บทที่ 1214 ความผิดปกติของถังซื้อไม่ (1)

คนขององค์กร โกสต์ซิตี้ไม่มีใครมาช่วยพูดให้กับองค์หญิง ท่านนั้นขององค์กรโกสต์ซิตี้เลย สำหรับจุดนี้เป็นถั่วนิ่งแปลกใจ มาก แน่นอนว่า ในใจของเงินถั่วนิ่งก็ยังมีความกังวลที่มากมาย เรื่องบางอย่างที่ผิดปกติมากเกินไป เกรงว่า…….

นั่นเป็นถึงลูกสาวที่หัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้พึ่งรับกลับมา เลยนะ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่สนใจยัยดีแบบนี้เลย

หรือว่าองค์กรโกสต์ซิตี้กำลังกักไว้ค่อยปล่อยท่าไม้ตายออก มา? ตอนไม่ออกมือก็ไม่ออกมือเลย แต่พอออกมือขึ้นมา…

เป็นลั่วถึงแค่นึกถึงความเป็นไปได้ในทางนี้ก็อดตกใจไม่ไหว

แล้ว หากเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้นผลที่ตามมายิ่งน่ากลัวไปใหญ่

แล้ว!!

ถึงแม้ว่าในใจของเงินถั่วนิ่งจะกังวล ทว่าบนใบหน้ากลับไม่ แสดงออกมาเลยสักนิด ในเวลาแบบนี้เธอไม่อยากจะเพิ่มความ กดดันให้กับเย่อเฉินอีก

ในที่สุดก็รับสายหมดแล้ว เยซื้อเฉินเดินเข้าไปในห้อง เห็นชื่อ ซีกำลังหลับสบายอยู่บนเตียง หัวใจดวงนี้จึงจะวางใจลง

เห็นการตอบสนองของเยซื้อเฉินแล้ว นัยน์ตาของเงินถั่วง เปล่งประกายเล็กน้อย เมื่อตอนที่เซือเฉินเห็นถังจื่อซีเหมือน ได้รับการปลดปล่อยเลย ความรู้สึกเหมือนดั่ง ในที่สุดก็โล่งอก
เขาคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นกับจื่อซีเหรอ?

หรือว่ามีใครทำให้เขารู้สึกว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับจื่อ ?

เงินล้วจึงนึกถึงก่อนหน้านี้ตอนที่เชื่อเงินเปิดงานแถลงข่าว คุณปู่เย่ได้โทรหาเยซือเฉิน ตอนนั้นการตอบสนองของเยีชื่อเฉิน ชัดเจนมาก ท่าทางดูน่ากลัวมาก ตอนนั้นคุณปู่เย่คงจะใช้ถังจื่อ มาข่มขู่เย่ซือเฉินแน่ๆ

ไม่เช่นนั้นเชื่อเงินก็คงไม่เป็นห่วงจื่อซีขนาดนี้

ทว่าเป็นถั่วนิ่งคิดไม่ออกว่าคุณปู่เย่ ใช้ชื่อมาข่มขู่เย่ซื้อเงินยัง ไง เป็นลั่วนิ่งก็ไม่รู้ว่าคุณปู่เย่ทำอะไรไป

แน่นอนว่า เวลานี้เป็นถั่วนิ่งห้ามพูดถึงเรื่องแบบนี้เด็ดขาด เงินลั่วนิ่งรู้ดี สำหรับเย่ซื้อเฉินแล้วเรื่องพวกนั้นเป็นความเจ็บปวด อันใหญ่หลวง

ถังจื่อซีเองก็นอนไปสักพักแล้ว ถึงแม้ว่าเสียงของเอเฉิน และเวินลั่วฉิงจะไม่ดัง ทว่าถังจื่อซีก็ตื่นแล้ว

ถังจื่อซีลืมตาขึ้น เห็นคุณพ่อของตัวเองในแวบแรก ถังจื่อซีซ ตาเห็นว่าคุณพ่อยังอยู่ ก็ดีใจมากๆ เจ้าเด็กถังจื่อซีกระโดดขึ้นมา จากบนเตียงเลย จากนั้นก็ล้มลงไปยังอ้อมกอดของเยซือเฉิน “คุณพ่อ”

เย่อเฉินกางแขนทั้งสองออกโอบกอดเธอ

“คุณพ่อ คุณพ่อกลับมาแล้ว งั้นพี่ชายล่ะ พี่ชายก็กลับมาแล้ว เหรอคะ?” ถังจื่อซีถูกพ่อโอบกอดอยู่ในอ้อมกอด ทว่าไม่ได้ลืมชายตัวเอง ก่อนหน้านี้พี่ชายบอกว่าจะไปช่วยคุณพ่อ ตอนนี้คุณ พอกลับมาแล้ว ทําไมไม่เจอพี่ชายล่ะ?

“พี่ชาย? พี่ชายไปไหน?” เย่ซื้อเฉินตะลึงงันไปที่ หน้า เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย เขาวางถังจื่อ ลงบนเตียง ถามด้วย ความเร่งรีบ ถึงแม้ว่าเยซื้อเฉินจะมีความรน ทว่าน้ำเสียงกลับเบา มาก กลัวว่าจะทำให้องค์หญิงน้อยบ้านเขาตกใจ

“จื่อซี หนูบอกว่าพี่ชายไปเล่นโมเดลที่ห้องหนังสือไม่ใช่เห รอ?” สีหน้าของเงินถั่วนิ่งก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน ก่อน หน้านี้เธอก็ไม่เห็นถึงจื้อไม่ จึงถามถังจื่อซี ตอนนั้นถึงจื่อบอก เธอว่าถังจื่อ โม่เล่นโมเดลอยู่ที่ห้องหนังสือ

เงินมั่วนิ่งรู้ว่าถึงจื่อ โม่ชอบโมเดลมาก อีกอย่างท่านถังก็พึ่ง นําโมเดลคอลเลคชั่นใหม่กลับมาให้ถังจื่อโม่ ดังนั้นตอนที่ถังจื่อ ซีพูด เธอไม่ได้มีการแปลกใจใดๆ

ถังจื่อ โม่เล่น โมเดลขึ้นมามักจะลืมทุกอย่างไปหมด เล่นที่หนึ่ง ก็เล่นไปครึ่งวัน ดังนั้นไม่เห็นถึงอโม่ เป็นลั่วนิ่งก็ไม่ได้คิดมาก

อีกอย่างตอนที่ถังจื่อโม่เล่นรถของเล่นไม่ชอบให้คนอื่น รบกวนเขา ดังนั้น เธอก็ไม่ได้ไปที่ห้องหนังสือ แม้กระทั่งท่านถึง รู้ว่าถังจื่อ โม่เล่น โมเดลอยู่ที่ห้องหนังสือก็ไม่ได้ไปที่ห้องหนังสือ

ถังจื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของเงินถั่วนิ่งแล้ว ก็รีบเข้าไปใน อ้อมกอดของเยซือเฉินทันที น้อยมากที่คุณแม่จะโมโห ทว่าตอน ที่คุณแม่โมโหก็น่ากลัวมาก ดังนั้นตอนนี้เธอต้องการการปกป้อง ของคุณพ่อ
คุณพ่อไม่มีทางเธอแน่นอน

“จื่อซี พี่ชายไปไหนกันแน่?” เย่ซื้อเฉินอดใจดูองค์น้อยไม่ได้

ทว่าในใจของเยซือเฉินก็เป็นห่วงถังจื่อโม ดังนั้นต้องถามเรื่อง

ราวให้ชัดเจน

ถึงแม้ว่าคุณปู่เย่จะไม่รู้เรื่องของถังจื่อ โม่ ถึงแม้ว่าคุณปู่เย่จะ กำลังแกล้งป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล เชื่อเงินก็ยังเป็นห่วง

“พี่ชายบอกว่าจะไปช่วยคุณพ่อค่ะ พี่ชายไม่ให้หนูตามไปด้วย บอกว่าถ้าหนูออกไปจะอันตราย พี่ชายก็ไม่ได้บอกหนูว่าเขาไป ไหน และไม่ได้บอกว่าจะไปทําอะไรค่ะ” ถังจื่อซึกะพริบตา สีหน้า มีความไร้เดียงสา เธอไม่รู้อะไรเลยจริงๆ พี่ชายไม่ได้บอกอะไร เลยเธอ

“ไปช่วยฉัน?” เยซือเฉินขมวดคิ้วแน่น ถังอโม่เป็นเด็กที่อายุ ห้าขวบ ถังจื่อ โม่จะไปช่วยเขายังไง?

“ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ พี่ชายไปช่วยคุณพ่อค่ะ” ถังจื่อซีใช้แรงพยักหน้า “พี่ชายไม่อยากเห็นคุณพ่อถูกรังแกค่ะ ดังนั้นอยากจะช่วยคุณพ่อ จื่อซีก็อยากไปช่วยคุณพ่อค่ะ แต่ว่าพี่ชายไม่ให้หนูออกจากบ้าน พี่ชายบอกว่าหนูออกไปจะมีอันตรายค่ะ ดังนั้นจื่อซีก็เลยอยู่ที่ บ้านค่ะ”

“เป็นเด็กดีที่สุดเลย” เย่ซื้อเฉินลูบหัวของถังจื่อซี เขานึกถึง เรื่องพวกนั้นที่คุณปู่เย่ส่งคนไปทำ หากถังจื่อซีปรากฏตัว แล้ว คุณปู่เย่จับได้ จะมีอันตรายจริงๆ

“ฉันโทรหาจื่อโม่ ดูว่าเขาอยู่ที่ไหน” เป็นลั่วจึงได้สติกลับมาแล้วรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหางจื่อไม่

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาเป็นห่วงมากจริงๆ ว่าจะเกิด เรื่องขึ้นกับถังจื่อโม่ เธอไม่ได้เป็นห่วงว่าคุณปู่เย่จะทำอะไรกับถัง จอโม่ ไม่ว่ายังไงแล้วคุณปู่เย่ก็ยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับถังจื่อไม่

เธอกังวลคนขององค์กร โกสต์ซิตี้ กังวลยไปหยิง

ถึงแม้ว่าสถานะของถังจื่อไม่จะมีคนรู้ไม่มาก ทว่าองค์กรโกสต์ ซิตี้เก่งกาจขนาดนั้น หากคนขององค์กร โกสต์ซิตี้อยากจะสืบ เกรงว่าไม่มีเรื่องอะไรที่สืบไม่เจอ

หากพวกเขาสืบสถานะของถังจื่อไม่เจอ แล้วทำอะไรต่อถังจื่อ

ผลที่ตามมาแบบนั้นเป็นชั่วนิ่งไม่กล้าคิดเลย

เงินถั่วนิ่ง ในขณะนี้กัดริมฝีปากแน่น สีหน้าหนักแน่นมาก ใน ตอนที่กดโทรเบอร์ออกไป มือที่จับโทรศัพท์มีความสั่นเล็กน้อย

ถังจื่อเห็นท่าทีของคุณแม่แล้ว ก็รู้ถึงความสำคัญของปัญหา แล้ว ทันใดนั้น ก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว แค่พิงอยู่ในอ้อมกอดของ อเฉินอย่างแน่น

เย่ซือเฉิน โอบกอดถงจื่อไว้ในอ้อมกอด ลูบหลังของเธอเบาๆ ปลอบใจเธออย่างไร้เสียง

ทว่า นัยน์ตาของเย่ซือเฉินกลับจ้องไปทางเงินลั่วถึง มองดูเธอที่วางโทรศัพท์ไว้ข้างหู
ตอนนี้เขาเองก็เป็นห่วงเหมือนกับเป็นตัวถึง สิ่งที่เป็นถั่วง นึกถึง แน่นอนว่าเขาเองก็นึกถึง

โทรศัพท์ดังไปหลายเสียงมาก จนกระทั่งตัดสายทิ้งอัตโนมัติ

ทางนั้นไม่มีคนรับเลย

สีหน้าของเงินลั่วจึงเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน มือที่จับ โทรศัพท์ก็แน่นขึ้น เธอ โทรเบอร์ของถังจื่อซีอีกครั้ง ทว่าเธอโทร ติดต่อการสองครั้ง ก็ยังไม่มีคนรับ

“ไม่มีคนรับสายเลย” เป็นลั่วจึงมองไปทางเชื่อเฉิน ขณะนี้ เธอไม่มีความเงียบสงบเหมือนกันทั่วไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความ กังวล ถึงขั้นมีความกระวนกระวาย

“ทํายังไงดี? สายของถังจื่อ โม่โทรไม่ติด ทำยังไงดี?” น้ำเสียง ของเงินลั่วจึงมีความสั่นเล็กน้อย ความกระวนกระวายนั้นทำให้ เธอรู้สึกกลัว ทําเอาเธอรู้สึกท้อแท้ไปหมด

“เธออย่าพึ่งกังวล จื่อไม่ฉลาดขนาดนั้น ไม่เกิดอะไรขึ้น แน่นอน อีกอย่าง โทรศัพท์ของเขาก็โทรติด แค่ไม่มีคนรับ หากมี คนจับเขาไป พวกเขาต้องรับโทรศัพท์แล้วคุยเงื่อนไขกับเรา แน่นอน” ขณะนี้เชื่อเงินก็เป็นห่วงมาก ทว่าเขารู้ว่าตอนนี้เขา ห้ามรน ห้ามกระวนกระวาย ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหาชื่อไม่ ให้เจอ

“เขาจะฉลาดแค่ไหน เขาก็ยังเป็นแค่เด็กห้าขวบ!!” ปกติแล้ว ถึงแม้ว่าเงินลั่วนิ่งจะเงียบสงบ ทว่าตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับจื่อ โม่ แล้ว พอเธอนึกได้ว่าจื่อไม่มีความเป็นไปได้ที่จะตกอยู่ในมือขององค์กรโกสต์ ก็รู้สึกอกสั่นขวัญหาย

หากตกอยู่ในมือของผู้อื่นยังดี มู่หรงตัวหยางเคยบอกว่าคน

ขององค์กรโกสต์ซิตี้มีกฎระเบียบมากๆ ตอนนี้เป็นชั่วนิ่งกังวลว่า ไป๋หญิงหรือองค์หญิงคนนั้นในองค์กร โกสต์ซิตี้จับถังจื่อโม่ไป ตอนนี้ในใจของไปหยิงมีความบิดเบือน โรคจิต ไปหยิง

สามารถทําทุกเรื่องออกมาได้หมด

องค์หญิงคนนั้นขององค์กรโกสต์ซิตี้ก็ไม่มีเหตุผลเลย ก่อน หน้านี้เยซือเฉิน โยนองค์หญิงคนนั้นออกไปโดยตรงเลย ก็เท่ากับ ว่ายกเลิกงานแต่งโดยตรง!!

หากเธอจับถังจื่อโม่ไปจริงๆ พวกเธอจะทำยังไงกับถังจื่อไม่?! เงินล้วจึงไม่กล้าที่จะคิดเลย…….

เมื่อกี้เงินลั่วจึงได้ดูเอกสารเกี่ยวกับองค์กรโกสต์ซิตี้ที่ทรงตัว หยางส่งให้เธอ ตอนนี้เธอมีความรู้สึกกลัวองค์กรโกสต์ซิตี้มาก จริงๆ หลักๆคือองค์กรโกสต์ซิตี้เก่งกาจมากจริงๆ

อาจจะเป็นเพราะว่าตั้งแต่เล็กจนโตมีแต่คุณแม่ที่อยู่ข้างกาย ดังนั้นเธอเองก็เริ่มเข้มแข็งมากขึ้น เธอบอกกับตัวเองตั้งแต่เล็ก แล้วว่าไม่ว่าพบเจอกับเรื่องอะไรก็ห้ามกลัว ต้องให้ตัวเองเก่ง มากขึ้น จึงจะสามารถแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้!!

ตลอดหลายปีมานี้ เธอเองก็ทำแบบนี้ เธอพยายามพัฒนาให้ ตัวเองเก่งขึ้นอย่างไม่หยุด ไม่ว่าเจอกับเรื่องอะไรเธอก็ไม่กลัว!!