ตอนที่ 74 พูดอีกทีซิว่าต้องการฉัน?

พอคุณป้าหลี่ได้กลับไปแล้ว เย่ซื้อเฉินก็ดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงสิบนาที เขาหรี่ตาลง ก่อนหน้านี้ เขาบอกเธอว่าวันนี้จะกลับมาตอนสี่ทุ่ม ถ้าฟังตามที่ คุณป้าหลี่บอกมาแล้วละก็ สามทุ่มเธอถึงจะกลับ เยซื้อเฉินยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา เขาหยิบไวน์ขึ้น มาหนึ่งขวด แล้วนั่งลงบนโซฟาห้องรับแขก เขากลับ อยากรู้ว่า ที่สุดแล้วเธอจะกลับมากี่ทุ่มกันแน่? จะเป็นอย่างที่คุณป้าหลี่บอกไว้ไหมนะ กลับมาตรง เวลาพอดี?

เป็นเวลาหกโมงกว่าแล้ว ท้องฟ้าก็ยังไม่มืด เย่ซือเฉิน ไม่ได้เปิดไฟไว้ เขานั่งลงบนโซฟา แล้วรินไวน์มาหนึ่ง แก้ว วันนี้เขายังไม่ได้ทานข้าวเย็น ท้องว่างแล้วมาดื่ม ไวน์แบบนี้จะไม่สบายเอาได้ แต่เขาก็ยังคงทำแบบนี้ เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ในห้อง ก็มีดและมองสิ่งของได้ไม่ชัดเจนแล้ว เขาได้ดื่มไวน์ที่ อยู่บนโต๊ะไปแล้วครึ่งขวด

เงินลั่วฉิงยังไม่กลับมา เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของเขาดูอึม ครีมเศร้าหมอง เขาถือแก้วไวน์ไว้ในมือไว้แน่นมาก และเขาก็ยังคงไม่เปิดไฟ เวลาก็ผ่านไปช้าๆ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ เงาต่างๆ

ในห้องก็เริ่มที่จะมองไม่เห็นแล้ว เยซือเฉินที่นั่งอยู่บน โซฟาก็ค่อยๆกลืนหายไปในความมืด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แสงจากโทรศัพท์ของเขาสะท้อนให้เห็นแก้วไวน์อันว่างเปล่าที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ ใกล้จะสองทุ่มแล้ว แต่กลับยังไม่เห็นเงาของเธอเลย ขณะนั้น ในความมืดนี้ทำให้มองเห็นสีหน้าของเย่ซือ เฉินไม่ชัดเจน แต่อุณหภูมิทั้งห้องโถงราวกับว่าลดลง ไปหลายองศาเลยทีเดียว

และในเวลาเดียวกันนี้ เป็นลั่วนิ่งก็กำลังกอดเด็กซีเอา

ไว้ และร้องเพลงกล่อมเธอเข้านอน “คุณแม่คะ พรุ่งนี้หนูกับพี่จะต้องไปโรงเรียนแล้ว คุณ แม่จะมาส่งพวกหนูไหมคะ? ” ถังจื่อซีที่อยู่ในอ้อมกอด

ของเวินลั่วฉิงนั้น ท่าทางดูออดอ้อนมาก เธอรู้ว่า พอ เธอหลับ คุณแม่ก็จะกลับไป ในข้อนี้เธอนั้นชินไปแล้ว พี่ได้บอกไว้แล้วว่า คุณแม่เป็นคนของสามีไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนกลางคืนคุณแม่ก็ต้องกลับบ้านไปอยู่ กับสามีของคุณแม่

“ถ้าไม่มีอะไรฉุกเฉินแม่ก็จะไปส่งแน่นอน แต่ถ้ามีเรื่อง ฉุกเฉิน แล้วแม่มาไม่ทัน คุณแม่ถงก็จะเป็นคนไปส่งที่ โรงเรียนเองนะ พวกหนูต้องเชื่อฟังคุณแม่ถงนะรู้ ไหม”เงินลั่วชิงไปกล้ารับประกันเธอร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอกลัวว่ารับปากไปแล้วจะทำตามสัญญาไว้ไม่ได้ เธอ กลัวจะทำให้เด็กๆผิดหวัง

“เด็กซีรู้ค่ะ เรื่องฉุกเฉินของคุณแม่ก็คือสามีของคุณ แม่” ถังจื่อซีเงยใบหน้าเล็กที่ขาวนวลขึ้นมา สีหน้าดู ตั้งใจมาก

เงินลั่วชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เด็กคนนี้นี่ช่าง รู้มากเสียจริง

“คุณแม่คะ สามีของคุณแม่ดุไหมคะ? ” ถังจื่อซีกระพริบตาปริบๆ เสียงของเธอฟังดูน่ากังวล “ไม่ดุจะ”เวินลั่วชิงอึ้งไปครูหนึ่ง แล้วยิ้มมุมปากเล็ก

น้อย

เยซือเฉินนั้นไม่ได้ดูใจร้าย ตั้งแต่รู้จักเขามา ก็ยังไม่ เคยเห็นเขาดุหรือโมโหเลยสักครั้ง แต่ไม่ดุก็ไม่ได้แปล ว่าจะไม่อันตราย ในทางกลับกัน ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ยิ่ง ทำให้ดูน่ากลัว พอกล่อมถังจื่อซีนอนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลา

สองทุ่มกว่าๆแล้ว เป็นลั่วนิ่งค่อยๆลุกออกไป หลังจาก นั้นเธอก็พูดคุยกับเห่อถงถงเล็กน้อย ก่อนจะนั่งรถ กลับไปที่คฤหาสน์ของเย่ซือเฉิน

เงินลั่วชิงที่รีบกลับไปคฤหาสน์ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง แล้ว พอเห็นคฤหาสน์ที่มืดมิด เธอก็ตกใจทันที หรือว่า คุณป้าหลี่จะไม่อยู่บ้านนะ?

ปกติแล้วทุกครั้งที่เธอถึงบ้าน คุณป้าหลี่ที่ได้ยินเสียง

ก็จะออกมาเปิดประตูให้เธอ

หรือว่าวันนี้คุณป้าหลี่มีธุระออกไปข้างนอกแล้ว? เงินลั่วชิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอกดรหัส แล้วเปิด

ประตูเข้าไป

พอได้ยินเสียง เย่ซือเฉินก็ยกมุมปากขึ้นทันที

บรรยากาศอันแสนเยือกเย็นนี้ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บขึ้น มาทันที ตรงเวลาดีจริงๆ พอเขาบอกว่าจะกลับสีทุ่ม เธอก็กลับมาสามทุ่มครึ่งจริงๆ

ตรงเวลาพอดีเลยจริงๆ

เป็นลั่วนิ่งเปิดไปและเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็เดินไปที่ห้อง โถง ตอนนั้นเองเธอก็ได้เจอเย่ซื้อเฉินที่นั่งอยู่ที่โซฟาพอเธอเห็นเย่ชื่อเฉินที่นั่งอยู่ที่โซฟา ชั่วพริบตาเวินลั่วฉิ

งก็ตัวแข็งที่อไปหมด เขาอยู่ที่บ้านนี้ได้ยังไงกัน?

เขาอยู่ที่บ้านแล้วทำไมไม่เปิดไฟล่ะ?

เขากลับมาเมื่อไหร่กันนะ?

คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัวของเธอทันที แต่ตอนนี้ เธอไม่กล้าที่จะถามออกไปสักคำ สายตาของเวินลั่วฉิงมองไปยังขวดไวน์ที่วางไว้ด้าน

หน้าของเขานั้นเป็นขวดที่ว่างเปล่า แต่ในแก้วไวน์นั้น ยังเหลือไวน์อยู่นิดหน่อย แสดงว่าเขาดื่มไวน์ไปหมด

ขวดแล้ว

เขาไม่ได้เปิดไฟ แสดงว่าตอนที่เขากลับมาฟ้ายังสว่าง อยู่แน่นอน เลยยังไม่ต้องเปิดไฟ

เพราะฉะนั้น เป็นลั่วฉิงเดาไม่ออกเลยว่าเขาได้กลับมา นานแล้ว หรือพูดได้ว่าเขารอเธอมานานมากแล้ว ถึงแม้ว่าคุณป้าหลี่จะไม่อยู่ แต่จากสีหน้าของเขาแล้ว เงินลั่วฉิงก็รู้ดีว่า เขาคงรู้เรื่องหมดแล้ว เขาได้รู้เรื่องหมดแล้ว แถมตั้งใจมารอเธอ และรอมา

นานแล้วด้วย!

พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ในใจของเวินลั่วฉิงก็สั่นขึ้น

มาทันที

เยซือเฉินที่นั่งอยู่บนโซฟา ก็ค่อยๆหรี่คาลง เขามอง เธอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของเขาดู

เป็นปกติ

แต่เป็นลั่วนิ่งกลับรู้สึกได้ว่าในห้องช่างหนาวเย็นจน ทำให้สั่นไปทั้งตัว บรรยากาศที่อันตรายนี้ได้ปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ทำให้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกมาเลย ด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ ถังจื่อซีได้ถามว่าเย่ชือเฉินนั้นดุไหม?

เขานั้นไม่ได้ดุจริงๆ แต่แบบนี้กลับทำให้รู้สึกกลัว มากกว่า กลัวจนตัวสั่นไปหมด

เป็นลั่วนิ่งกลืนน้ำลายไปโดยที่ไม่รู้ตัว และย่างก้าวของ เธอนั้นก็เหมือนที่จะถอยหลังกลับไป เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เป็นลั่วนิ่งก็ไม่ได้ส่งเสียง อะไรออกมาเช่นกัน เหมือนเท้าของเธอจะถูกยึดติดไว้

กับพื้นเสียแล้ว เธอยืนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไปไหน ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะไป แต่พอเห็นท่าทางของเย่ชื่อ เฉินในตอนนั้นแล้ว ทำให้เธอไม่กล้าขยับไปไหนเลย

จริงๆ

เงียบงัน ปกติแล้วเป็นลั่วนิ่งเป็นคนที่มีความอดทน แต่ ในตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าความเงียบนี้มันช่างทรมาน เหลือเกิน

“มานี่”ซื้อเฉินที่ถือแก้วไวน์อยู่นั้น ก็ค่อยๆหมุนแก้ว ไวน์ไปมา ท่าทางนั้นดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจเป็นพิเศษ ดวงตาของเขาที่เดิมทีมองไปที่เธอนั้น ก็ได้สลับมามอง ตรงแก้วไวน์ที่อยู่ในมือแทน และไม่ได้มองไปที่เธออีก น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดังมาก แถมยังทุ้มต่ำกว่าปกติ เสียอีก น้ำเสียงของเขาในตอนนั้นฟังไม่ออกเลยว่า เขากำลังโกรธอยู่

ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ ในใจเงินลั่วชิงก็ยิ่งไม่แน่ใจเข้าไป ใหญ่ ในตอนนั้นเธอกลับหวังว่าเขาจะโกรธ และโมโห ออกมาบ้าง อย่างน้อยเธอก็พอจะรับมือได้บ้างเป็นลั่วนิ่งค่อยๆถอนหายใจออกมา ในตอนนั้นเขาไม่ได้ มองมาที่เธอ แต่กลับจ้องมองไปที่แก้วไวน์ที่อยู่ในมือ จู่ๆเธอก็รู้สึกเป็นห่วงแทนแก้วไวน์ที่อยู่ในมือของเขา

ไม่สิ เธอควรเป็นห่วงตัวเองมากกว่า เธอคิดว่า เดี๋ยวเขาอาจจะจัดการเธอเลยก็ได้

“พูดอีกทีซิว่าเธอต้องการฉัน? “ไม่มีเสียงใดๆ เย่ซื้อเฉิ นกวาดสายตาไปที่เธอ สายตาคู่นั้นดูเหมือนไม่ได้ ใส่ใจอะไร แต่เป็นลั่วนิ่งกลับรู้สึกว่าสายที่เขามองมา นั้น ราวกับว่าทำให้เธอตกลงไปในหลุมอันหนาวเหน็บ เป็นพันปี

เป็นลั่วนิ่งถอนหายใจก่อนจะเดินไปหาเขา ในตอนนั้น เวินลั่วฉิงเดินช้ามากๆ แต่ระยะทางระหว่างเธอกับเขา ก็ไม่ได้ไกลกันเลย แม้ย่างก้าวของเธอจะเล็ก แต่เพียง แค่ไม่กี่ก้าวก็เดินไปถึงเขาแล้ว

พอเดินมาถึงโซฟาแล้ว เป็นลั่วอึ้งยืนห่างจากเขา ประมาณสามเมตร ด้วยสัญชาตญาณของเธอ เธอ เลือกที่จะยืนในระยะห่างที่ยังปลอดภัยอยู่ เยซื้อเฉินมองไปที่เท้าของเธอ ราวกับว่าพยายามวัด ตำแหน่งที่เธอยืนอยู่ในตอนนั้น แล้วดวงตาคู่นั้นก็ ค่อยๆเงยขึ้นมา มองไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ แล้ว หยุดอยู่ที่ใบหน้าของเธอ