ตอนที่ 27 คันหาเจอแล้ว

“เงินลั่วฉิงเติบโตมากับแม่ของเธอ ที่ผ่านมาเธอ ย้ายที่อยู่มาหลายหน แต่ทว่า ทุกคนที่รู้จักกับเวินลั่วฉิง ล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ผิวหน้าของเธอนั้นเต็มไป ด้วยกระ ทั้งขี้เหร่ทั้งโง่ ไม่ว่าจะเรียนที่ไหน ก็จะมีผลการ เรียนที่แย่ที่สุด แต่ว่า สมัยที่เธอเรียนอยู่มัธยมนั้น เธอ กลับมีแฟนอยู่คนหนึ่ง เห็นว่ากันว่า เขาสองคนรู้จักกัน ตั้งแต่เด็ก ผูกพันกันมาก ผู้ชายคนนั้นฐานะดี หน้าตาดี เรียนก็เก่ง ฉันคิดว่า ผู้ชายคนนั้นคงชอบเธอในฐานะ ของคุณหนูใหญ่ตระกูลเวิน ในตอนนั้นเธอก็ได้กลับเข้า มาในตระกูลเวินแล้ว แต่คุณปู่เงินได้รับรู้เรื่องนี้ในภาย หลัง เลยให้เว็นลั่วชิงหมั้นกับคนของตระกูลเย่อ” คุณ ชายห้าฉิงเช็กข้อมูลอย่างละเอียด

“ตอนนั้นเธอตอบโต้ยังไง?” คุณชายสามเย่ค่อยๆ หรี่ตา สิ่งที่เขาอยากรู้คือ ในตอนนั้นเธอได้ตอบโต้กลับ มายังไงบ้าง

“เธอตอบโต้ยังไงงั้นหรอ? ตามที่ฉันคันเจอ ตอน นั้นเธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรมากมายนะ ตั้งแต่ต้นจนจบก็ ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เธอทำตามที่คุณปู่เวินต้องการ ทั้งหมด ราวกับว่า ไม่เคยมีแฟนมาก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ ฉันคิดว่า ประเมินจากสมองอย่างเธอแล้ว คงไม่สามารถ ทำเรื่องให้ทุกคนตกตะลึงได้หรอก ฉันว่า เธอคงเป็น ประเภทที่ไม่เข้าใจความรู้สึกคนด้วยซ้ำ” คุณชายห้าฉิง นึกถึงการตอบโต้ก่อนหน้านั้นของเธอไปด้วย เขาส่ายหัวไปมาเล็กน้อย

คุณชายสามเยสหรี่ตาลงแล้วครุ่นคิด การตอบโต้ ของเธอนี้? มันปกติจริงๆหรอ?

“พี่สาม ฉันว่า ในตัวคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินไม่ เห็นมีอะไรที่น่าขุดคันเลย พี่จะเสียเวลากับเธอไปทำไม กัน?” คุณชายห้ายิงไม่เข้าใจ

เย่ซื้อเฉินไม่ตอบอะไร เพียงแต่แววตาคู่นั้นยิ่งดู มืดมนลงไปอีก บวกกับหลักฐานและข้อมูลที่คันเจอมา ไม่มีอะไรที่ข้องเกี่ยวกับเงินลั่วชิงเลยสักนิด

อีกทั้ง หลักฐานทั้งหมดที่เจอล้วนแต่ยืนยันว่า ไม่ใช่เธอ แต่ในใจลึกๆ เขาก็ยังคงสงสัยในตัวเธอ

“หัวหน้าครับ ได้ยินมาว่า เมื่อคืน เวินลั่วชิงอยู่ๆก็ ล้มป่วยลง คุณปู่เวินรีบส่งเธอไปประเทศM ในเช้านี้แล้ว ครับ” เช้ารุ่งขึ้นของวันที่สอง เลขาอุมารายงาน เพราะ หัวหน้าของเขากำชับให้สังเกตการณ์เคลื่อนไหวของฝั่ง นั้นเอาไว้

เย่ซื้อเฉินหยุดฝีเท้าของเขา ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง เขารู้สึกสังหรณ์ขึ้นมาถึงอันตรายบางอย่าง “ล้มป่วยงั้น หรอ?”

เมื่อคืนยังดีดีอยู่เลย ทำไมอยู่ๆวันนี้มาป่วยได้?

เดิมที่เขาอยากจะหาโอกาสไปลองลูบสัมผัสอีก สักครั้ง นึกไม่ถึงว่า เธอจะรีบออกจากโรงพยาบาลขนาด นี้
“ใช่ครับ สุขภาพจิตของคุณเป็นนั้นมีปัญหาอยู่ แล้ว เมื่อคืนอยู่ๆก็ล้มป่วย ควบคุมไม่ได้” เลขาอถ่ายทอด ข้อมูลที่ตนได้รับมาให้เขา “เช้าวันนี้คนของตระกูลเวิน เลยรีบส่งคุณเว็นออกนอกประเทศ อาการป่วยของคุณ เวินน่าจะหนักหนามากครับ”

“ไปตรวจสอบให้ทีนะ” ริมฝีปากบางๆของเย่ซื่อ เฉินเปิดออกเล็กน้อย เรื่องราวนี้ทวีความรุนแรงมากขึ้น เขารู้สึกว่าเรื่องราวมันชักจะซับซ้อนขึ้น

หากว่าเธอนั้นล้มป่วยจริง เขาคงต้องยอมวางมือ ลงจากเรื่องนี้ แต่หากว่าไม่ใช่ งั้นเรื่องนี้ก็ต้องแฝงไป ด้วยอะไรบางอย่างแน่นอน

“ได้ครับ” เลขาอู่ตะลึงเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะยังไม่ เข้าใจว่า ทำไมหัวหน้าของเขาถึงต้องให้ทำแบบนี้ แต่ เขาก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

“หัวหน้าครับ คันหาเจอแล้วครับ” สามวันผ่านไป เลขาอูได้แจ้งข่าวสารกลับมา เขารายงานไปด้วยพร้อม กับวางรูปรูปหนึ่งไว้ตรงหน้าของเยซื้อเฉิน