ตอนที่ 23 การพิสูจน์ที่ดีที่สุด

ทันใดนั้น คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินก็เป็นลมล้มลง

ไป

“ฉิงฉิง ฉิงฉิง เป็นอะไรไปลูก อย่าทำให้ปู่ตกใจ แบบนี้สิ” คุณปู่เว็นตกใจจนหน้าซีด “เร็วเข้า ต้องรีบส่ง เธอไปโรงพยาบาล” ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด งานหมั้น ที่จัดอยู่ก็สิ้นสุดลง

เมื่อตกดึก ณ ห้องพัก VIP ของโรงพยาบาลแห่ง หนึ่ง

คุณชายสามเย่เดินเข้ามาในห้องพักอย่าง ง่ายดาย ในขณะที่เป็นลัวฉิงกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง

ถึงเธอไม่ได้สวมใส่แว่นดำสีดำแสนเชยเอาไว้ แต่กระบนใบหน้าของเธอก็ยังคงเห็นชัดเจน

คุณชายสามเย่ยืนอยู่ที่ขอบเตียง จ้องมองใบหน้า ของเธอ ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไร

เรื่องบ้าคลั่งที่เกิดขึ้นตลอดเมื่อคืนนั้น เขารู้ว่า เขาได้ฝากรอยแผลให้กับเธอไม่น้อย เธอมีงานหมั้นใน วันนี้ ผิวของเธอที่ถูกแป้งทาบดบังเอาไว้ ทำให้มองไม่ เห็นรอยใดใด

เพียงแต่ เขาคิดว่าคงต้องมีรอยแผลบางส่วนที่ไม่

สามารถปกปิดไว้ได้

ตัวอย่างเช่น จุดบางจุดนั้นค่อนข้างบอบบางเป็นพิเศษ

สายตาของเขามองเลื่อนต่ำลงมา จากใบหน้า

เลื่อนไปยังคอ เลื่อนลงไปที่กระดูกไหปลาร้า เลื่อนต่ำ ลงมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่จุดจุดหนึ่งที่สูงนูน พอนึกถึงเรื่องบ้าคลั่งเมื่อคืนแล้ว แววตาของเขา

แลดูหดหู เขานึกไม่ถึงว่า เมื่อคืนตัวเขานั้นจะไม่สามารถ

ควบคุมตัวเองได้ขนาดนี้

นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบ24ปีของเขา ในตอนแรก เป็นเพราะเธอถูกวางยา แต่ต่อมาในทุกๆครั้ง เขานั้นเป็น

ตัวการควบคุมแต่เขากลับหยุดทำมันไม่ได้

ความรู้สึกลุ่มหลงแบบนั้น มันทำให้เขาควบคุมตัว เองไม่อยู่

เขาถอนหายใจเบาๆ เขาละสายตาออกจากตรง หน้า

ถึงแม้ว่า เขาจะสงสัยในตัวเธอ แต่เขาก็ไม่ สามารถถอดเสื้อของเธอออกจริงๆเพื่อเช็กดู

ไม่ อย่านะ อย่า” เวินลั่วชิงที่นอนอยู่นั้น เธอดู นอนหลับอย่างไม่สงบ หัวคิ้วของเธอทั้งสองชนกัน ความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมานั้นแลดูแสนจะเจ็บปวดและ ดิ้นรน

เยื้อเฉินสะดุ้ง แต่พบว่าเธอกำลังนอนละเมอ แล้วพูดออกมา เขาเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ความเจ็บปวดของเธอนั้นดูแล้วไม่ได้หลอกกันอย่างแน่นอน

อย่า? อย่าอะไรกัน?

” อย่า อย่าทิ้งฉันไป อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” ในชั่ว ขณะนั้นเวินลั่วชิงได้หลุดเข้าไปในห้วงแห่งความฝัน คิ้ว ของเธอขมวดแน่น สีหน้าของเธอดูทรมานมากยิ่งขึ้น

ผ่านมา 5 ปีแล้ว แม่ของเธอจากเธอไปแล้วแล้ว ตั้ง 5 ปี แต่เธอก็ยังคงฝันถึงแม่ของเธอเป็นระยะ เธอฝัน เห็นภาพแม่ของเธอตอนที่กำลังจะจากไปในวันนั้น

ตั้งแต่เธอยังไม่เกิด พ่อของเธอก็โชคร้ายตาย จากไป ในตอนนั้น ตระกูลเวินไม่ยอมรับแม่ของเธอ และ ไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของเธอ ดังนั้น ตั้งแต่เธอเกิดจนถึง อายุ15ปี เธอเติบโตและผูกพันกับแม่ของเธอมาก เธอ ไม่อาจเข้าใจได้ว่า ทำไมอยู่ๆแม่ของเธอถึงต้องมาด่วน จากเธอไปอีกคน

ทำไมแม่ถึงทิ้งเธอไว้ตัวคนเดียวได้ลงคอ

อย่าทิ้งเธอไป? เธอหมายถึงหยู่นานรึเปล่า? วันนี้ หยู่นานไม่ได้มา มันทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้เชียวหรือ? เขานึกถึงเรื่องของเช้าวันนี้ ที่ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป อย่างไม่แยแส บวกกับความหยิ่งยโสและความได้ใจ ของเธอ เย่ซื้อเฉินหรี่ตาครุ่นคิด

“อย่า อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ เรื่องราวมันแสนจะเจ็บปวด หรือเป็นเพราะความกลัว ร่างกายของเธอนั้นค่อยๆห่อตัวลง เสื้อผ้าของโรง พยาบาลที่เธอสวมใส่เลยพลอยหดลงตาม
เย่ซื่อเฉินกะพริบตาแล้วนึก เมื่อคืนที่แสนจะบ้า คลั่งนั้น เขาเคยสัมผัสลูบจับผิวกายทั้งตัวของเธอ เขาจำ ได้อย่างชัดเจนว่า บริเวณรอบเอวด้านซ้ายของเธอมีรอย สักอยู่จุดหนึ่ง

ความรู้สึกนั้นมันช่างชัดเจน ไม่ผิดอย่างแน่นอน

รอยแผลจากเมื่อคืนนั้นอาจจะปกปิดมันไว้ได้ แต่ รอยสักที่ชัดเจนขนาดนั้นคงไม่อาจปกปิดมันได้ทั้งหมด ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถปกปิดมันได้ไว้มิด แต่เวลาสัมผัส โดนก็จะสามารถรู้ได้ทันที

นี่คือการพิสูจน์ที่ดีที่สุด

เขาโน้มเอวลงมา ยื่นนิ้วมืออันเรียวยาวของเขา

ไปตรงบริเวณรอบเอวของเธอ