บทที่ 1118 การต่อสู้ของถังจื่อ โม่ คือพ่อทูนหัว คือปีศาจตัวน้อย (3)

ถังจื่อ ไม่รู้ดีว่าคนของเอเงินไม่ทำร้ายเขาแน่นอน แม้ถังจื่อ โม่จะไม่ได้กลัวอะไร แต่เขาคิดว่าเขาก็น่าจะต้องแกล้งแสดง ละครนิดหน่อย! ! ! เพราะยังไงก็ถูกจับตัวไว้ แล้วถูกดึงลาก ตัวไป สําหรับเด็กคนหนึ่งแล้วมันเป็นเรื่องที่น่าตกใจกลัว

“อ๊ากกก ช่วย…….ถังจื่อโมตะโกนออกมาเหมือนตกใจ แต่ เสียงที่ถัง อโม่ตะโกนนั้นไม่ได้เสียงดังอะไร

เห็นได้ชัดว่าต้าซุนเองก็ไม่คิดว่าเด็กน้อยถึงจื้อ โม่จะร้องออก มา เมื่อถึงจื่อไม่ส่งเสียงร้อง ก็ทำเอาเขาตกใจขึ้นมา

ปิดปากเขาไว้ อย่าปล่อยให้เขาส่งเสียงร้อง” ยังดีที่คนที่

เหลือไม่ได้อยู่ไกลกันนัก ทุกคนต่างก็พูดเตือนเด็กหนุ่มหน้าละ

อ่อน

ต้านได้สติทันที จากนั้นก็เอามือปิดปากของถังจื่อไม่เอาไว้ จากนั้นอีกมือหนึ่งของต้าชุนก็โอบไปที่ถังจื่อโม่ แล้วใช้แขน หนีบถัง อโม่แล้วเดินออกมาด้วยท่านี้

เด็กน้อยถึงจื่อ โม่ตะลึงจนตาค้าง นี่มันอะไรกัน ? นี่เอาจริง

เหรอ ?

นี่จะลักพาตัวเขาเหรอ ?

เย่ซื้อเฉินให้คนมาลักพาตัวเขาเหรอ ?
เด็กน้อยถึงจื่อ โม่ยังมึนงง แต่ก็ถูกต้าขุนพาตัวมาอยู่ตรงหน้า ของทุกคนแล้ว

เมื่อมองไปที่คนเหล่านี้ เด็กน้อยถึงจื่อไม่ก็รู้ตัวว่าเขาถูก ลักพาตัวแล้วจริงๆ

“พาขึ้นไปบนรถก่อน อย่าปล่อยเขาส่งเสียงร้องก็พอ “หัวหน้า ทีมกำชับขึ้นอีกครั้ง

ต้านก็หนีบเอาเด็กน้อยถังจื่อไม่ขึ้นรถไป คนที่เหลือคนอื่นๆ ก็เดินตามขึ้นรถไปด้วย

หลังจากที่ขึ้นรถมาแล้ว ต้าชนก็ปล่อยตัวถังจื่อไม่

ถังจื่อ โม่ไม่ได้ส่งเสียงร้อง และไม่ได้ขัดขืน เพียงแค่จ้องมอง มาที่พวกเขาพูดมา พวกนายจับตัวนายน้อยอย่างฉันทำไม ? “เด็กน้อย ไม่ต้องกลัวนะ เราไม่ทำอะไรหนู เราแค่จะพาหนูไป เที่ยว” หัวหน้าทีมมองไปที่ถังจื่อโมเด็กน้อยวัยห้าขวบ ในใจรู้สึก ผิดมาก แต่เพราะเป็นคนสั่งของลูกพี่ คำสั่งของท่าน พวกเขา ไม่กล้าขัด

“เชอะ นี่นายกำลังหลอกเด็กสามขวบอยู่หรือไง ? “ถังจื่อ โม่ ยิ้มเยาะออกมา “พวกนายกล้าลักพาตัวนายน้อยอย่างฉัน ต้องรู้ ผลที่จะตามมานะ”

ทุกคนที่เห็นท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของถังจื่อโม่ และได้ยินคำพูดของ ถังอโม่ ต่างก็ตกใจ แล้วอึ้งไป เด็กคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ ใน สถานการณ์แบบนี้ไม่เพียงไม่กลัว แต่ยังกล้าข่มขู่พวกเขาด้วย
และทุกคนต่างก็กลัวกับคำนี้ เพราะลักพาตัวมาจากบ้าน ตระกูลถัง ผลที่ตามมานั้นร้ายแรงแน่นอน

“วางใจเถอะ พวกเราไม่ทำอะไรหนูแน่นอน พวกเรา……. คนในทีมแสดงเจตนารมณ์ของตัวเอง นี่เป็นแค่เด็ก และเป็นคน ของตระกูลถัง ต่อให้จะกล้าบ้าบินแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้า ทำร้ายเด็กคนนี้แน่นอน

ในขณะที่หัวหน้าทีมกำลังพูด ก็เพื่ออยากแสดงความเป็นมิตร เขายื่นมือข้างหนึ่งของตัวเองออกมา อยากที่จะสัมผัสไปที่ศีรษะ ของเด็กน้อยถึงจื่อ ไม่

แต่ว่า ในตอนที่มือของเขากำลังยื่นออกไปนั้น ถึงจื่อไม่ก็ เหยียดตัวลุกขึ้น แล้วศีรษะของถังจื่อไม่ก็ไปโดนมือของหัวหน้า ในขณะเดียวกันนั้น มือของถังจื่อ โมก็ตีไปที่เบาะหลังรถ เกิด เสียงดังป้าบขึ้นมา

หัวหน้ารู้สึกมึนงงเล็กน้อย อึ้งไปทันที ทันใดนั้นคำพูดที่ กำลังจะพูดก็ต้องหยุดลง

“นายกล้าตีนายน้อยอย่างฉันเหรอ นายรอได้เลย รอเลย ความแค้นนี้หากนายน้อยอย่างฉันไม่คิดบัญชี ฉันจะไม่แช่ถัง ถังจื่อ โม่ก็รีบนั่งลงกับที่อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจ้องมองไป ที่หัวหน้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกรุ่น โกรธ

รถที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ในตอนนี้เป็นรถตู้ ถังอโม่กับ หัวหน้านั่งอยู่ตรงกลาง แยกออกจากคนอื่นๆ เพราะฉะนั้นคน อื่นๆจึงไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
พวกเขาได้ยินแค่เสียงดังป้าย จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่โกรธ เคืองของเด็กน้อยถึงจื่อไม่

เมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กน้อยถึงจื่อไม่พูด คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็รีบ หันศีรษะกลับมา คนที่นั่งอยู่ข้างหลังก็รีบยันกายลุกขึ้นมาด้าน หน้า จากนั้นทุกคนก็เห็นถึงจื่อ โมที่นั่งอยู่มีสีหน้ากรุ่นโกรธ และ

หัวหน้าที่หน้าเหวออยู่ กับมือที่ยกค้างอยู่กลางอากาศ

“หัวหน้า คุณที่เขาทำไม ? เขายังเด็กอยู่เลยนะ”ต้าชุนหนุ่ม โรคเด็กม.2ผู้เที่ยงตรงเปิดปากพูดก่อน

“หัวหน้า ท่านให้เราพาตัวเขากลับไป แต่เด็กคนนี้ก็ยังเด็ก มาก คุณลงไม้ลงมือไปได้ยังไง ? ”

“หัวหน้า ด้วยแรงของคุณ คุณไม่คิดว่ามันรุนแรงเกินไปเหรอ ยังไงเด็กคนนี้ก็อาศัยอยู่ในบ้านตระกูลถัง ความสัมพันธ์กับ ตระกูลถังย่อมไม่ธรรมดาแน่ หากหัวหน้าทำอะไรเด็กคนนี้จน เป็นอะไรไป ถึงตอนนั้นจะอธิบายกับตระกูลถังยังไง ?

“ฉัน ฉันเปล่า…….หัวหน้าโดนใส่ร้าย อีกทั้งก็ยังแก้ต่างไม่ได้

“หัวหน้า อย่าปฏิเสธเลย พวกเราต่างก็ได้ยิน เด็กคนนี้อย่าง มากก็แค่เด็กห้าขวบ หรือเด็กคนนี้จะใส่ร้ายคุณงั้นเหรอ”

“เมื่อกี้พวกเราทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงดังป๊าบ เสียงนั้นดังมาก ไม่ได้เบาเลย

“ฉันไม่ได้ตีเขา ไม่ได้จริงๆ” เมื่อหัวหน้าเห็นว่าทุกคนต่างไม่เชื่อเขา ก็กระวนกระวายใจขึ้นมา พวกนายก็ดูเขาเองว่าเขาไม่

“นายหัวฉัน หากนายที่ฉันจนสมองเสื่อม ผลที่ตามมานาย รับผิดชอบไหวเหรอ?” เมื่อถึงจื่อไม่ได้ยินหัวหน้ากำลังพูด อธิบาย ก็พูดเสริมขึ้นมาอีกค

ตีไปที่ศีรษะยังไงก็ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้อยู่แล้ว

“หัวหน้า คุณทำไม่ถูก คุณตีศีรษะเด็กได้ยังไง หากตีจน สมองกระทบกระเทือนไปจะทำยังไง ?

“ใช่ หัวของเด็กนั้นบอบบางมาก ที่ไม่ได้เด็ดขาด แล้วด้วย พละกำลังของหัวหน้า สามารถตีจนเด็กสมองเสื่อมได้เลยนะ”

“นี่เจ้าหนู อย่าโกรธเลยนะ หัวหน้าคงไม่ได้ตั้งใจหรอก อีก อย่าง เราชื่อดังจื่อไม่ใช่ไหม ?” ในที่สุดก็มีคนที่มีเหตุผลคน หนึ่งโผล่ออกมา ถามคำถามที่สำคัญที่สุดออกไป

คนอื่นๆที่ได้ยินคำถามนี้ ต่างก็จ้องมองไปที่ถังอโม่ รอคำ ตอบของถัง อโม่ เมื่อพวกเขาก็แค่ได้ยินคุณนายถังเรียกเด็ก คนนี้ว่าชื่อไม่ผ่านหน้าจอกล้องตรวจจับเท่านั้น ยังไม่แน่ใจว่าใช่ หรือไม่ใช่ ?

“ฉันเป็นนายน้อยไม่ผิดแน่ พวกนายลักพาตัวฉัน แล้วยังมีฉัน แล้วก็นาย……….โมยื่นมือออกไป แล้วชี้ไปที่ต้าชุนหนุ่มโรค เด็กม.2 เมื่อกี้นายก็เกือบจะทำให้ฉันหายใจไม่ออก

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณหายใจไม่ออก ผมแค่ไม่ให้คุณส่งเสียงร้องออกมาเท่านั้น” ต้าขุนตกใจ รีบอธิบายออกไปทันที เขาจะทําร้ายเด็กคนหนึ่งให้ต้องขาดอากาศหายใจตายได้ยังไง

“พวกนายลักพาตัวฉันมันคือความจริง นายทำให้ฉันต้องขาด อากาศหายใจก็เป็นความจริง นายฉันก็เป็นความจริง พวกนาย รอได้เลย บัญชีนี้ฉันจะคิดเรียงตัวเลย”ถังอโม่กวาดสายตาจ้อง มองไปยังทุกๆคน มือเล็กๆของเขาก็กวาดไปที่ทุกคน ไม่ ตกหล่นแม้แต่คนเดียว

ทุกคนต่างก็ตะลึงกันจนตาค้าง เมื่อกี้ที่พวกเขาแสดงน้ำใจพูด แทนเด็กน้อยไป เพื่อเด็กน้อยแล้วพวกเขาต่างก็กล่าวโทษ หัวหน้ากันยกใหญ่ แต่เด็กคนนี้กลับเหวี่ยงไม่ยอมรับความหวัง ทหยิบยื่นให้

จะว่าไป ที่เด็กคนนี้พูดมาก็ถูก พวกเขากลักพาตัวเด็กคนนี้ มาจริงๆ

เห็นชัดว่าเด็กคนนี้อายุยังไม่ถึงห้าขวบ แต่ทำไมถึงได้ ร้ายกาจขนาดนี้ อีกทั้งความน่าเกรงขามทำไมถึงได้แกร่ง และ น่ากลัวอย่างนี้ ?

ทันใดนั้น ทุกคนบนรถต่างก็เงียบไป ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ต่างก็กลัวว่าหากพูดอะไรไม่ระวังไป ก็จะถูกเด็กน้อยคนนี้ จับผิดเอาได้

แน่นอนว่า คนที่แย่ที่สุดในตอนนี้ก็คือสองคนหัวหน้ากับต้า ซุนที่ถูกเด็กน้อยถังจื่อโม่คาดโทษเอาไว้
“พวกนายรู้ไหมว่าพ่อกับแม่ของฉันเป็นใคร ? “เด็กน้อยถึงจื่อ โมกวาดตามองทุกคนบนรถอีกครั้ง เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น คำพูด เต็มไปด้วยความทะนงตน

เดิมทีก็ใจหายใจคว่ำกันอยู่แล้ว ไม่ใช่สิ ต่างก็อกสั่นขวัญ แขวนกันอยู่แล้วพอมาได้ยินประโยคนี้ของถังจื่อไม่อีก ต่างก็ ตะลึงไปตามๆกัน และภายในใจของทุกคนต่างก็รู้สึกสลดขึ้นมา ทันที