บทที่ 1122 เชิญเทพง่าย ส่งเทพนั้นยาก ทีนี้ก็สนุกแล้วสิ (1)

อืม อย่างนี้แล้วกัน เด็กอายุห้าขวบคงหลอกง่ายอยู่แหละ!!

ใช่ เด็กอายุห้าขวบยังไม่รู้เหนือใต้ เขาพูดอะไรต้องเชื่ออย่าง นั้นแน่ๆ! !

“ไม่ ผมไม่กลับตอนนี้”เด็กน้อยถังจื่อโม่กระตุกมุมปาก เขา มองแผนการของกูหวจนทะลุปรุโปร่งแล้ว

รู้สถานะของเขาแล้ว จึงรู้ผลของการลักพาตัว เลยอยากส่งเขา กลับบ้าน?

มันจะมีเรื่องดีอย่างนี้ได้ยังไง

“เด็กๆต้องเชื่อฟังนะครับ รีบกลับบ้านเถอะ ไม่งั้นผู้ใหญ่ใน บ้านจะเป็นห่วง แถมด้านนอกมีคนเลวเยอะแยะเลยนะครับ ไม่ ปลอดภัยเลย”กู้หนูทำเหมือนไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเด็กน้อยถึง จอโม่ หารู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือส่งเด็กกลับไป ถึงเวลา เขาอาจมีทางรอด

“พวกคุณลักพาตัวผมมา ตอนนี้คิดจะพาผมส่งกลับไปเห รอ? “ถังจื่อไม่มองหนู หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย”ผมดูเหมือน หลอกง่ายขนาดนี้เลยหรือ?

“เข้าใจผิดแล้วครับ เข้าใจผิดทั้งหมดเลยครับ ตอนนี้อีกแล้ว รีบกลับไปนอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วครับ”กู้หนูใช้สมองสุดพลังในการกล่อมเด็กน้อยถึงจื้อไม่ ตอนนี้หนูยังคิดว่า จัดการปัญหาของเด็กคนนี้ไม่ยาก

กลับไปนอนหนึ่งตื่น พรุ่งนี้ก็ลืมไปหมดสิ้นแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น เขาก็จะไม่เป็นไร ลูกพี่ก็ไม่เป็นไรเช่นกัน ราบรื่นทุกอย่าง สงบสุข ทุกที!!

ใช่ ใช่ แบบนี้แหละ

“คุณคิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบเหรอ”ถังจื่อไม่ได้ยินคำพูดขอ งกู้หนู พลางกระตุกมุมปากอีกครั้ง นอนหนึ่งตื่นพรุ่งนี้ก็ไม่เป็น อะไรแล้ว คนนี้คิดฝันหวานเกินไปหรือเปล่า?

ลืมตาฝันหวานหรือไง?

“ก็คุณเป็นเด็กอยู่แล้วนี่ครับ เด็กก็ต้องเชื่อฟังนะครับ มา พวก เรากลับบ้านกัน”หนูพยายามกล่อมคุณชายน้อยถึงชื่อไม่ต่อ ขอ เพียงนำตัวถังจื่อโม่กลับไปได้ ตอนนี้ให้หนูทำอะไรเขาก็ยอมทั้ง นั้น

“พวกคุณอยากลักพาตัวผมก็ลักพาตัวผมมา พวกคุณอยากส่ง ผมกลับบ้านก็ส่งผมกลับบ้านหรือ? ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ชาย น้อยยังมีเกียรติและศักดิ์ศรีอยู่? “เด็กน้อยถังจื่อ โม่กล่าวเสียง เย็น จากนั้นก็ไม่คิดจะแยแสกหวต่อ

คุยกับคนสมอง บช่างเหนื่อยจริงๆ

“ไม่ใช่ลักพาตัวครับ ไม่ใช่จริงๆ เข้าใจผิดครับ เข้าใจผิด ทั้งหมดเลยครับ พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนิด ดังนั้นไม่ใช่ลักพาตัวจริงๆครับ”กู้หนูแอบถอนหายใจหนึ่งเชือก ถึงรู้ว่าเด็ก อายุห้าขวบคนนี้หลอกไม่ง่ายเลย แต่ไม่ว่าอย่างไร หาจำเป็น ต้องให้เด็กน้อยถังจื่อไม่จดจำให้ขึ้นใจว่า นี่ไม่ใช่การลักพาตัว ไม่ใช่อย่างแน่นอน

“ไม่ได้ลักพาตัว? พวกคุณจับผมหน้าประตูบ้านตระกูลถัง มี คนคิดจะฆ่าผมให้ตาย มีคนตีหัวผมจนผมเกือบโง่ พอถึงที่นี่พวก เขายังคิดจะฆ่าปิดปากผมอีก คุณว่าไม่ใช่การลักพาตัวเหรอ? ระหว่างที่ถังจื่อโม่พูด นิ้วมือก็ชี้ไปยังตัวสามคนในกลุ่ม สามคนที่ถูกชี้ตัวร่างกายแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อน

หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากย้อนเวลากลับไปจริงๆ หากเริ่ม ต้นใหม่ได้ ถึงแม้พวกเขาต้องฆ่าตัวตายก็ไม่มีทางแตะต้อง บรรพบุรุษน้อยคนนี้เด็ดขาด

“พวกนายที่เขา? ยังคิดฆ่าปิดปากอีกเหรอ? “กู้หนูตกใจจน

ขวัญหาย ไม่ใช่มั้ง ลูกน้องของเขาที่คุณชายน้อย แถมยังคิดจะ

ฆ่าปิดปากอีกต่างหาก

หากเป็นเช่นนี้จริงๆ เขาตายสิบรอดก็ไม่พอ

“ท่าน พวกเราถูกปรักปรำครับ……….สามคนกล่าวอย่าง พร้อมเพรียงกัน พวกเขาถูกปรักปรำจริงๆ ถูกปรักปร่าโครตๆ

“ความหมายของพวกคุณก็คือผมปรักปรำพวกคุณ? “ถังจื่อ โม่มองไปยังพวกเขา พลางกะพริบตารัวๆ น้ำเสียงบริสุทธิ์เป็น พิเศษ
ทั้งสามคนหุบปากทันทีทันใด ไม่กล้าเอ่ยอะไรสักคำ ลูกชาย ของลูกพี่ คือคุณชายน้อยของพวกเขา พวกเขากล้าว่าคุณชาย น้อยปรักปรําพวกเขาได้อย่างไร?

แน่นอน ทั้งสามคนยิ่งกลัวจะถูกบรรพบุรุษน้อยถึงชื่อไม่ กรรโชกอีกครั้ง ฝีมือกรรโชกของบรรพบุรุษน้อยนั้นเก่งกา จมากๆ

“บัญชีของพวกคุณ ผมจะจำไว้ไว้จะคิดกับพวกคุณดีๆ”เด็ก น้อยถึงจื่อ โม่ไม่ได้ลืมเรื่องก่อนหน้านี้

ถึงกับกล้าลักพาตัวเขา? เรื่องนี้ไม่จบแน่!!

แน่นอน ทุกเหตุการณ์ย่อมมีผู้บงการใหญ่ สุดท้ายบัญชีนี้ก็ ต้องคิดกับเย่อเฉิน

“บรรพบุรุษน้อย ปล่อยพวกเราไปเถอะครับ ทั้งสามคนได้ยิน

คำพูดของถังจื่อไม่ก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

หากคิดบัญชีนี้ขึ้นมา เกรงว่าคงไม่จบไม่สิ้นแล้วละ

“นายน้อย ท่านคือนายน้อย ท่านผู้สูงส่งใจคอกว้างขวาง ไม่ ถือสากับพวกเราหรอก มา พวกเรากลับบ้านกันครับ ดึกแล้ว ควรกลับบ้านนอนได้แล้วครับ”หนูเห็นภาพตรงหน้าก็เข้าใจว่า เกิดอะไรขึ้นแล้ว ลูกน้องของเขาไม่มีทางทำอะไรกับเด็กคนนี้โดย พลการเด็ดขาด

เห็นได้ชัดว่าคุณชายน้อยถังจื่อไม่กำลังพูดพร่ำเพรื่ออยู่!! “คุณชื่อกู้หนูใช่ไหม? “ถังจื่อ โม่มองไปยังหวอีกครั้ง หางคิ้วยกขึ้นหน่อยๆ

“ใช่ครับ ใช่ครับ ผมคือหา”หนูรีบพยักหน้าหงิกๆ กันทิ้ง ของหัวใจกำลังครามว่าทำไมคุณชายน้อยถึงรู้จักชื่อของเขา คุณชายน้อยจําชื่อได้ในเวลานี้ ไม่ใช่เรื่องดีงามอะไรเลย

ทว่าคุณชายน้อยเอ่ยชื่อเขา เขาไม่ตอบไม่ได้

“กู้หรู คุณเคยได้ยินประโยคหนึ่งไหม? “ถังจื่อไม่มองห พลางขยับริมฝีปากกล่าวทีละคำอย่างช้าๆ

“ประโยคอะไรครับ? “หนูชะงัก มองเด็กน้อยถังอโม่ด้วย แววตาสงสัย หวนึกไม่ออกว่าเวลานี้คุณชายน้อยถังอโม่จะ เอ่ยคําใด

“เชิญเทพง่าย ส่งเทพยาก”คนนี้ถึงจื้อโม่ไม่อ้อมค้อม ตอบ คําถามโดยตรง

เพียงแต่หนูได้ยินคำตอบของถังจื่อไม่ก็ตัวแข็งค้าง ชั่วอึดใจ

นั้นรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีอย่างหนึ่ง

ความหมายของคุณชายน้อยคือส่งกลับไปไม่ได้?

ไม่ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด จําเป็นต้องส่งกลับไป ขอเพียงรีบส่งกลับบ้านตระกูลถังโดยเร็ว เรื่องนี้ก็ยังมีทาง แก้ไข

“นายน้อยครับ กลับบ้านเถอะครับ”หนูตัดสินใจใช้วิธีฝืนใจ ส่งคนกลับบ้าน ดังนั้นหาจึงเดินเข้าไปอุ้มถังอโม่ อยากอุ้มถังคือไม่ขึ้นรถ แล้วส่งกลับไป

แค่เด็กอายุห้าขวบ เขาไม่เชื่อว่าส่งกลับไปไม่ได้

กู้หนูรู้ดี หากถังจื่อไม่อยู่ต่อ รอให้คนตระกูลถังเริ่มตามหาเมื่อ ไหร่ หรือคุณนายมาหา ถึงเวลานั้นทุกคนก็ต้องตาย รวมทั้งลูกพี่ ใหญ่ของพวกเขาด้วย

ไม่ ถึงเวลาลูกพี่ของพวกเขาจะตายอย่างอนาถที่สุด!

“กู้หนู คุณคิดจะบังคับผมกลับบ้านใช่ไหม? “เด็กน้อยถึงชื่อ โม่ไม่ได้ดิ้นรนด้วยความต่อต้าน ทั้งยังไม่ได้ร้องเอะอะโวยวาย แต่เด็กน้อยถึงจื่อไม่กลับใจเย็นเป็นอย่างมาก ไม่มีทีท่าโกรธ เคืองเลยสักนิด

หนูเห็นท่าทางของถังจื่อไม่ก็ตะลึงงัน สมกับที่เป็นลูกชาย ของลูกพี่ใหญ่จริงๆ พลานุภาพแกร่งกล้ามาก!!

ไม่เหมือนเด็กอายุห้าขวบเลยสักนิด!!