บทที่ 1057 ยัยแอ๊บแบ๊วหาเหาใส่หัว ตบหน้าตัวเองจัง ๆ (2)

“เจ้าหญิงเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลยจริง ๆ ฉะนั้นไม่มีทางที่จะโกรธหรอกค่ะ ฉันก็แค่รู้สึกว่าพวกเราค่อนข้าง มีวาสนาต่อกัน เลยตั้งใจเข้ามาทักทายนะค่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้า ของหลิงเอ๋อดูชัดเจนมากยิ่งขึ้น ตอนนี้เธอไม่ได้โกรธจริง ๆ เพราะเธอดูออกว่าตอนนี้เจ้าหญิงคนนี้กำลังโกรธมาก ฉะนั้นเธอ จึงไม่โกรธเลยสักนิด

“จริงสิ ฉันเรียกคุณว่าเจ้าหญิงแบบนี้ดูห่างเหินเกินไปหน่อย ฉันจำได้ว่าเจ้าหญิงแซ่เฉิงใช่ไหมคะ? งั้นต่อไปฉันจะเรียกคุณ เฉิงแล้วกัน” ฉู่หลิงเอ๋อมองเฉิงโหราโหรว แววตาดูมีประกายขึ้น มาเล็กน้อย นี่สิถึงจะเป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ

ถึงแม้คราวก่อนระหว่างเธอกับเจ้าหญิงคนนี้จะมีปัญหาไม่ลง รอยกันสักเท่าไหร่ แต่หลิงเอ๋อรู้จักยับยั้งชั่งใจ จึงไม่มีทางก่อ เรื่องในสถานการณ์แบบนี้

แต่เมื่อครู่นี้ฉู่หลิงเอ๋อเห็นเต็มตาว่าเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ ซิตี้คนนี้มองฉิงฉิงของเธอเป็นศัตรู ในเมื่อเป็นศัตรูกับฉิงฉิงของ เธอ งั้นเธอก็ไม่เกรงใจแล้ว

เธอไม่หาเรื่องอย่างโจ่งแจ้ง แต่แค่ต้องการทำให้เจ้าหญิงที่ ไม่มีสมองคนนี้ลำบากใจต่อหน้าทุกคนแค่นี้ก็ง่ายเหลือเกิน ไม่ ต้องหาเรื่องทะเลาะเลยสักนิด
เฉิงโหรว โหรวเดิมที่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าบ้าง แต่หลัง จากที่ได้ยินคำพูดของหลิงเอ๋อ โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินหลิงเอ๋ อเรียกเธอว่าคุณเฉิง รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉิงโหราโหรวก็แข็ง ที่อไปทันที

เฉิงโหราโหราเม้มมุมปากจนแน่น ไม่พูดไม่จาไปชั่วขณะ

ตอนนี้ เฉิงโหรว โหรวอ่อนไหวกับปัญหาเรื่องแซ่มากเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้แม้ว่าองค์กรโกสต์ซิตี้จะยอมรับตัวตนของเธอแล้ว แต่ หัวหน้ากลับไม่ยอมให้เธอเปลี่ยนแซ่ ก่อนหน้านี้แม้ว่าในใจเธอ รู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่ได้คิดมากจนเกินไป

หลังจากที่ได้ยินคำพูดพวกนั้นของไปหยิง หลังจากที่รู้ว่าเธอ ไม่ใช่ลูกสาวของหัวหน้า ในใจของเธอก็เหมือนมีหนามปักอยู่ ทิ่มแทงจนเธอรู้สึกทรมานอย่างมาก

หัวหน้าไม่ยอมให้เธอเปลี่ยนแซ่ แสดงให้เห็นว่าไม่ได้ยอมรับ ตัวตนของเธอจริง ๆ ฉะนั้น ตอนนี้หลิงเอ๋อเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาต่อหน้าทุกคน ทำให้

เฉิง โหรว โหราโกรธมากเลยทีเดียว

“อ้อ ฉันจำได้ว่าหัวหน้าแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ดูเหมือนจะแซ่ ช่างกวนใช่ไหมคะ? แล้วทำไมเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ถึง แซ่เฉิงล่ะ? องค์กรโกสต์ซิตี้ยอมรับเจ้าหญิงแล้วแต่ทำไมถึงไม่ ให้เจ้าหญิงเปลี่ยนแซ่ล่ะคะ? ฉันได้ยินมาว่า องค์กรโกสต์ซิตี้ เคร่งครัดเรื่องกฎระเบียบมาก และให้ความสำคัญกับเรื่องของ ฐานะตัวตนมากด้วย ฉะนั้นเรื่องการใช้แซ่ของบรรพบุรุษน่าจะไม่ทําสะเพร่าแบบนี้นะคะ?” หลิงเอ๋อเห็นสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไป ของเฉิงโหรว โหรว ก็อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะในใจ แน่นอน เธอ ไม่มีทางปล่อยเฉิงโหรว โหรวไปง่าย ๆ อย่างนี้หรอก

ในเมื่อเธอต้องทำ ก็จะทำให้ถึงที่สุดแน่นอน

ตอนที่ทุกคนได้ยินประโยคก่อนหน้าของอู่หลิงเอ๋อ ก็เริ่มเดา กันไปต่าง ๆ นา ๆ แล้ว ตอนนี้ได้ยินหลิงเอ๋ออธิบายแบบนี้อีก ก็ ยิ่งคาดเดากันไปใหญ่ บางคนถึงขนาดเริ่มซุบซิบขึ้นมาทันที

“ฉันก็ได้ยินว่ากฎระเบียบขององค์กรโกสต์ซิตี้นั้นเข้มงวดมาก เรื่องแบบนี้ไม่น่าจะสะเพร่าได้ ทำไมรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลก ๆ นะ?”

“แปลกจริงด้วย ไม่รู้ว่าองค์กรโกสต์ซิตี้ทำแบบนี้หมายความ ว่ายังไง?”

“ในเมื่อเป็นลูกสาวที่หัวหน้าให้การยอมรับ ทำไมหัวหน้าถึง ไม่ยอมให้ลูกสาวคนนี้เปลี่ยนแซ่ล่ะ? หรือว่าหัวหน้าจะมีเจตนา อื่น?”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคนถึงแม้ไม่ดังมาก แต่ตอนนั้น พวกเขากลับอยู่ใกล้กับเฉิงโหรว โหรวมาก เฉิงโหรวโหรวจึง ได้ยินอยู่แล้ว

“เป็นฉันเองที่ไม่อยากเปลี่ยน ฉันถูกย่าเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เลยใช้แซ่ของย่า ตอนนี้ถึงแม้ว่าพ่อแท้ ๆ ของฉันจะรับตัวกลับ แล้ว แต่คงจะลืมครอบครัวที่รับเลี้ยงฉัน ในเมื่อก่อนไม่ได้หรอก นะ” คราวนี้ เฉิงโหรวโหรวตอบกลับได้ค่อนข้างไวทีเดียว
เพียงแต่ว่า ต่อให้เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ก็ไม่น่าจะต้องเป็นเธอ ออกมาพูดด้วยตัวเอง เธอแสดงออกอย่างรีบร้อนเกินไปจริง ๆ

ถ้าหากเป็นแบบนี้ ให้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้ที่อยู่ข้างกายเธอ

เป็นคนพูดออกมาจะได้ผลดีกว่านี้แน่นอน ไปหยิ่งมองเฉิงโหรว โหรวแวบหนึ่ง แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ยัย โง่ไร้สมองคนนี้ มันโง่จริง ๆ เลย

เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้หล่อนพูดออกมาเองหรอกนะ

“อ๋อ ที่แท้คุณเฉิงก็อยากเปลี่ยนนี่เอง พอดูออกค่ะว่าคุณเฉิง เป็นคนที่มีใจกตัญญู” หลิงเอ๋อยิ้มออกมาไม่หยุด ดูออกว่าตอน นี้หลิงเอ๋อยิ้มอย่างมีความสุขมากจริง ๆ

ฉู่หลิงเอ๋อหยุดพูดครู่หนึ่ง แล้วคิ้วของเธอก็ขมวดเล็กน้อย ดู เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ดูเหมือนกำลังวุ่นวายใจเล็กน้อย : “ในเมื่อคุณเฉิงเป็นคนที่กตัญญูรู้คุณ งั้นทำไมหลังจากที่คุณเฉิง ได้เป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้แล้วถึงไม่สนใจใยดีกับ ครอบครัวที่รับเลี้ยงคุณเลยล่ะ? ตอนนี้คุณเฉิง ใช้ชีวิตสุขสบาย อยู่ในองค์กรโกสต์ซิตี้ แต่ครอบครัวที่รับเลี้ยงคุณเฉิง ในเมื่อก่อน กลับใช้ชีวิตอย่างลำบากอยู่บนเขา ฉันได้ยินมาว่าหลายวันก่อน คุณย่าท่านนั้นที่รับเลี้ยงคุณเฉิงล้มป่วยแต่ไม่มีแม้แต่เงินไปรักษา ตัวที่โรงพยาบาล”

หลิงเอ๋อเป็นคนที่ค่อนข้างแค้นฝังใจ คราวก่อนเฉิงโหราโหร วหาเรื่องเธอ หลังจากนั้นเธอก็เลยไปสืบเรื่องเกี่ยวกับเฉิงโหรว โหรวมาบ้าง
แน่นอนว่าการที่หลิงเอ๋อไปสืบเรื่องพวกนี้สาเหตุหลัก ๆ ก็ เป็นเพราะสถานะเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของเฉิงโหราโหร 2

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของหลิงเอ๋อ ก็พากันอึ้งไปหมด ขณะที่ หันไปมองเฉิงโหรว โหรวอีกครั้ง สายตาที่มองก็ดูเปลี่ยนไปอย่าง ชัดเจน

แน่นอน องค์กรโกสต์ซิตี้ยิ่งใหญ่มากเกินไป จึงไม่มีใครกล้า ไปหาเรื่องเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ ดังนั้นพวกคนที่คอยดู เรื่องสนุกต่างก็พากันถอยห่างอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่อง กับตัวเอง

เฉิงโหรว โหรวโมโหจนอกแทบระเบิด โกรธจนหน้าเขียว แล้ว ก็หน้าซีด ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปที่อู่หลิงเอ๋อ โกรธจนแทบอยาก จะจับฉ่หลิงเอ๋อมาฉีกกินทั้งเป็น

“เจ้าหญิงเหนื่อยแล้ว ฉันขอตัวพาเจ้าหญิงไปพักหน่อย ขอตัว นะคะทุกท่าน” ไปหยิ่งทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว ไปหยิ่งรู้ว่าถ้าปล่อย ให้เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่เพียงแต่เฉิง โหรว โหรวเท่านั้นที่จะขาย หน้า แม้แต่องค์กรโกสต์ซิตี้ก็คงถูกเฉิงโหรวโหรวทำให้อับอาย ขายหน้าไปด้วย

“อ้อ คุณเฉิงเหนื่อยแล้ว? งั้นคุณเพิ่งรีบไปพักเถอะค่ะ” ฉู่หลิง เอ๋อตอบรับด้วยความห่วงใยเป็นอย่างมาก เพียงแต่ตอนนี้ หลิงเอ๋อจงใจพูดเสียงดังขึ้น เพื่อให้ทุกคนได้ยินอย่างทั่วถึง

ทุกคนต่างได้ยินคำว่าคุณเฉิงที่หลิงเอ๋อเรียกอย่างชัดเจน
เฉิงโหราโหราเดิมทีก็โมโหมากอยู่แล้ว โมโหจนแทบจะฆ่า คนได้แล้ว ตอนนี้เมื่อได้ยินหลิงเอ๋อจงใจเรียกเธอว่าคุณเฉิง เฉิง โหรว โหรวก็อยากจะเข้าไปอีก หลิงเอ๋อให้เป็นชิ้น ๆ จริง ๆ

ไปหยิงออกแรงดึงเธอเอาไว้ “พวกเราไปพักกันก่อนเถอะ

เฉิงโหราโหรวไม่มีฉลาด แต่ไปหยิงฉลาด ไปหยิงมองออกว่า หลิงเอ๋อจงใจทำให้เฉิงโหราโหรวตกที่นั่งลำบาก เฉิงโหราโหร วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉู่หลิงเอ๋อจริง ๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เฉิงโหรว โหรวางเสียเปรียบแน่ ๆ

“เธอดึงฉันทำไม? ทำไมเมื่อเธอไม่ช่วยฉัน เธอไม่เห็นเหรอ ว่ายัยหลิงเอ๋อมันจงใจทำให้เสียหน้า?” เฉิงโหราโหราถูกไปห ยิงลากมาที่มุมหนึ่งด้านนอก สีหน้ายังคงทิ้งตึงมาก และได้ ระบายความโมโหใส่ไป๋หญิง

ไม่ง่ายเลยที่เฉิงโหราโหรวจะรู้ทันว่าหลิงเอ๋อจงใจทำให้เธอ เสียหน้า

ไป๋หยิงโกรธแทบเป็นแทบตาย แต่จำเป็นต้องอดทนไว้ เพราะ เธอยังต้องใช้ประโยชน์จากสถานะเจ้าหญิงของเฉิงโหรว โหรว เธอยังต้องใช้ประโยชน์จากอำนาจขององค์กรโกสต์ซิตี้จัดกา รกับเงินลั่วฉิง

“เธอสงบสติอารมณ์ลงหน่อย หลิงเอ๋อจงใจยั่วโมโหเธอแจ่ม แจ้งอย่างนี้ เธอโกรธจนตกหลุมพรางของหล่อน สถานการณ์ อย่างนี้เธอต้องรู้จักปกปิดอารมณ์ของตัวเอง” ไปหยิงใช้ความ อดทนสอนเรื่องพื้นฐานพวกนี้กับเฉิงโหรว โหรว
“เธอก็รู้ว่ามันจงใจทํา แค้นนี้ยังไม่จบหรอกนะ ฉันไม่มีทาง ปล่อยมันไปแบบนั้นแน่” เดิมที่เฉิงโหรว โหรวก็เป็นคนที่ใจแคบ อยู่แล้ว และเป็นคนที่แค้นฝังใจมากด้วย คราวก่อนเธอมีปัญหา กับคู่หลิงเอ๋อ แต่คราวก่อนเฉิงโหรว โหรวไม่ได้จองหองเหมือน อย่างตอนนี้

“หลิงเอ๋อทำแบบนั้นก็เพราะเป็นลั่วถึง ฉะนั้นการที่พวกเราจัด การเงินมั่วนิ่งก็เท่ากับจัดการหลิงเอ๋อด้วยเหมือนกัน” ไปหญิง ไม่อยากให้มีปัญหาอื่นเพิ่มขึ้น ไม่ว่ายังไง แผนการของเธอก็ สำคัญที่สุด ไม่มีทางให้เรื่องอื่นมากระทบกับแผนการของเธอ เด็ดขาด