกับเธอ ก็ไม่มีเหตุผลที่เพียงพอ

เคยบอกแล้วว่าจะต้มกบในน้ำอุ่น(ความหมายคือทำให้ เธอตายใจก่อน) ในเมื่อคนก็แต่งเข้าบ้านมาแล้ว ยังต้องรีบ ร้อนไปทำไม?

เขาไม่เชื่อ หางจิ้งจอกของเธอที่สามารถซ่อนไว้ชั่วคราว จะไม่สามารถซ่อนได้ทั้งชีวิต

เขาคิด ในไม่ช้าความจริงก็คงจะกระจ่าง