ตอนที่ 78 พวกเราทำพร้อมกัน

แต่ว่า เขาก็ยังคงไม่ละสายตา เขารีบกินอาหารที่ วางอยู่ด้านหน้าไปหนึ่งคำ เย่ซือเฉินถึงกับตะลึงไป เลยทีเดียว เขาคิดไม่ถึงว่าอาหารที่เธอทำจะอร่อย ขนาดนี้ ฝีมือระดับนี้ คงไม่ใช่ทำครั้งแรกแน่นอน เธอหัดทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ก่อนที่จะกลับบ้าน ตระกูลเวิน เธอก็ยังเป็นแค่เด็ก แล้วแม่ของเธอก็รัก เธอมาก เธอคงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก ตอนที่ กลับบ้านตระกูลเวินก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ความเป็นไปได้อย่างเดียวคือในสี่ห้าปีมานี้ตอนที่เธอ

อยู่ประเทศM แต่ เขาคิดว่า ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวคงฝึกทำกับข้าวออก มาได้ไม่ถึงขั้นนี้หรอก เธอไปที่ประเทศMเพื่อรักษา

หรือเปล่าเนี่ย?

ซื้อเฉินช้อนสายตามองไปที่เธอ

“มีอะไรหรอ? “พอเห็นเขาที่พึ่งทานไปได้คำเดียวแล้ว หยุดลง เป็นลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย: “ไม่อร่อยหรอ? หรือว่าอาหารที่เธอทำไม่ถูกปากเขาหรือยังไง?

“เธอทำอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่? “เย่ชือเฉินกระพริบ ตาเล็กน้อย จู่ๆเขาก็รู้สึกว่า เขานั้นไม่รู้จักเธอเลย จริงๆ

เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย คนนี้ช่างสังเกตเกินไปแล้ว แค่กินข้าวยังสงสัยเธอเลย รู้อย่างนี้ไม่ทำให้กินไม่ก็ ทำไปมั่วๆสะก็ดีเห้อ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ แต่จะว่าไป ที่เขาสงสัยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ถ้า ไม่ใช่เพราะเด็กๆทั้งสองคนละก็ เธอคงไม่ฝึกทำ

อาหารจนอร่อยขนาดนี้แน่นอน

“ตอนอยู่ต่างประเทศ ฉันไม่ค่อยคุ้นกับอาหารการกินที่ นั่นสักเท่าไหร่ เพราะงั้นฉันเลยหาข้อมูลใน

อินเตอร์เน็ตแล้วลองทำดู แล้วก็ค่อยๆฝึกมาเรื่อยๆ”ที่ เวินลั่วฉิงพูดนั้นเป็นความจริง ก็แค่ไม่ได้พูดถึงเด็กๆ แค่นั้น

“เป็นไงบ้าง? อร่อยใช่ไหมละ? “เป็นลั่วนิ่งมองไปที่เขา ใบหน้าแฝงไปด้วยความอยากได้รับคมชมและรอยยิ้ม

นิดๆ

“อิ้ม ไม่เลวหนิ”พอเขาเห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว นัยตา เยซื้อเฉินก็สั่นเล็กน้อย เวลาเธอยิ้มแล้วนั้นสวยมาก

จริงๆ

เยซื้อเฉินคงจะหิวมากจริงๆ อาหารที่เธอทำนั้นเหลือ พอเยซื้อเฉินทานเสร็จ เวินลั่วฉิงก็เก็บถ้วยและ

เพียงนิดหน่อยเท่านั้น

ตะเกียบ: “ที่รัก คุณกลับห้องเถอะค่ะ เดี่ยวฉันจะเก็บ ชามกับตะเกียบไปล้าง”

เงินลั่วชิงกำลังคิดว่า เขากินอิ่มแล้ว ก็ควรจะกลับห้อง

ไปได้แล้ว?

ซื้อเฉินคงจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ เธอชัดเจนว่า อยากให้เขาไปได้แล้ว เขายกมุมปากขึ้นเล็ก น้อย: “ฉันรอเธอไปด้วยกัน”

พอเขาพูดถึงคำว่าด้วยกัน ก็เน้นเสียงเป็นพิเศษ ราวแฝงไปด้วยความหมายมีเลศนัย

พอได้ฟังคำพูดของเขาแล้ว ท่วงท่าของเวินลั่วฉิงก็ เชื่องช้าลงทันที และหายใจช้าลง วันนี้คนคนนี้จะถ่วง เธอให้ถึงที่สุดเลยใช่ไหม?

เงินลั่วชิงถอนหายใจ สุดท้ายก็ทำได้เพียงหยิบถ้วย ตะเกียบเข้าไปในห้องครัวเท่านั้น

เวินลั่วฉิงคิดว่าจะอยู่ในห้องครัวให้นานสักหน่อย พอ เขารอจนเบื่อก็คงจะกลับไปเอง ท่าทีของเวินลั่วฉิงนั้นไม่ได้รีบร้อนเลย แต่ทั้งหมดนั้น

ก็มีแค่ถ้วยกับจานแค่สองใบ ไม่นานก็ล้างเสร็จแล้ว จู่ๆ เธอก็คิดขึ้นได้ว่าแก้วที่เธอใช้เมื่อกี้ยังไม่ได้ล้าง

เงินลั่วชิงเลยอยากจะเอามาล้างให้สะอาด

เพียงแค่เงินลั่วชิงหันหลังไป ก็ได้เจอเขาที่เดินเข้ามา ในห้องครัวแล้ว แถมยังยืนอยู่ข้างๆเธออีกด้วย เธอหมุนตัวไปอย่างกะทันหัน ทำให้อีกนิดเดียวก็จะชน

เข้ากับแผงอกของเขาแล้ว

เงินลั่วชิงนั้นอยากที่จะถอยหลังไปอัตโนมัติ แต่จู่ๆเขา ก็ยื่นมือมาจับเธอเอาไว้: “อะไรกัน? อยากให้รีบกอด ขนาดนี้เลยหรอ”

“เธอเต็มใจขนาดนี้ ถ้าฉันทำให้เธอผิดหวังไปงั้นมันคง เป็นความผิดของฉันแล้วละ”เย่ซื้อเฉินยิ้มเล็กน้อยก่อน จะพูดออกมา คำพูดที่ดูมีเลศนัยนั้นทำให้หน้าแดง ใน ขณะที่พูดนั้นตัวของเขาก็ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เธอ เรื่อยๆ

“ทำไมจู่ๆคุณถึงเข้ามาในห้องครัวล่ะ? ทำไมถึงมายืน อยู่ข้างหลังฉันได้? “เงินลั่วฉิงนั้นโมโหขึ้นมาเล็กน้อยเป้ซื่อเฉินในคืนนี้กับเย่ซือเฉินที่เธอเคยรู้จักราวกับว่า เป็นคนละคนกันเลยทีเดียว วันนี้เขาปลิ้นปล้อนหลอก ลวงเกินไปแล้ว “ฉันก็แค่หิวน้ำน่ะ ก็เลยมาดื่มน้ำสักหน่อย”ด้วยแววตา

ที่แฝงไปด้วยความโกรธของเธอแล้ว เขาก็ยกมุมปาก

ขึ้นมาแล้วน้อย และแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย ในขณะที่พูด เขาก็หยิบแก้วที่เธอใช้เมื่อกี้ขึ้นมาอย่าง

เป็นธรรมชาติมากๆ

ในแก้วยังมีน้ำที่เป็นลั่วนิ่งดื่มเหลืออยู่ครึ่งแก้ว เขาหยิบ แก้วขึ้นมา และไม่ได้หยุดชะงักลงเลย แล้วก็ดื่มไป

หนึ่งอีก

“นั่นมันแก้วที่ฉันใช้ไปแล้ว….”เงินลั่วฉิงที่เห็นท่าทาง ของเขา ปฏิกิริยาแรกคือเตือนเขาก่อน แต่ดูเหมือนว่า จะไม่มีประโยชน์อะไร

พอเห็นเขาดื่มไปหนึ่งอีกแล้ว เวินลั่วฉิงก็เบ้ปาก คน

อย่างเขารักความสะอาดจะตาย คงจะไม่ใช้ของที่คน แม้ว่าเขาจะไม่เห็นที่เมื่อกี้เธอใช้แก้วน้ำใบนั้น แต่ใน

อื่นใช้แล้วไม่ใช่หรอ?

แก้วใบนั้นก็มีน้ำอยู่แค่ครึ่งแก้ว มันก็ชัดเจนแล้วว่าเป็น น้ำที่ดื่มเหลือ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะดูไม่ออก

เยซือเฉินที่ถือแก้วอยู่นั้น ก็ดื่มไปอีกหนึ่งอีก ไม่รู้ว่า เธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าเหมือนเขาจะ เม้มริมฝีปากเบาๆตรงบริเวณขอบแก้วไปด้วย

เห็นเขาใช้แก้วที่เธอใช้แล้วเมื่อกี้ ความรู้สึกนั้นก็ แปลกๆแล้ว แต่ตอนนี้ มืออีกข้างของเขาก็กำลังโอบ เอวของเธออยู่เขาใช้แก้วที่เธอใช้แล้วบวกกับโอบเอวของเธอไว้ และ บวกกับก่อนหน้านี้ที่อาการแพ้แอลกอฮอล์ยังไม่หายดี สนิทนั้น ทำให้เป็นลั่วนิ่งลืมคิดถึงเจตนาอื่นที่ลึกซึ้ง ของเขาไป

เวินลั่วฉิงแกะมือที่โอบเธอไว้ของเขาออก แล้วผลัก เขาให้เว้นระยะห่างออกไปอีกนิด แล้ววางถ้วยกับ ตะเกียบที่ล้างเสร็จแล้วลง

เย่ซื้อเฉินยังคงถือแก้ว และไม่ได้ไปไหน เพียงแค่ยืน พิงประตูเบาๆแล้วมองไปที่เธอ เขาค่อยๆยกมุมปากขึ้น ทำเรื่องนี้ต่อหน้าเธอ แล้วไม่ให้เธอสงสัยนั้น มันไม่ใช่

เรื่องง่ายเลยจริงๆ

เย่ซื้อเฉินที่หันหลังมา แล้วเห็นท่าทางของเย่ซือเฉินนั้น ก็กระพริบตาเล็กน้อย และเห็นเขาที่ยังถือแก้วใบนั้น อยู่ ในแก้วระดับน้ำก็ไม่ได้ลดลงไปเท่าไหร่ เห็นได้ชัด ว่าเขาไม่ได้หิวน้ำอะไรขนาดนั้น

ในเมื่อไม่ดื่ม แล้วถือแก้วไว้ทำไมกัน? เวินลั่วฉิงขมวด เขาถือแก้วแล้วหมุนไปมาเล็กน้อย มันดูธรรมชาติมาก

คิ้วเล็กน้อย

แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่เธออย่างไม่ลดละ โดนเขาจ้องแบบนี้ เป็นลั่วนิ่งรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และก็ไม่ได้คิดเรื่องแก้วน้ำอีกแล้ว พอเห็นเขาไม่ได้พูด อะไร เธอเลยเดินออกไปข้างนอก พอเธออกจากห้องครัว ก็ขึ้นชั้นสองไปทันที เธอ อยากจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่เย่ซื้อเฉินก็เดิน

ตามหลังเธอมาติดๆ เงินลั่วชิงไม่ได้หันหลังกลับไป แต่ก็รู้สึกได้ถึงเย่ชือเฉินที่เดินตามหลังมาติดๆ ในใจเธอสั่นแปลกๆ ไม่รู้ว่า ทำไม จู่ๆก็รู้สึกกังวลขึ้นมาแปลกๆ

พอขึ้นมาถึงชั้นสอง เธอก็รีบเปิดประตูห้องของตัวเอง แล้วรีบเดินเข้าไป และปิดประตูทันที ซื้อเฉินอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมเขารู้สึกว่า สำหรับเธอ แล้วเขาเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดกระหน่ำ เขาน่ากลัว ขนาดนั้นเลยหรอ?

เมื่อกี้ท่าทางของเธอน่าจะกำลังกังวลอยู่ เขารู้สึกว่า เวลาเธอกังวลจริงๆแล้วก็ดูน่ารักดีนะ เย่ซื้อเฉินละสายตามามองแก้วที่อยู่ในมือ แล้วรีบโทร หาคุณชายห้าฉิงทันที: “ฉันจะออกไปหาเดี๋ยวนี้” เขารู้ว่าเรื่องบางเรื่อง ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี