บทที่ 1150 คนไร้ยางอายเยอะเกินไป ถูกคุณชายสามเตอกหน้าเต็มๆ (3)

“ท่านประธานครับ คุณจะมาดูหน่อยไหมครับ” สําหรับเรื่อง แบบนี้ เลขาหลิวไม่รู้จริงๆว่าควรจะจัดการยังไง สำหรับเรื่องที่

เกี่ยวข้องกับองค์กร โกสต์ซิตี้ ช่วงนี้เขาได้ยินไม่น้อย หาเรื่องได้

แม้แต่ตระกูลถัง แม้แต่ท่านประธาน

“อืม ฉันไป” น้ำเสียงของเยซื้อเฉิน ในตอนนี้เคร่งขรึมอย่าง เห็นได้ชัด ดวงตาคู่นั้นฉายความเยือกเย็น ในเมื่อคนขององค์กร โกสต์ซิตี้มาหาถึงที่ แน่นอนว่าเขาต้องไปเจอ

เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าคนขององค์กรโกสต์ซิตี้คิดอยากจะ ทําอะไร?

“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมพาพวกเขาไปที่ห้องรับรอง” เลขาหลิว

ได้ยินประธานของตนเองรับปากแล้ว ในที่สุดก็โล่งใจ

หลังจากวางสาย เลขาหลิวจึงเดินไปตรงหน้าพวกคนที่อยู่ใน ห้องโถง : “ท่านประธานของพวกเราบอกว่าจะมา พวกคุณเดิน ตามผมไปรอที่ห้องรับรองสักพักนะครับ”

ท่าทีของเลขาหลิวถือว่ามีมารยาท แต่ไร้ซึ่งความประจบประ แจง คำพูดที่บอกว่าท่านประธานของพวกจะมา วางท่าเป็นเอ เฉินชัดๆ

คนขององค์กรโกสต์ซิตี้จะร้ายกาจแค่ไหน ตอนนี้คนขององค์กรโกสต์ ตีก็มาขอพบท่านประธานของพวกเขา ถ้าอย่างนั้น แน่นอนว่าต้องวางท่าท่านประธานของเขาออกมา

อีกทั้งเรื่องที่ก่อนหน้านี้องค์กรโกสต์ซิตี้ทำกับตระกูลถังเลขา หลิวเองก็รู้ทุกอย่าง การกระทำขององค์กรโกสต์ซิตี้ กำหนดให้ เป็นศัตรูของพวกเขาแล้ว แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องปฏิบัติต่อศัตรู ด้วยความเกรงใจ

ท่านประธานรับปากว่าจะมา นั่นเพราะอยากจะรู้ว่าคนของ องค์กรโกสต์ซิตี้คิดอยากจะทำอะไร?

เจิ้งฉงได้ยินคำพูดของเลขาหลิว ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “หมายความว่าอะไร? ให้พวกเรารอ รอจนถึงเมื่อไหร่?”

“ท่านประธานไม่ได้บอก ผมเองก็ไม่แน่ใจ แต่ว่าพวกคุณมา เช้าไปหน่อย ท่านประธานของเรายังไม่ตื่น ถึงอย่างไรก็ต้องรอ ให้ท่านประธานของเราตื่นนอน อาบน้ำแปรงฟันก่อน แล้วกิน ข้าวเช้าเสร็จ ถึงจะมา” เลขาหลิวเห็นท่าทีไม่พอใจของเจิ้งฉง หยุดชะงักเล็กน้อย นี่นะเหรอคนขององค์กรโกสต์ซิตี้? ก็ไม่เท่า

ไหร่หน? แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้ว?

ท่านประธานของพวกเขาไม่เคยเผยอารมณ์ใดๆต่อหน้าศัตรู คนๆนี้คนละระดับกับท่านประธานของเขาจริงๆ

มุมปากของเลขาหลิวยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ คนๆนี้ยังเป็นคน ดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้ประจำเมือง A?!

“เย่ซือเฉินหมายความว่าอะไร? เขาปฏิบัติแบบนี้ต่อคนของ องค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเรา?” เจิ้งฉงไม่พอใจแต่แรกแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดของเลขาหลิว ก็ยิ่งโมโห

“นายรู้ไหมว่าคนๆนี้คือใคร?” เจิ้งฉงขยับตัวเล็กน้อย ชี้ไปที่ เฉิง โหรว โหรว

ดวงตาของเลขาหลิวสั่นเทาเล็กน้อย คนๆนี้คือใคร? เขาคิดว่า เป็นเลขามาโดยตลอด อีกทั้งยังเป็นเลขาที่ไม่เคยออกงานสังคม เป็นเลขาที่ไม่สามารถเอามาเชิดหน้าชูตาได้

เพราะตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในบริษัทตระกูลเยกรุ๊ป ก็เอาแต่ มองไปทั่ว ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นเรียกว่าบ้านนอกเข้ากรุง แต่ท่าทีนั้น แม้แต่เขายังรู้สึกตลก

ถึงแม้ระยะเวลานี้เฉิงโหรว โหรวจะเข้าร่วมงานสังคมไม่น้อย เคยพบเจอสภาพแวดล้อมแบบนั้นหลายครั้ง แต่ว่าสภาพ แวดล้อม ในงานเลี้ยงพวกนั้นไม่สามารถเทียบกับบริษัทตระกูลเย่ กรุ๊ปได้ เมื่อหลายปีก่อนเชื่อเงินเพิ่งออกแบบและตกแต่งบริษัท ตระกูลเก๋กรุ๊ปด้วยตนเอง บริษัทยิ่งใหญ่อลังการมาก ในเมือง A นี้ไม่มีบริษัทไหนเทียบชั้นได้

ระยะเวลานี้เฉิงโหราโหรวพักอยู่ในสาขาขององค์กรโกสต์ซิตี้ ที่เมือง A สาขาที่เมือง A เจิ้งฉงก็ตกแต่งอย่างหรูหรา ตอนแรกที่ เฉิงโหรวโหรวเข้าไปในสาขาก็รู้สึกเหมือนเดินเข้าไปในราชวัล

แต่ว่าตอนนี้เฉิงโหรว โหรวมาถึงบริษัทตระกูลเยกรุ๊ป เพิ่งรู้ว่า สาขาที่มือง A ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยถึง เมื่อเทียบกับบริษัทตระกูลเย่ กรุ๊ป สาขาที่เมือง A เหลือแค่เศษซาก ในชั่วพริบตา

เฉิน โหรว โหรวรู้สึกเพียงว่าสายตาของตนมองไม่พอ แน่นอนว่าเป็นเพราะภายในใจของเธอตอนนี้ตะลึงงัน จึงไม่ได้รักษา สีหน้าเอาไว้ สีหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง เปี่ยมไป ด้วยความตะลึงงัน เปี่ยมไปด้วยความอิจฉา!!

จนกระทั่งได้ยินเจิ้งฉงพูดถึงเธอ เธอจึงดึงสติกลับมา จากนั้น มองไปที่เลขาหลิว เพื่อแสดงตัวตนของตน เฉิง โหรว โหรวเชิด หน้าขึ้น อยากจะแสดงความทระนงและสูงศักดิ์ของตน

เพียงแต่ว่า ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเป็นองค์หญิงขององค์กรโกสต์ ซิตี้ ก็ไม่มีความสูงศักดิ์และสง่างาม ให้พูดถึง ดังนั้นท่าทีของเธอ ในตอนนี้จึงดูหัวมังกุท้ายมังกร รู้สึกตลกอย่างมาก

มุมปากของเลขาหลิวกระตุกอย่างไม่อาจหักห้ามได้ เมื่อเขา

รู้สึกเหมือนอีกาอยากเป็นหงส์ แต่ว่าเลขาหลิวเป็นคนเคยออก

งานใหญ่ๆมาก่อน แน่นอนว่าไม่มีทางแสดงสีหน้าออกมา ทั้งยัง ถามด้วยความร่วมมือ : “ไม่ทราบว่าคุณคนนี้คือ?” “เธอคือองค์หญิงขององค์กรโกสต์ซินตี้” เจิ้งฉงแนะนำตัวแทน

เฉิง โหรว โหรว น้ำเสียงเคล้าไปด้วยความโอ้อวดอย่างเห็นได้ชัด

ถึงแม้เลขาหลิวจะเคยออกงานใหญ่ๆมาก่อน แต่ตอนนี้เขา ตะลึงงัน ไม่สามารถเก็บสีหน้าของตนได้ มองไปที่เฉิง โหรว โหรว ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเหลือเชื่อ

ชั่วขณะหนึ่ง เลขาหลิวเกือบร้องตะโกนออกมา

นี่คือองค์หญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้?

ให้ตายสิ?!!!
นี่คือองค์หญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้?

นี่คือองค์หญิงขององค์กร โกสต์ซิตี้เนี่ยนะ?

เห็นปฏิกิริยาของเลขาหลิว เฉิงโหรว โหราคิดว่าเลขาหลิว ตกใจกับฐานันดรศักดิ์ของเธอ ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึก ทระนงตน เฉิงโหราโหราไม่รู้จักเก็บสีหน้าของตนเอง ภายในใจ ของเธอรู้สึกทระนงตน แสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“นายไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ไม่ต้องกลัว ฉันเป็นองค์หญิง ขององค์กรโกสต์ซิตี้ แต่วันนี้ฉันมาหาประธานของพวกนายด้วย ความจริงใจ” ใบหน้าของเฉิงโหราโหราเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม อย่างเห็นได้ชัด เธออยากจะแสดงออร่าความสูงศักดิ์ของตนออก มา เพียงแต่ออร่านี้ เธอไม่มีแม้แต่น้อย

อีกทั้งเวลานี้ที่เธอพูดออกมา ความทระนงของตนชัดเจนยิ่ง กว่าเดิม

เลขาหลิวหยุดชะงัก เขาตื่นเต้น? เขากลัว? องค์หญิงขององค์ กรโกสต์ซิตี้มองยังไงว่าเขาตื่นเต้น ว่าเขากลัว?

เผชิญหน้ากับองค์หญิงคนนี้ เลขาหลิวรู้สึกว่าตนตื่นเต้นไม่

ออกจริงๆ และยิ่งอย่าพูดถึงกลัว

องค์หญิงคนนี้บอกว่ามาหาท่านประธานของพวกเขาด้วย ความจริงใจ? คำพูดนี้หมายความว่าอะไร

“ไม่รู้ว่าองค์หญิงมาพบท่านประธานของพวกผมด้วยเรื่อง อะไรครับ?” นัยน์ตาของเลขาหลิวฉายแสงแวววับ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ภายในใจของเลขาหลิวมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมากะทันหัน เฉิงโหรว โหราไม่ได้ตอบเลขาหลิว แต่มองไปที่เลขาหลิว จงใจพูดให้มีเลศนัย : “แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ดี เดี๋ยวนายก็รู้

ขณะที่เฉิงโหรว โหราพูดถ้อยคำนี้ จงใจทำเสียงอ่อนโยน ใบหน้ายังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด ทำหน้าเหมือน กำลังยั่วยวนอย่างไรอย่างนั้น

เลขาหลิวรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว องค์หญิงคนนี้ปัญญาอ่อน เปล่า?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

แต่ว่า องค์หญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้บอกว่ามาหาท่านประธาน ด้วยเรื่องดีๆ? ถ้าอย่างนั้นคือเรื่องอะไรกันแน่?

เลขาหลิวรู้สึกว่า เรื่องที่องค์หญิงคนนี้เข้าใจว่าเป็นเรื่องที่ดี

ท่านประธานของเขาอาจจะไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่ดีก็ได้

อยู่ดีๆ เลขาหลิวก็รู้สึกเสียใจที่ให้ท่านประธานของตนมา องค์ หญิงที่ปัญญาอ่อนยิ่งกว่าคนปัญญาอ่อน ไม่มีความจำเป็นต้อง เจอแต่อย่างใด