บทที่ 1111 ถูกจับได้แล้ว ผลที่ตามมาจากความโมโหของ เขา (2)

“ท่านประธานครับ คุณต้องการอะไร ผมไปซื้อให้ดีกว่าไหม ครับ? “คนขับรถหลี่รู้ว่าเวลาของท่านประธานมีค่า ปกติเวลาที่ ท่านประธานต้องการอะไร ก็จะมีเลขาเป็นคนจัดหามาให้ ท่าน ประธานไม่จำเป็นต้องไปซื้อด้วยตัวเอง

“ไม่ต้อง ผมจะไปซื้อเอง ซื้อทรงปฏิเสธข้อเสนอของคนขับ รถหลี่ มือถือเธอ เขาอยากไปซื้อให้ด้วยตัวเอง และเขาก็หวัง ว่า ในอนาคตข้างหน้าของของเธอทุกอย่างเขาจะเป็นคนไปซื้อ มันด้วยตัวเอง

“ท่านประธานจะซื้อของให้คุณหลิวเหรอครับ? “คนขับรถหลี่ เป็นคนฉลาด คิดได้ในทันที

“ผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ? “ซื้อทรงนิ่งอึ้งไป มุมปากยกหยกขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ ชัดเจนมาก มีเพียงเรื่องของคุณหลิวเท่านั้น ที่ท่าน ประธานจะลงมือจัดการด้วยตัวเอง เหมือนแหวนแต่งงานที่ท่าน ก็เป็นคนสั่งทำให้คุณหลิวด้วยตัวเอง” คนขับรถหลี่เห็นว่าท่าน ประธานของตัวเองอารมณ์ดี เขาเองก็เบาใจลงมาก “ครั้งนี้ท่าน ประธานจะไปซื้ออะไรให้คุณหลิวเหรอครับ ?”

“ซื้อโทรศัพท์มือถือ”ตอนนี้ชื่อกูมู่ทรงอารมณ์ดีจริงๆ ตอบกลับทุกคําถาม

“แล้วท่านประธานจะซื้อแบบไหน ? รุ่นไหนครับ ? คุณหลิวเธอ ชอบแบบไหนเหรอครับ ?”ปรกติคนขับรถหลี่ก็เป็นคนช่างคุยอยู่ แล้ว แต่เพราะท่านประธานนั้นเย็นชาเกินไป เขาจึงไม่กล้าพูด อะไรมากเท่าไร วันนี้วันดีมีโอกาสต่อบทสนทนาร่วมกัน

แต่ว่า คำถามนี้ของคนขับรถหลีก็ทำให้ซื้อหรงต้องชะงัก

ไป

เธอชอบรุ่นไหน ? ชอบแบบไหน ? เรื่องพวกนี้ เขาเองไม่รู้ จริงๆ อีกทั้งเมื่อกี้เขาก็ลืมถามเธอไปด้วย

หรือไม่ เขาถามเธอตอนนี้ ?

แต่เพราะเขาทำโทรศัพท์เธอพัง อยากจะโทรไปก็ติดต่อไม่ได้ “กลับวิลล่า”ซือถูมู่หรงพูดกับคนขับรถหลี่ในเมื่อติดต่อไม่ได้ งั้นเขาก็กลับไปถามเธอด้วยตนเอง

ในเมื่อโทรศัพท์นี้ซื้อให้เธอ ก็ต้องเลือกในแบบที่เธอชอบ เพราะฉะนั้น เขาต้องรู้ว่าเธอชอบแบบไหนถึงจะถูก

โทรศัพท์เครื่องนั้นของเธอก็ใช้มานานหลายปีแล้ว และก็ไม่ เคยเปลี่ยนมัน รุ่นที่เธอใช้ตอนนี้เขาเลิกผลิตไปแล้ว เพราะฉะนั้น เขาจะซื้อรุ่นเดิม ให้เธอก็คงจะเป็นไปไม่ได้

เพื่อให้เธอมีความรู้สึกดีๆด้วย ซื้อทรงที่ไปได้ครึ่งทางแล้ว ก็ต้องเลี้ยวรถกลับ เพียงเพราะต้องการถามความเห็นจากเธอ
หากเป็นเมื่อก่อนซือ มู่หรงไม่ทำแบบนี้แน่นอน “กลับวิลล่า? ” คนขับรถหลีเองก็ตกใจ แต่ก็เข้าใจได้ในทันที แล้วรีบรับคำ “ได้ครับ จะเลี้ยวรถกลับวิลล่าเดี๋ยวนี้ครับ ”

ท่านประธานกลับวิลล่าในเวลานี้ ก็คงเป็นเพราะคุณหลว แล้วท่านประธานจะให้ความสำคัญกับคุณหลิวมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนที่ซื้อกูมู่หรงกลับมาถึงที่วิลล่านั้น หลิวหยิงนั่งเงียบอยู่ ที่โซฟาคนเดียว จากทิศทางของซื้อทรงเห็นเพียงแผ่นหลัง ของเธอ ไม่เห็นใบหน้าของเธอ และไม่รู้ว่าเธอกำลังดูอะไรอยู่

ซื้อหรงที่มองแผ่นหลังบางของเธออยู่ก็นิ่งอึ้งไป การ เคลื่อนไหวของเขาหยุดลง โดยไม่รู้ตัว หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา ในตอนนี้ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยว ราวกับว่าดอกไม้ที่เบ่งบาน แม้กลีบจะยังไม่ร่วงโรย แต่ก็ราวกับกลีบที่กระจัดกระจายไปทั่ว ทุกกลีบบานอยู่เพียงลำพัง

ทุกอย่างในห้องยังเหมือนตอนที่เขาออกไป หรือแม้แต่กับ ถ้วยชามบนโต๊ะก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ถูกเก็บไปไหน เมื่อก่อนเขา จ้างแม่บ้าน แต่เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย จึงได้เลิก จ้างไป และทุกอย่างจึงเป็นเธอที่ต้องเก็บกวาดทำความสะอาด เอง

เวลาที่เธออยู่บ้านนั้นก็จะขยันเป็นพิเศษ ธรรมดาเวลาปรกติ ของพวกนี้เธอเก็บกวาดจนสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว

ซื้อกูมู่หรงยืนอยู่ที่หน้าประตู มองดูแผ่นหลังของเธอ จู่ๆก็รู้สึก กดดันอย่างอึดอัด อึดอัดราวกับจะทำให้เขาหายใจไม่ออก
เขารู้ว่าเธอต้องการจะจากไป ไม่อยากอยู่กับเขาอีก และเขา เองก็รู้ว่าการที่เขาฝืนใจเธอให้อยู่ต่อนั้น มันทำให้เธอไม่มีความ

สุข

แต่สภาพเธอในตอนนี้ ทำให้ใจเขาสั่น ราวกับมีบางอย่าง ทิ่มแทงเข้าไปที่ใจของเขา

ในตอนนี้เอง เขาเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย

แม้ว่าเสียงเปิดประตูเมื่อครู่จะไม่ได้ดังมาก เธอในตอนนี้ก็นั่ง อยู่เงียบๆ และภายในห้องเองก็เงียบไม่มีเสียงอะไร เธอน่าจะ ได้ยิน แต่กลับไม่รู้สึกตัวอะไรเลย

ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ?

การที่ให้เธออยู่กับเขามันทำให้เธอต้องอึดอัดมากถึงเพียงนี้ เลยเหรอ ? ไม่มีความสุขขนาดนี้เลยเชียวเหรอ ?

แต่ว่า ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่อยากที่จะปล่อยเธอ ไป! !

เขากลัวว่าหากเขาปล่อยเธอไป เขาจะต้องสูญเสียเธอไป

ตลอดกาล

ซื้อกูมู่หรงถอนหายใจเงียบๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอ ครา วนี้ซือมู่หรงจงใจลงส้นเท้าให้หนักขึ้น ทำให้เกิดเสียงดัง แต่ หลิวหยิงที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ยังคงนั่งเงียบ ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ เห็นชัดว่าเธอยังไม่รู้สึกตัวว่าเขาอยู่ตรงนี้ด้วย

ดวงตาของซือ มู่หรงมืดมน ความกดดันที่มีก็ยิ่งทวีมากขึ้น
จนกระทั่งซือถูมู่หรงเดินมาอยู่ที่ด้านหลังของเธอ เธอเองก็ยัง

ไม่รู้ตัว

ชื่อ มู่หรงยืนอยู่ข้างหลังของเธอ เห็นมือเธอไม่ได้ถืออะไร และเธอเองก็ไม่ได้ดูอะไรอยู่เช่นกัน เธอเพียงแค่นั่งเหม่อลอย

เธอนั่งเหม่อลอยเพียงลำพัง ราวกับจะขังตัวเองเอาไว้ และ กันทุกคนเอาไว้ด้านนอก

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ? “ซื้อหรงกักเก็บอารมณ์ขุ่นมัวใน ใจ พูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงไม่ได้ดังมาก และค่อนข้างที่จะระวัง ราวกับกลัวว่าจะทำเธอตกใจ

หลิวหยิงรู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด เธอรีบหันกลับมา เมื่อเห็นซือมู่หรง ดวงตาก็หรี่ลง จ้องมองมาที่เขา เธอไม่ได้ ขยับไปไหน และไม่ได้พูดอะไร

ไม่รู้ว่าเพราะยังไม่ได้สติ หรือเพราะคิดว่าที่เห็นนั้นเป็นเพียง

ภาพลวงตา

“เหม่อลอยอะไรอยู่? “ซื้อทรงยื่นมือไป ดีดนิ้วไปที่หน้า ผากของเธอเบาๆ มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา มี เพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ว่าในใจเขาตอนนี้นั้นเป็นทุกข์มาก

“ทำไมคุณกลับมาอีก ? ” หลิวหยิ่งที่เหมือนจะเพิ่งได้สติ ราวกับเพิ่งรู้สึกตัวว่าซือถูทรงยืนอยู่ข้างหลังเธอจริงๆ ไม่ใช่ ภาพลวงตา แต่ว่า เธอก็ยังประหลาดใจอยู่ดี ซื้อทรงที่เพิ่ง จะออกจากบ้านไป ทำไมถึงได้กลับเข้ามาอีก ?
“คุณชอบมือถือรุ่นไหน ?”ชื่อมทรงนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่ เขากลับมา จากนั้นก็ถามออกไป แน่นอนว่า เขาก็อยากทําลาย ความรู้สึกอึดอัดเมื่อครู่ด้วย ความรู้สึกเมื่อกี้ เขาไม่ชอบมันเลย ไม่ชอบจริงๆ !!

“ได้ทั้งนั้น คุณซื้อแบบไหนมาก็ได้ ขอแค่โทรออกได้ก็พอ หลิวหยิงตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเพียงแค่จะถามเรื่องแค่นี้ แต่เธอเองก็ไม่ได้เรื่องมากอะไร เขาซื้อแบบไหนมาก็ใช้แบบนั้น

เมื่อก่อน เขาเคยซื้อของหลายอย่างมาให้เธอ แต่ไม่เคยถาม ความเห็นเธอเลย และไม่เคยถามว่าเธอชอบหรือไม่ชอบด้วย

วันนี้ถึงขั้นย้อนกลับมาเพื่อมาถามเธอว่าเธอชอบแบบไหน ?

ซือถูมู่หรงที่เป็นแบบนี้เธอไม่ชินเอาซะเลย ? นี่ไม่ใช่ซื้อตรง ที่เธอรู้จัก เธอไม่ชอบความแปลกแบบนี้ มันเป็นอะไรที่คาดเดา ไม่ได้!!