ตอนที่ 68 เขารู้

“คุณแม่ถงบอก” ถังจื่อโม่เงยหน้าขึ้น มองไปทาง

เห่อถงถง

“ฉัน? ฉันไม่ได้พูดนะ?” เห่อถงถงงงงวย เธอบอกเรื่อง นี้กับจื่อโม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอถึงจำไม่ได้? “ครั้งก่อนตอนที่คุณแม่ถงโทรมา ถามผมว่าถ้ามามี แต่งงาน ผมจะคัดค้านไหม?” ถังจื่อโม่มองเห่อถงถง พูดอย่างใจเย็น

“ใช่ ฉันเคยพูดแบบนี้ แต่ฉันแค่เปรียบเทียบ แต่ก็ไม่ได้ พูดว่ามามีของพวกลูกแต่งงานแล้ว นี่ไม่นับนะ?” เห่อ ถุงถงกระพริบตาช้า ๆ เธอเพียงแค่อยากจะลองเชิง เด็ก ๆ ไม่ถือว่าเผยความลับนะ?

“แต่ตอนหลังผมถามว่าสามีของมามีหล่อไม่หล่อ แล้ว มามี้ก็ตอบอย่างไม่ลังเลว่าหล่อ แน่นอนว่าหล่อมาก หล่อสุด ๆ งั้นก็เท่ากับว่ามามี้มีสามีแล้วใช่ไหมครับ?” ถังจื่อโม่กระพริบตา ตอบอย่างสมเหตุสมผล พูดจบก็มองไปทางเห่อถงถงด้วยสายตาแฝงไปด้วย ความหมายบางอย่าง

“ที่รัก จู่ ๆ ฉันก็พบว่าการมีลูกที่ฉลาดแบบนี้เป็นเรื่องที่ น่าเศร้าสลดนะ เพราะว่าเมื่อเทียบกับ IQ ของฉันแล้ว ติดลบอย่างหนัก” สบตาเข้ากับดวงตาที่เมินเฉยอย่าง เห็นได้ชัดของถังจื่อโม่ เห่อถงถงหันขอคำปลอบใจ จากเงินลั่วเฉิง

ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เลยตอบกลับไปแบบนั้น ใครจะไปคิดว่าเด็กสี่ขวบคนนึงจะฉลาดขนาดนี้ แถมยังรู้จักหลอกถามจากเธอ เวินลั่วฉิงกระตุกมุมปาก เธอรู้สึกว่าเห่อถงถงนอกจาก

พรสวรรค์ด้านคอมพิวเตอร์แล้ว ส่วนเวลาอื่น IQ ของ

เธอส่วนใหญ่จะติดลบ

ดังนั้นเรื่องนี้โทษถุงถงไม่ได้จริง ๆ

แต่ว่าเป็นลั่วฉิงแอบถอนหายใจ เดิมทีเธอเป็นกังวลว่า จะมีแผนการร้ายอะไร อาจจะเป็นเพราะอาชีพของเธอ เธอเคยชินกับการคิดในแง่ลบ

สำหรับเรื่องในวันนี้ ต้องให้เขารู้ว่าเขาทำแบบนี้มันไม่ ถูกต้อง ดังนั้นสีหน้าของเวินลั่วฉิงกลับมาจริงจังอีก ครั้ง “ถังจื่อโม่ ไม่มีผู้ใหญ่นำพา คิดไม่ถึงว่าลูกจะพา น้องออกจากบ้านไปขึ้นเครื่องบิน เรื่องนี้ลูกทำผิดใช่ ไหม?”

“คุณแม่ครับ ผมสำนึกผิดแล้วครับ” ถังจื่อโม่ก้มหน้าลง เล็กน้อย น้ำเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางของ การยอมรับความผิดพลาดนั้นดีมาก “ดี ครั้งนี้แม่จะยกโทษให้ลูก แต่ห้ามมีครั้งต่อไปอีกเด็ด

ขาด” เมื่อเห็นท่าทางของเขาแบบนี้ เป็นลั่วนิ่งก็ใจอ่อน

ทันที แต่ใบหน้าก็ยังจริงจังอยู่

“ครับ ผมรู้แล้วครับ คุณแม่วางใจได้ รับรองว่าไม่มีครั้ง ต่อไปแน่นอนครับ” ถังจื่อโม่ทำท่ารับรองอย่างจริงจัง “ดี แม่เชื่อลูก ลูกควรรู้ว่าลูกสองคนออกมาแบบนี้มัน อันตรายมาก แม่เป็นห่วง” น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงอ่อน โยนลง เธอนั่งยอง ๆ ลง แล้วกอดลูกทั้งสองไว้ในอ้อม

กอด”ดีจังเลย คุณแม่ไม่โกรธแล้ว” ถังจื่อซีหอมอย่างแรง ลงบนหน้าของเวินลั่วชิง เพียงแต่ท้องกลับร้องขึ้น อย่างไม่ปรองดองกัน

“ลูกคงหิวแล้ว แม่ไปทำอาหารให้” เงินลั่วฉิงยิ้ม อยู่กับ เด็กน่ารักสองคน อันที่จริงเธอโมโหไม่ลบจริง ๆ “ลูก สองคนไปเล่นก่อนสักครู่

“ค่ะ มีของอร่อยกินแล้ว หนูชอบอาหารที่คุณแม่ทำมาก

ที่สุดแล้วค่ะ”

“ฉันก็ชอบเหมือนกัน ดูท่าแล้ววันนี้ฉันมีลาภปากแล้ว”

เห่อถงถงได้ยินว่ามีของอร่อย ดวงตาก็มีประกาย อา หารที่ฉิงฉิงทำอร่อยมากจริง ๆ มองเห็นเห่อถงถงที่บอกว่าจะช่วยเธอขณะนี้เอาแต่ จ้องมองออกไปข้างนอก เป็นลั่วฉิงกระตุกมุมปาก “ดู อะไรหนะ ตั้งใจขนาดนั้น?”

“เธอสงสัยไม่ใช่เหรอว่าผู้ชายเมื่อตอนนั้นคือเย่ชื่อเฉิน หรือเปล่า? ถ้างั้นเด็กสองคนนั้นก็อาจจะเป็นลูกของ เยซื้อเฉิน ดังนั้นจากที่ฉันพินิจพิจารณาเด็กโม่ ฉันพบ ปัญหาอย่างนึง….เห่อถงถงยังคงจ้องมองไปที่ถังจื่อ

โม่ สีหน้าจริงจัง เคร่งขรึม

“ปัญหาอะไร?” เวินลั่วชิงเลิกคิ้วเล็กน้อย สายตาก็มอง ไปที่ใบหน้าของถังจื่อโม่ เพียงแต่เปลือกตากระตุกอ

ย่างควบคุมไม่ได้

“ฉันรู้สึกว่าจื่อโม่หน้าตาไม่เหมือนกับเย่ซือเฉิน ดังนั้น เด็กสองคนนั้นน่าจะไม่ใช่ลูกของเย่ชือเฉิน” เห่อถงถง ครั้งนี้หันมาหมุนตัวมามองเงินลั่วชิง สรุปได้อย่างเด็ด

ขาดมากเงินลั่วชิงอึ้งเล็กน้อย เธอแอบโล่งใจ แต่ว่าเวลามองไป ที่ถังจื่อโม่สายตาของเธอกลับกระพริบช้า ๆ จื่อโม่ยังเด็ก ยังไม่โต แถมยังมีความอ้วนของเด็กอยู่ ใบหน้าจิ้มลิ้ม ผิวพรรณอ่อนโยน เมื่อเทียบกับเค้าโครง

หน้าชัดเจนของเย่ซือเฉิน ก็ไม่ค่อยเหมือน แต่ว่าถ้าจื่อโม่ตัดความอ้วนของเด็กออก หน้าเล็ก ๆ ไม่ ได้จิ้มลิ้มขนาดนั้นแล้ว เกรงว่าสถานการณ์จะไม่ใช่ แบบนั้นแล้ว

จื่อโม่สีขวบแล้ว เนื้อบนหน้าน้อยลงแล้ว จู่ๆ เธอก็รู้สึก ว่าไม่เจอกันเพียงแค่สิบกว่าวัน เนื้อบนหน้าของจื่อโม่ดู เหมือนจะน้อยลงไม่น้อย ดูจากความเร็วนี้เดาว่าคงใช้ เวลาไม่นาน เนื้อบนใบหน้าน้อยลงแล้ว อวัยวะบนใบหน้าก็จะขึ้นมา

อย่างชัดเจน ถึงเวลานั้นเค้าโครงใบหน้าของลูกก็จะ

เห็นได้ชัด

ได้ยินมาว่า ความอ้วนของเด็กทารกเมื่อเริ่มลดลงแล้วก็ จะลดลงอย่างรวดเร็ว เร็วมาก

เงินลั่วชิงหวังเล็กน้อยว่าเนื้อบนหน้าของลูกจะไม่ลด ลงเร็วขนาดนี้ เพราะว่าในใจของเธอรู้สึกกังวลนิด หน่อย

“ไม่เหมือนใช่ไหม?” เห่อถุงถงเห็นเธอไม่พูดไม่จาพินิจ พิจารณาอยู่นาน จึงอดไม่ได้ที่จะต้องถามขึ้น เงินลั่วฉิงยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ลึกลงในใจเธอหวังว่า ซื้อเฉินไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น ดังนั้นถึงแม้จะมีความ คล้ายคลึงอยู่บ้าง เกรงว่าเธอจะมองข้ามไป เรื่องที่เธอแต่งงานกับเย่ซือเฉิน ห่างไกลจากความเรียบง่ายที่เธอคิดไว้เยอะมาก ดังนั้นตอนนี้เธอไม่สามา รถให้เยซื่อเฉินกับลูกรักสองคนมีความสัมพันธ์ใด ๆ

ได้

“คุณแม่ ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ?” ถังจื่อ โม่เดินเข้ามา ดวงตาดำแววคู่นั้นมองมาที่เวินลั่วฉิง น่า รักจนทนไม่ไหว น่ารักจนใคร ๆ ก็หลงใหล

“เอาไปทำอะไร?” เงินลั่วชิงมองไปทางเขา มุมปากยก สูงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“ค้นหาข้อมูลครับ” ถังจื่อโม่กระพริบตาปริบ ๆ แบบนั้น ยิ่งน่ารักกว่าเดิม

“อืม เอาไป” เงินลั่วชิงไม่ได้คิดอะไรเยอะ เธอหยิบ โทรศัพท์มือถือออกมาส่งให้เขา ถังจื่อโม่รับโทรศัพท์มาแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ไอหยา จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าเด็กโม่น่ารักกว่าเด็กซีในบาง ครั้ง” เห่อถงถงมองไปที่แผ่นหลังของถังจื่อโม่ แววตา เป็นประกาย “ถ้ามีลูกน่ารักสองคนแบบนี้ ชีวิตนี้ฉันก็ พอใจแล้ว”

เห็นท่าทางของเธอแบบนั้น คนอื่นไม่รู้คงคิดว่าเธอคือ แม่แท้ๆ

“พี่ชาย พี่กำลังหาเบอร์โทรสามีของแม่เหรอคะ?” ถัง จื่อโม่กำลังค้นโทรศัพท์ของเวินลั่วฉิง จู่ๆ ถังจื่อซีก็เข้า มาใกล้ ๆ

“ซู่ เสียงเบา ๆ หน่อย” ถังจื่อโม่เพิ่งจะค้นเจอบันทึก การโทรในโทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงที่เขียนว่าสามี ถูก เธอทำให้ตกใจ มือจึงสั่นแล้วก็กดโทรออกไป