บทที่ 1215 ความผิดปกติของถังจื้อไม่ (2)

ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ครั้งนี้เธอกลัวมากจริงๆ หนึ่งเป็น เพราะว่าองค์กรโกสต์ซิตี้เก่งกาจมากจริงๆ สองเป็นเพราะว่าเธอ เป็นห่วงจื่อ โม่มากๆ

“คุณแม่ คุณแม่ พี่ชายไม่เป็นอะไรแน่นอนค่ะ” ถังจื่อ ที่หลบ อยู่ในอ้อมกอดของเยซื้อเงิน พอเห็นสีหน้าในตอนนี้ของ เงิน วฉิงแล้ว ก็แอบออกมาจากอ้อมกอดของเยซือเฉิน แล้วจับ มือของเงินถั่วนิ่งแน่น

ถึงแม้ว่าตอนนี้สีหน้าของคุณแม่ดูแล้วน่ากลัว ทว่าเธอไม่กลัว เธอรู้ว่าเป็นเพราะคุณแม่เป็นห่วงพี่ชายมากเกินไป

“อั้ม พี่ชายไม่เป็นอะไรแน่นอน” เป็นถั่วงนั่งลง โอบถังจื่อซี

เข้ามาในอ้อมกอด ค่าพูดนี้เธอพูดกับถังจื่อ แต่กลับเหมือน

เป็นการปลอบใจตัวเองมากกว่า

จื่อ โม่ไม่เป็นอะไรแน่นอน ชื่อไม่ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน

“ไม่เป็นอะไรแน่นอน วางใจเถอะ มีฉันอยู่ ไม่เป็นอะไร แน่นอน” เชื่อเฉินเอนตัวของเงินถั่วนิ่งเข้ามาในอ้อมกอด ขณะ นี้เสียงของเขามีความแหบเล็กน้อย แต่กลับมีความยืนหยัดเพิ่ม ขึ้น มีเขาอยู่ ไม่มีทางให้พวกเธอเป็นอะไรแน่นอน

“ฉันไปถามก่อนว่าจื่อ โม่ออกไปกับใคร เขาไม่มีทางออกไป คนเดียวแน่นอน ต้องให้คนขับรถส่งไปแน่นอน ลองถามดูว่าเป็นคนขับรถคนไหนที่ไปกับจื่อไม่…. เชื่อเฉันรู้ว่าเวลาแบบนี้ ไม่ใช่ทำได้แต่ปลอบใจอย่างเดียว ตอนนี้ต้องรีบแก้ไขปัญหา ตอนนี้จะต้องหาถังจื่อไม่ให้เจอก่อน

โทรศัพท์ของถังจื่อไม่โทรไม่ติด แล้วคนขับรถที่ไปกับถังจื่อ โม่ล่ะ

“ใช่ ฉันไปถามเดี๋ยวนี้เลย” นัยน์ตาของเงินถั่วนิ่งเปล่ง ประกายขึ้น รีบลุกขึ้นมาทันที อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อกี้เธอรน เกินไป ไม่ได้นึกถึง ตั้งแต่ที่เธอกลับมายังบ้านเงิน เธอก็ไม่เคย รู้สึกจนปัญญาขนาดนี้มาก่อนเลย ความเป็นจริงไม่อนุญาตให้ เธอจนปัญญา หลังจากที่คุณแม่เสียชีวิตแล้ว เธอก็ต้องพึ่งพาตัว เองทั้งหมด

ทว่าเมื่อกี้พอเธอรนขึ้นมากลับนึกอะไรไม่ออกเลย อาจจะเป็น เพราะว่ามีเยซื้อเฉินอยู่ข้างกาย ดังนั้นเธอจึงอนุญาตให้ตัวเอง เผยด้านอ่อนแอออกมา

หลังจากที่เป็นลั่วจึงลุกขึ้นแล้ว ก็ลงจากตึกอย่างรวดเร็ว เพราะ ว่าเป็นห่วงเกินไป ไม่ได้ทักทายกับท่านปู่ถังและท่านย่าถังที่นั่ง อยู่ตรงห้องรับแขกเลย วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉิงฉิงรีบขนาดนี้จะไปทำอะไรเนี่ย?” ท่านย่าถังตะลึงงันไป เลย เงินลั่วนิ่งเป็นคนที่สุขุมหนักแน่นมาโดยตลอด นี่เป็นครั้ง แรกเลยที่เธอเห็นเงินมั่วนิ่งในสภาพแบบนี้ นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ไม่รู้นะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ท่านถังก็ไม่รู้ว่าขณะนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น มีความงงเล็กน้อย รู้สึกตกใจเป็นถั่วนิ่งในสภาพแบบนี้เช่นกัน

จากนั้นเย่ซื้อเฉินก็อุ้มถังจื่อลงมา

“นี่เกิดอะไรขึ้น? ฉิงฉิงเป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?” ท่านย่าง รู้สึกแปลกใจมาก แน่นอนว่าเธอเห็นสภาพของเงินถั่วนิ่งเมื่อกี้ แล้วเป็นห่วงมาก ตอนนี้เป็นยามวิกฤติอีกด้วย

ก่อนหน้านี้องค์กรโกสต์ซิตี้ก็เอาแต่ต่อต้านพวกเขาครั้งแล้ว ครั้งเล่า ตอนนี้เยซือเฉินยิ่งไปทำเรื่องบาดหมางกับองค์กรโกสต์ ซิตี้ ไม่แน่องค์กรโกสต์ซิตี้อาจจะต่อต้านพวกเขาได้ตลอดเวลา ดังนั้นท่านย่าถังในตอนนี้กระวนกระวายไปหมด

“พี่ชายออกจากบ้านแล้วค่ะ พี่ชายหายไปแล้วค่ะ” ขณะนี้บน ใบหน้าของถังจื่อ ไม่มีรอบยิ้มมเหมือนกันทั่วไป การตอบสนอง ของคุณแม่ในเมื่อกี้ ทำให้เธอรู้ถึงความสำคัญของเรื่องนี้ พี่ชาย อาจจะเกิดอันตรายได้

“จื่อโม่หายตัวไป? จื่อโม่เล่น โมเดลอยู่ในห้องหนังสือไม่ใช่เห รอ? ทำไมถึงหายตัวไป?” ท่านย่าถังตะลึงงันไปเลย ไม่สามารถ ยอมรับกับข่าวนี้ได้ “ได้ไปหาที่ห้องหนังสือหรือยัง? ได้ไปหาหรือ ยัง?”

“คุณย่าทวดคะ พี่ชายไม่ได้อยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ ก่อนหน้านี้ที่ ชายก็ได้ออกไปแล้วค่ะ หนูพูดโกหกเองค่ะ ขอโทษค่ะ หนูผิดไป แล้วค่ะ” ตอนแรกถังจื่อซื้อยากจะช่วยพี่ชายให้ออกมาช่วยคุณ พ่อ ทว่าตอนนี้สถานการณ์กลายเป็นแบบนี้ ถังจื่อซีรู้ตัวแล้วว่าตัว เองทําผิดไป
“อไม่ออกไปทําไมเวลานี้? เขาออกไปทำอะไร? ทําไมถึงไม่ บอกพวกเรา? ทําไมถึงต้องปิดบังพวกเรา? เกิดอะไรขึ้นหรือ เปล่า?!” ขณะนี้ความสงสัยของท่านย่างไม่ถูกคลี่คลาย แน่นอน ว่ายิ่งไปกว่านั้นคือความเป็นห่วง จื่อไม่ออกไปในเวลานี้ ใครก็ ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“พี่ชายบอกว่าจะไปช่วยคุณพ่อค่ะ พี่ชายกลัวว่าพวกคุณย่า ทวดจะไม่ให้เขาออกไป ดังนั้นจึงให้หนูปิดบังพวกคุณย่าทวด ค่ะ” ขณะนี้ แน่นอนว่าถังจื่อไม่กล้ามีการปิดบังใดๆ แล้ว

“เจ้าเด็กนี่……….นย่าถังตะลึงงันไปหมด ทันใดนั้นไม่รู้ว่า ควรพูดอะไรดี!!

ไม่ว่ายังไงแล้วก็เป็นแค่เด็กอายุห้า-วบ ยังคิดจะไปช่วยคุณ พ่อของตัวเองเวลานี้ เจ้าเด็กนี้เป็นเด็กดีจนทำให้น่าเอ็นดูจริงๆ!!

ใครบอกว่าถัง อโมไม่อยากยอมรับเย่ซื้อเฉิน? ใครบอกว่าถัง จื่อไม่ต่อต้านเชื่อเงิน? ใครบอกว่าถังอโม่ไม่มีความรู้สึกต่อ เยซือเฉิน?

หากไม่มีความรู้สึกจริงๆ ถึงจื้อ โม่ไม่ออกไปช่วยคุณพ่อใน เวลานี้ด้วยความเสี่ยงห งหรอก

“เรื่องอื่นไม่ต้องพูดแล้ว หาเด็กให้เจอก่อนเถอะ” ในใจของ ท่านย่าถังรู้สึกเป็นห่วงมาก ลุกขึ้นมาจากบนโซฟาแล้ว เดินออก ไปทางข้างนอก เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าจะออกไปตามหาถังจื่อ โม่เองแล้ว

“อั้ม” เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไรมาก แค่พยักหน้าเบาๆ เวลานี้เขาเองก็ไม่อยากให้ผู้อาวุโสทั้งสองกังวล

“แต่ว่าโทรศัพท์ของพี่ชาย โทรไม่ติดค่ะ หาพี่ชายไม่เจอแล้ว” ขณะนี้ถังจื่อ ได้รับผลกระทบจากสีหน้าที่หนักแน่นของทุกคน ยิ่ง เข้าใจถึงความสำคัญของปัญหาแล้ว พอนึกได้ว่าก่อนหน้านี้ โทรศัพท์ของพี่ชายโทรไม่ติด และสีหน้าที่กระวนกระวายของคุณ แม่ ถังจ่อร้องไห้เลย

ไม่ว่ายังไงแล้วเธอก็ยังเป็นเด็กอายุห้าขวบ ตอนนี้รู้ว่าพี่ชาย สุดที่รักของตัวเองอาจจะเกิดอันตรายได้ ยังเป็นเพราะว่าการ โกหกของตัวเองถึงส่งผลให้พี่ชายมีอันตราย ขณะนี้ยังจื่อรู้สึก แย่มาก

“โทรศัพท์โทรไม่ติด? หาไม่เจอ…… ท่านย่าถังตะลึงงันไป เลย เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าก่อนหน้านี้เธอยังไม่รู้ว่าเรื่องราว จะเลยเถิดมาถึงเช่นนี้ ถึงจื่อ โม่ฉลาดมาก เป็นเด็กดีมากๆ ถึง แม้ว่าจะอายุเพียงแค่ห้าขวบ ทว่าไม่ว่าทำอะไรก็รอบคอบ ตอนนี้ ถังจื่อ โม่ออกไปคนเดียว ตามหลักแล้วไม่ควรที่จะปิดเครื่อง

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ โทรศัพท์โทรไม่ติด ติดต่อไม่ได้ เรื่องนี้คงจะใหญ่มากจริงๆ ไม่ว่ายังไงแล้วในยามวิกฤตแบบนี้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้จริงๆ

ท่านย่าถังก็ยังอดกรีดไม่ได้ ทว่าพอตอนที่เขามองไปทางถัง

จื่อ ก็ยังลงไป

“จื่อซีไม่ต้องร้อง พี่ชายไม่เป็นอะไรแน่นอน” ท่านย่าถังปลอบ ใจถังจื่อซีเบาๆ ยื่นมือไปอุ้มจื่อซีมา
“จ๋อ ให้ฉันเถอะนายไปตามหา อไม่กับฉ่งฉิงเลย” ท่านย่า ถังรู้ว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ต้องรีบหาวิธีตามหาถังจื่อไม่ให้ เจอ

สภาพของจื่อซีในตอนนี้ เกรงว่าไม่เหมาะที่จะออกไปตามหา ถังจื่อ โม่พร้อมกับเย่อเฉิน

จอน่าจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทว่าจื่อซึมองสีหน้าของ ผู้ใหญ่ออก อารมณ์ของผู้ใหญ่ส่งผลกระทบต่อเด็กคนนี้ ทำให้ เด็กตกใจได้

ถังจื่อซีเป็นห่วงพี่ชายมาก เธอเองก็อยากไปหาพี่ชาย ทว่า ขณะนี้เธอกลับไม่พูดอะไรทั้งนั้น ให้ท่านย่าถังอุ้มไปอย่างเป็น เด็กดี เธอห้ามสร้างความวุ่นวายให้คุณพ่อและคุณแม่เด็ดขาด ห้ามทำให้คุณพ่อคุณแม่เสียเวลาในการตามหาพี่ชาย

และในขณะนี้ พ่อบ้านก็วิ่งกลับมาที่ห้องรับแขก

“เป็นอะไร? ทำไมนายถึงรนขนาดนี้?” ท่านย่าถังเห็นพ่อบ้าน วิ่งมาอย่างหายใจไม่ทัน สีหน้าเปลี่ยนไปเลย อย่าบอกนะว่าเกิด อะไรขึ้นจริงๆ?

“จื่อไม่ออกไปกับคนขับรถเสี่ยวหลิวแล้วครับ คุณหนูใหญ่ให้ ผมไปตามหาเบอร์โทรศัพท์ของเสี่ยวหลิว แล้วโทรไปถามเสี่ยว หลิวครับ” พ่อบ้านยังไม่ทันหยุดหายใจ ก็พูดไปด้วยพลางหา เบอร์โทรศัพท์ไปด้วย

“ฉิงฉิงล่ะ? ฉิงฉิงอยู่ไหน?” ท่านย่าถังเป็นห่วงมากๆอยู่แล้ว ตั้งแต่แรก ตอนนี้พอเห็นท่าทางของพ่อบ้านแล้ว ก็ยิ่งตนไปใหญ่
“คุณหนูใหญ่สอบถามเรื่องอื่นๆ อยู่ข้างนอกครับ” พ่อบ้าน หยิบสมุดจดเบอร์ออกมา แล้วยื่นไปยังตรงหน้าของเชื่อเงิน “คุณชายสามเย่ครับ คุณหนูใหญ่บอกให้คุณลองโทรไปถามดู ครับ”

เชื่อเงินรีบมองไปทางสมุดจดเบอร์ในมือของพ่อบ้าน หา เบอร์ของเสี่ยวหลิว จากนั้นก็โทรออกไปอย่างรวดเร็ว

โทรศัพท์นั้นโทรติด ทว่าไม่มีคนรับ เหมือนกับถังจื่อไม่ก่อน หน้านี้เลย

นัยน์ตาของเย่อเฉินหม่นหมองลง หากโทรศัพท์ของคนคน หนึ่งโทรไม่ติดอาจจะเป็นกรณีพิเศษ ทว่าตอนนี้โทรไม่ติดทั้งสอง คนเลย…..

“โทรศัพท์โทรไม่ติด” เย่ซื้อเฉินโทรติดต่อกันไปหลายรอบ มาก ต่างก็ไม่มีคนรับ เย่ซื้อเฉินเห็นท่ายาถังและท่านถึงต่างก็ เหม่อมองเขา ภายใต้สถานการณ์แบบนี้แน่นอนว่าไม่สามารถ ปิดบังได้

“ทำไมแม้กระทั่งเบอร์ของเสี่ยวหลิวก็โทรไม่ติด?” ท่านย่าถัง รู้สึกเหมือนว่าหัวใจจะกระโดดออกมาแล้ว หากไม่ใช่เพราะตอน นี้เธอกำลังอุ้มถังจื่ออยู่ เธอคงจะออกไปตามหาคนแล้ว

“จื่อซี ก่อนที่พี่ชายออกไปได้บอกหนูหรือเปล่าว่าไปหาคุณพ่อ ที่ไหน?” ท่านถังทำงานอย่างสุขุมมาโดยตลอด เขารู้ว่าเวลา แบบนี้ถึงแม้ว่าจะเร่งรีบ ก็ห้ามรน ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือถามให้ ชัดเจนว่าถังจื่อโม่ไปไหนแล้ว!!