บทที่ 1136 ถังจื่อ โม่ฟ้องคุณแม่ว่าถูกลักพาตัว (3)

ความหมายของคุณชายสามเยคือ ถังจื่อไม่จะยอมรับหรือไม่ นั้นไม่สำคัญ เพราะถึงถังจื่อไม่จะไม่ยอมรับก็ยังเป็นลูกชายเขา อยู่ดี

ทว่าคุณชายสามเย่พูดลักษณะนี้ในสถานการณ์เช่นนี้ มัน

ทําให้คนเข้าใจผิดได้!!

“ลูกพี่…”หนูก็เข้าใจผิด ถังอโม่ไม่ได้กล่าวอะไร หนูก็ร้อง อุทานออกมาก่อนแล้ว ลูกพี่รู้สถานะของถังจื่อ โม่แล้ว ไม่กล่อม ปีศาจน้อยหน่อยเหรอ? ทำไมลูกพี่จึงพูดเช่นนี้

ลูกพี่ทำอย่างนี้จะสูญเสียลูกได้นะ? ลูกชายยอดเยี่ยมขนาดนี้ ลูกพี่ทำได้ลงคอ กู้หนูรู้ว่าปีศาจน้อยต้องโกรธที่ลูกพี่ทำแบบนี้แน่ ผลลัพธ์ที่ปีศาจน้อยโกรธนั้น……..

“ได้ ผมไม่ยอมรับ เห็นได้ชัดว่าเยซือเฉินไม่เข้าใจต่อสิ่งที่ เยซือเฉินต้องการสื่อ ถังจื่อ โม่ตะเบ็งเสียงออกมา เมื่อกี้ยังรู้สึก สบายใจอยู่เลย ตอนนี้กลับห่อเหี่ยวใจเสียแล้ว

เชื่อเฉินหมายความว่ายังไง? อะไรที่เรียกว่าไม่สำคัญว่าเขา จะยอมรับหรือไม่?

ในเมื่อเย่ซือเฉินบอกว่าเขายอมหรือไม่ยอมรับก็ไม่สำคัญ งั้นเขาก็ไม่ยอมรับเสียเลย

ให้เยซือเฉินคุยกับแม่เรื่องลักพาตัวเขาเองเถอะ

ดวงตาเยซื้อเฉินหันไปมองถึงจื่อไม่อีกครั้ง เห็นถึงจื่อไม่หน้า บูดเบี้ยว เยซือเฉินไม่ได้พูดอไรละสายตาจากไปอีกครั้ง

ถังจื่อ โม่เห็นเชื่อเงินมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนี้ก็ไม่สบ อารมณ์ เขาตะเบ็งเสียงอีกครั้ง จากนั้นก็หันหน้าไม่มองเชื่อเฉิ นอย่างจงใจ

“นายยังคิดจะให้พวกเขาดักซุ่มถึงเมื่อไหร่? “ดวงตาเยซื้อเฉ นกลับมาหยุดที่ภาพในกล้องวงจรปิดอีกครั้ง พลางมองจุดดักซุ่ม พวกนั้น

“ลูกพี่ ผมจะให้พวกเขาถอยมาเดี๋ยวนี้ครับ”กู้หนูสูดลมหายใจ เข้าลึกๆ เพราะเป็นแผนการของปีศาจน้อย ถึงลูกพี่จะเข้ามาแล้ว แต่ปีศาจน้อยไม่ได้ออกคำสั่ง เขาจึงไม่กล้ารีบพวกที่ดักซุ่มกลับ มา?

กู้หนูรู้สึกว่าเขาคงโดนยาพิษของปีศาจน้อยเข้าให้แล้ว

กู้หนูรีบเอามือถือออกมาโทรหาหัวหน้ากลุ่ม บอกให้ทุกคน

เลิกงาน “เหอะ”ถังจื่อไม่ได้ยินเชื่อเงิน ให้คนถอยออกไปก็หันไปมอง

เย่อเฉินแวบหนึ่ง พลางตวาดเสียงดังใส่เชื่อเงินหนึ่งค่

“เหอะอะไร? มีอะไรก็ว่ามาเยซื้อเฉินมองถังจื่อไม่ด้วย ใบหน้าที่ยังคงเย็นชา น้ำเสียงเย็นเยียบเหมือนเดิม ฟังอารมณ์ใดๆไม่ค่อยออก มีความเข้มงวดอย่างฉายชัด

“ผมไม่มีอะไรคุยกับคุณ คุณลักพาตัวผมมา พวกเรามีอะไรให้ น่าคุยกัน? “บัดนี้ถึงจื่อ ไม่อารมณ์เสียมาก เยซื้อเงินลักพาตัว เขา ตอนแรกเขาไม่คิดจะถือสาเชื่อเงิน

เพราะเยซื้อเฉันไม่รู้สถานะของเขา ทว่าตอนนี้เยซื้อเฉันรู้แล้ว แต่ยังแสดงท่าทีเช่นนี้กับเขาอีก

ให้อภัยไม่ได้ เขาก็ไม่มีทางให้อภัยเชื่อเงินเด็ดขาด

“ลูกพี่ เรื่องนี้โทษคุณชายน้อยไม่ได้นะครับ พวกเราลักพาตัว คุณชายน้อยก่อน และเรื่องกับดักเป็นความคิดของผมเองครับ คุณดูจุดดักซุ่มสิครับ คนอื่นไม่รู้เลย มีเพียงผมที่รู้ ดังนั้นเป็น ความคิดผมเองครับ”หนูเห็นท่าทางแข็งข้อของสองพ่อลูก ใจหายใจคว่ำ เวลานี้หนูอยากรับทุกอย่างไว้เอง

ถังจื่อไม่ได้ยินคำพูดของหนูก็อึ้ง ก่อนหน้านี้เขายังใช้เรื่องนี้ คุกคามหวู เมื่อหนูโดนเขาคุกคามก็ยอมประนีประนอม ตอน นี้กู้หนูกลับเป็นฝ่ายแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดไว้เอง ขณะนี้ถึงจื่อ โมตกตะลึงมาก ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้ทั้งนั้น

“ตัวเองทำแล้วยังให้คนอื่นเป็นแพะรับบาปอีกเหรอ? “เห็นได้ ชัดว่าเยซือเฉินไม่เชื่อถ้อยคำของหนู คุณชายสามแยกล่าวกับ ถังจื่อ โม่โดยตรง

“ผมไม่ได้ให้ใครเป็นแพะรับบาป ผมทำเอง ผมก็ยอมรับเอง ใช่ ผมทำเองทั้งหมด ผมให้คนขุดหลุมพราง ให้คนดักซุ่ม ผมให้พวกเขาซุ่มโจมตีคุณ คุณให้คนลักพาตัวผมได้ ทำไมผมจะดัก ทำร้ายคุณไม่ได้? “เดิมทีถังจื่อไม่ตกตะลึงกับคำพูดของหนูอยู่ เมื่อได้ยินเชื่อเงินพูดก็เดือดดาลทันที เขาให้คนอื่นเป็นแพะรับ บาปตั้งแต่เมื่อไหร่?

“นายน้อยอย่างผมทำเองก็ยอมรับเองคนเดียว ไม่เกี่ยวกับคน อื่น”สุดท้ายเล็กน้อยถึงจื่อไม่ยังกล่าวหนึ่งประโยคด้วยความ โอหัง ยังเดินไปด้านหน้าเยซื้อเฉิน ยื่นเชิดหน้าเชิดอก ใส่เยอ เฉิน ระดับเสียงสูงขึ้นหลายส่วน

ถังจื่อไม่กล่าวจบก็เดินไปด้านหน้าเยซื้อเฉิน พลางยื่นอกขึ้น ใส่เยซือเฉิน “คุณอยากจะทำอะไร? ก็มาได้เลย? นายน้อยไม่ กลัวคุณหรอก”

ดวงตาเยซือเฉินยังคงมองถึงจื่อไม่อยู่ แววตายังคงเย็นเยียบ เช่นเดิน เย่ซือเฉินเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร

สองคนนี้ คนหนึ่งสูง คนหนึ่งเตี้ย คนหนึ่งเย็นชา คนหนึ่ง โมโห

ประชันหน้ากันแบบนี้ ทำให้หนูหวาดผวาเป็นอย่างมาก

“ลูกพี่ครับ คุณชายน้อยอายุแค่ห้าขวบ เรื่องนี้หนูกลัว จนสองขาอ่อนแรง ทั้งสองคนปะทะกันเช่นนี้ ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น ต่อจากนี้ ดังนั้นกู้หนูรวบรวมความกล้าไกล่เกลี่ยดู

เพราะคุณชายน้อยยังเด็กมาก คุณชายน้อยยังไม่ถึงห้าขวบ เด็กที่อายุไม่ถึงห้าขวบยังไม่ประสีประสา ลูกพี่จะถือสากับเด็ก คนหนึ่งได้ยังไง?

ตอนนี้กู้หนูลืมมาดปีศาจน้อยของถังจื่อไม่ก่อนหน้านี้เสียสนิท! !

“อายุน้อยไม่ใช่เหตุผลเพียงแต่เชื่อเงินตัดบทหาทันที แวบแรกที่เขาเห็นถังจื่อโม่ เขาก็ไม่มองถังจื่อไม่เป็นเด็กคนหนึ่ง เลย

คุณชายสามเย่รู้ว่า ถังอโม่ไม่อยากให้ใครละเลยความ สามารถของเขา เพราะด้วยความที่เขาอายุน้อย

“ลูกพี่ครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณชายน้อยจริงๆครับ เป็นความ ผิดของผมเอง คุณดูจุดดักซุ่มพวกนั้นสิครับ คุณชายน้อยไม่มี ทางรู้ได้เลย ดังนั้นเป็นความคิดของผมเองครับ”กู้หวู่วิตกกังวล มาก คำพูดที่ถังจื่อไม่ใช้ขู่เขาก่อนหน้านี้ ตอนนี้หวนำมาโน้ม น้าวจิตใจลูกพี่ของตน

กู้หนูรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูด ลูกพี่ต้องเชื่อแน่ อย่างไรเสียตอนนั้น เขาเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

“ถังหลินรู้”เพียงแต่คุณชายสามเย่ไม่มองกู้หนูสักปราดเดียว คําพูดของคุณชายสามเยฟังเหมือนกำลังตอบหวอยู่ ทว่ายิ่ง เป็นการบอกให้ถังจื่อไม่ฟัง

ถึงแม้จะเป็นถ้อยคำง่ายๆของคุณชายสามเย่ แต่ความหมาย นั้นเด่นชัดมาก คนอื่นอาจไม่รู้ แต่ถังหลินรู้ ดังนั้นถังหลินเป็นคน บอกเรื่องนี้ให้ถังจื่อโม่

บทพูดกู้หนูขาดตอน ดวงตาหันไปมองถังจื่อโม่ หนูมองถังจื่อ โม่พลันกะพริบตารัวๆ ดังนั้นคุณชายถังบอกคุณชายน้อยใช่ ก่อนหน้านี้คุณชายน้อยบอกว่ามีคนแอบบอกเขา!! ดังนั้นบุคคลที่คุณชายน้อยกล่าวถึงคือคุณชายถัง โอ้พระเจ้า!!

รู้สึกว่าเขาถูกคุณชายน้อยต้มซะเปื่อยเชียว!!