บทที่ 1050 ความเกรงขามของคุณนายเหวย ข่มเหงเศษ เดนสะใจกว่า (2)

“คุณหมายถึงเธองั้นเหรอ?” นิ้วมือของ คุณนายเหวยยังคง ไปที่เป็นลั่วนิ่ง ยังไม่วางลง ด้วยความตกใจสุดขีด จนลืมวางมือ ลง

“ใช่แล้ว ฉันหมายถึงเธอ” คุณนายเจ้าพยักหน้ารัว เกรงว่าจะ ไม่มีน้ำหนักมากพอ จึงกล่าวเสริมสมทบ

“คุณเป็นคนนี้ใช้วิธีสกปรกเพื่อจับผู้ชาย ช้า……

คุณนายเหวยหรี่สายตา ก่อนที่จะขยับกาย หันไปทาง คุณนาย เจ้า มือที่ชี้ไปทางเป็นลั่วจึงถูกยกขึ้นกะทันหัน ก่อนที่จะร่วงลง อย่างรวดเร็ว

“เปี๊ยะ” เสียงคมชัดหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน ทุกคนที่อยู่ใน สถานการณ์ต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน

ไม่มีใครคาดคิดว่า คุณนายเหวยจะลงไม้ลงมือ แถมยังเป็น คุณนายเจ้าอีก นี่มันตั้งใจล่วงเกินเห็นๆ

ริมฝีปากของมู่หรงตัวหยางฉีกออก เป็นไปตามที่เขาคาดเอา ไว้ไม่ผิด เรื่องที่เกี่ยวกับฉิ่งฉิง คุณแม่ของเธอออกหน้าทั้งที่ไม่มี ทางที่จะจบอย่างเรียบง่ายแน่!

เงินลั่วนิ่งที่นิ่งเงียบมาตลอดดวงตาสั่นไหวอย่างหักห้ามไม่อยู่ เมื่อสักครู่นี้ฉาดนั้นแค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าต้องเจ็บมากแน่
หลิงเอ๋อกะพริบตาปริบ เธอแทบจะหลุดอุทานให้ตายออกมา คุณนายเหวยคนนี้เหี้ยมโหดเกินไปแล้ว เพียงแต่ประโยคเดียว ไม่เข้าหูก็ลงไม้ลงมือทันที

นี่มันงานเลี้ยงของตระกูลเว้ยนะ?

หลิงเอ๋อรู้ดีว่า คุณนายเหวย ให้ความสำคัญกับเงินถั่วถึงมาก แต่ฉู่หลิงเอ๋อไม่คิดเลยว่า คุณนายเหวยจะลงไม้ลงมือกลางงาน เลี้ยงของเธอเองเพราะประโยคที่ไม่เข้าหูเพียงประโยคเดียว แถมคนที่ลงมือทำร้ายยังเป็นภรรยาของผู้นำของสำนักงานการ ก่อสร้างใหญ่อีกต่างหาก!!

หลิงเอ๋อตกใจจนอ้าปากค้างอยู่ครึ่งค่อนวัน

“คุณ? คุณ? ทำไมคุณถึงได้ทำร้ายคนอื่น?” คุณนายเจ้าถูก ทําร้ายจนอึ้งฉงน ผ่านไปนานกว่าจะดึงสติกลับมาได้ พลัน ถลึงตาโตจับจ้อง คุณนายเหวยอย่างเหลือเชื่อ

คุณนายเหวยสะบัดมือ ดวงตาคู่นั้นเพ่งพินิจไปที่คุณนายเจ้า พลันกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ฉันตั้งใจจัดการเธอ

ประโยคของเธอทั้งมีอำนาจและยโส

“ตระกูลเว้ยของพวกคุณจะโอหังเกินไปแล้ว เรื่องอะไรที่พวก แกลงมือลงไม้กับคนอื่นตามใจชอบงั้นเหรอ? ตระกูลเว้ย ของ พวกคุณไร้กฎระเบียบแล้วงั้นเหรอ?” ทีแรก คุณนายเจ้าคิดที่จะ ให้ คุณนายเหว่ยขอโทษเธอ เมื่อได้ยินประโยคของ คุณนายเหว้ ยเธอโมโหขึ้นมาทันที “ตระกูลเว้ยเอาเปรียบกันมากไปแล้ว”
“ตระกูลเว้ยเอาเปรียบงั้นเหรอ? คุณนายเจ้ายืนว่าร้ายลูก หลานตระกูลเราในที่ของตระกูลของเรา หรือว่าฉันควรที่จะ ปล่อยให้ คุณนายเจ้าว่าร้าย โดยไม่ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?” มุม ปากของ คุณนายเหวยเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชา ด้วยประโยคที่ ชัดถ้อยชัดค่ามากกว่าเก่า

เมื่อทุกคนได้ยินประโยคของ คุณนายเหวยต่างก็ตกตะลึงไป ตามๆ กัน

ว่าร้ายลูกหลานของตระกูลเว้ยงั้นเหรอ?

ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าตระกูลเว้ยมีทายาทแค่คนเดียวเท่านั้น นั่นก็ คือมู่หรงตัวหยาง

เมื่อสักครู่คนที่ คุณนายเจ้าพูดถึงคือเป็นชั่วนิ่งเห็นๆ ไม่ได้ว่า

ร้ายทรงตัวหยางแม้แต่น้อย คุณนายเหวยได้ยินผิดไปงั้นเหรอ?

“คุณนายเหวย เมื่อสักครู่คุณฟังผิดไปหรือเปล่า ฉันไม่ได้ว่า กล่าวมู่หรงตัวหยางเลยแม้แต่น้อย ที่ฉันว่าคือเงินมั่วนิ่ง คุณนายเจ้าเองก็นิ่งค้างไป ก่อนที่จะได้สติรีบอธิบาย

ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่ต้องการให้เกิดการเข้าใจผิดกันแบบนี้

“ฉันหมายถึงเงินถั่วนิ่ง” คุณนายเหวยยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะ เอื้อมมือจับมือของเงินถั่วนิ่งเอาไว้

“หากคุณด่าว่ามู่หรงตัวหยางฉันอาจจะไม่สนใจ แต่คุณว่าร้าย ฉิงฉิงของเรา ฉันไม่สนใจไม่ได้ ฉิงฉิงของเราแกคิดที่จะว่าก็ว่าได้ อย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงของ คุณนายเหวยสูงขึ้นเล็กน้อย พร้อมประโยคเด็ดเดี่ยว

เงินลั่วจึงรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างมาก แต่เล็กโต คุณนาย เหวยจะปกป้องเธอแบบนี้เสมอ ไม่เคยปล่อยให้เธอถูกเอา เปรียบแม้แต่น้อย

ทุกคนต่างตกตะลึงประโยคของ คุณนายเหวยตามๆ

ประโยคของ นายเหวยหมายความว่าทำไมเงินมั่วนิ่งถึงกลายเป็นลูกหลานของตระกูลเว้ยไป ?

นายเหวยบอกว่า หากทรงตัวหยางถูก กล่าวเธออาจจะไม่แยแส เงินถั่วถูกว่ากล่าวเธอต้อง จัดการให้ถึงที่สุด

ประโยคของ คุณนายเหวยหมายความว่าอย่างไรกันแน่เงินจึงมีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลเว้ยกัน

“ฉิงฉิงของน่ะฉันเป็นเฝ้าดูเธอโตลูกหลานของฉัน มาไหนได้ใส่ร้ายฉิงฉิงของเราในงานเลี้ยงของตระกูล แบบฝ่ามือสักครู่เหมือนจ้องไปทาง คุณนายเจ้า ด้วยสายตาที่เย็นชานั้น พร้อม ประโยคไม่ไว้หน้าแม้น้อย

ฉันไม่ได้ใส่ร้ายเธอ แต่เป็นความจริงเมื่อ นายเห็นว่า คุณนายเหวยปกป้องเงินถั่วนิ่ง ในใจของเธอทั้งโมโหและ ลนลานแน่นอนว่าในสถานการณ์แบบนี้ เธอได้แต่ยึดมั่นในคำ เดิม

“ความจริงงั้นเหรอ? แล้วยังล่ะถึงจะถือว่าเป็นความจริง? คุณ เห็นกับตารึเปล่า?” คุณนายเหว่ยเป็นคนที่ปั่นหัวได้ง่ายๆ อย่าง นั้นหรือแล้วเรื่องนี้ คุณนายเหวยก็ไม่อยากให้ปล่อยผ่านไป ต่อ ให้ คุณนายเจ้าไม่พูด เธอก็ต้องสะสางให้รู้เรื่อง

“ทุกคนเขาพูดแบบนั้นกันหมด หรือว่าทุกคนก็พูดไปเรื่อย อย่างนั้นเหรอ? จะพูดออกมาอย่างไม่มีมูลอะไรเลยอย่างนั้นเห รอ” ใบหน้าของ คุณนายเจ้าเหยเกขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่มีทา เห็นกับตาตัวเองอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยพบกับเงินทั่ว งมาก่อน ไม่รู้จักเป็นลั่วถึง จะไปเห็นกับตาตนเองจากไหนกัน?

ต่อให้เธอบอกว่าเห็นกับตาตนเอง ก็ไม่มีทางที่จะมีคนเชื่อคำ ของเธอได้

“ใครเป็นคนพูด? ทุกคน? ทุกคนไหนพูดกันแน่? ก้าวออกมา ให้ฉันดูหน้าหน่อย” สายตาคู่คมของ คุณนายเหวยกวาดผ่าน เหล่าผู้คนรอบด้านอย่างรวดเร็ว

ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่มีใครที่โง่งมก้าวออกมาอยู่แล้ว ความหมายที่ คุณนายเหวยต้องการปกป้องเงินถั่วนิ่งนั้นชัดเจน ซะจนไม่สามารถชัดเจนมากกว่านี้อีกแล้ว เพื่อเป็นลั่วถึง คุณนาย เหว่ยถึงกับลงไม้ลงมือกับ คุณนายเจ้า ในสถานการณ์แบบนี้ยังมี ใครที่กล้าแส่หาเรื่องใส่ตัวอยู่อีก
ในเมืองจีนทุกคนต่างรู้ดีว่าความร้ายกาจของ คุณนายเหวีย ของขึ้นชื่อมากแค่ไหน แถม คุณนายเหวยคนนี้เหี้ยมโหดเด็ด ขาดมาแต่ไหนแต่ไร ฝีมือร้ายกาจ แม้แต่ประธานเหว้ยเองก็ยัง ต้องให้ความเกรงกลัวต่อภรรยาของเขาคนนี้ คนมากมายใน เมืองจิ้นต่างรู้ดีว่าประธานเหวยนั้นเกรงกลัวอยู่ภายใน

“คุณนายเจ้า นอกจากคุณ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครที่ยอมรับ เลย เพราะงั้น ทั้งหมดนี้ คุณนายเจ้าคุณพูดไปเองคนเดียว….. คุณนายเหวยละสายตา หันไปทาง คุณนายเจ้าอีกครั้ง ด้วยรอย ที่ประดับบนใบหน้า

ตอนนี้แม้ว่าใบหน้าของ คุณนายเหวยจะฉาบไปด้วยรอยยิ้ม แต่กลับดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ใช่นะ ฉันเองก็ได้ยินมาจากคนอื่นเช่นเดียวกัน” เมื่อ คุณนายเจ้าสบประสานสายตากับ คุณนายเหวยทันใดนั้นเธอ เกิดหงอยขึ้นมาทันที ความเกรงขามของ คุณนายเหวยแม้แต่ เงินถั่วนิ่งและมู่หรงตัวหยางเองยังหวาดหวั่น คุณนายเจ้า จะเป็น คู่ต่อสู้ของคุณนายเหวยได้อย่างไร

ตอนนี้ คุณนายเหว้ยยังคงมีสติอยู่บ้าง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเรื่อง ราวเหล่านี้เป็นลูกสาวของเธอเองที่บอกเธอ เธอไม่มีทางที่จะลาก ลูกสาวของเธอเข้ามาเกี่ยวข้องอีกแน่ เพราะงั้นจึงกล่าวเสริมอีก ประโยค “ในเน็ตเขาพูดกัน บนโลกออนไลน์มีแต่คนพูดแบบนั้น กันมากมายเลย”

“ได้ยินคนอื่นมา? เห็นบนโลกออนไลน์?” รอยยิ้มที่มุมปากของ คุณนายเหวยนั้นกว้างกว่าเดิม คำพูดของเธอเองก็เนิบลง เล็กน้อย

คุณนายเหวยจับจ้องคุณนายเจ้า พลันสะดุดเล็กน้อย สีหน้า ทะมึน น้ำเสียงของเธอเองก็เย็นชาขึ้นมาในพริบตา “เช่นนั้น คุณนายเจ้าก็ใส่ร้ายลูกหลานของฉันโดยไร้หลักฐานใดๆ !!”

เมื่อคุณนายเจ้าได้ยินประโยคของคุณนายเหว่ย ร่างของเธอ สั่นเทาอย่างไม่รู้ตัว รูม่านตาของเธอก็หดเล็กลงโดยไม่รู้ตัว