บทที่ 1109 สิ่งล่อใจที่งดงามที่สุด (3)

“คุณทําแบบนี้เกินไปแล้วนะ” ซื้อทรงฟังสิ่งที่เธอพูด ตกใจ อย่างมาก หมายความว่าอะไร?

เธอสามารถยั่วเขาได้ แต่เขาห้ามแตะต้องตัวเธอ?

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง? ใครให้ความกล้านี้กับเธอ

“ทำไมคะ? คุณซื้อกูลืมสิ่งที่ตัวเองพูดเมื่อกี้แล้วเหรอคะ? หรือ ว่าคุณซื้อกูอยากจะคืนค่ ถ้าคุณซื้อกูอยากจะคืน…….. รอย ยิ้มบนใบหน้าค่อยๆหายไป ใบหน้าเล็กๆดูหม่นหมองลงอย่าง เห็นได้ชัด ดูเหมือนลำบากใจเล็กน้อย

“ผมไม่ได้บอกว่าจะคืนคำ” ซื้อทรงกัดฟันแน่น พูดขัดสิ่งที่ เธอพูดด้วยความเหี้ยมเล็กน้อย เขารู้ว่าเธอจงใจทำแบบนี้ เธอ จงใจแน่นอน แต่เธอเพิ่งรับปากว่าจะอยู่ต่อ ต่อให้เขารู้ว่าเธอ จงใจทํา ก็ทำได้แค่อดทน

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันก็วางใจ” หลิวหยิงเปลี่ยนอารมณ์อย่าง รวดเร็ว ยิ้มร่าอีกครั้ง จากนั้นมือที่เขาไม่ได้จับเอาไว้ก็ยกขึ้น อย่างไม่ใส่ใจ วางลงบนคอหอยของเขา ใช้เล็บที่ไม่ยาวมากของ เธอกวาดไปที่คอหอยของเขา

อยู่กับเขามาห้าปี เธอรู้ดีว่าส่วนไหนในร่างกายของเขาอ่อน ไหวที่สุด

“อย่าเล่นกับไฟ” แววตาของซื้อถูมู่หรงมืดครึ้มลง เสียงของเขาแหบพร่า เขารู้ว่าเธอจงใจ มือของเขารีบจับมือที่ไม่อยู่นิ่งๆ ของเธอ หยุดการกระทำของเธอ “ไม่อยากให้ผมแตะต้องตัว คุณ ก็อย่าขยับไปมั่ว”

“ฉันไม่ได้ขยับไปมั่วหนิคะ ตอนนี้มือทั้งสองข้างของหลิวหยิ่ง ถูกเขาจับเอาไว้ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถขยับมือได้

เพียงแต่ ชื่อมทรงจับมือทั้งสองข้างของเธอแบบนี้ ร่างกาย

ของพวกเขาทั้งสองคนก็อยู่ใกล้กันมากยิ่งขึ้น

นัยน์ตาของหลิวหยิงฉายแสงแวววับ จากนั้นจู่ๆเธอก็เขย่งเท่า ขึ้น ส่วนสูงระหว่างเธอกับเขา ทำให้ริมฝีปากของเธอสามารถ สัมผัสกับคอของเขาได้

ไม่สามารถใช้มือ ดังนั้นหลิวหยิงจึงใช้ริมฝีปากจูบคอหอย ของเขา

ร่างกายของซื้อทรงแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด เสียงของเขา

แหบพร่าอย่างชัดเจน ฟังดูแล้วสัมผัสได้ถึงการอดกลั้น

หลิวหยิงหัวเราะ ขยับริมฝีปากที่จูบลงบนคอหอยของเขา จาก

นั้นก็ถอยออกห่างเขา

แค่นนี้ก็ทนไม่ได้แล้ว? เกมสนุกๆอยู่ตอนหลังแหนะ ในเมื่อเขา บีบบังคับให้เธออยู่ต่อ ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวให้ได้……..

ซือถูมู่หรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กว่าจะทำให้ตนผืนนิ่งสงบลง ได้ เขาจับจ้องไปที่เธอ อยากจะกัดเธอให้ตายจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ น่าโมโหจริงๆ!!
เธอจงใจชัดๆ!!

ทว่าหลิวหยิงกลับไม่สะทกสะท้านต่อการกระทำของชื่อ มู่หรง ดวงตาของเธอกะพริบปริบๆ หลังจากนั้นก็ถามด้วยใบหน้าใส ชื่อ : “คุณซื้อ หลังจากนี้เราจะแยกห้องนอนกันไหมคะ?”

“เพราะอะไร?” ซือมู่หรงซะงัก ย้อนถามอย่างครุ่นคิด ทำไม ต้องแยกห้อง เขาอยู่กับเธอมาห้าปีแล้ว ห้าปีนี้มีเรื่องอะไรบ้างที่ พวกเขาไม่เคยทำกันมาก่อน ตอนนี้จำเป็นต้องแยกห้องนอน อะไรกัน?

“คุณซือถู คุณลองคิดดูสิคะ หลังจากนี้คุณได้แต่มองไม่ สามารถกิน…….” เวลานี้หลิวหยิ่งยิ้มจนตาหยี คำพูดของเธอ ชัดเจนอย่างมาก

ชื่อถมู่หรงตัวแข็งทื่อ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม รู้สึกเหมือนถูก ฟ้าผ่า ไม่ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด แน่นอน ตอนนี้สีหน้าของชื่อ มู่หรงแย่มาก

ฟังจากความหมายของเธอแล้ว หลังจากนี้เธอจะไม่ให้เขาแตะ ต้องเธออีก?

“ดังนั้น ฉันคิดเผื่อคุณซื้อนะคะ ทางที่ดีที่สุดเราแยกห้องกัน นอนเถอะค่ะ” ดวงตาคู่สวยของหลิวหยิงกะพริบปริบๆ ดูหวังดี อย่างมาก เสนอความคิดเห็นด้วยความใสซื่อ

“ไม่จำเป็น” ตอนนี้สีหน้าของชื่อมทรงโมโหอย่างมาก คำ พูดนี้ เขากัดฟันพูดออกมา
หลิวหยิงยักไหล่ ทำสีหน้าไม่ใส่ใจ ทำให้ชื่อ มู่หรงกัดฟัน แน่นกว่าเดิม อยากจะกัดเธอให้ตาย

“จริงด้วย เมื่อคุณบอกว่ามีงานที่บริษัทไม่ใช่เหรอคะ? ตอนนี้ ก็เย็นแล้ว คุณยังไม่ไปบริษัทอีกเหรอคะ?” หลิวหยิ่งรู้สึกว่าวันนี้ พอประมาณแล้ว ได้เวลาไล่เขาไปแล้ว เมื่อตอนที่เธอพูดเสนอ ให้เขาไปเดินช้อปปิ้งกับเธอ ดูหนังกับเธอ เขาหาข้ออ้างว่ามีงาน บริษัท

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอสามารถใช้เหตุผลนี้ในการไล่เขาไป

ชื่อถมทรงฟังน้ำเสียงของเธอที่ไล่เขาออกไปอย่างชัดเจน สีหน้าไม่สบอารมณ์มากยิ่งขึ้น

น้ำเสียงไล่คนของเธอชัดเจนกว่านี้ได้อีกไหม? เมื่อก่อนเธอไม่ เคยไล่เขามาก่อน? แน่นอน ทุกครั้งที่เขาจะไป เธอเองก็ไม่เคยรั้ง เขามาก่อน!

ในที่สุดตอนนี้เธอก็รับปากว่าจะอยู่ต่อแล้ว ทั้งที่เขาควรจะดีใจ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่าตั้งแต่เธอรับปากที่จะอยู่ต่อ เขากลับต้อง อดทนทุกอย่าง?

ไม่ ไม่เพียงแค่ต้องอดทน ยังถูกทรมานอีกด้วย ทั้งทางกาย ทั้งใจ ทั้งอารมณ์ล้วถูกทรมาน!!

“อืม ผมเข้าบริษัทก่อน” ซือมู่หรงรู้สึกว่าตอนนี้เขาต้องอยู่คน เดียวเงียบๆ เขารู้สึกว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะต้องโมโห เพราะเธอแน่ๆ
“ได้ค่ะ คุณไปเถอะ ฉันไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่” หลิวหลัง มองโทรศัพท์ที่ถูกเขาบีบจนพังเมื่อครู่ จากนั้นโยนลงบนพื้น ดวงตาคู่นั้นหม่นหมองเล็กน้อย

“คุณพักผ่อนที่บ้านเถอะ เดี๋ยวผมไปซื้อให้” ซือทรงรีบพูด อย่างรวดเร็ว ถึงแม้เธอรับปากว่าจะอยู่ต่อ แต่เขายังคงไม่ สบายใจ เขากลัวว่าหลังจากปล่อยให้เธอออกไป เธอก็จะไม่กลับ มาแล้ว

“ก็ดีค่ะ พอดีเลยฉันเองก็ไม่มีเงินซื้อ” หลิวหยิ่งหลบตาลง มุม ปากยกขึ้นเล็กน้อยเผยยิ้มเยือกเย็น เธอเป็นคนฉลาด อยู่กับซื้อ มู่หรงมาห้าปี เธอรู้จักชื่อหรงมากพอ ดังนั้นเธอรู้ดีว่าซื้อห รงหมายความว่ายังไง

เห็นได้ชัดว่าซื้อทรงกกลัวเธอจะหนีไปโดยเอาเรื่องซื้อ

โทรศัพท์มาอ้าง

ดังนั้น ระยะเวลานี้ซือมู่หรงไม่มีวันปล่อยให้เธอออกไปคน เดียว

ซื้อทรงปฏิเสธที่พาเธอออกไป และไม่อนุญาตให้เธอออก ไปคนเดียว?

ไม่ทราบว่า สิ่งนี้ต่างกับเมื่อก่อนยังไง?

มีอะไรต่างกัน

อย่างน้อยเมื่อก่อนเธอยังมีอิสระ ตอนที่อยากออกไปก็สามารถออกไปได้ ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่อิสรภาพในการออกไป? คู่หมั้น? คู่หมั้นบ้าบอนะสิ?

เป็นแค่สรรพนามเรียกที่ไร้ความรู้สึก ใครคิดจริงคนนั้นก็คือ คนโง่

ใช่ ซื้อถูมู่ทรงปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิม ซื้อทรงเป็นคน ทระนง หยิ่งผยอง ผู้ชายอย่างเขา อยากจะให้เขาเปลี่ยนแปลง นี่ มันเรื่องตลกชัดๆ

แต่ว่า นับตั้งแต่วันนี้ เธอจะปฏิบัติต่อซื้อถูมู่หรงเปลี่ยนไป ห้าปี ที่ผ่านมานี้ เธอตามใจซื้อหรงทุกอย่าง แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

เธอจะทำให้ชีวิตของซื้อทรงวุ่นวายจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอจะทำให้ซื้อทรงเสียใจที่เก็บเธอเอาไว้ เธอจะทำให้ซื้อ มู่ทรงเป็นฝ่ายปล่อยเธอไปด้วยตนเอง

ห้าปีแห่งความอับอาย ห้าปีแห่งความขายหน้า พอแล้ว!! เธอไม่มีวันปล่อยให้ตนเองมีชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว!