บทที่ 1112 ถูกจับได้แล้ว ผลที่ตามมาจากความโมโหของ เขา (3)

“ชอบแบบไหน ? สีอะไร? “ซื้อทรงได้ยินคำพูดแบบขอไป ทีของเธอก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็อดทนเอาไว้ แล้วถาม ความเห็นเธอไปอีกครั้ง

“เลือกเอาสีขาวมาแล้วกัน ที่เหลือคุณก็ดูๆเอาแล้วเลือกมาได้ เลย” หลิวหยิงไม่ได้เรื่องมากอะไร แต่เธอรู้ว่าซื้อทรงถาม มาอย่างนี้ หากเธอไม่ตอบ เขาคงไม่หยุดถามแค่นี้แน่ จึงได้ สุ่มตอบไปสีหนึ่ง

“สีขาว ? คุณชอบสีขาวเหรอ? “ดวงตาของซื้อหรงไหววูบ แล้วถามอีกครั้ง เขากำลังคิดว่าปรกติสีที่หญิงสาวชอบนั้น เป็นสีขาวงั้นเหรอ ?

ปรกติของที่เขาซื้อ เธอก็ไม่เคยไปหยิบมันใช้ ของส่วนใหญ่ ไม่เคยถูกแกะออกจากห่อเลยด้วยซ้ำ ตอนที่เขาซื้อของพวกนั้น

มา เธอเองก็ไม่เคยพูดว่าชอบ หรือไม่ชอบมัน

ปรกติเธอเองก็ไม่ค่อยซื้อของอะไร

เพราะฉะนั้นเขาเลยไม่รู้ว่าเธอชอบสีอะไร

“อืม” หลิวหยิงตอบกลับเสียงเบา เธอหันหลังกลับ แล้วหลุบ ตาลงต่ำ เก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกที่มีในดวงตา

อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้ชอบสีขาว ตรงกันข้ามเธอชอบสีแดงมากกว่า

เธออยู่กับซื้อหรงมาห้าปี เธอชอบสีอะไรซื้อทรงก็ไม่ เคยรู้ เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าชื่อมทรงจะบังคับเธอให้อยู่ด้วยไป อีกทําไม ?

เพื่อทรมานกันและกันงั้นเหรอ ?

“ได้ ผมจะไปซื้อให้คุณซื้อหรงมองเธอที่นิ่งเงียบ ไม่ได้พูด มากความอะไรอีก เขาตัดสินเองในใจแล้ว

หลิวหญิงนั่งอยู่บนโซฟาแล้วก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบกลับ และ

ไม่ได้ลุกขึ้นยืน

ชื่อถมทรงมองไปที่เธอ แอบถอนหายใจ จากนั้นก็ก้มตัวลง ใบหน้าของเขาแนบไปที่ลำคอของเธอ แล้วจูบไปที่คอของเธอ เบาๆ “ที่รัก อย่านั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนี้เลย ขึ้นไปพักผ่อนที่บน ห้องเถอะ ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เหนื่อย ฉันขอนั่งตรงนี้สักพัก” หลิวหยิงไม่ อยากขยับไปไหน เธอรู้สึกราวกับว่าตอนนี้เธอแทบจะไม่มี เรี่ยวแรงไปไหน

“คุณรู้ไหม ? ผมอยากให้คุณมีความสุข ซื้อทรงมองออก ว่าเธอไม่มีความสุข เขาฝืนรั้งเธอเอาไว้ แต่เขาก็หวังอยากจะให้ เธอมีความสุขจริงๆ

หลิวหยิงได้ยินที่เขาพูด ร่างกายก็ไหวสั่น แต่ดวงตาของเธอก็ ยังคงหลุบ เอ่ยถามเสียงแผ่วเบาไปว่า “หากฉันอยู่ที่นี่แล้วไม่มีความสุข คุณจะปล่อยฉันไปไหม ?”

หัวใจของชื่อ มู่หรงดำดิ่งสู่หลุมลึก เพียงไม่นาน ดวงตาของ เขาก็หรี่ลง จากนั้นก็พูดเสียงทุ้มว่า “ไม่”

ต่อให้จะรู้ว่าเธอไม่มีความสุข เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไป ไม่มีทาง ! !

“ค่ะ ฉันรู้แล้ว” ริมฝีปากของหลิวหยิงยกขึ้น เผยรอยยิ้มออก มา แต่ไม่มีความรู้สึกว่ายิ้มปรากฏ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน แล้ว เดินห่างจากเขาไป ฉันจะขึ้นไปบนห้อง

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็ไม่ได้สนใจเขา หรือไม่แม้แต่จะหัน กลับมามองที่เขาอีก เดินตรงขึ้นไปยังชั้นบน

ดวงตาที่หรี่ลงของซื้อทรงก็มืดมน มือข้างหนึ่งยื่นออกไป อย่างไม่รู้ตัว อยากจะคว้าตัวเธอเอาไว้ แต่วินาทีถัดมา ก็หัก ห้ามใจตัวเอง

เมื่อซื้อทรงเห็นว่าเธอเดินขึ้นชั้นบน แล้วเข้าห้องไป ถึงได้ เดินออกมา

ซื้อทรงออกจากบ้านพัก แล้วขึ้นรถไปอีกครั้ง ใบหน้าของ เขามืดครึ้มราวกับฝนจะตกลงมาให้ได้

คนขับรถหลี่เองก็ตกใจมาก ตอนที่ท่านประธานกลับมาก็ เห็นๆอยู่ว่าดูมีความสุขมาก ทำไมเข้าไปแล้วกลับออกมาถึงได้ เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ?

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
หรือทะเลาะกับคุณหลิวงั้นเหรอ ?

แต่คุณหลิวที่อ่อนโยนขนาดนั้น และเห็นอกเห็นใจผู้อื่นขนาด นั้น ไม่น่าจะทะเลาะกับท่านประธานได้ ?

ปัญหาน่าจะอยู่ที่ท่านประธานมากกว่า

ก่อนหน้านั้นคนขับรถหลี่ยังพูดมากอยู่เลย ตอนนี้เห็นสภาพ ของท่านประธานแล้ว ก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

เวลาพลบค่หลิวหญิงก็เห็นข่าวของเมื่อวานบนโซเซียลที่ซื้อ มู่หรงชี้แจงเรื่องที่กำลังจะแต่งงาน

สื่อหลายสำนักต่างประโคมข่าว ว่าไม่เป็นความจริง และ บอกอีกว่ามีคนจงใจเผยแพร่ข้อมูลอันเป็นเท็จ

แน่นอนว่า ในข่าวไม่ได้เอ่ยชื่อคุณนายชื่อเดิมทีเรื่องข่าว

งานแต่งงานของซื้อหรงก็ไม่ได้เอ่ยถึงคุณนายชื่อว่าเป็นคน

ให้ข่าว

เพราะคุณนายชื่อได้ชี้แจงกับสื่อหลักไปก่อนหน้านั้นแล้ว

หลิวหญิงเห็นคำชี้แจงเหล่านั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อน หน้านั้นซือทรงก็เคยบอกเธอแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนั้นเป็นเรื่อง ไม่จริง

คำพูดของซือมู่หรงนั้นเธอก็ยังคงพอจะเชื่อได้อยู่บ้าง เพราะ ผู้ชายคนนี้เป็นคนเย่อหยิ่ง และจองหอง ไม่พูดโกหกแน่นอน

ยังไงซะ ไม่ว่าข่าวนั้นจะจริงหรือปลอมสำหรับเธอแล้วมันก็ไม่ใต้สําคัญอะไร และเธอก็ไม่ได้สนใจมัน

แต่เธอคิดไม่ถึงว่ากับแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆไม่ถึงวัน สื่อ ต่างๆก็ออกมาชี้แจง เรื่องทุกอย่างคลี่คลายลงง่ายๆแบบนี้เห รอ ?

หลิวหยิ่งดูข่าวบนอินเทอร์เน็ต แล้วก็ต้องตะลึง ที่จริงแล้วเธอ หวังให้เรื่องที่ซื้อตรงกับคุณจะแต่งงานกันนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะมันจะทำให้เธอได้ไปจากที่นี่เร็วขึ้น

หลิวหยิ่งเปิดดูมันไปผ่านๆ จากนั้นก็ปิดคอมพิวเตอร์ลง เธอ คิดขึ้นมาได้ว่า เธอยังไม่ได้ซื้อยาคุมฉุกเฉิน ระยะเวลาของการ กินยานั้นก็ทิ้งไว้นานได้อยู่พอสมควร กินตอนนี้ก็ยังทัน

หลิวหญิงจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบลวกๆ จากนั้นก็ลงไปยังชั้น ล่าง แล้วเปลี่ยนรองเท้าธรรมดา เพื่อที่จะออกจากบ้าน ห่าง จากที่พักไปไม่ไกลนักก็มีร้านขายยาอยู่ร้านหนึ่ง

ก่อนหน้านั้นซือทรงเคยบอกเธอว่าห้ามออกไปไหน ด้วย นิสัยของซื้อหรง มีความเป็นไปได้ว่าคงให้คนเฝ้ามองดูอยู่ ทางด้านนอก เพราะฉะนั้น เธอคงไปไกลกว่านี้ไม่ได้

เธอคิดว่า หากเธอเดินไปไกลกว่านี้อีกหน่อย ก็คงถูกคนของ ชื่อถมทรงพาตัวกลับแน่นอน

หลังจากที่หลิวหยิงออกจากวิลล่า ดวงตาคู่นั้นก็จ้องมองไปยัง บริเวณรอบๆ แต่ก็ไม่พบเห็นบุคคลที่น่าสงสัยอะไร แต่ที่เธอไม่สังเกตเห็น นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าซื้อถมทรงจะไม่ได้ให้คนเฝ้าดูเธอไว้

คนที่มีอยู่ทรงหามา ไม่ใช่พวกคนโง่อย่างแน่นอน หลิวหยิ่งรู้ว่าเรื่องบางเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมของเธอ และ

ที่เธอทำได้ก็คือเมินเฉยเท่านั้น

หลังจากที่หลิวหยิงออกจากวิลล่า ก็มุ่งตรงไปที่ร้านขายยา ไม่ได้สนใจกับสิ่งใดๆ

“ซื้อยาคุมฉุกเฉินกล่องหนึ่งได้ไหมคะ ?” หลังจากที่หลิวหยิ่ง เข้ามาในร้านขายยา เธอก็เดินตรงไปหาพนักงานขาย

“หนึ่งกล่องเหรอคะ ? ยาแบบนี้เม็ดเดียวก็พอค่ะ ไม่ต้องใช้ เป็นกล่อง ยาคุมฉุกเฉินแบบนี้ไม่เหมือนยาคุมทั่วไป ยาคุม ฉุกเฉินมีผลข้างเคียงร้ายแรงกว่ามาก กินปริมาณมากๆไม่ได้นะ คะ” พนักงานเป็นผู้หญิง ดังนั้นจึงเอ่ยเตือนหลวหญิงอย่าง ห่วงใย

“ฉันรู้ค่ะ คุณเอาให้ฉันหนึ่งกล่องเถอะนะคะ ซื้อเผื่อไว้หน่ะ” หลิวหยิ่งรู้ดีว่ายาคุมฉุกเฉินนั้นกินเม็ดเดียวก็เพียงพอแล้ว แต่ เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องแบบเมื่อคืนขึ้นอีก

แม้ชื่อถมทรงจะพูดเองว่าหากเธอไม่ยินยอม จะไม่แตะต้อง เธออีก แต่เธอไม่เชื่อคำพูดนี้ซื้อทรง

“ยาฉุกเฉินแบบนี้กินมากไม่ได้ ฉันขอแนะนำวิธีคุมกำเนิด แบบอื่น คุณสามารถกินยาคุมแบบทั่วไปได้ “ความทุกข์ของผู้ หญิง มีแต่ผู้หญิงด้วยกันเท่านั้นที่เข้าใจ พนักงานสาวจึงพูดเสริมออกมาอีกหนึ่งประโยค

“ค่ะ” หลิวหยิ่งรู้ถึงความหวังดีของเธอ พยักหน้าให้เบาๆ พนักงานหยิบเอายาคุมฉุกเฉินมาให้กล่องหนึ่ง แล้วยื่นมันให้ กับหลิวหยิง

หลิวหยิงเปิดออกดูมันทันที แล้วหยิบออกมาด้วยเม็ดหนึ่ง

ตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้ก็ผ่านมานานหลายชั่วโมงแล้ว เพราะ ฉะนั้นเธอต้องรีบกินมันทันที “ฉันเทน้ำให้คุณแก้วหนึ่งแล้วกันนะคะ?” พนักงานเห็นการก

ระทำของหลิวหยิง ก็รีบเทน้ำให้หลิวหยิงหนึ่งแก้วทันที

หลิวหยิงในตอนนี้คงจะดูอ่อนล้ามาก ทำให้พนักงานถึงกับ สงสารจนทนดูไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ” หลิวหยิงนิ่งอึ้ง รับแก้วน้ำนั้นมา แล้วยกยิ้มให้

จากนั้นก็หยิบยานั้นใส่เข้าปากไป

“คุณกำลังทำอะไร ?” ในจังหวะที่ หลิวหยิงกำลังหยิบยาใส่ เข้าปากไปนั้น เสียงอันเย็นเยือกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น…….