บทที่ 1143 ความโอ้อวดของคุณชายสามเย่ (2)

ความดีใจหลังตกตะลึงทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาทันที แต่ ว่า ถังจื่อ โม่เป็นเด็กที่ทระนงตน ถึงแม้เวลานี้เขาจะอารมณ์ดี เขา ก็ไม่แสดงออกมาชัดเจน ให้เยซือเฉินรู้ไม่ได้เด็ดขาด

เขาจะยอมรับเย่อเฉินแค่เพราะเยซื้อเฉินชมแค่คำเดียวไม่ได้ เด็ดขาด อีกทั้งเมื่อกี้เยซื้อเฉินชมว่าเขาทำได้ดี นั่นแค่อธิบายได้ ว่าเยซือเฉินยอมรับในความสามารถของเขา ไม่ได้หมายความ ว่าเยซื้อเฉินชอบลูกชายคนนี้

“หึ” ถังจื่อ โม่คิดถึงตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเบาๆ จากนั้น จงใจหันหน้าไปนอกหน้าต่าง ไม่หันไปมองเชื่อเงิน

แค่ว่า ตอนที่ถังจื่อโม่หันหน้าไปนั้น มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่

จะยกขน

เชื่อเงินเห็นท่าที่กระมิดกระเมี้ยนของถังจื่อโม่ ชะงักเล็กน้อย จากนั้นมุมปากของเขาก็ยกขึ้นอย่างชัดเจน เด็กยังไงก็เป็นเด็ก อยู่วันยังค่ำ ฉลาดแค่ไหน เก่งแค่ไหน ก็ยังมีความเป็นเด็ก

แต่ว่า ถังจื่อโม่ที่เป็นแบบนี้ทำให้คุณชายสามเย่รู้สึกพอใจ

มากยิ่งกว่า ถึงแม้เขาจะยอมรับในความสามารถของลูกชาย ตนเอง ถึงแม้เขาจะภาคภูมิใจในความสามารถของลูกชาย แต่คุณชายสามเย่อยากจะให้ลูกชายของเขามีความสุขใน แบบที่เด็กควรมี คุณชายสามเย่อยากจะให้ลูกเป็นเหมือนเด็กคนอื่นที่ไม่มีเรื่องอะไรต้องกังวล ทำสิ่งที่ตัวเองชอบด้วยความใสซื่อ ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเอง และยิ่งไม่จำเป็นต้องบีบบังคับตัวเอง

ภายในใจของคุณชายสามเยก็เข้าใจ สาเหตุที่ถังจื่อไม่มี ความเข้มแข็งและหนักแน่นมากกว่าเด็กทั่วไป ล้วนเป็นเพราะที่ ผ่านมาไม่มีเขา

เพราะพ่อคนนี้ไม่ได้อยู่ด้วย เด็กที่ควรจะไร้ความกังวลจึงมี ความเป็นผู้ใหญ่ตั้งแต่เด็ก เขาไม่เพียงแต่ดูแลตัวเอง แต่ยังคิดที่ จะปกป้องแม่และน้องสาวของตน ดังนั้นเขาจึงทำให้ตัวเองแปร เปลี่ยนเป็นคนที่เข้มแข็ง ทั้งยังหนักแน่นที่จะเข้มแข็งแบบนั้น ตลอดเวลา

เยซือเฉันคิดถึงตรงนี้ รู้สึกปวดใจ

แค่ว่า ตอนนี้ภายในใจของถังจื่อ โม่ยังคงต่อต้านเขา ถึงจื่อไม่ ยังไม่ยอมรับเขา

ดังนั้นเรื่องนี้จึงต้องค่อยเป็นค่อยไป ร้อนใจไม่ได้ และห้ามเร่ง รีบ เขาต้องค่อยๆเปิดปมในใจของถังจื่อโม่ ทำให้ถังจื่อโม่ ยอมรับเขาด้วยความสมัครใจ

เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก ถังชื่อไม่ก็เงียบมาโดยตลอด แต่ว่า บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด ไม่ได้ มครีมเหมือนก่อนขึ้นรถแล้ว

ตอนไปถึงบ้านตระกูลถัง ถังจื่อ โม่เปิดประตูรถด้วยตนเอง ลง จากรถ แต่ว่าถังจื่อโม่กลับไม่ได้รีบร้อนที่จะจากไป เดินไปตรง หน้ารถ เขามองไปที่เซือเฉิน ครุ่นคิด อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น”คุณจะแต่งงานกับคุณแม่ไหมครับ?”

“แน่นอน” เชื่อเฉินมองไปที่เขา ยิ้มอ่อนโยน : “เรื่องนี้ต้อง ถามด้วยเหรอ?”

เรื่องนี้ต้องถามด้วยเหรอ? เขาปักใจรักเธอมานานแล้ว ชีวิตนี้ นอกจากเธอแล้วเขาไม่คิดจะแต่งงานกับใคร ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ เขารู้เรื่องลูกทั้งสองคน เธอมีลูกให้เขาถึงสองคน

“ฉันแต่งงานกับแม่ของนาย นายมีความคิดยังไงบ้าง?” เชื่อ เฉันรู้ว่าถังจื่อไม่ถามแบบนี้ต้องมีเหตุผลแน่ๆ เขาอยากรู้ว่าถึงชื่อ โม่คิดยังไงกับเรื่องนี้

ถังจื่อ โม่มองไปที่เยซื้อเฉิน ใบหน้าของเขาเคล้าไปด้วยความ ลังเลอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากของเขาขยับอยู่หลายครั้ง ลังเลอยู่ หลายครั้ง หลังจากนั้นจึงพูด : “คุณดูแลแม่กับน้องของผมให้ดีก็ พอแล้ว ไม่ต้องสนใจผม”

เชื่อเงินรักแม่มาก ข้อนี้เขารู้ดี เยซื้อเฉินชอบน้องสาวมาก ข้อนี้เขาเองก็รู้ดี

มีแค่เขา ที่เป็นเหมือนคนนอก เชื่อเงินไม่ชอบเขา แต่ว่าไม่ เป็นไร ขอแค่เย่อเฉินดีกับแม่ ดีกับน้องก็พอแล้ว เขาดูแลตัวเอง

ได้ เหมือนเมื่อก่อน

เมื่อก่อนเขาสามาาถดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดี แน่นอนว่าหลัง จากนี้ก็ดูแลตัวเองได้

เพราะถึงอย่างไรเขาก็ต้องเติบโต
ทันทีที่ถัง อโม่พูดจบ ไม่รอให้เยซื้อเฉินตอบ ก็หมุนตัวหัน หลังวิ่งกลับเข้าไปในบ้านตระกูลถัง ถึงแม้เมื่อกี้ถังจื่อไม่จะพูด ออกมาง่ายๆ แต่ภายในใจของเขากลับมีความกลัวเล็กน้อย เขา กลัวจะได้ยินเชื่อเงินรับปากข้อเสนอของเขาอย่างง่ายดาย

เขารู้ว่าเขือเงินไม่ชอบเขา ดังนั้นเขาจึงไม่อยากฟังคำตอบ ของเย่อเฉิน

เยซื้อเฉินหยุดชะงัก เด็กคนนี้กำลังคิดอะไรกันแน่?

อะไรคือการบอกว่าให้เขาดูแลแม่กับน้องให้ดีก็พอแล้ว ไม่ ต้องสนใจเขา?

เขาจะไม่สนใจถังจื่อ โม่ได้เหรอ? ถังจื่อโม่เป็นลูกชายของเขา? เป็นลูกแท้ๆ!

ตอนที่เชื่อเงินดึงสติกลับมานั้นพบว่าถังจื่อโมวิ่งเข้าไปใน

บ้านตระกูลถังแล้ว เขาไม่ได้ร้องเรียกถังจื่อโม่ และไม่ได้พูดอะไร

อีก

เห็นได้ชัดว่าภายในใจของถังจื่อไม่มีปม ไม่สามารถผ่านปมนี้ ไปได้ง่ายๆแน่นอน ดังนั้นต้องใช้เวลาในการค่อยๆแก้ไข

ถึงแม้ถังจื่อโม่จะไม่อยากฟังคำตอบของเซือเฉิน แต่ว่าตอน ที่เขาวิ่งเข้าไปในบ้านตระกูลถัง เยซื้อเฉินไม่แม้แต่จะร้องเรียก เขา และเยซือเฉินก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขา

ถังจื่อไม่กลับมาเศร้าอีกครั้ง ดูท่าเยซื้อเฉินจะไม่ชอบเขา แม้แต่น้อยจริงๆ ดูเหมือนข้อเสนอของเขาเมื่อกี้จะเป็นไปตามความต้องการของเย่ซื้อเฉิน ดังนั้นเชื่อเงินจึงเงียบ ไม่พูดอะไร หลังจากถังจื่อ โม่เดินเข้าไปในบ้านตระกูลถังก็ก้าวเดินเร็วขึ้น วิ่งเข้าไปในห้องโถงใหญ่ทันที

“จ๋อโม่ หลานอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงวิ่งเข้ามาจาก ด้านนอก?” เพิ่งเหมียวเหมียวที่ยังอยู่ในห้องโถงใหญ่เห็นถึงอ ไม่วิ่งเข้ามาก็ตกตะลึงเล็กน้อย “หลานไปไหนมา? ทำไมถึงวิ่ง จนหายใจหอบแบบนี้ครับ?”

“คุณย่าน้อยครับ ผมไม่เป็นอะไรครับ ผมออกไปเล่นด้านนอก มาพักหนึ่งครับ” เวลานี้ถึงจื่อ ไม่อารมณ์ไม่ดี ไม่อยากอธิบาย มากมาย แต่ว่าถังอโม่ไม่ได้ลืมมารยาทพื้นฐาน: “คุณย่าน้อย ครับ ผมขึ้นไปนอนก่อนนะครับ”

“จ๊ะๆๆ” เพิ่งเหมียวเหมียวเป็นคนละเอียดอ่อน เธอดูออกว่าถัง จื่อ โมอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรอีก

ถังจื่อโมรีบขึ้นไปชั้นบน เพียงแต่ตอนที่เดินไปถึงประตูหน้า ห้องตนเอง เขาเดินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด เขายืนอยู่หน้าประตู ลังเลพักหนึ่ง จากนั้นเปิดประตูห้อง เดินเข้าไป วินาทีที่เดินเข้าไป ในห้อง ถึงจื่อไม่พยายามข่มอารมณ์ของตนเองเอาไว้

ถังจื่อไม่รู้ว่าน้องสาวต้องรอเขาอยู่ในห้องแน่นอน เขาไม่ อยากให้น้องสาวเห็นว่าเขาหงุดหงิด เขาไม่อยากให้น้องสาว เป็นห่วง

เป็นจริงตามนั้น ทันทีที่เปิดประตูห้อง ถังจื่อเห็นเขาก็รีบวิ่งมา ด้วยความดีใจ “พี่คะ ในที่สุดก็กลับมา”
“พี่คะ พี่ไปเจอคุณพ่อมาเหรอคะ? ความสัมพันธ์ของพี่กับคุณ พ่อเป็นยังไงบ้างคะ?” สิ่งที่ตั้งจื่อซีเป็นกังวลที่สุดก็คือความ สัมพันธ์ระหว่างพี่ชายกับพ่อ เพราะสิ่งนี้ตัดสินว่าครอบครัวของ พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันเมื่อไหร่

“เจอแล้ว” ตอนที่ถังจื่อไม่พูดถึงเยซื้อเฉิน อารมณ์ของเขา หม่นหมองลงอย่างชัดเจน แต่ว่าอยู่ต่อหน้าน้องสาวของตนเอง เขาไม่สามารถแสดงออกมามากจนเกินไป

“ถ้าอย่างนั้นพี่กับพ่อยอมรับเป็นพ่อลูกกันแล้ว” ดวงตาของถัง จื่อ เปล่งประกาย เสียงของเธอเคล้าไปด้วยความดีใจ

ในเมื่อพี่กับพ่อเจอหน้ากันแล้ว ถ้าอย่างนั้นต้องยอมรับเป็นพ่อ ลูกกันแล้วแน่นอน

ถังจื่อโม่

เขากับเยซือเฉินเจอกันแล้ว แต่ว่าสถานการณ์ระหว่างเขากับ เย่ซือเฉินถือว่ายอมรับเป็นพ่อลูกกันแล้วหรือยัง?