บทที่ 1175 หน้าเสียอย่างนี้ ไม่มียาเสียใจภายหลังนะ (2)

“เงินลั่วจิงขี้เหร่อย่างนั้น กลัวคนอื่นจะไม่อยากซื้อ”มุมปาก คุณย่าเอ่ยกโค้งขึ้น น้ำเสียงมีความเย้ยหยันมากแจ่มชัด

“วางใจเถอะมีคนเอาแน่นอน คนพวกนั้นซื้อเพราะอยาก สืบทอดวงศ์ตระกูล ไม่ดูหน้าตาว่าดีหรือไม่ บัดนี้ระดับเสียงของ คุณย่าเยอดต่ำลงเล็กน้อย แต่ยังคงได้ยินอย่างชัดแจ๋ว

ดังนั้นคุณย่าเย่ไม่ได้คำนึกถึงการเป็นตายร้ายดีของเงินถั่วนิ่ง เลย คุณย่าเย่รู้ว่าคนชนบทซื้อตัวผู้หญิงเพื่อสืบทอดทายาท ซึ่ง เป็นลั่วจึงมีบุตรไม่ได้ หากถึงเวลานั้นเป็นลั่วจึงมีลูกไม่ได้ ผลลัพธ์ ต้องอนาถแน่ อนาถมากๆแน่

ต้องบอกว่าหากพูดถึงความโหดเหี้ยมที่เด็ดขาด คุณย่าเย่นั้น เหนือชั้นกว่าคุณปู่เย่ ท่านเป็นตัวโหดชั้นหนึ่งเลยทีเดียว!!

“แต่เงินลั่วฉิงมีลูกไม่ได้นี่ คุณปู่เย่ชะงัก พลางตอบด้วย สัญชาตญาณหนึ่งประโยค กระทั่งคุณปู่เย่ยังนึกผลลัพธ์นี้ได้

“ดูจากภายนอกไม่ออกหรอกว่ามีลูกไม่ได้ แค่หาที่เหมาะสม ไม่ต้องให้หนีกลับมาก็พอ”สีหน้าของคุณย่าเย่เรียบเฉยมาก เรียบเฉยจนราวกับกำลังพูดถึงเรื่องทั่วไปอย่างไรอย่างนั้น เห็น ได้ชัดว่าคุณย่าเย่ไม่คิดว่าตัวเองทำเกินไป ในสายตาคุณปู่เย่อง คิดว่าเป็นลั่วจิงรนหาที่เอง

“ได้ จะทำตามที่คุณบอกตอนที่คุณปู่เย่พูดประโยคนี้ถึงกับหัวเราะออกมา ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นมากันแน่

“แล้วจะทำยังไงกับเด็กคนนี้? “คุณย่าเล่นึกถึงเรื่องเด็กว่า ต้องรีบจัดการปัญหานี้โดยด่วน

“ส่งหลานสาวคนนี้ไปเมืองนอกเลย จากนั้นก็หาคนดูแล อย่า ให้หลานเข้าใกล้กับคนอื่นคุณปู่เย่แทบจะไม่ได้คิดอะไรเลยก็ พูดความคิดเห็นของตัวเองออกมา ซึ่งความคิดก็คือ ส่งเด็กไป แล้วหาคนดูแล ยังไม่ให้ให้คนนอกเข้าใกล้เด็กอีกด้วย ดังนั้นสิ่ง ที่คุณปู่เย่เรียกว่าดูแลนั้นอันที่จริงเป็นการควบคุมจับตามอง

“ตอนนี้ก็มีแค่วิธีนี้แล้ว อย่างนี้จะเป็นผลดีทั้งซื้อเฉินและกับ เด็กที่สุด คุณย่าเถอนหายใจเบาๆ

นั่นมันลูกของซื้อเฉินและเป็นลูกหลานตระกูลเย่ พูดตามตรง ท่านรู้สึกอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย ทว่าตอนนี้สถานการณ์ฉุกเฉิน พวกท่านจำใจต้องทำเช่นนั้น

รอให้ซื้อเฉินแต่งงานกับองค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้แล้ว ถึง เวลานั้นพวกเขาก็จะมีลูกด้วยกัน เมื่อถึงตอนนั้นพวกท่านก็จะไม่ ขาดทั้งหลานชายหลานสาวแล้ว

เพียงช่วงเวลาไม่กี่นาทีคุณปู่เย่กับคุณย่าเยก็คิดเองเอยเอง ตัดสินชะตาชีวิตคนอื่นซะแล้ว

ซึ่งขณะนี้พ่อบ้านยืนอยู่ด้านข้างนอกประตู ถึงแม้เสียงของคุณ ปู่เย่กับคุณย่าเย่จะไม่ดัง ทว่าพ่อบ้านยังคงได้ยินเนื้อหาโดยรวม แล้ว
พ่อบ้านตกตะลึงจนหนาวสะท้านไปทั้งตัว นายท่านกับนาย หญิงถึงกับจะทำร้ายคุณนาย แถมยังส่งคุณหนูไปไกลๆอีก?

พ่อบ้านฟังรู้เรื่องคุณหนูตอนนี้ พ่อบ้านไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเลย ทำไมถึงมีคนอำมหิตได้ถึงเพียงนี้ คุณหนูเป็นลูกสาวของคุณชาย เป็นสายเลือดตระกูลเย่ ทำไมนายท่านกับนายหญิงถึงใจไม้ไส้ ระทำต่อคุณหนูน้อยเพียงนี้

“ผมจะให้คนไปตามหาพวกเขาเดี๋ยวนี้เลย เจอตัวเมื่อไหร่ก็ให้ พามาทันที ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือว่าเด็กก็ตาม”คุณปู่เย่กับคุณ ย่าเย่หารือกันเสร็จสรรพ จึงยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาโทร

“ให้ซื้อเฉินรู้เรื่องนี้ไม่ได้ ดังนั้นคุณต้องหาคนข้างกายที่เชื่อใจ ได้”คุณย่าเยอดเตือนหนึ่งประโยคไม่ได้

“ผมต้องรู้อยู่แล้ว ผมไม่ให้ซื้อเฉินรู้เรื่องนี้หรอก”คุณปู่เย่ตอบ

อย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็เริ่มโทรออก

เมื่อโทรติด คุณปู่เย่ก็สั่งการให้อีกฝ่ายตามหาคนโดยตรง ซึ่ง ก็คือหาเงินมั่วนิ่งกับลูกของเงินถั่วง

พ่อบ้านที่ยืนอยู่นอกประตูแอบจากไปเงียบๆเพื่อโทรหา คุณชาย บอกคุณชายเตือนคุณนายให้ระวังตัว

เพียงแต่อาจเป็นเพราะเมื่อครู่พ่อบ้านตกตะลึงกับบทสนทนา ของคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่เกินไป ทำให้ตอนที่หันหลังไม่ระวังไป โดยแจกันดอกไม้ที่อยู่ด้านหลัง

พ่อบ้านได้สติก็รู้ว่าจบเห่แล้ว แจกันดอกไม้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่บนพื้น

แจกันดอกไม้เสียไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ปัญหาใหญ่ตอนนี้คือ เสียงแจกันแตกทำให้คุณปู่เย่กับคุณย่าเที่อยู่ในห้องโถงแตก

“ใคร? ใครอยู่ข้างนอก? “ตอนนี้คุณปู่เย่ใกล้จะคุยโทรศัพท์ เสร็จแล้ว สิ่งที่ควรสั่งก็สั่งการเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินด้านนอกมี เสียงกะทันหัน สีหน้าคุณปู่เยก็เปลี่ยนทันที

สีหน้าคุณย่าเยก็เปลี่ยนอย่างฉายชัด

เรื่องที่พวกท่านหารือกันเมื่อสักครู่ หากมีคนได้ยินจะไม่ดีเอา

ซะเลย “ผมเองครับ” พ่อบ้านรู้ว่าตัวเองไปไหนไม่ได้แล้ว เท้าชราของ เขาเดินไม่เร็วเอาซะเลย และบ้านตระกูลเยมีกล้องวงจรปิดทั่วทุก

มุม ถึงแม้เขาจะไปตอนนี้ แต่ไม่นานก็จะรู้ความจริง

พ่อบ้านจึงได้แต่รวบรวมความกล้าเดินเข้าห้องโถงไป

“นายทำอะไรอยู่ด้านนอก? นายมานานแค่ไหนแล้ว? “คุณปู่ เย่มองพ่อบ้านด้วยแววตาเย็นเยียบ น้ำเสียงเย็นยะเยือกอย่าง เด่นชัด

“ผมพึ่งมาครับ ไม่ระวังทำแจกันดอกไม้แตกครับ”ตอนนี้พ่อ บ้านยังสะเทือนจิตใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ ดังนั้นพ่อบ้านจึงพูด ปดด้วยจิตใต้สํานึก

“ไม่ใช่ให้นายไปส่งแขกเหรอ? ทำไมส่งแขกนานจังเลย? “คุณปู่เยถลึงตาใส่พ่อบ้าน เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำพูดของพ่อบ้าน

“ผมส่งแขกเสร็จแล้วเดินเล่นอยู่ในลานบ้านครับ” พ่อบ้านแอบ ถอนหายใจหนึ่งเฮือก พยายามควบคุมความว้าวุ่นในใจสุด เหวี่ยง เมื่อกี้เขาส่งแขกเสร็จ เดิมที่คิดจะถือโอกาสโทรหา คุณชาย แต่เขาไม่ได้พกมือถือติดตัว ซึ่งมือถือเขาอยู่ในห้องโถง ดังนั้นเขาส่งแขกเสร็จก็รีบกลับเข้ามาเอามือถือที่ห้องโถง จาก นั้นถึงจะโทรหาคุณชาย

ทว่าสิ่งที่พ่อบ้านคาดไม่ถึงคือ ตนได้ยินบทสนทนาที่น่าสะดุ้ง ตกใจ โดยบังเอิญ

“เหล่าเมิ่ง นายทำงานที่บ้านตระกูลเสี่สิบปีกว่าแล้วใช่ ไหม? พวกเรารู้จักนายดี ฉันดูแวบเดียวก็รู้ว่านายโกหก เมื่อกี้ นายได้ยินหมดแล้วใช่ไหม? “คุณย่าเพูดเปิดเผยตรงไปตรงมา ท่านสงสัยมากว่าพ่อบ้านจะได้ยินสิ่งที่พวกท่านคุยกัน

“ผม ผมไม่ได้……พ่อบ้านก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าคุณย่าเ บางเวลาคุณย่าเย่จะฉลาดกว่าคุณปู่เย่เป็นไหนๆ พ่อบ้านกลัวคุณย่าเพิ่มองทะลุปลอดโปร่ง

“พอแล้ว ฉันว่านายคงเหนื่อยแล้ว ช่วงนี้นายก็พักผ่อนอยู่ใน ห้องก็แล้วกัน”คุณย่าเย่เห็นท่าทีของพ่อบ้าน ในขณะนี้ก็รู้ว่าพ่อ บ้านได้ยินทุกอย่างจริงๆ เรื่องเมื่อครู่จะแพร่งพรายออกไปไม่ได้ เด็ดขาด ให้ซื้อเฉันรู้ไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นความหมายของคุณย่า เย่ก็คือกักบริเวณพ่อบ้าน

พ่อบ้านรู้สึกสลดใจ เขาทำงานในบ้านตระกูลเย่นานหลายปีขนาดนี้ จึงเข้าใจความนัยของคุณย่าเ

พ่อบ้านรู้ว่าสถานการณ์อย่างนี้ เขาปฏิเสธไม่ได้ ซึ่งเขาโทรหา คุณชายเพื่อบอกเหตุการณ์ไม่ได้แล้ว

“เมื่อกี้เขาได้ยินพวกเราคุยกันแล้ว คงขังไว้อย่างนี้ตลอดไม่ได้ มั้ง? “พอพ่อบ้านถูกพาตัวไป ใบหน้าคุณปู่เย่ก็มืดครึ้มทันที

“จัดการปัญหาตรงหน้าก่อนแล้วค่อยว่ากัน” คุณย่าเย่ไม่ได้ ตอบตรงคำถาม คุณย่าเยก็รู้ว่าขังตลอดไปไม่ได้ แต่อประเด็น หลักในตอนนี้คือเกิดเหตุเหนือการคาดหมายไม่ได้เด็ดขาด

“ตอนนี้ผมให้คนไปหาเงินรั่วถึงกับเด็กแล้ว พวกเขาหาเจอ จะพากลับมาทันที ดังนั้นไม่ต้องกังวลเป็นลั่วฉิง”คุณปู่เย่ก็ไม่ได้ พูดถึงเรื่องพ่อบ้านมากแล้ว เพราะขังตัวไว้แล้ว จึงไม่มีอะไรน่า กังวลใจ สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือเกี่ยวดองกับองค์กรโกสต์ซิตี้

ไม่ว่าอย่างไร จะให้กระทบการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“งั้นตอนนี้พวกเราให้นักข่าวมาก แล้วแถลงข่าวแต่งงานกัน เถอะ ก่อนหน้านี้พวกเรารับปากพวกเขาไว้ และปัญหาที่องค์หญิง ถูกโยนออกจากบริษัทตระกูลเยกรุ๊ปตอนเช้าต้องรีบจัดการโดย เร็วด้วย ดังนั้นชักช้าการเปิดแถลงข่าวไม่ได้ ต้องให้องค์กรโกส ซิตี้เห็นความจริงใจของพวกเรา คุณย่าเย่กับคุณปู่เย่ตื่นตัวกับ เรื่องแต่งงานกับองค์กรโกสต์ซิตี้มากที่สุด

“ใช่ คุณพูดถูก ยืดเวลาไม่ได้ ต้องให้หัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ เห็นความจริงใจของพวกเรา และเมื่อแถลงข่าวประกาศเรื่อง แต่งงานแล้ว เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องตายตัว ซึ่งสามารถเลี่ยงไม่ให้หัวหน้าคิดไม่ซื่อในอนาคตได้ คุณปูเยรีบพยักหน้าหงิกๆ อย่างเห็นด้วย ท่านกับคุณย่าเย่ต่างก็กังวลเหมือนกัน

หรือท่านกังวลมากกว่าคุณย่าเย่เสียด้วยซ้ำ ยิ่งรีบร้อนอยาก ได้ทุกสิ่งอย่างขององค์กรโกสต์ซิตี้