บทที่ 1104 สาวสวยโกรธแล้ว ผลที่ตามมาน่ากลัวมาก สม น้ำหน้าใครบางคนจริงๆ (3)

ซื้อถูมู่หรงเห็นหลิวหยิงไม่มีทีท่าจะพูด ยกมุมปากขึ้นแล้วยิ้ม ด้วยความเย็นยะเยือก ทำไม? เธอร้อนตัวขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่ กล้าพูดต่อหน้าเขา

“หลิวหยิ่ง เธอได้ยินไหม?” ไปยไม่ได้ยินหลิวหยิงตอบ จึง อดไม่ได้ที่จะถาม ฟังออกว่า น้ำเสียงของไปยี่ยมีความเป็นห่วง อย่างเห็นได้ชัด

“ได้ยินๆ” หลิวหยิงได้ยินเสียงของไปรุ่ยที่เป็นกังวล จึงทำได้ เพียงตอบกลับไปสั้นๆ

รอยยิ้มเย็นยะเยือกของซื้อกูมู่หรงชัดเจนมากยิ่งขึ้น ดวงตา

ของเขายิ่งเยือกเย็น

เยี่ยมจริงๆ ผู้ชายคนนั้นแค่แสดงความเป็นห่วง เธอก็ร้อนใจ แล้ว ปวดใจหรือไง?

รีบร้อนตอบขนาดนี้ เพื่อที่ผู้ชายคนนั้นจะได้วางใจ

ไปรยได้ยินคำตอบของหลิวหยิง โล่งอกอย่างเห็นได้ชัด เขา ลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นพูดเสียงเบา : “หลิวหยิง คุณมาหาผมได้ ไหม? ผมบอกที่อยู่ให้คุณ…….

ไปยีรุ่ยรีบบอกที่อยู่ของวิลล่าออกไป นี่เป็นวิลล่าของไปหยิง เขารู้ดี
ไปรุ่ยไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมอยู่ดีๆไปหยิงถึงรับเขาออกมา จากโรงพยาบาลแล้วพามายังที่นี่ แต่เขารู้จักไปหยิงดี เขารู้ว่า ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ

เขาเป็นกังวลอย่างมากว่าจะเกี่ยวข้องกับเงินถั่วนิ่ง เขารู้ดีว่า ไป๋หยิงเกลียดเงินถั่วนิ่งมากแค่ไหน เขากลัวไปหญิงจะทำร้าย จิงจิง

ดังนั้น เขาจะถูกขังอยู่ที่นี่ไม่ได้ เขาจำเป็นต้องออกไป

เขาไม่มีช่องทางการติดต่อของเงินถั่วง คนในบริษัทตอนนี้ก็ เชื่อฟังไปหยิง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงติดต่อหลิวหยิง

“หึ” ซือมู่หรงหัวเราะเยือกเย็น ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ที่แท้ก็เป็น แบบนี้นี่เอง เธอคิดจะไปหาไปรยทันทีที่ไปจากเขา

เห็นได้ชัดว่าสองคนนี้ตกลงกันแต่แรกแล้ว ไม่อย่างนั้นไปย

ไม่มีวันบอกให้เธอไปหาเขา

สิ่งที่ไปยี่รุ่ยพูดเมื่อกี้น่าจะเป็นที่อยู่ของวิลล่าสักแห่ง คาดว่า น่าจะเป็นวิลล่าของไปย

ดังนั้น ไปรยให้หลิวหยิงไปหาเขาที่บ้าน

หลังจากนั้น? หลังจากนั้นนับจากนี้เธอก็จะอยู่ที่วิลล่าของไป รุ่ยอย่างนั้นเหรอ?? !

เยี่ยม เยี่ยมจริงๆ!!

ซือมู่หรงไม่ให้โอกาสหลิวหยิ่งในการพูด และไม่ให้โอกาสโป้ยียในการพูด เขาตัดสายทันที

“คุณไม่คิดว่าตนเองมีอะไรต้องอธิบายให้ผมฟังเหรอ?” หลัง จากมู่หรงซีถูตัดสายโทรศัพท์ของหลิวหยิง ดวงตาคู่นั้นก็จับจ้อง ไปที่หลิวหยิง ตอนนี้เสียงของเขาเยือกเย็นจนทําให้คนรู้สึกหวาด กลัว

หลิวหยิงมองไปที่เขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาบ้าไปแล้วหรือไง?

เขารับโทรศัพท์ของเธอ โดยไม่ผ่านการอนุญาตจากเธอ ทั้ง ยังตัดสายโทรศัพท์ของเธอ เธอยังไม่โกรธ แต่เขากลับโมโหเนี่ย นะ?

เธอยังไม่ได้เรียกร้องคำอธิบายจากเขาเลย เขายังมีหน้ามาบ อกให้เธออธิบายให้เขาฟัง

“ไม่มีเหตุผล” หลิวหยิงไม่อยากคุยกับคนบ้า เพราะไม่

สามารถคุยกันรู้เรื่องได้

ได้ยินคำตอบของเธอ ดวงตาของซื้อหรงหรี่เล็กลงอีกครั้ง เขาถอนหายใจเบาๆ จากนั้นพูดช้าๆทีละค่า: “ดูท่า พวกคุณนัด กันเรียบร้อยแล้ว? หม?”

หลิวหยิงชะงัก มองเขาด้วยความแปลกใจ นัดกันไว้แล้ว? นัด อะไรกัน?

เธอนัดกับใคร?

“ดังนั้น ที่คุณอยากจะรีบไปจากที่นี่ ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะ เขา?” ซือ มู่หรงเห็นเธอไม่ตอบ เขาจึงคิดว่าความเงียบของเธอเท่าร้อนตัว

มือที่จับโทรศัพท์มือถือของซื้อทรงแน่นขึ้นเรื่อยๆ จน กระทั่งโทรศัพท์เครื่องบิดเบี้ยวมือเขา จากนั้นหน้าจอ มืดสนิท ปิดเครื่องไปแล้ว เห็นได้ว่าโทรศัพท์ของหลิวหยิงถูก เขา

ในที่สุดหลิวหญิงก็เข้าใจคำพูดของหรง สิ่งซื้อมทรง เมื่อกี้เธอไปรุ่ยนัดกันเรียบร้อยแล้ว

อยู่ๆหลิวหยิงรู้สึกอยากหัวเราะ รงจินตนาล้ำเลิศ จริงๆ

เดิมทีหลิวหยิงอยากอธิบาย แต่พอเห็นซือถูมู่หรงบีบ โทรศัพท์เธอจนพัง และซื้อถูมู่หรงได้ลงแล้ว

เธอซื้อถทรงมี

จําเป็นต้องอธิบายให้ชื่อ มู่หรงฟัง

“ทำไมพูดอะไรเลย? ร้อนตัวหรือไงซื้อมู่หรงเห็นเธอ เงียบยอมพูดอะไร ดวง

เขาไม่เพราะอะไรตอนถึงดึงดันอยากฟังคำ ตอบจากเธอ ใจอีก?

ใช่ ตอน ให้อย่างวางอยู่ตรงหน้าเขา ภายในของยังมีความหวังว่าเธอจะบอกเขาว่าไม่ได้เป็นอย่างเขาคิด
ขอแค่เธอพูด เขาก็จะเชื่อ

ดังนั้น ที่เขาดึงดันที่จะถามแบบนี้ก็เพราะอยากได้ยินเธอ ปฏิเสธ

“ซือถูมู่หรง สัญญาระหว่างเราจบลงแล้ว ฉันไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับคุณอีกแล้ว ดังนั้นหลังจากนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรของฉันก็ ไม่เกี่ยวข้องกับคุณแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง และไม่มีสิทธิ์มาถาม” หลิวหยิงไม่เข้าใจว่าตอนนี้เขาถามเธอในฐานะอะไร

ทั้งๆที่เวลาห้าปีที่ตกลงกันไว้ครบกำหนดแล้ว เขามีสิทธิ์อะไร มาถามเธอแบบนี้?

เขามีสิทธิ์อะไร?

หลังจากนี้เรื่องของเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว และเธอเองก็ไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้ว

อยู่กับเขามาห้าปี เธอตัดขาดความสัมพันธ์กับเพื่อนทุกคน ตอนนั้น ในสัญญาของเขาเขียนเอาไว้อย่างชัดเจน เธอห้ามมี สัมพันธ์กับเพศตรงข้ามทุกคนยกเว้นเขา ดังนั้นตลอดห้าปีที่ผ่าน มา นอกจากทํางานแล้ว เธอแทบไม่เคยพูดอะไรกับผู้ชายคนอื่น

ห้าปีนี้ เธอเองก็ไม่เคยคิดจะติดต่อกับไปรุ่ย เพียงแค่เพราะ คราวที่แล้วไปรยบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล เธอจึงไป เยี่ยมไป ยก็เท่านั้น

และนับตั้งแต่กลับมาในคืนนั้น เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับไป๋ รุ่ยอีก กฎที่เขาตั้งให้เธอเมื่อห้าปีก่อน ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอจำใส่ใจมาโดยตลอด และรักษาสัญญามาโดยตลอด

หลังจากเรื่องที่โรงพยาบาลในครั้งนั้น เธอไม่เคยติดต่อกับไป รุ่ยอีก แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะนัดอะไรกับไปรย แต่ตอนนี้ หลิวหยิงไม่ได้อธิบายให้ซื้อ มู่หรงฟะง

เธอไม่คิดว่าตอนนี้ตนมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องอธิบายให้ ซือมู่ทรงฟัง

ในระยะสัญญา เธอรักษากฎทั้งหมดที่เขาตั้งเอาไว้ให้เธอ ถึง แม้กฎพวกนั้นจะทำให้เธออับอาย สร้างความอัปยศ ให้เธอก็ตาม

ตอนนี้สัญญาจบลงแล้ว แน่นอนว่าเธอไม่มีวันที่จะทำให้ตนเอง ลําบากเหมือนเมื่อก่อนอีก

มือของซื้อหรงที่จับมือเธอเอาไว้กระชับแน่น แค่เห็นหลิวห ยิงขมวดเป็นปมเพราะความเจ็บปวด เขาก็คลายมือเล็กน้อย

“ซือ มู่หรง คุณปล่อยฉันได้แล้วค่ะ ฉันควรไปแล้ว” หลิวหยิง มองข้อมือตนเอง ตอนนี้ข้อมือของเธอมีรอยเขียวช้ำหนึ่งวงอย่าง ชัดเจน ทั้งหมดเป็นฝีมือของซือ มู่หรง

ความเป็นจริงสำหรับเธอการถูกทำร้ายแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก เธอจําได้เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เธอเพิ่งมาอยู่กับเขา ร่องรอย บาดแผลที่เขาทิ้งไว้บนตัวเธอน่ากลัวยิ่งกว่ารอยเขียวช้ำบนข้อ มือตอนนี้มาก

เขาในตอนนั้น ไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านี้ เขาถึงขั้นทำให้เธอ อับอายทุกครั้ง ทรมานทุกครั้ง!!