บทที่ 1100 นางฟ้ากำลังโกรธ ซึ่งผลที่ตามมาคือมันน่ากลัวมาก (1)
และในระยะเวลาห้าปีมานี้เขาเป็นคนยังไง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่า เธอแน่ เพราะฉะนั้นช่วงสุดท้ายในตอนนี้จึงไม่จำเป็นต้องทำอะไร อีก
แต่ซื้อถูมู่หรงกลับไม่สนใจเธอเลย เขาไม่สนใจแม้กระทั่งการ ขัดขืนของเธอ เขาอุ้มเธอเดินลงบันไดไป
สูง168เซนติเมตร แต่กลับตัวเบามาก
พอซื้อถูมู่หรงอุ้มเธอก็รับรู้ได้ถึงน้ำหนักที่อยู่ในอ้อมแขน เขา กะพริบตาปริบๆ ดูเหมือนว่าเธอจะเบาไปหน่อย
เมื่อห้าปีก่อนตอนแรกๆที่เธออยู่กับเขาไม่เห็นจะเบาขนาดนี้
เลย
ทว่าพอมาอยู่กับเขาตั้งห้าปี เขากลับเลี้ยงเธอให้ผอมลง หรอ? !
เมื่อหลิวหยิ่งเห็นว่าเขาเดินมาถึงบันไดแล้วก็ไม่พยายามยืน กรานและขัดขืนว่าจะลงอีก
เธอกลัวว่าจะทำให้เขาโกรธ แล้วเขาจะโยนเธอลงมาจาก บันได
เธอจําได้ว่าตอนที่เธอมาอยู่กับเขาตอนแรกเขาไม่เคยมีความสงสารใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนั้นเขาตั้งใจทำร้ายเธอ ซึ่ง ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย
พอเห็นหลิวหยิงไม่ได้ขัดขืนอีก เขาจึงกระชับอ้อมแขนให้แน่น ขึ้น!!
เขาก้าวเดินลงมาอย่างช้าๆ ก้าวออกไปทีละก้าวอย่างมั่นคง ราวกับกลัวว่าจะล้ม
หลิวหยิงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
เมื่อเดินลงบันไดมา หลิวหญิงก็เห็นว่าบนโต๊ะมีอาหารเช้า มากมายวางเรียงรายไว้ เธอดูตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
ที่เขาเรียกเธอลงมาทานอาหารเช้า เธอก็นึกว่ามากสุดจะมีแค่ นมหนึ่งแก้วแล้วก็ขนมปังอีกสองสามแผ่นอะไรพวกนั้น
เพราะยังไงเธออยู่กับเขามาตั้งห้าปี เขาก็ไปเคยทำอะไรแบบนี้
เลย เธอเข้าใจมาโดยตลอดว่าเขาทำกับข้าวไม่เป็น
และแน่นอนว่าเธอก็ไม่เคยทำกับข้าวให้เขากิน ที่จริงเธอก็ทำ กับข้าวเป็น และก็ทำอร่อยด้วย แต่เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของ เธอกับเขาไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนี้
เขาจ่ายเงินเพื่อซื้อเธอกลับมา ซื้อความสาวของเธอ ไม่ใช่แม่ บ้านที่กับข้าวได้
หลิวหยิ่งรู้สถานะของตัวเองมาโดยตลอด แน่นอนว่าซื้อตรงไม่รู้ความคิดที่อยู่ในใจของหลิวหยิบหรอก
ชื่อถมทรงอุ้มเธอมาตรงหน้าโต๊ะอาหาร จากนั้นก็วางเธอลง บนเก้าอี้ ท่าทางของเขาเบาบาง อ่อนโยนและระมัดระวังมาก
ราวกับว่ากำลังดูแลสมบัติอันล้ำค่าอยู่ยังไงยังงั้น ซึ่งมันทำให้ หลิวหยิ่งรู้สึกแปลกมาก
เธอไม่ได้เปราะบางนะ เขาต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ?
อีกอย่างเธอก็อยู่กับเขามาตั้งห้าปี ทุกๆครั้งที่เขาทำเรื่องอย่าง ว่ากับเธออย่างรุนแรง ตอนนั้นทำไมเขาถึงไม่รู้จักระมัดระวัง เลย?
ไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาเป็นอะไรไป?
“เยอะขนาดนี้เลยหรอ? “หลิวหยิงประหลาดใจและก็รู้สึก แปลกๆนิดหน่อย แต่ว่าเธอก็มานั่งอยู่ในโต๊ะแล้ว ถ้าไม่กินก็ คงจะดูไม่ดี
เมื่อได้ยินเธอพูดเชิงเป็นคำชมออกมาอย่างชัดเจน ซื่อตรง ก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมานิดหน่อย เขาอุตส่าห์ทำตั้งนานจะไม่ เยอะได้ไงล่ะ?
ซื้อถูมู่หรงดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเธอ
“นี่ทำเองหมดเลยหรอ? “หลิวหยิ่งมองอาหารเช้าที่วางอยู่ เต็มโต๊ะ เธอยังคงรู้สึกว่านี่มันไม่เป็นความจริง แต่เธอก็รู้ว่านี่มัน คือความจริงทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นคนหรืออาหารล้วนเป็นความ จริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ
“อั้ม”ซือถูมู่หรงยิ้มกว้างขึ้นมาอีกหน่อยพลางพยักหน้าลง เบาๆดูเหมือนไม่ใส่ใจ ทว่าที่จริงในใจกลับรู้สึกสนอกสนใจมาก
“นี่ถือเป็นมื้อสั่งลาสินะ ก็ได้ งั้นฉันกินก่อนแล้วค่อยไป พอ
หลิวหยิงคิดว่าวันนี้เป็นวันที่สัญญาห้าปีจะสิ้นสุดลง เธอก็คิดว่า เขาคงจะเตรียมมือสั่งลาไว้ และในเมื่อเขาเตรียมมือสั่งลามาเยอะแยะขนาดนี้ เธอไม่กินก็
คงจะไม่ดี
มุมปากที่กำลังยกยิ้มอยู่ของชื่อทรงแข็งที่อไปทันที สายตา ที่กำลังมองมาอย่างอบอุ่นเปลี่ยนเป็นเย็นชาภายในพริบตาเดียว
มื้อสั่งลางั้นหรอ?
เขาตื่นแต่เช้า ลงมือลงแรงทำตั้งหลายอย่างเพื่อเตรียมอาหาร มื้อใหญ่นี้ แต่เธอกลับพูดว่านี่คือมือสั่งลา
ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้กำลังพยายามบังคับตัวเอง และคอย
บอกตัวเองให้นิ่งอยู่ เขาคงพุ่งเข้าไปบีบคอเธอจนตายแล้ว
ซือมู่หรงไม่พูดอะไรต่ออีก เขาหยิบถ้วยกับตะเกียบขึ้นมา แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าว
หลิวหยิงก็ไม่พูดอะไร เธอเริ่มกินอย่างเงียบๆ
ตอนนี้จิตใจของหลิวหยิงไม่ได้จดจ่ออยู่ที่อาหาร เพราะงั้นก็ เลยไม่ได้ลิ้มรสอาหารอย่างละเมียดละไม แต่กับข้าวที่เขาทํา ถือว่ารสชาติไม่เลวเลย
ยากมากกว่าที่ทั้งสองจะได้อยู่ได้กันอย่างเงียบสงบและสันติ
พวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งห้าปี ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะไม่เคยทาน อาหารด้วยกันอย่างเงียบสงบแบบนี้มาก่อนเลย ซื้อทรงกินช้า มาก เติมหลิวหยิ่งที่กินได้ไม่เยอะอยู่แล้ว กินได้ไม่นานเธอก็อิ่ม
แต่พอเธอกินเสร็จ เธอก็ไม่ได้ลุกออกไป เธอนั่งเงียบๆ เพื่อรอ เขากินเสร็จ
ถึงจะรีบแต่ก็ไม่ใช่เวลานี้
ชื่อถมทรงรู้ว่าเธอกำลังรอเขา และซื้อทรงก็รู้ว่าพอเขากิน เสร็จเธอก็จะต้องพูดว่าจะออกไปแล้ว
เพราะยังไงเธอก็เก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ เพราะยังไงเมื่อวานเธอ ก็พูดอย่างชัดเจน และท่าทางก็แน่วแน่มาก
เธอพูดว่าวันนี้จะออกไป!!
เขาตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วตั้งใจเตรียมอาหารมื้อนี้ แต่พอเขา กลับไปที่ห้องกลับเห็นเธอกำลังเก็บกระเป๋าเดินทางเพื่อเตรียม ตัวออกไป
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้หรอก!! แต่เขาก็อดทนไว้ แล้วพาเธอลงมาทานข้าว
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะรู้สึกซึ้งใจอะไร เขาเพียงแต่หวังว่า บางทีเธออาจจะเห็นสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอบ้าง เพียงแต่หวังว่าเธอจะรู้สึกไม่อยากจากไปเล็กน้อย
แต่มันก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่มี ไม่มีเลยแม้แต่นิด
เดียว!!
ซื้อทรงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าอาหารมื้อนี้จะคงอยู่ตลอดไป ไม่มีวันจบสิ้นได้ไหม
แต่ว่ายิ่งเขากินช้าลง มันก็ต้องมีเวลาที่อิ่ม แถมการกินข้าว
ต้องไม่ใช้เวลานานเกินไปด้วย………
ในที่สุดเขาก็หยุดแล้ววางถ้วยกับตะเกียบลง
“อิ่มแล้วหรอ”หลิวหยิงมองไปที่เขาแล้วยิ้มออกมาบางๆ เธอ รู้สึกว่าทั้งหมดจะจบลงแล้ว แถมเขายังตั้งใจทำมื้อสั่งลาอีก เขา คงอยากจะให้เราจากกันด้วยดีสินะ
เธอก็หวังว่าทั้งสองจะจบลงด้วยดี ถึงแม้วันหน้าอาจจะไม่ได้ เจอกัน และแน่นอนก็คงจะไม่ได้เป็นเพื่อนอะไรกันด้วย แต่ก็คงไม่ ได้ว่าจะตัดจบเป็นคนไม่รู้จักกันเลย
“อั้ม”ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอแล้วพยักหน้าลงเบาๆ พอเห็นว่า ตอนนี้เธอกำลังยิ้มอยู่ เขาก็รู้สึกขัดหูขัดตามาก ภาพนี้มันทิ่ม แทงหัวใจเขาจนเจ็บไปหมด
เธออยู่กับเขามาตั้งห้าปี แทบไม่เคยยิ้มเลย และถึงจะยิ้มก็ดู ออกว่ามันเป็นการฝืนยิ้ม แต่ว่าตอนนี้เธอยิ้มออกมาอย่าง สวยงามและผ่อนคลายมากดูออกเลยว่าเธอกำลังดีใจจริงๆ! เขาเข้าใจว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเธอกำลังจะได้ออกไปแล้ว!
การที่ได้จากเขาไป เธอคงจะผ่อนคลาย มีความสุขและ สบายใจมาก
แต่ว่าเขาไม่มีความสุขและไม่สบายใจเอาซะเลย!!
ไม่มีความสุขมาก! !
“ฉันควรจะไปได้แล้ว” พอเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรออกมา และดู เหมือนว่าเขาก็ไม่ได้กำลังจะพูดอะไรออกมาด้วย หลิวหยิงจึงลุก ขึ้น
ซื้อทรงเงยหน้ามองไปที่เธอ มุมปากกระตุกขึ้นนิดหน่อยแต่ กลับไม่พูดอะไรออกมาเหมือนเดิม
หลิวหยิงหันหลังเดินขึ้นบันไดไปเพื่อหยิบกระเป๋าเดินทาง
เขาจ้องมองเธออยู่ตลอด มองตามทุกฝีก้าวตั้งแต่เธอก้าวขึ้น ไปชั้นบนจนเข้าไปในห้อง
เธอหายวับออกไปจากสายตาแล้ว แต่เขายังคงต้องอยู่เหมือน เดิมโดยไม่กะพริบตา
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ