บทที่ 1120 สถานะของถังจื้อไม่ ทุกคนต่างพากันอึ้ง(2)

แต่ว่า เพียงแค่มือของเขาสัมผัสไปที่ถังจื่อ โม่ ถังจื่อไม่ก็ ตะโกนร้องออกมาทันที”อ๊ากก ช่วยด้วย มีคนจะฆ่าผม ”

ชายคนนั้นก็ต้องตกตะลึง ร่างทั้งร่างแข็งค้างในทันที ไม่กล้า

ขยับไปไหน

เขาก็แค่อยากจะอุ้มตัวเด็กน้อยคนนี้ลงจากรถเท่านั้น กลาย เป็นฆาตกรไปได้ยังไง ?

การขยับเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างอ่อนโยน และนุ่มนวล ไม่เข้าข่ายฆาตกรด้วยมั้ง ?

ช่วยด้วย โจรลักพาตัวจะฆ่าคนปิดปาก “เด็กน้อยถึงจื่อไม่

เห็นว่ายังไม่น่าจะพอ เลยร้องตะโกนเสริมขึ้นอีกค

คนที่รายล้อมอยู่นอกรถเมื่อครู่ต่างก็ก้าวถอยหลังออกห่าง จากตัวรถอย่างไม่รู้ตัว และต่างก็อยู่ห่างๆ ให้มากที่สุด พ่อทูลหัว คนนี้แตะต้องไม่ได้จริงๆ

“เปล่านะ ฉันไม่ ฉัน…..” ชายคนที่อยู่บนรถร่างยังคงแข็งทื่อ พยายามที่จะอธิบาย อย่างน้อยก็เพื่อเอาตัวรอด

“ก็เห็นๆอยู่ว่านายจะฆ่าคนปิดปาก นายรอได้เลย ฉันจะฟ้อง แม่ฉัน ให้แม่มาแก้แค้นเอาคืนแทนฉัน ” เด็กน้อยถังอโม่ไม่ ยอมฟังอะไร เพราะว่าเขาจงใจ
ชายคนนั้นถอนหายใจ จากนั้นก็หันหลังแล้วกระโดดลงจาก รถ เพียงเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที เหงื่อเย็นก็ผุดออกมาเต็มไปหมด

“ตอนนี้จะเอายังไงกันดี ?”ทุกคนต่างตะลึงกันจนตาค้าง ไม่รู้ ว่าควรทำยังไง

“ไปหาท่านเถอะ หากท่านอยู่ที่ องค์กรยมบาล ก็ให้ท่าน กู้ตามมา” ต้าชุนเด็กหนุ่มหน้าละอ่อนเสนอความคิดที่เห็นว่าดี ที่สุดออกมา

“ก็ดี รีบไปหาท่านกู้กันทุกคนต่างก็เห็นด้วย จากนั้นก็แยก ตัวออกไปกันอย่างรวดเร็ว

แม้แต่ต้าซุนเด็กหนุ่มหน้าละอ่อนก็ยังเป็นคนแรกที่หายแวบ ออกไปทันทีเช่นกัน

ในตอนที่หัวหน้ามาได้สตินั้น รอบๆบริเวณรถก็เหลือเพียงเขา

คนเดียวกับพ่อทูลหัวที่อยู่บนรถด้วยอีกคน

หัวหน้าจะปล่อยให้เด็กน้อยถังจื่อไม่อยู่ลำพังคนเดียวได้ยังไง ดังนั้นเขาจึงจำต้องอยู่เป็นเพื่อนเด็กน้อยถึงจื่อไม่

ไม่ว่ายังไง คราวนี้หัวหน้าที่มีประสบการณ์แล้ว เขากลัวว่าจะ ถูกถังจื่อไม่กล่าวโทษอีก ดังนั้นจึงเว้นระยะห่างเอาไว้ อยู่ห่างๆ แล้วเฝ้ามองดูถังจื่อไม่จากที่ไกลๆ

เด็กน้อยถังจื่อโม่ที่อยู่บนรถ ในขณะนี้ก็ผ่อนคลาย ลายลงมาก เขา หาน้ำมาได้ขวดหนึ่ง เปิดมันเอง แล้วส่งเสียงออกมาอยู่สองสาม ค่า อีกทั้งยังรื้อค้นขนมที่พวกเขามักกินเป็นประจำออกมาด้วย
กับขนมพวกนั้น เด็กน้อยถึงจื่อไม่ไม่ได้รู้สึกว่าอยากกิน แต่ มองดูอย่างรังเกียจ แล้วถังจื่อไม่ก็แกะซองขนมออกอยู่หลายถุง แต่ถึงจื่อ ไม่ทำเพียงแค่ดมกลิ่นมันเท่านั้น ไม่ได้หยิบกิน จากนั้น ก็โยนมันลงจากรถ

มุมปากของหัวหน้าอดไม่ได้ที่จะกระตุก นี่มันเป็นของที่พวก เขาเสียเงินซื้อมา เป็นเงินจากน้ำพักน้ำแรง เจ้าเด็กเปรตคนนี้ กลับโยนมันทิ้งแบบนี้เหรอ ?

แต่ตอนนี้หัวหน้าทำได้เพียงแค่โกรธแต่ไม่กล้าที่จะพูดต่อว่า อะไร ได้เพียงเฝ้ามองดู ไม่กล้าเอ่ยปากพูดสักคำ

โชคดี ที่ผ่านไปได้ไม่นาน ก็มีคนตามตัวหามาได้

“นี่มันเรื่องอะไร ? คนคนนี้เป็นใครกัน ? ทำไมพวกนายต้อง กลัวขนาดนี้ด้วย ? “กู้หนูยังไม่ทันได้เดินมาถึง ก็มองเห็นหัวหน้า ทีม ที่เว้นระยะห่างกับตัวรถเฝ้าดูจากที่ไกลๆ ใบหน้าแสดงให้ เห็นถึงความกลัวอย่างสุดขีด

หวก็มึนงงด้วยเช่นกัน คนคนนี้เป็นใครกัน ? ทำไมถึงได้ ร้ายกาจขนาดนี้ ทำลูกน้องเขาต่างหวาดกลัวไปตามๆได้ขนาดนี้ ?

และคนที่ไปหาเขาเมื่อครู่ก็ไม่ได้พูดอธิบายอะไรให้ชัดเจน บอกเพียงให้เขารีบมา แล้วทุกคนล้วนมีหน้าตาตื่นกลัว ราวกับ คนที่พวกเขาพากลับมาด้วยนั้นเป็นพวกสัตว์ประหลาดกินคนยัง ไงอย่างงั้น

“ท่าน ในที่สุดคุณก็มาสักที งั้นตรงนี้ก็ให้คุณจัดการแล้วกัน เมื่อหัวหน้าทีมเห็นหนูเดินมา ก็โล่งอกอย่างเห็นได้ชัด ไม่ รอให้หนูได้สติ ก็วิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว พ่อทูลหัวที่อยู่บน รถ ช่างน่ากลัวจริงๆเขาต้องหลีกหนีออกไปให้ห่าง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ? หรือถังจื่อไม่จะกินคนได้งั้นเหรอ ? ” กู้ หวคิ้วขมวดเล็กน้อย นี่มันเกิดอะไรขึ้นถึงขั้นทำให้ผู้คนแตกตื่น และหวาดกลัวกันได้ขนาดนี้ ?

“น่ากลัวกว่ามนุษย์กินคนซะอีก” หัวหน้าที่วิ่งไปได้กว่าครึ่งทาง แล้วก็พูดเสริมขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค

“เยี่ยม” กู้หนูเหล่มองเขาไปแวบหนึ่ง น่ากลัวกว่ามนุษย์กินคน ? อะไรมันจะขนาดนั้น ?

แน่นอนว่า ปฏิกิริยาของพวกเขาก็กระตุ้นความอยากรู้ขอ งกู้หนู หนูจึงเร่งฝีเท้าเดินไปที่รถ

แน่นอนว่า เพราะปฏิกิริยาของคนก่อนหน้ากับหัวหน้า ห เลยต้องเตรียมตัวเองให้พร้อม เพราะฉะนั้น ในตอนที่เข้าใกล้ตัว รถนั้น เขาก็จึงระวังตัวอยู่ตลอด

แต่เมื่อเขาเดินมาถึงที่ประตูรถ และเห็นเด็กคนหนึ่งนั่งอยู่ใน รถ กู้หนูก็ต้องตะลึง

“นี่พวกนายเป็นอะไรกัน ? จับตัวเด็กกลับมาทำไม ? ฉันให้ พวกนายไปจับตัวถังจื่อโม่ จับถังอโม่ นี่พวกนายสมองเสื่อม ไปแล้วหรือไง ? ” กู้หวูจ้องมองไปที่คนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ห่างๆไม่ กล้าขยับเข้าใกล้ “นี่มันอะไรกัน ? แค่เด็กคนหนึ่งทําพวกนาย กลัวได้ขนาดนี้เลยเหรอ ? หรือพวกนายจะบอกฉันว่าเด็กคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดปลอมตัวมางั้นเหรอ ? ”

ไม่พูดไม่ได้ว่า จินตนาการของหนูนั้นก็ช่างกว้างไกลจริงๆ “ท่าน เขาก็คือถังอโม่ คนที่ลูกพี่ต้องการตัว ” หัวหน้า ทีมในตอนนี้ได้วิ่งไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว ห่างไกลอยู่พอ สมควร จึงต้องตะโกนคุยกัน

“เขาคือถังจื่อ โม พวกนายเล่นตลกอะไรกัน ? บ้ากันไปแล้ว

หรือไง ? บอกฉันว่าสัตว์ประหลาดปลอมตัวมายังจะดีซะกว่า หรูหัวเราะออกมาทันที เห็นชัดว่าหนูไม่เชื่อที่พวกเขาพูด ถังจื่อโม่จะเป็นเด็กได้ยังไง ?

“ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาดปลอมตัวมา? ฉันคือถังจื่อโม”ดวงตา คู่คมของถังจื่อ โม่จ้องมองไปที่หนู แล้วแนะนำตัวออกไป

“ถังจื่อ โม่เป็นเด็กงั้นเหรอ ? แม่งเอ๊ย นี่หัวหน้าง…….ทันใด นั้นหนูเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ศัตรูหัวใจของลูกพี่? ลูกพี่ถึงขั้น อยากที่จะกำจัดให้พ้นทางแท้จริงแล้วศัตรูหัวใจคนนี้ก็เป็นเพียง เด็กคนหนึ่ง ?

มีใครพอที่จะบอกฉันได้ไหมว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

“ไม่ใช่สิ ทำไมนายถึงอยู่ในบ้านตระกูลถังได้? “ทันใดนั้น หวูก็รู้สึกหัวสมองอื้ออึงไปหมด ถังจื่อโม่คนนี้ไม่ใช่ศัตรูหัวใจ ของลูกพี่ ไม่ใช่คนคุยที่แอบคบหากันของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง แล้วคุณหนูใหญ่ตระกูลถังทำไมต้องให้เขาพักอยู่ที่บ้านด้วย ?

ถังจื่อ โม่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง มุมปากกระตุก ครั้งนี้ ไม่มีใครเชิญเขา และไม่มีใครอุ้มเขา เด็กน้อยถังจื่อไม่ลุกขึ้นยืนเอง แล้วกระโดดลงจากรถ

หลังจากที่ถังจื่อไม่กระโดดลงจากรถมาได้ สายตาก็จับจ้อง

มองไปยังที่ทุกๆคนต่างก็เว้นระยะห่างจากเขาไปด้วยแวบหนึ่ง ทุกคนที่เห็นถังจื่อไม่มองมา ต่างก็ถอยหลังออกไปอย่างไม่รู้ ตัวอีกครั้ง พ่อทูลหัวคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ พวกเขาอยู่ให้ห่าง

ย่อมเป็นเรื่องดีที่สุด

“อ้อ อีกเรื่อง ยังมีอีกเรื่องที่ลืมบอกนายไป ไม่สิ ลืมบอกพวก นายไป “ถังจื่อโม่หันกลับ มองยังหวแวบหนึ่ง แล้วหันมองยัง คนอื่นๆที่อยู่ไกลออกไป

“เรื่องอะไร? “หวตะลึง ถามออกไปตรงๆ เด็กคนนี้มีเรื่อง อะไรที่จะบอกเขา ?

ก็แค่เด็กอายุห้าขวบ จะพูดอะไรที่น่าสะพรึงกลัวได้ ?