ตอนที่ 18 ท่าทีโต้ตอบของเธอ

สิ่งที่เขาทำทั้งหมดไม่ก็เพียงแค่จะจับพิรุธเธอ เท่านั้น

หากเธอมีพิรุธออกมาเมื่อไหร่ เกรงว่าครั้งนี้จะหนี ไม่รอด…

หากครั้งนี้เขาจับตัวเธอได้ คงจะไม่เพียงแค่เชิญ มาพูดคุย หรือแค่ดื่มน้ำชาหรอก เกรงว่าจะ

เมื่อนึกถึงกลิ่นอายของความอันตรายเมื่อวานที่ เขาทำให้ตกใจกลัว ในใจของเวินลัวฉิงก็สั่นเทาขึ้นมา ทันที

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เจอกันอย่างเป็น ทางการ ดูไปแล้วเขาก็ไม่ถึงกับว่าจะฆ่าเธอหรอก แต่ เกรงว่าคนอย่างเขาจะใช้วิธีทรมานคนมากกว่าการฆ่านะ สิ

ดังนั้นหากเธอตกไปอยู่ในมือเขา มันน่ากลัว ว่าการตายเสียอีก ถึงตอนนั้นแล้วฟ้าดินก็ช่วยอะไรไม่ได้

เอ๊ะ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมีอะไรกับเขานิ? แถมยังไม่ ได้ไปขุดหลุมบรรพบุรุษเขาสักหน่อย เขาถึงขนาดที่จะ ต้องฆ่าต้องแกงกันเลยเหรอ?

ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?

เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนเดินอยู่บนหน้าผา ที่ปกคลุมไปด้วยน้ำค้าง หากก้าวไม่ระวังแม้แต่นิดเดียวอาจจะซวยเอาได้

ตอนนี้เป็นตัวฉิงรู้สึกในใจแตกสลาย! แต่กลับไม่ สามารถแสดงพิรุธออกไปได้

“ผมถามว่าเมื่อคืนช่วงเวลาสี่ทุ่มถึงตีสี่คุณ เงินลั่วชิงอยู่ที่ไหนครับ?” เจ้าหน้าที่ตำรวจถามอีกครั้ง

“ฉันไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของคุณตำรวจยังไง” เป็นลัวฉิงขมวดคิ้วขึ้นแล้วตอบด้วยความงุนงง

.” เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ยินคำตอบถึงกับชะงัก คำถามนี้มันตอบยากตรงไหนเหรอ?

“ปฏิกิริยาการตอบโต้แบบนี้ชัดเลย! ปัญญาอ่อน กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว นี่คือปัญญาอ่อนที่สุดแล้ว” คุณชายห้า ฉิงที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้านบนนั้นเห็นท่าที่การตอบโต้ ของเธอแล้วพูดขึ้นมาทันที

คำถามง่ายๆ แบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ เหรอ?

เย่ซื้อเฉินขมวดคิ้วขึ้น หรี่ตาเล็กน้อย ยิ้มมุมปาก กว้าง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ? “นี่มันเรื่องอะไรกัน? คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินไปทำ

ผิดกฎหมายมาหรือเปล่า ฟังจากน้ำเสียงของตำรวจ เหมือนกำลังสอบปากคำเลย”

“นั่นนะสิเหมือนสอบปากคำเลย แต่สมองของคุณ หนูใหญ่ตระกูลเวินมีปัญหาไม่ใช่เหรอ สมองมีปัญหาก็ ไม่ต้องรับโทษทางกฎหมาย”

“อาการป่วยของคุณเวินหนักขนาดนี้เลยเหรอ?มิน่าล่ะว่าทำไมเย่อหยู่นานที่เป็นเจ้าบ่าวไม่ยอมออกมา” ในตอนนี้เสียงกระซิบนินทาของผู้คนในงานก็ดัง

ขึ้น

ดูเหมือนว่าเว็นลั่วฉิงจะไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูด พวกนั้น เธอยังไงมีท่าทีที่งนงงอยู่จนถึงตอนนี้

เจ้าหน้าที่ตรวจรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก คำถามที่ ถามไปเธอก็ตอบไม่ได้

“คุณตำรวจคะ ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ?” เวินลั่วฉิง ถามกลับด้วยความสงสัย สายตากระพริบไปมา ในแวว ตาของเธอมีความสับสนงงงวย ระมัดระวัง ตื่นเต้น กังวล กลัว อีกทั้งยังรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอีกด้วย

เย่ซื้อเฉินที่ยืนมองเธออยู่ด้านบน สายตาเปล่ง ประกายขึ้นมาทันที

“ไม่ ไม่มีครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจถอนหายใจเบาๆ ดูจากท่าทางเธอแล้วในใจก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อ “คุณ เงินไม่ต้องกลัวนะครับ ค่อยๆ นึกลำดับเหตุการณ์ แค่คุณ เวินบอกผมว่าเมื่อคืนคุณไปที่ไหนแค่นั้นก็ได้แล้วครับ”

น้ำเสียงเปลี่ยนไปไม่เคร่งขรึมเหมือนที่ถามครั้ง แรก

“เมื่อคืนฉันไปทำสปาที่ Fairyland Club หลัง จากนั้นก็กลับบ้านไปนอน” เวินลัวฉิงตั้งใจนึกภาพ เหตุการณ์ จากนั้นก็ตอบเจ้าหน้าที่ตำรวจไปด้วยความ มั่นใจ แววตาที่ไร้เดียงสา ลักษณะท่าทางที่จริงจัง หาก ยังสงสัยอีกก็แปลกแล้ว
คำตอบของเธอฟังดูเรียบง่าย ธรรมดา ไม่ได้บอก เวลาที่ชัดเจน และไม่มีประเด็นสำคัญอะไร แต่ยิ่งเป็น แบบนี้ยิ่งทำให้น่าสงสัยมากขึ้น

เย่อหยู่เฟิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลค่อยๆ บิดตัวหันมา แวว ตาที่ดูไร้เดียงสาคู่นั้นและคำพูดธรรมดาของเธอที่พูด ออกมา หากก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ความจริง ตอนนี้เขาก็คง เชื่อคำพูดเธอไปแล้วเหมือนกัน

เย่ซื้อเฉินที่ยืนดูอยู่ด้านบนนั้นมุมปากยกขึ้นด้วย ความเย็นชา