บทที่ 1117 การต่อสู้ของถังจอไม่ คือพ่อทูนหัว คือปีศาจตัวน้อย (2)

“เขา? เขา? เขาก็คือถังจื่อไม่? “กลุ่มคนที่ซุ่มดูอยู่ด้านนอก ของคฤหาสน์ตระกูลถึงต่างก็ตกตะลึง

ถังจื่อ โม่เป็นเพียงแค่เด็กอายุห้าขวบ ?

เด็กอายุแค่ห้าขวบจะเป็นศัตรูหัวใจของลูกพี่ได้ยังไง ? เด็กสมัยนี้ร้ายกาจขนาดนั้นเชียวเหรอ ?

“นี่ก็คือถังจื่อ โมที่ลูกพี่ให้เรามาตามหาตัวเหรอ ? “หัวหน้า ทีมแอบกลืนน้ำลายลงคอ อย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นเพียงแค่ เด็กคนหนึ่ง ? ”

“ศัตรูหัวใจของลูกพี่ ?

“ลูกพี่ร้ายกาจขนาดนี้ ศัตรูหัวใจก็ยัง…ไม่ธรรมดา

“ไม่ธรรมดาบ้าบออะไรละ ตอนนี้เอายังไงกัน ? เราต้องทำยัง

ไงกันต่อ ? ”

“ท่านกู้กำชับมา เจอตัวแล้ว เอาตัวกลับไปให้ลูกพี่ ตอนนี้เรา ก็ต้องไปเอาตัวมาให้ได้ “ชายหนุ่มที่เที่ยงตรงคนหนึ่งเสนอความ เห็นออกมาอย่างที่อๆ

“แต่ก่อนหน้านั้นลูกพี่บอกว่าจับตัวศัตรูหัวใจ แต่ตอนนี้เป็น

เพียงแค่เด็กอายุห้าขวบ แผนเราต้องเปลี่ยนไหม? ? ”
หรือไม่เราลองขอความเห็นของท่านดู ลักพาตัวเด็กอายุ ขวบ นี่ไม่ใช่เรื่องที่องค์กรยมบาลอย่างพวกเราควรทาน

“ได้ ฉันจะโทรไปหาท่านเดี๋ยวนี้ หัวหน้าทีมหยิบโทรศัพท์ ออกมาแล้วกดโทรไปหาหนูทันที

แต่หัวหน้าทีมโทรไปอยู่หลายครั้ง อีกฝั่งก็ไม่มีคนรับสาย

และในเวลาเดียวกันนี้ เด็กน้อยถึงชื่อไม่ก็เดินลงไปยังชั้นล่า งกับเพิ่งเหมียวเหมียว

“คุณย่าน้อย ไม่ต้องคอยตามผม ผมจะไปเดินเล่นที่สวนสัก หน่อย” ถัง อโม่ออกมาจากห้องคราวนี้ ก็เพื่ออยากจะรู้จุดประ สงค์ที่เชื่อเฉิน ให้คนมาซุ่มดู เพราะฉะนั้นจะให้คนตามไปด้วย ไม่ได้แน่ๆ

เขาต้องออกไปคนเดียวถึงจะถูก อยู่คนเดียวลำพัง เพื่อให้รู้ ถึงจุดประสงค์ของกลุ่มคนเหล่านั้น

แน่นอนว่า คนพวกนั้นเป็นคนของเอเงิน เพราะฉะนั้นใน ใจลึกๆของถังจื่อ โม่ก็ไม่ได้กังวล หรือหวาดกลัวอะไร

“ได้ งั้นหนูไปเล่นเถอะ ย่าเองก็มีเรื่องที่ต้องทำอยู่เหมือนกัน จะขึ้นไปชั้นก่อน “เพิ่งเหมียวเหมียวไม่ได้คิดมากอะไร ถึงจื่อไม่ เป็นเด็กรู้ความ และอยู่คนเดียวได้ แต่ไหนแต่ไรก็มีความคิด เป็นของตัวเอง คนที่บ้านตระกูลถังล้วนเคารพการตัดสินใจของ เด็กๆ เพราะฉะนั้นหากไม่ใช่เรื่องที่ต้องเสี่ยงภัยอันตรายอะไร ทุกคนก็ล้วนตามใจเด็กน้อยถึงชื่อไม่กันทั้งนั้น
อีกอย่างเพิ่งเหมียวเหมียวเองก็อยากจะโทรศัพท์ไปหาถึงหยุน เฉิง ถามถึงหยุนเฉิงว่าจะกลับมาเมื่อไร

เพิ่งเหมียวเหมียวเห็นถึงชื่อไม่เดินไปที่สวน เดินไปในที่ที่พวก เขามักจะเล่นกัน จากนั้นก็วางใจแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป เพราะยัง ไงที่บริเวณสวนของตระกูลถังก็ยังมีคนอื่นๆ อยู่ และตระกูลถัง ก็ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา คนภายนอกเข้ามาไม่ได้ แน่นอน

ถังจื่อ โม่เล่นในสวนก็ถือว่าปลอดภัยมาก

หลังจากที่เพิ่งเหมียวเหมียวเดินขึ้นไปยังชั้นบนแล้ว ถึงจื่อไม่ ก็เปลี่ยนทิศทาง ไม่ได้ไปเล่นของเล่น แต่กลับเดินไปยังทิศทาง ของประตูใหญ่

แน่นอนว่า เด็กน้อยถึงจื่อไม่นั้นเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าหากถูก พ่อบ้านหรือคนอื่นๆเห็นว่าเขาจะออกไป พวกเขาต้องถาม สารพัดค่าถาม และไม่ยอมให้เขาออกไปข้างนอกเพียงลำพังแน่

ดังนั้นถึงจื่อ โม่จึงตั้งใจหลบเลี่ยงพ่อบ้าน และคนอื่นๆ ในบ้าน แอบเดินไปที่ประตูใหญ่เงียบๆเพียงลำพัง

แน่นอนว่า ถึงจื่อไม่รู้ดี หากเขาออกไปดื้อๆแบบนี้ คนที่ชุ่ม อยู่ด้านนอกก็ต้องสงสัย เพราะฉะนั้นเขาเลยแกล้งหยิบลูกบอล มาลูกหนึ่ง แล้วเล่นมันอยู่สักพัก จากนั้นก็แกล้งทำเป็นโยน ลูกบอลนั้นไปยังด้านนอกของประตูใหญ่

จากนั้นเขาก็รีบเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ด้วยท่าทีที่ปรกติที่สุด ครั้งนี้ เขามีเหตุผล ว่าเขาจะไปเก็บลูกบอล
“โทรไม่ติด ท่านก็ไม่รับสาย ” หัวหน้าทีมโทรไม่ติด และ ร้อนใจขึ้นมา พวกเขาไม่มีเบอร์ของคุณชายสามเข่ แน่นอนว่า พวกเขาก็ไม่กล้าโทรไปขอความเห็นกับคุณชายสามเยโดยตรง ด้วย

“เด็กคนนั้นออกมาแล้ว ? เขาคือถังจื่อ โม่ตัวจริงใช่ไหม ? ” ใน ตอนนี้เหล่าคนที่ซุ่มดูอยู่บริเวณด้านนอกต่างก็เห็นถังจื่อไม่เดิน มาที่ตรงประตูใหญ่ และทุกคนต่างก็กลั้นหายใจพร้อมกันอย่าง ไม่รู้ตัว

“ใช่แน่นอน เมื่อคุณนายถังเป็นคนเรียกชื่อนี้เองกับปาก ไม่ ผิดแน่นอน ลูกพี่บอกเองว่าคนคนนี้อยู่ที่ตระกูลถัง ไม่ผิดแน่ และพวกเราก็ซุ่มดูมาสองวันหนึ่งคืนแล้วไม่เห็นผู้ต้องสงสัยคน อื่นเลย เป็นเขาไม่ผิดแน่

“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี ?

ทุกคนต่างเงียบแล้วจ้องมองไปยังเด็กที่อยู่ตรงประตูใหญ่ ทำยังไง ? จะทำยังไงได้ล่ะ?

และในตอนนี้เอง เด็กน้อยถังจื่อไม่ก็เปิดประตูใหญ่ แล้ว ก้าวเดินออกมา

เด็กน้อยถึงชื่อ ไม่ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่ได้ กวาดตามองไปรอบๆ เขาเดินตรงไปยังลูกบอลที่โยนออกมา ก้ม เก็บลูกบอล ม

หลังจากเก็บลูกบอลขึ้นมาแล้ว ก็หันหลังกลับ เดินไปยังบริเวณสวน

“พวกนายรีบตัดสินใจเถอะ ว่าจะเอายังไง ? เขากำลังจะเดิน กลับเข้าไปแล้ว หากเขากลับเข้าไปแล้วคงไม่ออกมาง่ายๆอีกแน่ ถึงตอนนั้นเราจะไม่มีโอกาสอีกเลย เราจะเข้าไปในบ้านตระกูล ถึงแล้วลักพาตัวคนออกมาไม่ได้หรอกนะ ?” เมื่อมีคนเห็นว่าถังจื่อ โม่กำลังจะเดินกลับเข้าไป ก็ร้อนใจขึ้นมาทันที

“ใช่ ใช่ รีบตัดสินใจเถอะ ไม่งั้นเราจะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ โอกาสแบบนี้ถ้าเสียไปแล้วก็จะไม่มีอีก

“แต่โทรศัพท์ของท่านโทรไม่ติด” หัวหน้าทีมก็ร้อนใจ แต่ ตอนนี้สถานการณ์มันวุ่นวายมาก เขาเองก็ไม่กล้าตัดสินใจ ผลีผลาม

“ตอนที่ท่านให้เรามาก็สั่งกำชับแล้วว่าให้เอาตัวกลับไป ไม่ ผิดแน่ เราเอาตัวกลับไปก่อนค่อยว่ากันดีกว่า เร็วเข้า ไม่อย่าง นั้นเขาจะเดินกลับเข้าไปแล้วนะ

“โอกาสไม่ควรปล่อยให้หลุดมือพลาดแล้วพลาดเลย หัวหน้า คุณรีบตัดสินใจเถอะ ”

ได้ ลงมือจัดการเลย เอาตัวกลับไปก่อนค่อยว่ากัน ” หัวหน้าทีมแอบถอนหายใจ ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ เพราะนี่เป็น ความต้องการของลูกพี่ท่านเองก็สั่งกำชับมา ไม่ว่ายังไง เอา ตัวคนกลับไปก่อนน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ใช่ อีกฝ่ายเป็นเด็ก และที่พวกเขาทำมันดูจะเกินไปหน่อย แต่พวกเขาก็ไม่คิดที่จะทำร้ายเด็กคนนี้ พวกเขายังดูแลปฏิบัติต่อเด็กน้อยเป็นอย่างที่ได้

“เด็กอายุแค่ห้าขวบ เราไม่ต้องไปกันหมดหรอกมั้ง ต้าน นายไป นายไปคนเดียวก็พอแล้ว หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำสั่ง การของหัวหน้าทีม ก็ไม่ได้เคลื่อนไหว แต่กลับมองไปที่เด็ก หนุ่มหน้าละอ่อนผู้เที่ยงตรงที่เพิ่งเสนอคำแนะนำไปเมื่อครู่

“โอ้ได้” ต้าซุนเด็กหนุ่มหน้าละอ่อนไม่สังเกตเห็นความผิด ปรกติอะไร แต่กลับรีบมุดตัวออกไปอย่างว่าง่าย จากนั้นก็วิ่ง ตรงไปยังถังจื่อ ไม่ทันที

ในตอนที่ถังจื่อไม่กำลังจะเดินไปถึงประตูใหญ่ ต้าซุนก็จับตัว ถังจื่อ โมเอาไว้ จากนั้นก็หิ้วตัวถังจื่อไม่ออกมา

เด็กน้อยถังจื่อไม่อึ้งไปทันที !!

นี่มัน ? เกิดอะไรขึ้น ?!

เข้ามาจับตัวเขาดื้อๆแบบนี้แล้วยังป่าเถื่อนแบบนี้ ? นี่มันเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า ?

แล้วคนที่มาเอาตัวเขาคนนี้ก็คว้าแขนเขาแล้วเดินออกไปเลย ไม่ได้มีการป้องกันอะไร หรือคนคนนี้จะเห็นเขาเป็นแค่เด็กโง่ๆ คนหนึ่ง ไม่กลัวว่าเขาจะแหกปากร้องตะโกนเลยงั้นเหรอ ?

อันที่จริงแล้วถังจื่อไม่เองก็ไม่ได้กลัวอะไร เพราะเขารู้ดีว่าคน พวกนี้เป็นคนของเซือเฉิน ไม่ว่ายังไง คนของเย่ซือเฉินก็ไม่ ทําร้ายอะไรเขาแน่นอน
แม้ว่าถึงจื่อไม่จะไม่ได้กลัวอะไร แต่เขาคิดว่าเขาก็น่าจะต้อง แกล้งแสดงละครนิดหน่อย !!!