บทที่ 1138 ถังจื่อไม่ฟ้องคุณแม่ว่าถูกลักพาตัว (5)

“คุณชายน้อยอย่าวู่วามครับ”หนูร้อนรน พุ่งเข้าไปห้ามถังจื่อ

เดิมที่ถังจื่อ โม่ยังไม่ได้กดปุ่ม เมื่อกู้หมูกระโจนเข้าหา นิ้วมือ สะดุดกดปุ่ม โทรออก

ถังจื่อไม่มองไปยังกู้หนู ดวงตากะพริบรัวๆต่อเนื่อง ใบหน้า หมดค่จะพูด ถังจื่อไม่ยังใช้แววตามองหนูราวกับปัญญาอ่อน อีกด้วย

ไอ้ลาโง่นี้ทำอะไร?

“ไอ้หยา รีบวางสายครับ รีบวางสายเร็ว”หนูเห็นโทรออกไป แล้วก็ตกใจจนอึ้ง สมองไม่หมุนกะทันหัน ไม่ได้คิดอะไรก็กดวาง สายเสียเลย

ถังจื่อไม่มองหนู มุมปากกระตุกด้วยจิตใต้สำนึก สมองคนนี้ มีปัญหาหรือเปล่า?

เวลานี้เขาวางสาย คุณแม่ต้องกังวลใจแน่

เยซื้อเฉินกวาดสายตามองหนูเรียบๆแวบหนึ่ง ถึงแม้จะเป็น แวบหนึ่งที่เรียบเฉย ทว่ากลับมีความหมายอันลึกซึ้ง

กู้หวตัวแข็งทื่อ ยืนชื่ออยู่อย่างนี้ด้วยใบหน้ามึนงง เขาคือใคร? เขาอยู่ไหน? เมื่อเขาทำอะไรลงไป?
เมื่อสบตาความเรียบเฉยของลูกพี่แวบนี้ ร่างกายหากสั่น เพิ่มอย่างแจ่มชัด สองขาอ่อนแรงเกือบจะล้ม

และเวลาเดียวกันมือถือถังจื่อ ไม่ดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้มือถือยัง อยู่ในมือถังซื้อโม่อยู่ มองแวบแรกก็เห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจาก คุณแม่บังเกิดเกล้าของเขาผู้ซึ่งเขาเคารพรัก

ถังจื่อ โม่จ้องเขม็งหวู จากนั้นก็มองไปยังเชื่อเงิน

“รับสาย”เย่ซือเฉินไม่ชักช้าและไม่ได้ลังเลสักนิด กล่าว ประโยคง่ายๆและตรงไปตรงมา

เมื่อสักครู่ถังจื่อ โม่โทรไปแล้ววางสายเลย เป็นลั่วจึงต้องกังวล ใจแน่นอน ดังนั้นเป็นชั่วนิ่งจึงโทรกลับมาโดยเฉพาะ หากเวลานี้ ถังอโม่ไม่รับสาย เธอก็จะยิ่งกังวลใจมากขึ้น

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาอยากขัดขวางไม่ให้ถังจื่อไม่ฟ้อง เงินถั่วนิ่ง แต่เขาปล่อยให้เป็นลั่วถึงกังวลใจไม่ได้ ดังนั้นจำเป็น ต้องรับสายนี้

บัดนี้หวยืนตัวแข็งด้วยใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก ฉิบหาย แล้ว ฉิบหายแล้ว คุณนายโทรมาแล้ว ครั้งนี้เขาตายแน่

มุมปากถังจื่อโม่ยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็กดปุ่มรับสาย ถังจื่อ โม่ใคร่ครวญดูแล้วก็กดปุ่มลำโพง

“ลูกรักทำไมเหรอ? มีอะไรเหรอคะ? “เมื่อรับสายเสียงอ่อน โยนของเงินลั่วนิ่งก็ส่งมา ฟังแล้วรู้สึกสบายกายสบายใจเป็นพิเศษ
กู้หนูรีบหันไปมองถังจื่อไม่อย่างรวดเร็ว ต้องถังจื่อไม่อย่าง จดจ่อ พลางส่ายหัวให้ถังจื่อไม่แรงๆ สื่อให้รู้ว่าอย่าบอกเรื่อง ลักพาตัว

บัดนี้ดวงตาคุณชายสามเก็มองแต่ถึงจื่อ โม่ตลอด แน่นอน คุณชายสามเย่องท่าเหมือนหนูไม่ได้ คุณชายสามแย่ไม่ได้ทำ อะไรทั้งนั้น

ทว่าแววตาของคุณชายสามเย่ระคนความตึงเครียดและความ กังวลไว้หลายส่วน

“คุณแม่ครับ ใครสำคัญที่สุดในใจคุณแม่ครับ? “ถังจื่อ โม่ไม่ ได้บอกเรื่องลักพาตัวโดยตรง และเป็นการตั้งคำถามเรื่องอื่น

“หา? “เป็นลั่วนิ่งที่อยู่ปลายสายไม่ค่อยเข้าใจทำไมจู่ๆลูกรัก ถึงถามอย่างนี้ล่ะ?”

“ผมแค่อยากรู้ว่าใครสำคัญที่สุด ในใจคุณแม่ครับ คือผมกับ น้องสาว หรือเยซื้อเฉิน? “บัดนี้ถึงจื่อโม่จงใจกระทำ ดังนั้น ระหว่างที่ถาม ยังจงใจมองเยซื้อเฉินแวบหนึ่ง

“…ลูกกับน้องสาวสำคัญที่สุดค่ะ……….วงไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมลูกชายถึงโทรมาถามอย่างนี้โดยเฉพาะ แต่เป็นลั่วถึง ครุ่นคิดดูแล้วก็ตอบ คำตอบของคำถามนี้ง่ายมาก ลูกของเธอทั้ง สองคนสําคัญที่สุดอยู่แล้ว

เพียงแต่เป็นลั่วฉิงตอบโดยไม่หยุดแม้แต่เสี้ยวนาที ถังจื่อไม่ได้ยินเงิน วฉิงตอบก็จงใจมองเย่ซือเฉินอีกครั้ง ซึ่งแววตาเจือความโอ้อวดไว้อย่างฉายชัด

สีหน้าเยซือเงินเคร่งขรึมเล็กน้อย คุณชายสามเย็บอกกับตัว เองว่า อย่าให้เกิดศึกชิงรักหักสวาทกับลูกสาวลูกชายตัวเองด้วย คําตอบนี้

“คุณแม่ครับผมมีเรื่องจะบอกถังจื่อ โม่ครุ่นคิดดูแล้วก็ปรับน้ำ เสียง จากนั้นก็เอ่ยปากอีกครั้ง

“เรื่องอะไร? “เสียงของเงินถั่วนิ่งเจือรอยยิ้มไว้หลายส่วน น้ำ เสียงยิ่งอ่อนโยนมาก

“คุณแม่ครับผมถูกลักพาตัวถังจื่อ โม่เป็นเด็กฉลาดเฉียบ แหลม ถังจื่อโม่ยังรู้จักแม่ของตัวเองเป็นอย่างดี ถังจื่อ ไม่รู้ว่าปิด เรื่องนี้กับคุณแม่ไม่ได้แน่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เขาโทรไปหา แล้ว

หากตอนนี้เขาไม่บอกเรื่องถูกลักพาตัวให้คุณแม่ทราบ พอคุณ แม่รู้ทีหลังก็จะตำหนิเขาได้

ดังนั้นเขาตัดสินใจพูดออกมาตรงๆ สำหรับเย่อเฉินจะเจอ จุดจบอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องทุกข์ใจ

ถังจื่อโม่รู้สึกว่าเย่ซือเฉินโดนคุณแม่โกรธ ดีกว่าเขากับเย่อ เฉินโดนคุณแม่ดุว่าด้วยกันสองคน

ถังจื่อไม่รู้สึกว่าสถานการณ์เช่นนี้เอาตัวรอดได้หนึ่งคนก็หนึ่ง คน แน่นอน สถานการณ์แบบนี้เด็กน้อยถังจื่อโม่เลือกที่จะช่วยตัว เองอยู่แล้ว
“ลูกว่าอะไรนะ? “อีกฝั่งหนึ่งของสาย เสียงของเงินถั่วง เปลี่ยนทันที ไม่ได้อ่อนโยนและไม่ได้เจือเสียงยิ้มไว้เหมือนเดิม แล้ว ปกติเธอเป็นคนสุขุมใจเย็น ตอนนี้กลับร้องอุทานออกมา ด้วยความตกใจ น้ำเสียงเปลี่ยนจากเดิมหมด ตอนนี้เธอตกใจ จริงๆ

หลังเสียงร้องอุทานของเงินถั่วนิ่งก็ส่งเสียงปังมาหนึ่งครั้ง คง เป็นเพราะเป็นลั่วนิ่งตื่นตระหนกจนทำของตกหล่น

คุณชายสามเล่มองถังจื่อ โม่ด้วยดวงตาที่หรี่ขึ้น เผยรังสี อันตรายหลายส่วนอย่างเด่นชัด ไอ้เด็กบ้านอยากเจอดีใช่ไหม? ถึงกับกล้าทำให้ภรรยาของเขาตกใจ?

ถึงจื่อ โม่สบตาของคุณชายสามเย่ แต่ไหนแต่ไรเขาจะเป็นคน ที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ตอนนี้เขาอดขดตัวด้วยจิตใต้สำนึกไม่ได้ แววตาของเยซือเฉินตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน

เชอะ คิดจะขู่ขวัญเขา? ถึงจื่อไม่อยากเขาเติบโตจากความ หวาดกลัวหรอกเหรอ?

“แม่ครับ เย่อเฉินเป็นคนลักพาตัวผมครับ”ถังจื่อโม่รีบเสริม หนึ่งประโยคกับคู่สายสนทนา

“ลูกไม่ต้องกลัวนะ แม่จะไปช่วยลูกเดี๋ยวนี้ ลูกรู้ไหมว่าตอนนี้ ลูกอยู่ไหน? “เป็นลั่วนิ่งตอบสนองไม่ทันไปชั่วขณะ ดังนั้นไม่ เข้าใจความหมายของถังจื่อ ไม่ทันทีทันใด ตอนนี้เธอร้อนใจ อยากไปช่วยลูกชายตัวเองท่าเดียว

“แม่ครับ เย่ซือเฉินเป็นคนลักพาตัวผมครับ”ถังจื่อ โม่แอบถอนหายใจ รีบพูดซ้ำอีกรอบ ถังจื่อไม่รู้ตัวว่าหากเขายังไม่บอกแม่ให้ ชัดเจนจนทำให้แม่ต้องเป็นห่วง คาดว่าเชื่อเงินคงใช้สายตาฆ่า เขาตายแน่

ตอนนี้สายตาที่เชื่อเฉินจ้องเขานั้นน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ

“อะไรนะ? ลูกว่าอะไรนะ? ลูกบอกว่าใครนะ? “ครั้งนี้ เป็นลั่วจึงได้สติ เข้าใจคำพูดของถังจื่อโม่แล้ว เธอฟังเข้าใจ แต่ก็ ไม่อยากเชื่ออย่างเด่นชัด

“เย่ซื้อเฉินลักพาตัวลูกเหรอ? “เงินถั่วนิ่งไล่ถามแนวหยั่งเชิง อีกหนึ่งประโยค

“อืม”ถังจื่อโม่ได้ยินน้ำเสียงคุณแม่ของตนก็สะดุ้งหนึ่งครั้ง รู้สึกหวาดหวั่นที่สุด แน่นอนตอนนี้ยังจื่อไม่กำลังกังวลแทนเชื่อ เฉินอยู่ เพราะตอนนี้คุณแม่โกรธเยซื้อเฉิน ไม่ใช่เขา