บทที่ 1140 ปมในใจสองพ่อลูก (1)

การมองถังจื่อโม่ของคุณชายสามเย่แวบนั้นไม่ธรรมดา ทว่า

ถังจื่อ โม่กลับไม่อินังขังขอบ เขามีที่พึ่ง ที่พึ่งของเขาก็คือคุณแม่ มีคุณแม่สักอย่าง เขาต้อง

กลัวอะไร?

“ฮัลโหล เมื่อกี้เยซือเฉินยังหน้าบูดหน้าเบี้ยว แลดูน่ากลัว เหลือหลาย ทว่าหลังจากที่เขารับมือถือมา ระหว่างที่เอ่ยปากพูด ความเย็นเยียบทางใบหน้าลดลงกว่าครึ่ง น้ำเสียงเย็นชาก็อ่อน โยนหลายส่วน

“เยซื้อเฉิน คุณถึงกับลักพาตัวลูกชายฉันเลยเหรอ” ทว่า เงินถั่วนิ่งไม่เห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปกับเงินถั่วนิ่ง แน่นอน ถึงแม้จะ เห็น สถานการณ์เช่นนี้ เธอกต้องทำความเข้าใจเรื่องถังจื่อไม่ โดนลักพาตัวไปก่อนเป็นอันดับแรก

“เขาก็เป็นลูกชายของผมด้วยคุณชายสามเย่หน้าเปลี่ยนสี พลางถอนหายใจเบาๆ ครั้งนี้เสียงเบาลงหลายส่วน ทั้งยังเจือ ความน้อยใจในความไม่เป็นธรรมไว้หลายส่วนอีกด้วย

“คุณก็รู้ว่าเขาเป็นลูกชายคุณด้วยเหรอ คุณรู้แล้วยังลักพาตัว เขาอีกเหรอ? “เงินถั่วนิ่งได้ยินก็ยิ่งตะคอกเสียงใส่ เสียงดังขึ้น อย่างชัดเจน

ระดับเสียงสูงมาก ทว่าเป็นถั่วนิ่งที่อยู่ในสายรู้สึกผิดเล็กน้อยเงินลั่วนิ่งเป็นคนชาญฉลาด รู้ว่าคำพูดของเยเฉันเป็นการถาม เธอ เธอยังฟังอารมณ์ที่น้อยใจด้วยความไม่เป็นธรรมของเชือ เฉินได้ด้วย

ถึงแม้ถังจื่อ โม่ไม่ได้เธอบอกเยซื้อเฉิน ทว่าเป็นถั่วนิ่งได้ยินการ ซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิของเยซื้อเฉินแล้วก็รู้สึกผิดในใจเล็ก น้อย

คงเป็นเพราะรู้สึกผิดในใจ เป็นลั่วนิ่งจึงพูดเสียงดังเป็นพิเศษ เงินถั่วนิ่งพูดเสียงดังกะทันหันเช่นนี้ได้ผลลัพธ์ไม่เลวเลยที เดียว

กู้หนูที่เมื่อกี้จับโต๊ะพยุงตัวเองลุกขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงตะคอก ของเงินลั่วนิ่ง ร่างกายพลันสั่นเทิ้มอีกครั้ง ครั้งไม่เพียงแต่สองขา ของหนูอ่อนแรงเท่านั้น ทั่วทั้งร่างกายก็อ่อนแรงไปหมด

ถังจื่อไม่ได้ยินคุณแม่ตัวเองตะคอกก็ขดตัวด้วยจิตใต้สำนึก เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคุณแม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟมาก เช่นนี้

“ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้”คุณชายสามเย่ชะงัก ตอบหนึ่งประโยค ด้วยจิตใต้สำนึก คุณชายสามเย่โดนปรักปรำหนักมาก แต่ต่อ หน้าภรรยาตัวเอง ถึงจะโดนภรรยาปรักปรําก็ต้องทน

บัดนี้น้ำเสียงคุณชายสามเย่เบากว่าเดิม

“ดังนั้นล่ะ? “อีกฝั่งหนึ่งของสาย เงินลั่วจึงชะงัก จากนั้นก็ไม่ ถามหนึ่งประโยค
“ก่อนหน้านี้คุณไม่รู้ว่าเป็นลูกชายของคุณ คุณจึงลักพาตัวได้ เหรอ? “เงินถั่วงหยุดชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยปากพูดต่อ ไม่ได้พูด เสียงดังเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เพียงแต่น้ำเสียงระคนความโกรธ อย่างชัดเจน

“คุณไม่รู้สถานะของเขา คุณก็ไม่ไปสืบ ถึงกับลักพาตัวเลยเห รอ? คุณลักพาตัวเด็กอายุห้าขวบ ถ้าเจ็บตัวขึ้นมาจะทำยังไง? ถ้าคุณทำให้ลูกตกใจจะทำยังไง? ถ้าคุณทำให้เขามี เงามืด ปม) ในใจจะทำยังไง? “เป็นถั่วนิ่งนึกความเป็นไปได้นั้นก็ อดกังวลใจไม่ได้ นี่คือการลักพาตัวนะ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย

การลักพาตัวเป็นเรื่องรุนแรงมาก เผลอๆอาจทำให้เกิดผลกระ ทบร้ายแรงได้

เชื่อเงินยังไม่รู้สถานะของถังจื่อไม่ก็สั่งให้ลูกน้องลักพาตัว ถังจื่อ โม่เลยเหรอ แค่เพียงจุดนี้ก็ทำให้เป็นลั่วนิ่งกราดเกรี้ยวมาก แล้ว

ถ้อยคำที่ถังจื่อโม่กล่าวก่อนหน้านี้ เป็นเพราะตอนนั้นเธอ ใจร้อนเกินไป กังวลเกินไป จึงไม่ได้คิดอย่างละเอียด แต่ตอนนี้ ใคร่ครวญดูแล้ว คำพูดของถังจื่อไม่น่าจะเกินความเป็นจริงมาก ทว่าถึงแม้ถังจื่อโม่จะไม่บาดเจ็บ แต่ไม่แสดงว่าเยซื้อเฉินทำ อย่างนี้แล้วจะไม่ผิด

เยซื้อเฉินได้ยินเงินมั่วนิ่งพูดก็เงียบกริบ เรื่องนี้เขาเป็นคนผิด เอง เขาไม่ควรให้กู้หลักพาตัวมาโดยที่ยังไม่รู้สถานะของถังจื่อ โม่
ทว่าก่อนหน้านี้คุณชายสามแย่คาดไม่ถึงว่าถึงจื่อไม่จะเป็น ลูกชายของเขา

เดินที่กู้หนูได้ยินเงินมั่วนิ่งพูดก็รู้สึกไม่ยอม คุณชายน้อยจะ โดนทำให้ตกใจได้เหรอ? จะทำให้คุณชายน้อยมีปมในใจเห รอ?

พวกเขาไม่เกิดปมในใจก็ไม่เลวแล้ว

ทว่าหวูฟังมาถึงตอนท้ายก็รู้สึกละอายใจหลายส่วน เขา สะเพร่าเรื่องนี้จริงๆ

คุณนายในฐานะหัวอกคนเป็นแม่ ลูกชายตัวเองถูกลักพาตัว ไม่ว่าคนที่จะเป็นใคร ไม่ว่าจะบาดเจ็บหรือไม่ คุณนาย ในฐานะ แม่ก็ต้องเกิดปฏิกิริยาอย่างนี้เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

ถึงคุณชายน้อยจะเก่งกาจเพียงใด แต่ก็ยังคงเป็นเด็กอายุห้า ขวบอยู่ดี ในสายตาคุณนาย คุณชายน้อยเป็นหัวแก้วหัวแหวนที่ ต้องปกป้อง ให้ความรักและทะนุถนอม

หัวแก้วหัวแหวนโดนลักพาตัว คุณนายไม่กังวลถึงจะแปลก

“เยซือเฉิน ตอนที่คุณให้สัมภาษณ์กับนักข่าว จื่อไม่ก็ได้ยิน เขาได้ยินว่าคุณไม่ชอบเด็ก ได้ยินว่าคุณเกลียดเด็ก จอโม่เป็นคน ความรู้สึกไวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะคำพูดของคุณ จื่อโม่จึง กังวลว่าคุณจะไม่ชอบเขา ดังนั้นเขาถึงอยากแสดงความสามารถ ต่อหน้าคุณ เขาอยากให้คุณยอมรับเขา ถึงแม้คุณจะไม่ชอบเด็ก แต่เขาก็อยากให้คุณยอมรับความสามารถของเขา ดังนั้นเขาถึง อยากทดสอบคุณ สิ่งที่เขาเรียกว่าทดสอบคุณ อันที่จริงก็เพื่อดึงดูดความสนใจจากคุณเท่านั้นเอง เป็นลั่วจึงเข้าใจปัญหา ระหว่างพ่อแม่ของพวกเขา เงินถั่วงรู้ความรู้สึกของถังจื่อไม่ดี

เดิมทีถึงจื่อไม่ก็กังวลว่าเยซื้อเฉินจะไม่ชอบเขา ไม่ยอมรับเขา ตอนนี้เชื่อเงินยังลักพาตัวถังจื่อไม่อีก เป็นลั่วจึงเป็นห่วงความ สัมพันธ์ระหว่างสองพ่อลูกคู่นี้ว่าจะยิ่งไม่ลงรอยกันมากขึ้น

ดังนั้นตอนนี้เป็นถั่วนิ่งพูดเช่นนี้ก็เพื่ออยากให้เยซื้อเฉันเข้าใจ จุดนี้ ไม่ให้เยซื้อเฉินโทษถังอโม่ เธอยิ่งหวังอยากให้เยซื้อเงิน คิดหาหนทางสร้างความสัมพันธ์ของเขากับถังจื่อโม่ไปในทางที่

ทว่าสิ่งที่เป็นลั่วนิ่งไม่รู้ก็คือมือถือที่อยู่กับเยซื้อเฉินนั้นเปิด

ลำโพงอยู่ คุณชายสามเยได้ยินคำพูดของเธอเมื่อสักครู่ ถังจื่อ โม่ก็ได้ยินเช่นกัน

“คุณแม่พูดมั่ว ผมไม่ใช่สักหน่อย ถังจื่อ โม่แบะปาก ถกเถียง โดยตรง เขาไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเชื่อเงิน เขาไม่อยากให้เยซื้อเฉินรู้ความในใจของเขา

เชื่อเงินไม่ชอบเขา ไม่อยากยอมรับเขา เมื่อเย่ซื้อเฉินยัง บอกว่าเขายอมรับหรือไม่ก็ไม่สำคัญ ดังนั้น เขาไม่อยากยอ มรับเยซือเฉินเป็นพ่อ

เป็นลั่วนิ่งที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของสายซะงักหลังได้ยินคำพูดของถัง จื่อโม่ เย่ซือเฉิน คุณเปิดลำโพงเหรอ?!

ทันใดนั้นเป็นลั่วนิ่งไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี เดิมทีเธออยากให้เย่ชื่อเฉินรู้ความคิดของถังซื้อไม่ แต่เธอคาดไม่ถึงว่าถังจื่อไม่จะ ได้ยินคำพูดของเธอด้วย!!

ถังจื่อไม่มีความทะนงมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนดื้อรั้นเป็นพิเศษ

ความรู้สึกไวมาก เป็นลั่วจึงกลัวว่าถังจื่อไม่จะคิดมาก “คุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง” เชื่อเงินเข้าใจเจต

นารมณ์ของเงินถั่วนิ่ง ไม่ทำให้เธอต้องเป็นห่วงหรือกังวลใจ

แน่นอน

“อืม”เป็นลั่วนิ่งตอบหนึ่ง เธอเชื่อว่าขอเพียงเชื่อเงินยินดี ต้องจัดการเรียบร้อยแน่ ทว่านึกถึงเรื่องที่เยซื้อเงินลักพาตัวถัง จอโม่จะปล่อยให้ผ่านไปอย่างนี้ไม่ได้มั้ง?!

ตอนนี้มือถือที่อยู่กับเย่ซื้อเฉินเปิดลำโพงอยู่ หากปล่อยเรื่อง ลักพาตัวผ่านไปอย่างนี้ ลูกชายคงไม่พอใจและไม่ยินยอมแน่ๆ ดังนั้นเป็นชั่วนิ่งเสริมอีกหนึ่งประโยคว่า “เรื่องลักพาตัวลูกชาย ของฉัน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลย รอให้เจอหน้ากันก่อน ฉันจะคิด กับคุณแน่นอน”

“เรื่องนี้เป็นความผิดของผมเอง เป็นความผิดของผมทั้งหมด เชื่อเงินเข้าใจเงินมั่วนิ่ง ดังนั้นจึงรู้เจตนาของเธอ เดิมทีก็เป็น ความผิดของเขาจริงๆอยู่แล้ว ถึงแม้เธอไม่คิดบัญชีกับเขา เขาก็ ต้องไปขอรับโทษกับเธออยู่ดี

“ขอโทษ”เย่ซือเฉินครุ่นคิดดูแล้ว จากนั้นก็พูดหนึ่งประโยค ด้วยเสียงหนักอึ้ง คุณชายสามเย่โตขนาดนี้แล้ว ไม่ค่อยขอโทษ คนอื่นมากนัก ถ้อยคำขอโทษของคุณชายสามเย่เจืออารมณ์ไว้มากมาย

“ไม่ต้องขอโทษกับฉัน คุณควรขอโทษกับลูกชาย “เงินลั่วนิ่ง ได้ยินคำขอโทษจากคุณชายสามแยก็อึ้ง ทว่าเธอรู้สึกว่าเชื่อเงิน ไม่ได้ติดต่อเธออะไรสักอย่าง หากเปซื้อเฉินจะขอโทษก็ควรจะ เป็นลูกชายมากกว่า

ตอนนี้เยซือเฉินขอโทษลูกชายโดยตรง ไม่แน่ลูกชายอาจยก โทษให้เยซื้อเฉินก็ได้

ถังจื่อ โม่คือลูกชายของเธอ เธอย่อมรู้จักดีอยู่แล้วว่าถังจื่อไม่

เป็นคนปากแข็ง ใจอ่อน

“ขอบคุณคุณมาก เพียงแต่เยซื้อเฉินพูดต่ออีกหนึ่งประโยค ทันที ระหว่างที่คุณชายสามเยพูดประโยคนี้ น้ำเสียงแห้งพร่าเล็ก น้อย มันเป็นเสียงที่เจืออารมณ์ไว้มากมาย

เงินลั่วนิ่ง..….……….

อีกฝั่งหนึ่งของสาย เงินมั่วนิ่งไม่พูดจาเป็นเวลานาน พูดตาม ตรง เธอรู้จักเย่ซื้อเฉินมาตั้งนาน เป็นครั้งแรกที่เห็นเย่ซื้อเฉินเป็น แบบนี้ รู้สึกไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่

“ลำบากคุณแล้ว”ทว่า คุณชายสามเย่ไม่คิดจะจบ เสียงทุ้ม ของคุณชายสามเย่ส่งมาอีกครั้ง!!