บทที่ 1134 ถังจื่อไม่ฟ้องคุณแม่ว่าถูกลักพาตัว (1)

“ทางที่ไม่มีอะไร ตอนนี้อยู่ในถิ่นของเยซื้อเฉิน คนของเยซือเฉิ นพาพี่มาถึงจื่อโมได้ยินคำพูดของน้องสาวก็รู้ว่าทางตระกูลถัง ปกติทุกอย่าง!!

ทางตระกูลถังไม่รู้เรื่องที่เขาโดนลักพาตัว งั้นคุณแม่ก็ยังไม่รู้

“คุณแม่กลับมาหรือยัง? “ถังจื่อไม่ไล่ถามอีกหนึ่งประโยค

“ยังค่ะ คุณแม่ยังไม่กลับมาค่ะ คุณแม่ยังไม่เคยโทรกลับมา ด้วยครับ พี่ชายวางใจได้ คุณแม่ไม่รู้เรื่องนี้ค่ะ คุณย่ากับคุณ ปู่ทวด คุณย่าทวดก็ไม่รู้ค่ะ เมื่อกี้หนูบอกคุณย่าว่าพี่กลับห้องตัว เองแล้วไม่อยากให้ใครรบกวน ดังนั้นพวกท่านคิดว่าพี่ชายอยู่ ในห้องนอนค่ะ ระหว่างที่เจ้าหญิงน้อยถังอโม่พูด น้ำเสียงเจือ ความภาคภูมิใจไว้หลายส่วน “พี่ชายหนูฉลาดมากใช่ไหม? ”

“ใช่ น้องฉลาดที่สุด”แต่ไหนแต่ไรถึงจื่อโม่จะชมน้องสาวตัว เองเต็มที่เสมอ

กู้หนูที่อยู่ด้านข้างได้ยินเด็กๆสนทนากัน พลางเม้มปาก คุณชายน้อยเก่งกาจ เจ้าหญิงน้อยก็ฉลาดมาก สมกับเป็นทายาท ของลูกพี่จริงๆ

“โอเค พี่วางสายก่อนนะ มีอะไรน้องก็โทรหาพี่เลยนะ”ถังจื่อ โม่กําชับเสร็จก็วางสาย

“ทางนั่นไม่มีอะไร”หลังจากที่ถังจื่อไม่วางสายก็มองมายังหวอีกครั้ง ดังนั้นเมื่อกี้เย่อเฉินจากไปไม่ใช่เพราะผม คุณคิดว่ามี ความเป็นไปได้อย่างอื่นไหม? ”

“อา ผมนึกออกแล้ว…….ดวงตาหวูประกายแสง ใบหน้า เปลี่ยนสี อดร้องอุทานไม่ได้ “อะไร? “ถังจื้อ โม่เห็นท่าทางของหนูก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี

กะทันหัน

ไม่ คือลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอามากๆ

“ผมรู้แล้วลูกพี่ต้อง……หนูแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก กล่าว เสียงเร็วเล็กน้อย

เพียงแต่หนูยังไม่ทันพูดจบ ประตูห้องก็ถูกผลักออกกะทันหัน

ด้านในห้อง ถังจื่อ โมกับหนูได้ยินเสียงผลักประตูก็รีบมองไป อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เห็นคุณชายสามเยืนอยู่ที่ประตู “ลูกพี่ต้องมาประตูหลังแน่”หนูจ้องลูกพี่ของตนตรงประตู

อย่างเหม่อลอย พลางเสริมประโยคที่พูดค้างไว้ให้จบ

เมื่อกี้เขานึกขึ้นมาได้แล้ว องค์กรยมบาลของพวกเขามีประตู หลัง หน้าประตูมีหลุมพรางเดินเข้ามาไม่ได้ ลูกพี่เลยเลือกจะเดิน เข้ามาทางประตูหลัง

เมื่อกี้เขามัวแต่คล้อยตามคำพูดของคุณชายน้อย จึงลืมประตู หลังไปเสียสนิท

ทว่าเด่นชัดมาก เมื่อเขานึกขึ้นได้ก็สายไปแล้ว ลูกพี่เข้ามาถึงแล้ว

แน่นอน ถึงแม้เขานึกออกแต่แรกก็ไร้ความหมาย ลูกพี่จะเข้า ทางประตูหลังซะอย่าง ใครจะขวางทางลูกพี่ได้

“ลูกพี่มาแล้วเหรอครับ”กู้หนูได้สติก็รีบลุกขึ้นยืน เดินเข้าไป ต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

สถานการณ์อย่างนี้เขาควรแสดงออกดีๆเสียหน่อย?!

หวังว่าจะมีประโยชน์เล็กน้อย!!

ถังจื่อ โม่นั่งกับที่ไม่ขยับ ดวงตาทั้งคู่จับอยู่ที่ตัวคุณชายสามเข้ ตอนแรกเขาไม่ทันตั้งตัวตั้งใจ จึงมึนกับการมายืนของคุณชาย สามเย่มาก

ทว่าตอนนี้ถึงจื่อไม่ได้สติกลับคืนมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ ขยับเขยื้อน เขาอยากให้เยซื้อเฉินเอ่ยปากก่อน

เยซือเฉินกลอกตาไปมองถังจื่อไม่แวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้า

มาในห้อง จากนั้นก็ไม่แยแสถึงจื่อไม่อีก

“ลูกพี่มาเร็วจังเลยครับ”บัดนี้จิตใจหนูหวาดผวามากและ รู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษ ตอนนี้เขาไร้คำจะพูด แต่ก็ต้องสรรหามาพูด ให้ได้ เพื่อจะได้ทำให้บรรยากาศตอนนี้ผ่อนคลาย

กู้หนูหวังเป็นอย่างยิ่งว่าลูกพี่จะเข้าใจความรู้สึกเหนื่อยยาก ลำบากใจของเขา เขาแทรงอยู่ระหว่างลูกพี่กับคุณชายน้อยมัน ลำบากใจจริงๆ
“พูดมาสิ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? “เชื่อเงินหันไปมองถังจื่อไม่ อีกครั้ง เสียงทุ้มฟังอารมณ์ไม่ค่อยออก ไม่รู้ว่าเขาจะให้หนู ตอบหรือให้ถังจื่อไม่ตอบกันแน่

แถมหลังจากที่เขาเห็นถังจื่อไม่ก็ไม่มีความผิดแปลกใดๆ ไม่ ประหลาดใจ ไม่ตกตะลึง ไม่ปลื้มใจ คล้ายกับทุกอย่างอยู่ในการ คาดเดาของเขาทั้งหมด

ถังจื่อ โม่เห็นการตอบสนองของเยซื้อเฉินก็อึ้ง เขาแบะปากไม่ ได้พูดจา ไม่ว่าเมื่อกี้เยซื้อเฉินถามเขาหรือไม่ เขาก็จะไม่ตอบทั้ง นั้น น้ำเสียงและท่าทางของเยซื้อเฉินอย่างนี้ มีสิทธิ์อะไรที่จะให้ เขาตอบ?

“ลูกพี่ เหตุการณ์พิเศษเล็กน้อยครับ”หนูเห็นถังจื่อ โม่ไม่ตอบ ก็รีบอ้าปากอธิบาย

“มีอะไรพิเศษกัน ผมก็คือถังจื่อ โม พวกคุณลักพาตัวผม ก็ง่าย แค่นี้เอง”ถังจื่อโมเดิมที่ไม่คิดจะเอ่ยปากพูด ทว่าเมื่อได้ยินคำพูด ของหวก็ตัดบทกหวทิ้งทันที เขาไม่อยากให้หนูบอกสถานะ ของเขาให้เยซือเฉินทราบ

เขาจะดูว่าเยซื้อเฉินเดาสถานะของเขาออกไหม แน่นอน เขา ยิ่งอยากรู้การตอบสนองของเยซื้อเฉินหลังจากที่รู้สถานะแล้ว?

บัดนี้ถึงจื่อ โม่ยังสวมแว่นกันแดดอยู่ ซึ่งมีรูปทรงใหญ่เอาการ ใบหน้าของเขาเล็กนิดเดียว แว่นกันแดดจึงเกือบบดบังใบหน้า เขาเกือบครึ่ง ดังนั้นหากดูอย่างนี้ก็ดูไม่ออกว่าเหมือนเชื่อเงิน ตรงไหน
เพราะจุดที่ถังจื่อโม่กับเยซื้อเฉินเหมือนกันที่สุดคือดวงตา บัด ดวงตาถึงจื่อไม่ถูกบดบังหมด

มุมปากกู้หวกระตุก บรรพบุรุษน้อย พวกเราเงียบๆหน่อยดี ไหม? !

ปีศาจน้อยจงใจเอ่ยถึงเรื่องลักพาตัวทำให้หนูมีลางสังหรณ์ ร้ายมากๆ บวกกับน้ำเสียงของปีศาจน้อย กู้หนูเชื่อว่าปีศาจ

น้อยก็คิดจะทําอะไรแน่นอน

ดวงตาเยซือเฉินหันไปมองถึงจื่อไม่อีกครั้ง สายต ายตาหยุดอยู่ที่ ถังจื่อไม่ด้วยใบหน้าที่ราบเรียบ ไม่มีอารมณ์ใดๆ ไม่มีใครเดา ออกว่าเวลานี้เขากำลังคิดสิ่งใดอยู่

“มองอะไรกัน? คุณไม่ใช่อยากเจอนายน้อยเหรอ? ว่ามา หา นายน้อยมีอะไร? “ถังจื่อไม่ถูกเย่ซื้อเฉินมองแบบนี้ก็รู้สึก หงุดหงิดเล็กน้อย ถังจื่อ โม่หงุดหงิดที่เยซือเฉินมีทางท่าเรียบเฉย ถังจื่อไม่ยิ่งหงุดหงิดเพราะสายตาเรียบเฉยของเยซื้อเฉินแผ่ราศี กดดันที่หายใจไม่สะดวกออกมาได้

มีคนประเภทหนึ่ง ถึงแม้ไม่ขยับ ไม่พูดจา แต่ก็สามารถทำให้ คนยอมจํานน เย่ซือเฉินก็เป็นคนแบบนี้

ทั้งราศีและความโอ่อ่าของเยซื้อเฉิน อย่างน้อยตอนนี้เขาไม่มี

กู้หนูได้ยินคำพูดของถังจื่อ โม่ก็กระตุกมุมปากแรงๆ บรรพบุรุษน้อยเอ่ย คุณสำรวมวาจาหน่อย?!

ปีศาจน้อยจะพูดจาเช่นไรกับพวกเขาก็ได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ปีศาจน้อยกำลังคุยกับลูกพี่อยู่ ลูกพี่เป็นพ่อแท้ๆของปีศาจน้อย มี ลูกชายที่ไหนพูดอย่างนี้กับพ่อตัวเอง?

ลูกชายเรียกตัวเองว่านายน้อยต่อหน้าพ่อตัวเอง ปีศาจน้อย คันกันใช่ไหม?

ลูกพี่จะโกรธไหม? |

ลูกพี่โกรธแล้วจะตีก้นปีศาจน้อยหรือเปล่า?

เยซื้อเฉินได้ยินคำพูดของถังจื่อ โม่ ไม่ได้ตอบสนองใดๆ สี หน้าเยซื้อเฉินไม่ได้เปลี่ยน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องตีก้นปีศาจน้อย

เลย!!