บทที่ 1244 ในที่สุดก็ได้ดูช็อตเด็ดเสียที (1)

คุณย่าเย่กำลังแสยะยิ้มหยันเยาะอยู่ บังเอิญที่เวลาเดียวกัน ด้านนอกห้องคนไข้มีเสียงฝีเท้าแว่วเข้ามา สาเหตุที่ทุกคนได้ยิน เสียงฝีเท้า ในตอนนี้ ประการแรกคือภายในห้องเงียบกริบมาก ประการที่สองเป็นเพราะเสียงฝีเท้าดังและยุ่งเหยิงมาก ไม่ใช่คน เดียวแน่นอน ดังนั้นจึงมีเสียงเคลื่อนไหวดังมาก รู้สึกว่ามากันยก โขยงกันมาเป็นฝูงเลย!!

ห้องที่คุณปู่เย่รักษาตัวเป็นห้องวีไอพีระดับสูง ซึ่งชั้นนี้มีกฎ ระเบียบเข้มงวดมาก ตามหลักแล้วไม่น่าจะมีเสียงดังอย่างนี้เกิด ขึ้นนะ

ชั้นนี้มีคนรักษาตัวไม่มาก โดยคนที่รักษาตัวล้วนเป็นคนมี สถานะสูงส่ง ไม่มีใครกล้าก่อกวนแถวนี้แน่นอน คนกลุ่มนี้มาทำ อะไรกันนะ?

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? “นักข่าวที่ยืนอยู่ด้านนอก สุดชะเง้อชะแง้มอง จากนั้นก็ต้องอึ้ง คงเป็นเพราะอึ้งเกินไป ระดับเสียงจึงสูงขึ้นหลายส่วน

เพราะกล้องถ่ายทอดสดจับภาพภายในห้องคนไข้อยู่ ดังนั้นผู้ ชมทางบ้านจึงไม่เห็นเหตุการณ์นี้

“ทำไมเหรอ? ทำไมเหรอ? เกิดอะไรขึ้น? ใครมา? ” “ฟังเหมือนมีคนมา ซึ่งไม่ใช่แค่คนเดียว”
“คุณหมอมาแล้วใช่ไหม?

“น่าจะเป็นคุณหมอ เสียงเคลื่อนไหวนี้ไม่เพียงแค่มีคนเดียว คุณหมอคงไม่พาบอดี้การ์ดมาหรอกมั้ง?

“ถึงคุณหมอจะมาโรงพยาบาลอีก็ต้องมาคนเดียวอยู่แล้ว ไม่มากันเป็นกลุ่มหรอก”

“แล้วคนที่มาเป็นใครกันแน่? ใครกันแน่? คนตระกูลเปเห

รอ? หรือว่าคนของเด็กน้อยผู้น่ารัก? ”

“พ่อของเด็กผู้น่ารักหรือเปล่า หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาล เด็ก น้อยผู้น่ารักพาบอดี้การ์ดมาไม่น้อย หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาล มาก็ต้องพาบอดี้การ์ดมาด้วยแน่

“หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาลมาหนุนหลังให้เด็กน้อยผู้น่ารักเห รอ? ”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมาหัวหน้าแห่งองค์กรยมบาลไม่เคยปรากฏ ตัวเลย และไม่มีใครรู้การเคลื่อนไหวของเขา คงไม่ปรากฏตัว เวลานี้หรอก ดังนั้นไม่น่าจะใช่หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาล

“แล้วใครล่ะ? ”

“ใคร? ”

คอมเมนต์ในโซเชียลมีต่อเนื่องอย่างไม่ลดละ ทุกคนต่างถาม เป็นเสียงเดียวกันว่าคนที่มาคือใคร?

ไม่เพียงแค่ผู้ชมทางบ้านที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร กระทั่งคนในห้องคนไข้ก็ไม่มีเช่นกัน

เดิมที่ห้องคนไข้ก็มีคนอัดกันเยอะอยู่แล้ว ทั้งนักข่าวทั้งตา กล้องจากสื่อสารมวลชนต่างๆ ที่ออกันอยู่ก็หลายสิบชีวิตแล้ว

คนองค์กรยมบาลที่ติดตามถังจื่อไม่มาก็มีหกเจ็ดคนแล้ว บวก กับรปภ.ของตระกูลเยู่ด้วย

คนมากมายอยู่ในห้องเดิมทีก็แออัดแล้ว ถึงแม้เวลานี้ทุกคน

อยากออกไปดู แต่ก็เบียดออกไปไม่ได้

และนักข่าวส่วนใหญ่ก็ไม่อยากออกไป มีนักข่าวอยู่ในนี้หลาย คน หากออกไปเวลานี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้อยู่แถวหน้าแล้ว งานหลัก ของพวกเขาคือสัมภาษณ์คุณปู่เย่กับเด็กคนนี้

สําหรับคนที่มา? หากมาที่ห้องรักษาตัวของคุณปู่เย่ พวกเขา ไม่ได้เบียดกันไปมองก็จะเห็นเอง หากไม่ใช่ก็ไม่ได้มีประโยชน์ กับพวกเขา พวกเขาคือนักข่าว มาเพื่อทำข่าวใหญ่ข่าวโต ไม่ใช่ มาดูความครึกครื้น

“ตกลงเป็นใครกันแน่? “คุณย่าเยก็สงสัย ประเด็นหลักคือ เวลานี้เป็นช่วงนาทีสำคัญ

“ไม่รู้ครับ ไม่รู้จัก แต่คนส่วนมากจะใส่ชุดกาวน์ คงจะเป็น หมอในโรงพยาบาลนี้มั้งครับ รปภ.ที่ออกันอยู่ด้านหลังได้ยินคำ พูดของคุณย่าเย่ก็รีบตอบ ทว่ารูปภ.ไม่รู้จักเลยสักคน ข้อมูล เดียวที่เขาบอกคุณย่าเย่ได้ก็คือคนพวกนั้นสวมใส่ชุดกาวน์อยู่

“หมอ? หมอกี่คน? “คุณย่าแย่ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม สีหน้าพลันเปลี่ยนไป ไม่รู้กำลังครุ่นคิดสิ่งใดอยู่

“มีเยอะมากครับ มีสิบกว่าคนครับ รปภ.มองสำรวจ ก่อนจะ ตอบด้วยความว่องไว ค่าถามนี้ตอบง่ายอยู่ “ทำไมจู่ๆก็มีหมอมากันเยอะอย่างนี้? “คุณย่าเย่ขมวดคิ้ว แน่นกว่าเก่า เมื่อครู่เด็กคนนี้บอกว่าให้คุณลุงของเขาเชิญ

คุณชายสองโจ๋วกับหยู ไม่ได้บอกให้เชิญคนอื่นด้วย

ทำไมหมอถึงมากันเยอะแยะกะทันหันเช่นนี้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

จนถึงตอนนี้ คุณย่าเย่ยังไม่กระจ่างอย่างแจ่มชัดเลยสักนิด

ทว่าเสียงฝีเท้าเข้ากันมาทุกที เห็นได้ชัดว่าตรงมายังทิศทางนี้ “นายดูสิว่าพวกเขามาที่ห้องพวกเราหรือเปล่า? “คุณย่าเยอด ถามหนึ่งประโยคไม่ได้ เวลานี้เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็กระทบกับเรื่อง ต่อจากนี้ได้

ดังนั้นท่านต้องเข้าใจสถานการณ์ให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้รับมือ ทันท่วงที

“เหมือน เหมือนจะใช่ครับ รปภ.มองพินิจคนกลุ่มนั้น เห็นได้ ชัดว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้ามายังห้องคนไข้พวกเขา คงจะมาที่ ห้องคนไข้พวกเขาแน่

คุณย่าเย่กะพริบตาปริบๆ เพราะไม่รู้ว่าคนที่มาเป็นใคร ดังนั้น คุณย่าเย่จึงไม่รู้ว่าควรรับมือเช่นไร
ตอนนี้มีคนอัดอยู่หน้าประตูมากมาย ถึงท่านอยากออกไปดู เบียดออกไปไม่ได้ในเวลาอันรวดเร็ว

แถมด้วยสถานะของท่าน ไม่เหมาะที่จะทำอย่างนั้น

“พวกเขามาที่ห้องพวกเราครับ” คุณย่าเย่กำลังครุ่นคิด เสียง ของรูปภ.ส่งมาอีกครั้ง

ครั้ง รปภ. ไม่บอก คุณย่าเยก็รู้แล้ว เพราะคนด้านหน้าสุด หยุดอยู่หน้าประตูห้องของพวกเขาแล้ว เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคน ด้านหลังอยู่

คุณย่าเย่เห็นไม่ได้มีคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าประตู ซึ่งหนึ่งในนั้น ท่านรู้จักด้วย เพราะเขาคือผู้อำนวยการโรงพยาบาลนั่นเอง

คุณเสงสัยในใจ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่มาทำไม เวลานี้? ตอนที่คุณปู่เย่มาถึงโรงพยาบาลแห่งนี้ ผู้อำนวยการก็เคยมา

เข้าพบแล้ว ซึ่งมาต้อนรับขับสู้เท่านั้น

เพราะสุขภาพของคุณปู่เย่ไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว และวันที่ จริงคุณย่าเย่ก็ไม่ได้พอใจกับศักยภาพการรักษาของโรง พยาบาลนี้เลย การที่ท่านเรียกรถโรงพยาบาลไปรับก็เพื่อสร้าง เรื่องให้ฮือฮา เพราะโรงพยาบาลเอกชนรักษาความเป็นส่วนตัว ได้ดีเยี่ยม ดังนั้นท่านจึงเรียกรถโรงพยาบาลของรัฐบาล

ดังนั้นผู้อำนวยการมาตอนนั้น คุณย่าเก็ไม่ได้อินังขังขอบ ผู้ อำนวยการพูดไม่กี่คำก็จากไป
ตอนนี้ผู้อำนวยการมาอีกครั้ง ทำให้คุณย่าเยประหลาดใจยิ่ง นัก ผู้อำนวยการมาถึงหน้าประตูแล้ว แต่ยังไม่เข้ามา มันยิ่ง ทำให้ประหลาดใจหนักกว่าเดิม ซึ่งครั้งนี้ไม่ใช่มีเพียงผู้อำนวย การเท่านั้น ยังมีบุคลากรในโรงพยาบาลคนอื่นๆ อีกด้วย ดูแล้ว น่าจะเป็นแพทย์ชั้นนำทั้งนั้น

ดูท่าทางของพวกเขาแล้วเหมือนกำลังรอคนอยู่ คนภายในห้องเห็นภาพนี้แล้วก็งงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้นกันแน่

กระทั่งดวงตาของถังจื่อไม่ก็อดกะพริบรัวๆไม่ได้ หากว่าตาม เวลาที่คุณลุงบอก คุณหมอก็น่าจะถึงแล้วสินะ?

ทว่าตอนนี้มันหมายความว่าอย่างไร?

ทำไมถึงมีขบวนใหญ่ปานนี้

“ขบวนอันยิ่งใหญ่ขนานแท้ เห็นได้ชัดว่าคุณชายสองโจ๋วรู้ว่า เกิดอะไรขึ้น พลางอดหัวเราะไม่ได้

“คุณลุงโจ๋วครับ ลุงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? “เด็กน้อยถึง จื่อ ไม่เป็นคนฉลาดปราดเปรื่องมาก รู้ว่าต้องมีเลศนัยกับคำพูด ของคุณชายสองโจวทันที

“อืม ได้ดูช็อตเด็ดแล้วละ”ปกติคุณชายสองโจ๋วไม่ใช่คนชอบ ดูความสนุก ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกอารมณ์ผุดขึ้นมาอย่างฉุดไม่อยู่

เขามองถึงจื่อไม่ที่โดนอัดอยู่ในฝูงชน พลางกระตุกมุมปาก

จากนั้นก็ย่อเข่าลง ก่อนจะอุ้มถังจื่อไม่ขึ้นมา “มา ลุงโจ๋วอุ้มนายดูความคึกคัก”

ด้วยรูปร่างอันน้อยนิดของถังจอโม่ ถึงแม้จะเพิ่งตากว้างเพียง ใดก็ไม่เห็นภาพด้านนอกหรอก ถังจื่อไม่รู้สึกประหลาดใจยิ่ง ดังนั้นไม่ได้ปฏิเสธ เอามือคล้อง

คอคุณชายสองโจ๋วอย่างให้ความร่วมมือ

คุณชายสองโจวเป็นคนตัวสูงอยู่แล้ว ตอนนี้ยังตั้งใจอุ้มถังจื่อ ไม่ให้สูงๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ ถังอโม่จึงเห็นด้านนอกห้องคนไข้ได้ อย่างชัดเจน

“คนพวกนี้เป็นหมอของโรงพยาบาลทั้งหมด…… งอไม่ มองปราดเดียวก็รู้สถานะของกลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าประตูแล้ว เพราะบนชุดกาวน์ของพวกเขามีสัญลักษณ์ของโรงพยาบาลอ อยู่

ต้องชมว่าเด็กน้อยถึงจื่อไม่เป็นคนช่างสังเกตมาก เก่งกว่า รปภ.พวกนี้เป็นไหนๆ รปภ.คนนั้นรู้แค่คนที่มาเยือนใส่ชุดกาวน์ เท่านั้น

“อืม หมอโรงพยาบาลตี้อีจริงๆด้วยคุณชายสองโจ๋วมองถัง จื่อไม่อย่างชื่นชมแวบหนึ่ง เด็กคนนี้เก่งกาจจริงๆ สายตาหลัก แหลม สังเกตได้ละเอียดสุดๆ

สมกับที่เป็นลูกชายของผู้เชี่ยวชาญจิตวิทยาอาชญากรรม

จริงๆ

“แล้วพวกเขารอใครอยู่ครับ? “ถังจื่อ โม่เพ่งมองกลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าประตู พวกเขาไม่ได้รับเข้ามา แสดงว่ากำลังรอคนอยู่

“นายคิดว่าไงล่ะ? “คุณชายสองโจ๋วไม่ได้ตอบ ทว่าเป็นการ มองถังจื่อ ไม่แทน

“คุณหมอถึงแล้วเหรอครับ? “ถังจื่อไม่คาดเดาเช่นนี้ หรือ ไม่ใช่เพียงการคาดเดา ตอนนี้ยังจื่อ โม่เกือบรู้เรื่องหมดแล้ว คุณ ลุงบอกว่าคุณหมอจะมาถึงประมาณสี่สิบนาที ซึ่งตอนนี้ก็ตรง กับเวลานี้พอดิบพอดี ทำให้โรงพยาบาลต้อนรับอย่างอลังการ เช่นนี้ต้องเป็นคุณหมอกอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“ถูกเผง คุณชายสองโวยกหัวแม่มือขึ้น ชุ่มชมถังจื่อไม่อย่าง ไม่อิดออด

ตอนนี้ถัง อโม่กับคุณชายสองโจ๋วไม่ได้คุยกันเสียงดัง จึง ได้ยินกันแค่สองคน คนที่อยู่ด้านหน้าไม่ได้ยินบทสนทนาของ พวกเขา