บทที่ 1152 การคิดเพ้อเจ้อที่แท้จริง (2)

“เรื่องนี้ผมเองก็ไม่ชัดเจนเหมือนกัน แต่ช่วงไม่กี่ปีมานี้เชื่อเ นก็ดูแลบริษัทตระกูลเยกรุ๊ป คงจะไม่น่ามีกำลังและจิตใจไป พัฒนากิจการอะไรได้มากนักหรอกมั้ง? ผมคิดว่าน่าจะมีไม่มาก นัก?” เจิ้งฉงเพียงแค่คาดคะเนไปตามสถานการณ์โดยทั่วไป เพียงเท่านั้น

“แต่เมื่อกี้เลขาหลิวบอกว่าเรื่องของบริษัทตระกูลเยกรุ๊ปนั้น สำหรับเย่อเฉินแล้วถือว่าเป็นเรื่องเล็ก ในเมื่อเรื่องของบริษัท ตระกูลเย่กรุ๊ปเป็นเรื่องเล็กสำหรับเยซื้อเฉินแล้ว ถ้าอย่างนั้น ทรัพย์สินของเย่ซือเฉินก็คงจะมีไม่น้อยเลยใช่ไหม?” เฉิงโหรว โหราที่คิดง่ายๆมาตลอดนั้นครั้งนี้กลับฉลาดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ยังรู้จักที่จะวิเคราะห์การคาดคะเนนี้อีกด้วย

แน่นอนว่า คงจะไม่พูดไม่ได้ว่าการวิเคราะห์ในเวลานี้ของเฉิง โหรว โหรวนั้นถูกต้องเป็นอย่างมาก ทรัพย์สินของเขาอีกที่หนึ่ง นั้นก็คงจะไม่มากเกินไปกว่าบริษัทตระกูลเยกรุ๊ป

“เลขาหลิวจะต้องคุยโวโอ้อวดเอาไว้อย่างแน่นอน เชื่อเงินมี ความสามารถ แต่ทรัพย์สินอื่นก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกินไปจาก บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป” เจิ้งฉงปฏิเสธคำพูดของเฉิงโหรว โหรว จากที่เขาดูแล้วนั้น นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ

เฉิงโหรว โหรวเม้มปากเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรอีก เฉิง โหรว โหราที่ปกติแล้วไม่ได้ฉลาด เวลานี้ในหัวนั้นกลับมีความคิดมากมายแวบขึ้นมา

บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปใหญ่โตขนาดนี้ ดีขนาดนี้ แต่เชื่อเงินก ลับไม่ให้ความสำคัญอย่างนั้นหรือ? จะต้องมีทรัพย์สินอื่นๆ อีกไม่ น้อยอย่างแน่นอน

เชื่อเงินสามารถพัฒนาบริษัทตระกูลเยกรุ๊ปให้ใหญ่โตได้ ขนาดนี้ ดีขนาดนี้ และยังสามารถสร้างกิจการเป็นของตัวเองได้

นั่นก็แสดงว่าเยซือเฉินนั้นมีความสามารถเป็นอย่างมากนั่นเอง

ถ้าหากเธอแต่งงานกับเชื่อเงิน บางทีก็เป็นความคิดที่ไม่เลว เลยเหมือนกัน

แต่ความดูดีของหัวหน้าน้อย ครั้งแรกที่เธอเห็นหัวหน้าน้อยก็ รู้สึกชอบมากเป็นพิเศษ ในใจของเธอยังคงตัดใจจากหัวหน้า น้อยไม่ได้ อา ลาบากใจจริงๆ เธอควรจะเลือกอย่างไรดี?

เธอจะเลือกใครดี?

“นั่งลงรอก่อนดีกว่า เชื่อเงินไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่” เจิ้งฉง ไม่รู้ความคิดในเวลานี้ของเฉิงโหรว โหรว เห็นว่าเฉิงโหรว โหรว ยืนเหม่ออยู่ตรงนั้นแล้ว จึงส่งเสียงตะโกนเรียกเธอออกมา

เจิ้งฉงรู้สถานะของเฉิงโหรว โหรว เพราะถึงอย่างไรนี่ก็คือไปห ยิงออกแบบเอาไว้ ตั้งแต่แรกเขาก็รู้แล้ว อีกทั้งตอนแรกนั้นเขา เองก็คอยช่วยอยู่ด้วยเช่นกัน

ดังนั้นต่อหน้าคนนอกแล้วเจิ้งฉงยังนับว่าให้ความเคารพกับ เฉิงโหรว โหรวอยู่บ้าง ส่วนตอนที่ไม่มีคนนอก เจิ้งฉงกลับไม่ได้ให้ความสำคัญกับเฉิง โหรว โหราเลย

เฉิงโหรว โหรากำลังคิดเรื่องของตัวเองอยู่นั้น เธอคิดอย่าง เพลิดเพลินมากเกินไป คิดไม่ถึงว่าจะไม่ได้ยินคำพูดของเจิ้งฉง ดังนั้นเธอก็ยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น ไม่ไหวติง

รีบมานั่งสิ คุณเอาแต่ยืนเหม่อยู่ตรงนั้น คนอื่นเห็นเข้ามันดูไม่ ดี” เจิ้งฉงเห็นเธอไม่ขยับ จึงขมวดคิ้วขึ้น แล้วส่งเสียงเรียกเธออีก ครั้งหนึ่ง ครั้งนี้น้ำเสียงของเขานั้นแสดงความรําคาญออกมา อย่างเห็นได้ชัด

ถ้าหากตอนนี้เฉิงโหราโหรวยังเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ ซิตี้นี้อยู่ เขายังจะต้องใช้ประโยชน์จากเฉิงโหราโหรว เขาไม่ อยากที่จะมาพูดคำพูดที่ไร้สาระกับเธอ เธอโง่มากเกินไป เชื่อ มากเกินไป อะไรๆก็ไม่รู้เรื่อง อะไรๆก็ทำไม่เป็น ไม่มีความ สามารถในการมองแยกแยะได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“อ่อ” เฉิงโหราโหรวรู้ว่าเจิ้งฉงรู้ถึงสถานะที่แท้จริงของเธอ ดัง นั้นเวลานี้อยู่ต่อหน้าเขานั้น เธอเองก็ไม่กล้าที่จะวางมาดเป็นเจ้า หญิงเช่นกัน จึงเดินไปอย่างว่าง่าย แล้วนั่งลง

หลังจากนั่งลงมาแล้วนั้น เฉิงโหราโหรวก็นั่งหลังค่อมด้วย ความเคยชิน

“คุณนั่งตัวตรงๆ” เจิ้งฉงเห็นท่าทางของเธอแล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้น มาอีกครั้ง ตอนแรกที่ไปหยิงหาตัวเฉิงโหราโหรามานั้น ก็เป็นเพ ราะเฉิง โหรว โหรวมีลักษณะท่าทางเหมือนกับลูกสาวของหัวหน้า ที่อยู่ในรูปวาดนั้นมาก
ตอนแรกที่เขาเห็นเฉิง โหรว โหรวครั้งแรก มองดูแล้วเหมือน มากจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนี้กลับหาลักษณะท่าทางนั้นไม่เจอ เลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนที่เฉิง โหรว โหรวเพิ่งจะมานั้น ยังมีความหยิ่งทะนงอยู่บ้าง เล็กน้อย ดังนั้นจึงมีลักษณะท่าทางที่เหมือนกับลูกสาวในภาพ วาดของหัวหน้า

หากว่ากันตามเหตุผลแล้ว ตอนนี้เฉิงโหราโหรวกลายมาเป็น เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ แล้วก็เคยเจอกับสถานการณ์มา บ้างแล้วเช่นกัน ควรจะมีการปลูกฝังมาบ้างไม่มากก็น้อย

แต่เรื่องราวกับกลายเป็นตรงกันข้าม ตอนนี้เฉิงโหรว โหรวก ลับยิ่งมีลักษณะท่าทางที่ไม่เรียบร้อย ยิ่งจะปิดบังเอาไว้ไม่ได้แล้ว ถ้าหากให้หัวหน้าเห็นเฉิงโหราโหราในตอนนี้ เกรงว่าจะยิ่ง

รู้สึกสงสัย

เขาเองก็ไม่เข้าใจ เป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ ทำไม กลับยิ่งมีลักษณะท่าทางที่ไม่เรียบร้อยแบบนี้กัน?

เจิ้งฉงไม่เข้าใจตรงจุดนี้ แต่จริงๆแล้วจุดนี้ก็ไม่ได้เข้าใจยาก เท่าไรนัก

ตอนนี้ความทะยานอยากของเฉิงโหราโหรวนั้นก็ยิ่งมีมากขึ้น เรื่อยๆ อยากได้อยากมีมากขึ้น แต่ความสามารถของเธอนั้นมี อยู่จำกัด ความสามารถที่มีจำกัด ก็มักจะอยากจะออกหน้า อยากจะแสดงตัวเองออกมา
ประกอบกับที่ไปหยิงบอกเธอเอาไว้ว่าเป็นถั่วงถึงจะเป็นเจ้า หญิงที่แท้จริงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ เธอก็อดที่จะเอาตัวเองไป เปรียบเทียบกับเงินถั่วนิ่งไม่ได้ เธอเอาตัวเองไปเทียบกับ เงินถั่วนิ่ง ถึงแม้ว่าปากจะไม่ยอม แต่กลับยิ่งไม่มีความมั่นใจ

ความสามารถมีจํากัด ความมั่นใจไม่เพียงพอ แล้วทั้งยังมี ความรีบร้อนเกินไปอีก เรื่องที่ทำนั้นก็จะให้ความรู้สึกมีลักษณะ ท่าทางที่ไม่เรียบร้อยมากเป็นพิเศษอยู่แล้ว

ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเจิ้งฉงนั้นเป็นการออกคำสั่ง ท่าทางก็ดูไม่ดีเป็นอย่างมากเช่นกัน แต่เฉิงโหราโหรวนั้นกลับไม่ กล้าพูดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว อีกทั้งยังนั่งตัวตรงอย่างว่า ง่ายอีกด้วย

“รอพบเย่ซื้อเฉินแล้ว คุณก็จะต้องนั่งตัวตรง ยืดตรงช่วงหลัง และเอว เย่ซื้อเฉินไม่ใช่บุคคลธรรมดาๆทั่วไป ไม่ใช่จะตบตาได้ ง่ายๆแบบนั้น” เจิ้งฉงรู้สึกไม่วางใจจริงๆ อดที่จะกดเสียงลง เพื่อเป็นการสั่งเธอไม่ได้

“อืม ฉันรู้แล้ว” ดวงตาของเฉิงโหราโหรวนั้นกะพริบลงเล็ก น้อย แล้วพยักหน้าติดต่อกัน แล้วก็นั่งยึดตัวให้ตรงมากยิ่งขึ้น

ถึงแม้ว่าในเวลานี้ภายในห้องรับรองแขกจะไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย แต่เจิ้งฉงนั้นก็ไม่กล้าเอ่ยพูดออกมามากนัก กลัวว่าข้างๆห้องนั้น จะมีคนได้ยินเข้า

และยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้โง่มากเกินไป ชื่อมากเกินไป เขา เองก็กลัวว่าเธอจะพลาดด้วยเช่นกัน
เจิ้งฉงไม่ได้เอ่ยพูดออกมาอีก เฉิงโหราโหราเองก็ไม่กล้าเอ่ย พูดออกมาเช่นกัน เธอนั่งยึดตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ตลอด ความรู้สึก นั้นเหมือนกับนักเรียนกำลังถูกลงโทษอยู่อย่างไรอย่างนั้น

เจิ้งฉงเห็นท่าทางของเธอแล้ว ในใจนั้นก็ถอนหายใจออกมา ริมฝีปากขยับ อยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายแล้วก็กลั้นเอาไว้แทน

ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกัน เวลานั้นภายในห้องรับรองแขก

กลายเป็นเงียบลงมาก ทั้งสองคนนั่งรอกันเงียบๆอยู่แบบนั้น

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เชื่อเงินยังไม่ปรากฏตัวขึ้น สี่สิบนาทีผ่าน ไปแล้ว เย่ซื้อเฉินก็ยังไม่ปรากฏตัวขึ้น และหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เยซื้อเฉินก็ยังคงไม่ปรากฏตัวขึ้นเช่นเคย

“เยซือเฉินคนนี้หมายความว่ายังไงกันแน่? ทำไมถึงยังไม่มา อีก?” เดิมทีแล้วความอดทนของเจิ้งฉงก็มีขีดจำกัดอยู่แล้ว สงบ สติอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ รอจนหนึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นเชื่อเงิน เขาก็โมโหขึ้นมาในทันที

“เยซือเฉินเห็นพวกเราองค์กรโกสต์ซิตี้เป็นอะไรกัน? ถ้าเขายัง ไม่มาอีก พวกเราก็กลับ” เจิ้งฉงยื่นมือออกมาทุบโต๊ะที่อยู่ทาง ด้านหน้า เห็นได้ชัดว่าโมโหอยู่ไม่เบาเลย

“รออีกซักหน่อย คงใกล้จะมาแล้วล่ะ” ครั้งนี้เฉิงโหรว โหรว ค่อนข้างจะข่มความโมโหเอาไว้ได้ และยังกลับเป็นฝ่ายปลอบใจ เจิ้งฉงอีกด้วย

“ผมเป็นถึงผู้รับผิดชอบขององค์กรโกสต์ซิตี้แห่งเมืองเชียว นะ เคยหงุดหงิดโมโหแบบนี้เสียที่ไหนกัน เย่ซื้อเฉินนี่เกินไปแล้ว” เจิ้งฉงมองไปยังเฉิงโหราโหรว คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบ จะหนีบแมลงวันตายได้อยู่แล้ว : “ผมไม่ควรร่วมมือกับแผนการ อะไรนั่นของคุณเลย ผมไม่เข้าใจว่าสรุปแล้วคุณกับไปหยิ่งคิดยัง ไงกันแน่ ทำไมจะต้องมา….”

อาจจะเป็นเพราะเพิ่งฉงโมโหมากเกินไป เสียงของเขานั้นจึง สูงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

และในเวลานี้เองนั้น ในที่สุดทางด้านนอกห้องรับรองแขกก็มี เสียงฝีเท้าดังขึ้น

“ไม่ต้องพูดแล้ว มีคนมา” เฉิงโหราโหรวรีบผลักเจิ้งฉงเอาไว้ ขัดคําพูดของเขาขึ้น

เจิ้งฉงเองก็ได้ยินความเคลื่อนไหวที่อยู่ทางด้านนอกเช่นกัน ต่อให้เฉิงโหรว โหรวไม่ขัดขึ้น เขาก็จะต้องไม่พูดขึ้นอีกอยู่แล้ว

เจิ้งฉงหยุด แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตู เห็นตอนที่เดินเข้า

มาแล้วนั้น รูม่านตาของเจิ้งฉงก็หดลงด้วยจิตใต้สำนึก

ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้เจิ้งฉงจ งฉงจะตะโกนขึ้นมาเสียงดังมาก แต่เมื่อ เห็นเย่ซื้อเฉินที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมาในเวลานี้ ก็รู้สึกหวาดกลัว ขึ้นมาในทันที ในใจของเขานั้นแอบรู้สึกขัดเคืองขึ้นมาบ้าง คำ พูดของเขาเมื่อครู่นี้ไม่รู้ว่าเยซื้อเฉินจะได้ยินหรือเปล่า?

ดีที่เขาพูดยังไม่จบ สิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้ยังไม่ได้มีเรื่อง สําคัญหลุดออกมา

“ประธานเย่ ในที่สุดคุณก็มาแล้ว พวกเรารอคุณเป็นครึ่งวันแล้ว” ในเจ๋งฉงก็ยังเห็นเหตุการณ์ใหญ่ๆมาก่อน จึงรีบ ลุกขึ้นเป็นการต้อนรับ

เวลาเฉิง โหรว โหรวเองเห็นเยอเงินเดินเข้ามาในห้อง รับรองแขก ทันใดนั้นเอง ที่เธอได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเฉินไปเคยพูดเอาเธอก็ได้ไปหาข้อมูล

แต่เธอหาไม่มากนัก บนอินเตอร์เน็ตนั้นแม้รูปถ่ายทาง ด้านหน้าของเยซื้อเย่อเฉินบนอินเตอร์เน็ตมีแต่รูปแอบถ่าย ส่วนมากเป็นรูป ถ่ายจากทางด้านหลัง

เธอได้ยินมาว่าที่แล้วเพราะเรื่องของเงินลั่วฉิง เย่ซือ เฉินถึงได้งานแถลงข่าวขึ้น โดยเฉพาะ บนนั้นด้วย แต่เธอกลับหาไม่เจอ อาจจะเป็น เพราะจัดการไปแล้ว

ดังนั้น เฉิงโหรว โหรวจึงไม่รู้ว่าสรุปแล้วเยซื้อเงินหน้าตาเป็น อย่างไรกันแน่

ตอนเฉิงโหรว โหรวได้เห็นเย่ซื้อเฉินแล้วนั้น เพียงชั่วขณะ เดียว หลงเขาไปเสียแล้ว

เยซือเฉินคนนี้ดีมากเกินแล้ว ความดีของเขานั้นไม่แบบเดียวกับหัวหน้า

และช่วงเวลาเอง เธอก็ตัดสินใจว่าเธอแต่งงานกับเย่อเฉิน เธอจะต้องแต่งงานกับเยซื้อเฉินให้ได้อย่าง แน่นอน ดังนั้น เธอจะต้องยั่วยวนเชื่อเงินมาอยู่ในมือให้ได้ไม่ คิดที่จะปล่อยเยซือเฉินไปอีกอยู่แล้ว