บทที่ 1101 สาวสวยโกรธแล้ว ผลที่ตามมาน่ากลัวมาก (2)

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอตลอดเวลา มองตามการ เคลื่อนไหวของเธอ ตั้งแต่เธอเดินขึ้นบันได จนกระทั่งเธอเดิน เข้าไปในห้อง แล้วลาลับไป แต่ดวงตาทั้งคู่ของเขากลับยังคง จ้องมองดูตลอดเวลา ไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย……..

เขานั่งบนเก้าอี้ ไม่ได้ลุกขึ้น และไม่ได้ขยับ นั่งเหม่อลอยแบบ นั้นตลอดเวลา

ผ่านไปไม่นาน หลิวหยิงลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้อง จากนั้นเธอก็ยกกระเป๋าเดินทาง แล้วเดินลงไปชั้นล่าง

ด้านในกระเป๋าเดินทางไม่ได้มีอะไรมากมาย ดูไม่หนักอย่าง เห็นได้ชัด หลิวหยิงไม่ได้ใช้แรงในการยกเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึง ไปด้วยความรวดเร็ว ผ่านไปไม่นาน เธอก็เดินลงไปชั้นล่างแล้ว

เธอเห็นซือทรงยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ไม่ขยับ เธอรู้สึก แปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หลิวหยิงอยากจะบอกลาเขาเป็นครั้ง สุดท้าย วันนี้หลังจากที่เธอก้าวออกไปจากประตูนี้ เรื่องทั้งหมด ระหว่างเธอกับเขาก็จบลง หลังจากนี้จะไม่ได้เจอหน้ากันอีก ต่อ ให้เจอหน้ากันก็ต้องทำเหมือนไม่รู้จัก

ซื้อกูมู่หรงไม่ตอบ และไม่ขยับ เพียงแค่มองดูเธอเท่านั้น การที่เขาไม่ตอบ หลิวหยิงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด อารมณ์แปรปรวนไม่ แน่นอน หลิวหญิงก็ไม่ได้คิดมาก ลากกระเป๋าเดินทางเดินตรงไป ที่ประตู

หลิวหยิงเดินไปที่ประตูทีละก้าวๆ ขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่าน ซื้อมหรง จู่ๆ ซื้อทรงก็พูดขึ้น : “หลิวหยิง อยู่ต่อ ได้ไหม ครับ?”

“อะไรนะคะ?” หลิวหยิงหยุดเดิน รีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว มองหน้าเขา แต่เพราะตกใจจนเกินไป ทำให้เสียงของหลิวหยิ่ง ดังอย่างเห็นได้ชัด

เธอรู้สึกว่าตนเองหูฝาดไปแล้ว!!

“อยู่ต่อนะ อยู่กับผมต่อ” ซือถูมู่หรงกลุกขึ้นยืน เดินมาตรง หน้าเธอ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่เธอ แต่ละคำพูดที่เขาเปล่งออก มานั้นชัดเจนอย่างมาก

เวลานี้หลิวหยิงรู้แล้วว่าตนไม่ได้หูฝาด แต่ว่าเพราะอะไรล่ะ?

ทำไมเขาถึงให้เธออยู่ต่อ

อีกทั้งตอนนี้เขาให้เธออยู่ต่อแบบนี้มันหมายความว่าอะไร?

ระยะเวลาห้าปีครบกำหนดแล้ว และเขาก็กำลังจะแต่งงาน แล้ว…….

หลิวหยิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่ได้ตอบคำถามเขา และเธอ เองก็ไม่อยากตอบคำถามเขา เธอรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว อยาก จะเดินออกไปข้างนอก เธอจะคิดว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ เก็บมาคิดจริงไม่ได้

แสงแวววับฉายผ่านดวงตาของซื้อทรง เขารีบคว้าข้อมือ ของเธอ เขารู้ว่าเธอจะปฏิเสธเขา แต่ว่าเขาไม่คิดว่าเธอจะมี ปฏิกิริยาแบบนี้ ไม่ให้คำตอบเขาแม้แต่คำเดียว แล้วออกไปแบบ นี้

“ซือมู่หรง คุณหมายความว่าอะไรคะ?” หลิวหยิงมองไปที่ เขา ใบหน้าของเธอเคล้าไปด้วยความโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด ตกลงกันแล้วว่าห้าปี ครบห้าปีแล้ว เธอจะไป แล้วตอนนี้เขา หมายความว่าอะไร?

ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอยอมทำตามเขาทุกอย่าง เชื่อฟัง อย่างมาก ไม่เคยขัดคำสั่งของเขา และไม่เคยโมโหต่อหน้าเขา มาก่อน

แต่ว่าตอนนี้สัญญาห้าปีของพวกเขาจบลงแล้ว ดูเหมือนว่าเธอ ไม่จําเป็นต้องทนกับเขาอีกต่อไปแล้ว?

เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองของเธอ หญิงสาวที่ ขาดก็แต่ชี้หน้าด่าเขา ซื้อทรงชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด จากนั้น ยกมุมปากขึ้น

เขารู้มาโดยตลอด ตัวตนที่แท้จริงของเธอไม่ได้อ่อนโยนและ เชื่อฟังเหมือนอย่างที่ปกติเธอแสดงต่อหน้าเขา

เขารู้มาโดยตลอดว่าเธอเป็นคนที่โมโหเป็น เพียงแต่เมื่อก่อน เวลาอยู่ต่อหน้าเขาเธออดทนมาโดยตลอดก็เท่านั้น
แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่ได้อดทนต่อไปแล้ว

“อยู่ต่อนะ อยู่กับผมต่อ” ซื้อทรงพูดสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่ อีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงของเขาแตกต่างจากเมื่อกี้เล็กน้อย

“ไม่ค่ะ” ครั้งนี้ หลิวหยิงปฏิเสธออกไปตามตรง ตอบง่ายจน ไม่รู้จะง่ายยังไงแล้ว ทว่าไม่เหลือช่องว่างให้เขาได้เจรจาแม้แต่ น้อย

ขณะที่หลิวหยิงตอบ เธอสะบัดมือของเขาทิ้ง ลากกระเป๋าเดิน ทางแล้วเดินออกไปด้านนอกต่อ

“หลิวหยิง คุณฟังผมพูดให้จบก่อน” ซื้อทรงกโดนเธอ สะบัดมือทิ้งกะทันหัน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ตัวเบา ขนาดนี้ ผอมขนาดนี้ แต่แรงเยอะไม่เบา

“ไม่ ฉันไม่อยากฟัง และฉันก็ไม่มีเวลาฟังด้วย” หลิวหยิ่งทำ หน้าเคร่งขรึม สีหน้าของเธอไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น แตกต่างจากคน เดิมที่อ่อนโยนและเชื่อฟังฟ้ากับเหว

“ผมไม่มีวันปล่อยคุณไป……” ซือ มู่หรงจับข้อมือเธอแน่น พูด ทุกถ้อยคำด้วยความชัดเจน และหนักแน่นอย่างมาก

ดวงตาทั้งคู่ของหลิวหยิงเบิกตากว้าง หน้าอกกระเพื่อม ดูออก ว่าเธอโมโหอย่างมาก

“ซือมู่หรง คุณปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้” หลิวหยิงยังคงข่มความ โกรธที่อยู่ในใจเอาไว้ ถึงแม้สัญญาห้าปีระหว่างเขากับเธอจะจบ ลงแล้ว แต่เธอไม่อยากให้ทะเลาะกันจนเข้าหน้ากันไม่ได้
“ผมไม่ปล่อย” เสียงของซือถูมู่หรงในตอนนี้ไม่ดังมาก แต่น้ำ เสียงกลับหนักแน่น เขาไม่มีวันปล่อยมือ ไม่มีวัน

เขารู้ ถ้าเขาปล่อยมือ เธอก็จะไปจากเขาแล้วจริงๆ

เขาไม่มีวันยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็ดขาด

หลิวหยิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง มองหน้า ซื้อทรง เห็นซือทรงไม่มีท่าทีจะปล่อยมือแต่อย่างใด

หลิวหยิงลอบกัดฟันแน่น จากนั้นจู่ๆ ก็ยกเท้าขึ้น เล็งไปที่น่อง ของชื่อกูมู่หรง แล้วเตะอย่างแรง

ซือถูมู่หรงคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าเธอจะใช้เท้าเตะเขา อีกทั้งเธอ ยังทำด้วยความเร็วสูง เขาไม่ทันได้ป้องกันตัว จึงถูกเธอเตะเข้า เต็มๆ

ไม่พูดไม่ได้จริงๆ ครั้งนี้หลิวหยิ่งใจร้ายอย่างมาก เธอใช้แรง ทั้งหมดที่เธอมี ไม่ออมแรงแม้แต่น้อย

ในฐานะที่มูหรงซื้อกูเป็นผู้ชาย ทั้งยังเป็นผู้ชายที่มีความอดทน เวลานี้โดนเธอเตะ ยังเจ็บจนต้องขมวดคิ้วเป็นปม

ครั้งนี้เธอใจร้ายจริงๆ!!

เขาคิดว่าถ้าเธอมีความสามารถมากพอ เธออาจจะเตะเท้าของ

เขาจนหักเลยก็ได้

แต่ว่า ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ ซื้อทรงยังคงไม่ยอมปล่อยมือ เขายังจับข้อมือเธอแน่น
“ซือถูมู่หรง คุณปล่อยมือเดี๋ยวนี้” หลิวหยิงขัดขืนสองสามครั้ง เมื่อไม่สามารถดึงมือกลับมาได้ สีหน้าของเธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้น กว่าเดิม

“ผมบอกแล้วไง ผมไม่มีวันปล่อย” น้ำเสียงของซื้อทรงยัง คงหนักแน่น เขาไม่มีวันปล่อย เขาไม่มีวันยอมให้เธอไปจากเขา

“ซือมู่หรง ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อย คราวหน้าฉันจะไม่เตะเท้า ของคุณแล้ว” หลิวหยิงหรี่ตาลงเล็กน้อย คำพูดนี้เคล้าไปด้วย การข่มขู่อย่างชัดเจน

ตอนที่หลิวหยิงพูดประโยคนี้ ดวงตาคู่นั้นมองไปที่บริเวณเอว

ของเขา ความหมายของเธอชัดเจนอย่างมาก

ถ้าเขายังไม่ยอมปล่อยมือ คราวหน้าเธออาจจะแตะ……..

“คุณอยู่กับผมมาห้าปีแล้ว ทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณ โมโหแบบนี้” ซือถูมู่หรงเข้าใจสิ่งที่เธอสื่อ แต่ว่าเขายังคงไม่ยอม ปล่อยมือ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

เธอที่เป็นแบบนี้ น่ารักจริงๆ เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนที่ต้องแสร้ง ทำเป็นอ่อนโยนและเชื่อฟังเวลาอยู่ต่อหน้าเขา เขายินดีที่จะเห็น เธอเป็นแบบนี้มากกว่า เธอที่เป็นตัวเอง สดใส และมีชีวิต ชีวา!!

“สิ่งที่คุณไม่รู้ยังมีอีกมากมาย คุณมายุ่งอะไรด้วย?” ตอนนี้ หลิวหยิงไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเขาแล้วจริงๆ ตอนนี้เธออยาก ให้เขาปล่อยมือเธอ เธออยากจะไปจากที่นี่เท่านั้น